นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 152

ซูฉิงลงจากรถแท็กซี่ด้วยใบหน้าสวยเย็นราวกับน้ำค้างแข็ง เหยียบบนพื้นพรมแดงและเดินตรงไปที่เวทีตรงกลางห้องจัดเลี้ยง

เท้ารู้สึกราวกับว่าเต็มไปด้วยตะกั่ว ทุกย่างก้าวนั้นหนักอึ้ง

"ฉิงฉิง ทำไมเธอมาคนเดียวล่ะ? ฮ่อหยุนเฉิงไปไหน? เขาไม่ได้มาพร้อมเธอเหรอ?" เมื่อเห็นสถานการ์ท่านผู้เฒ่าฮ่อก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว พร้อมเดินถามชูฉิงด้วยความเป็นห่วง

ซูฉิงชะงักฝีเท้าและตอบอย่างว่างเปล่า "เขาไม่มีทางมาหรอกค่ะ"

"อะไรนะ?" ท่านผู้เฒ่าฮ่อตกใจ

ซูฉิงหมายความว่ายังไง?

ทำไมฮ่อหยุนเฉิงถึงไม่มา?

เกิดอะไรขึ้นกับเขา?

ท่านผู้เฒ่าฮ่อที่คิดถามซูฉิงว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ซูฉิงกลับเดินผ่านเขาไป เดินตรงไปข้างหน้าด้วยสายตาที่แน่วแน่

ทุกคนในที่นี้รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับซูฉิง ก่อนพวดเขาจะกระซิบกัน:

"เกิดอะไรขึ้น?"

"ทำไมเจ้าสาวถึงอยู่คนเดียว แล้วประธานฮ่อล่ะ?"

"จึ๊ๆๆ ประธานฮ่อคงไม่ใช่ว่ากลับใจไปแล้วใช่ไหม?"

"..."

ภายใต้สายตาที่ประหลาดใจของทุกคน ชูฉิงเดินขึ้นบันไดทีละขั้นจนไปถึงบนเวที

พิธีกรกำลังเตรียมการบนเวที เมื่อเห็นซูฉิงขึ้นมาก็รีบเข้าไปทักทาย "คุณซู งานหมั้นยังไม่เริ่มเลยครับ คุณไปพักก่อนก็ได้นะครับ"

ซูฉิงเพิกเฉยเขาก่อนจะหยิบไมโครโฟนจากมือของเขามา

ดวงตาของเธอหรี่ลงพร้แมกระแอมในลำคอ หายใจเข้าลึกๆ และพูดอย่างหนักแน่นว่า "พิธีหมั้นคืนนี้ถูกยกเลิกแล้วค่ะ"

ทันทีที่ซูฉิงพูดออกไป ราวกับก้อนหินที่ถูกโยนลงไปในน้ำในทะเลสาบที่สงบนิ่ง จนทำให้เกิดคลื่นขนาดใหญ่

กะทันหันเกินไป...

ไม่มีวี่แววมาก่อนเลย

แขกที่มาร่วมงานทุกคนมองซูฉิงที่อยู่บนเวทีด้วยความตกใจ ก่อนจะมองหน้ากันและพูดคุยกันมากมาย

"ทำไมจู่ๆ ซูฉิงถึงยกเลิกพิธีหมั้น? เห็นเป็นเกมเด็กเล่นหรือไง?"

"แปดสิบเปอร์เซ็นต์คงถูกเขาทิ้งแล้วล่ะมั้ง?"

"ก็อาจใช่นะ ครอบครัวที่มั่งคั่งก็คงอยากได้ที่สมน้ำสมเนื้อ คนบ้านนอกอย่างเธอ ประธานฮ่อจะไปอยากหมั้นด้วยได้ไงล่ะ?"

เมื่อเผชิญกับคำครหาของคนด้านล่าง ซูฉิงจึงแสร้งหูหนวก

ใบหน้าตื่นเต้นและความสุขของสวีหว่านเอ๋อร์ปิดไม่อยู่ เธอเหลือบมองไป๋หลานข้างๆ "ซูฉิงบ้าไปแล้วเหรอ?"

ไป๋หลานพูดประจบประแจง "ใครจะไปรู้ ไม่แน่ประธานฮ่ออาจจะเห็นธาติแท้แล้วทิ้งหล่อนไปล่ะมั้ง"

สวีหว่านเอ๋อร์พูดเห็นด้วยอย่างมีความสุข "ใช่ มันต้องเป็นอย่างนั้นแน่ ในที่สุดหยุนเฉิงก็ได้เห็นธาติแท้ของจิ้งจอกไร้ยางอายนี่สักที ดีสุดๆ!"

"หว่านเอ๋อร์ ฉันบอกแล้วว่าประธานฮ่อก็แค่เล่นๆ กับซูฉิงเท่านั้นแหละ จะไปหมั้นจริงได้ไง? เธอไม่ต้องห่วงแล้ว ตำแหน่งคุณนายบ้านตระกูลฮ่อต้องเป็นเธอแน่" ไป๋หลานพูดเยินยอไม่หยุด

สวีหว่านเอ๋อร์พยักหน้าอย่างพึงพอใจ

นักข่าวเข้ามารวมตัวกันอย่างตื่นตัว

งานหมั้นของประธานแห่งตระกูลฮ่อกรุ๊ปถูกยกเลิกกระทันหันในวันพิธีหมั้น นี่เป็นข่าวใหญ่!

"คุณซูคะ ทำไมคุณถึงยกเลิกงานหมั้นล่ะคะ?"

"คุณซูคะ ที่คุณก็ประกาศยกเลิกพิธีหมั้นในคืนนี้ ประธานฮ่อรู้ไหมคะ? นี่คือการตัดสินใจของคุณหรือของประธานฮ่อเหรอคะ?"

"คุณซูคะ คุณยกเลิกพิธีหมั้นเพราะมีปัญหากับประธานฮ่อหรือเปล่าคะ?"

คำถามทิ้งระเบิดใส่ซูฉิงยิงเข้ามาอย่างต่อเนื่อง

ซูฉิงยกมุมริมฝีปากเบาๆ "ขอโทษด้วยนะคะ ฉันไม่สัมภาษณ์ค่ะ พิธีหมั้นคืนนี้ถูกยกเลิกแล้ว พวกคุณกลับไปได้แล้ว"

เมื่อฮ่อหยุนเฉิงมาถึงทางเข้าห้องจัดเลี้ยงของโรงแรมตี้หาว เขาก็เห็นฉากดังกล่าวแล้ว

"ประธานฮ่อ ไม่ทราบว่าท่าน..."

นักข่าวยังไม่ทันพูดจบ ดวงตาของฮ่อหยุนเฉิงก็เป็นสีแดง ใบหน้าชาราวกับน้ำแข็งก่อนจะพูดอย่างเย็นชาว่า "ไปให้พ้น!"

ออร่าของเขาทรงพลังมากจนเหล่านักข่าวต่างพากันสั่นและเงียบไป

ด้วยรัศมีที่เย็นยะเยือกทั่วร่างกายของเขา ทั้งยังมีใบหน้ามืดมนอย่างน่ากลัว เขาเดินเข้าไปหาซูฉิง

ความหนาวเย็นเข้ามา ซูฉิงขมวดคิ้วก่อนจะมองดวงตาที่เย็นชาของฮ่อหยุนเฉิงโดยไม่กลัวเกรง

เขาทำใจยอมห่างจากถังถังได้?

เขาโกรธมากขนาดนี้คงเพราะเธอเสนอเรื่องยกเลิกการหมั้นก่อนหน้าล่ะสินะ?

ตอนนี้ ทุกคนรู้ว่าเป็นซูฉิงที่ทิ้งฮ่อหยุนเฉิง เขาที่โดนหักหน้าเลยโกรธขนาดนี้?

เหอะๆ

ที่จริงแล้วฮ่อหยุนเฉิงไม่ควรจะมีความสุขไม่ใช่หรือไง?

เธอเสนอให้ยุติการหมั้น จากนั้นเขาก็จะได้อยู่กับถังถังได้อย่างราบรื่นไง

ยิ่งไปกว่านั้น ฮ่อหยุนเฉิงจะได้ไม่ต้องแบกรับความอัปยศของการเปลี่ยนใจเพราะเป็นเธอที่เสนอ

เขามีอะไรให้ต้องโกรธด้วยล่ะ?

เมื่อมองไปที่ชายผู้เย็นชา เดินเข้ามาใกล้เธอทีละก้าว มุมปากซูฉิงก็ยกขึ้นอย่างประชดประชัน

เธอยังไม่ทันได้พูด จู่ๆ พลังอันทรงพลังก็แผ่สู่ข้อมือของเธอ

"นาย..." ซูฉิงยังไม่ทันตอบสนอง ก็ถูกฮ่อหยุนเฉิงคว้าข้อมือแล้วดึงเธอไปที่ห้องพักหลังเวทีก่อนจะกดเธอกับกำแพง

"ฮ่อหยุนเฉิง ปล่อยฉันนะ!" ซูฉิงที่ถูกฮ่อหยุนเฉิงกักขังก็ดิ้นรน

ฮ่อหยุนเฉิงกลับไม่ขยับ สองมือเขาจับข้อมือของซูฉิงด้วยมือทั้งสองและมองลงมาที่เธอ ริมฝีปากบางเซ็กซี่ของเขาถูกเม้มจนเป็นเส้นเดียว ดวงตาของเขาปั่นป่วนด้วยความโกรธที่ซูฉิงไม่เข้าใจ

ผ่านไปนาน เขาถึงเอ่ยด้วยระงับความโกรธ แล้วถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า "ซูฉิง ทำไม?"