นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 167

"คุณซูระวังตัวด้วยนะคะ หากทุกอย่างราบรื่นก็น่าจะไปถึงยอดเขายวี่ปี่ก่อนมืด" พี่่หลิวหญิงวัยกลางคนกำลังเตรียมอาหารแห้งให้ซูฉิงอย่างกระตือรือร้น

"ขอบคุณค่ะ" ซูฉิงสัมผัสได้ถึงความเรียบง่ายและความกระตือรือร้นของผู้คนในหมู่บ้านเชิงเขา ซูฉิงรู้สึกอบอุ่นมาก

"ซูฉิงต้องระวังตัวนะ!" ยวี๋น่ายังคงกังวล

ซูฉิงยิ้มให้เธออย่างมั่นใจ "ไม่ต้องกังวล ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดฉันจะพาคุณอาฉีมาที่นี่ในพรุ่งนี้เช้า"

เตรียมของครบหมดแล้ว ซูฉิงก็สะพายกระเป๋าเป้บนหลังของเธอ และเดินเข้าไปในป่าลึก

ในตอนแรกหิมะตกลงมาเบาๆ เท่านั้น ซูฉิงต้องการไปถึงยอดเขายวี่ปี่โดยเร็วที่สุดเพื่อตามหาอาฉี เธอจึงรีบเดินอย่างรวดเร็ว

เมื่อเดินไปถึงกลางภูเขา จู่ๆ ก็มีลมแรงพัดมา ท้องฟ้ามืดครึ้ม

ดูเหมือนว่าหิมะจะตกหนักขึ้น

ซูฉิงรีบเดินต่ออย่างรวดเร็ว เธอต้องรีบไปให้ถึงก่อนฟ้ามืด และเธอต้องหาอาฉีให้เจอโดยเร็วที่สุด

หลังจากนั้นไม่นาน หิมะก็ตกลงมาเป็นขนห่าน

หิมะตกหนักขึ้นเรื่อยๆ และตรงหน้าของซูฉิงก็เป็นสีขาวโพลน ถ้าไม่ได้พกเข็มทิศมาด้วยเธอคงหลงทางไปแล้ว

ทำไมอากาศมันแย่แบบนี้!

ซูฉิงแอบบ่นในใจ และรีบเร่งฝีเท้าของเธอ

ลมเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ เกล็ดหิมะที่ตกลงมาก็พัดแรงจนซูฉิงแทบลืมตาไม่ขึ้น

ห่างไปไม่ไกลนัก หิมะหนาบนยอดเขาดูเหมือนจะตกลงมาได้ทุกเมื่อ

แบบนี้ไม่ได้การแล้ว

ซูฉิงรู้สึกเสียใจที่เธอไม่ฟังคำพูดของชาวบ้านคนท้องถิ่น และไม่ยอมดูสภาพอากาศ ขึ้นเขามาแบบนี้รังแต่จะทำให้ช้าลงเปล่าๆ

เมื่อเห็นว่าฟ้าเริ่มมืด และพายุหิมะก็โหมกระหน่ำลงมาแล้ว ตอนนี้เธอเดินต่อไปไม่ไหวแล้ว

ซูฉิงหยุดเดิน และครุ่นคิด เธอควรกลับไปก่อน และหาวิธีเอาเฮลิคอปเตอร์ขึ้นไปบนยอดเขาในวันพรุ่งนี้ดีกว่า แบบนี้ดูจะเป็นไปได้มากกว่า

เพราะไม่รู้ว่าพายุหิมะจะหยุดเมื่อไร

ซูฉิงตัดสินใจ และกำลังจะกลับ แต่จู่ๆ ก็มีเสียงดังราวกับระเบิดดังมาจากไกลๆ

เสียงเหมือนฟ้าร้องแต่ก็ไม่ใช่

ชูฉิงเดินตามเสียงไป และเห็นว่าบนยอดเขาฝั่งตรงข้ามหิมะหนากำลังเทลงมาและกลิ้งมาทางที่เธออยู่!

แย่แล้ว หิมะจะถล่มแล้ว! !

ซูฉิงตกใจมาก เธอมองดูรอบๆ อย่างรวดเร็ว โดยไม่ทันคิดอะไร

โชคดีที่มีถ้ำอยู่ข้างๆ เธอ

บางทีอาจจะเข้าไปหลบได้

แต่ถ้าหิมะหนาปิดทางเข้าถ้ำ มันก็อันตรายมากเลยไม่ใช่เหรอ?

ไม่ได้ เธอต้องทิ้งสัญญาณขอความช่วยเหลือไว้

เธอคิดได้อย่างรวดเร็วในใจ เมื่อซูฉิงเห็นต้นไม้ใหญ่ข้างเธอ เธอคิดขึ้นมาได้อย่างรวดเร็ว เธอรีบถอดผ้าพันคอรอบคอของเธอออกแล้วผูกไว้กับยอดต้นไม้ด้วยความว่องไว

จากนั้นเธอก็รีบเข้าไปหลบอยู่ในถ้ำ

ไม่กี่วินาทีต่อมา หิมะตกหนักที่ไหลลงมาจากบนภูเขาก็ปิดทางเข้าถ้ำ

ซูฉิงนวดขมับด้วยกังวล เมื่อเผชิญหน้ากับธรรมชาติ พลังของมนุษย์นั้นเล็กน้อยเกินไป

เธอหยิบมือถือออกจากกระเป๋ามาเปิดดู ตามที่คาดไว้ ไม่มีสัญญาณเลย

ซูฉิงเปิดไฟฉายอีกครั้ง และส่องไปรอบ ๆ

ถ้ำนี้ค่อนข้างใหญ่ ด้านในอุ่นมาก เปรียบเทียบกับเมื่อกี้นี้ที่นี่ดีกว่าพายุหิมะเมื่อกี้เยอะเลย

ซูฉิงถอดกระเป๋าเป้ออก และอาหารที่อยู่ข้างในก็เพียงพอสำหรับเธอที่จะอยู่รอดได้เป็นเวลาหลายวัน

ซูฉิงสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเอง

ไม่นานยวี่น่าน่าจะรู้ว่ามีหิมะถล่มที่นี่ และเธอจะต้องหาวิธีมาช่วยเธออย่างแน่นอน

ครั้งนี้ซูฉิงโชคดีมากที่ยืนกรานให้ยวี่น่าอยู่ที่หมู่บ้าน

สิ่งเดียวที่เธอกังวลในตอนนี้คืออาการของคุณปู่ฮ่อ ท่านจะรอได้นานแค่ไหน

ฮ่อหยุนเฉิงคลายเนคไทออก เอนหลังพิงโซฟาแล้วหลับตา

ทันทีที่เขาหลับตา ภาพเรือนร่างที่สวยงามของซูฉิงก็ปรากฏขึ้นมาในหัวของเขา

ใบหน้าที่หล่อเหลาของฮ่อหยุนเฉิงก็ตึงเครียดขึ้นมาทันทีเมื่อเขานึกถึงการย้ายจากเมืองใหม่สุ่ยเยว่ไปที่บ้านของเฉินจุนเหยียน

ฮ่อหยุนเฉิงขมวดคิ้วเบาๆ หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ข่าวซุบซิบของซูฉิงและเฉินจุนเหยียนบางตาลงไปมากแล้ว

ดูออกเลยว่าสตาร์เอ็นเตอร์เทนเมนท์ให้คนมาลบข่าว

ดวงตาที่เย็นชาของฮ่อหยุนเฉิงหรี่ลงเล็กน้อย ถ้าไม่กลัวเธอจะให้คนลบข่าวทำไม?

ตอนแรกซูฉิงถูกใส่ร้ายว่าผลักเซี่ยซิงซิงตกน้ำ เธอก็ยังไม่เป็นที่สนใจขนาดนี้เลย

หรือว่าซูฉิงคบกับเฉินจุนเหยียนจริงๆ?

เขาลุกขึ้นยืนด้วยความหงุดหงิดใจ ฮ่อหยุนเฉิงกำลังจะกลับ เมื่อเขาผ่านออฟฟิศเลขาเขาก็อดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไป

ออกฟิศใหญ่มืดสนิท มีเพียงตรงหัวมุมห้องเท่านั้นที่ยังมีแสงไฟเปิดอยู่

หัวใจของฮ่อหยุนเฉิงเต้นผิดจังหวะไปครู่หนึ่ง

ตำแหน่งที่ไฟเปิดอยู่นั้น...คือที่นั่งของซูฉิง!

หลังจากที่ซูฉิงยื่นจดหมายลาออกตอนกลางวันเธอก็ออกไปเลย หลายวันมานี้ฮ่อหยุนเฉิงก็อดไม่ได้ที่จะเดิน "ผ่าน" ห้องนี้หลายครั้ง แต่ที่นั่งของซูฉิงก็ว่างเปล่าตลอด

หรือว่าตอนนี้เธอกลับมาแล้วงั้นเหรอ?

มุมปากของเขากระตุกยิ้มออกมาเบาๆ อย่างไม่ตั้งใจ และฮ่อหยุนเฉิงก็เดินเข้าไปทางแสงนั้น

บนเก้าอี้นั้น มีหญิงสาวในชุดสีแดงนั่งก้มศีรษะอยู่

ฮ่อหยุนเฉิงมองจากมุมบนลงไป ก็เห็นเพียงส่วนบนศีรษะของเธอเท่านั้น

ใช่ซูฉิงไหม?

เธอยอมกลับมาแล้วเหรอ?

ฮ่อหยุนเฉิงพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือราว และจิตใจที่สับสน "ซูฉิง..."