นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 177

พวกเขาทั้งสามเดินไปข้างหน้า ตอนนี้น้ำแข็งและหิมะยังละลายไม่หมด เดินไปไม่ราบรื่นจนซูฉิงเดินได้อย่างยากลำบาก

"ถ้ารู้ว่าเป็นแบบนี้คงให้ฮ่อหยุนเฉิงใช้เฮลิคอปเตอร์มาส่งพวกเราแล้ว" ยวี๋น่าบ่นโอดครวญ

ให้ถังรั่วอิงคอยกวนใจฮ่อหยุนเฉิงสู้ให้เขาไปส่งเราเพื่อตามหาอาจารย์ฉียังดีเสียกว่า

ยังไงจุดประสงค์ในการมาตามหาอาจารย์ฉีก็เพื่อช่วยท่านผู้เฒ่าฮ่อ

ฮ่อหยุนเฉิงมีหน้าที่มาส่งพวกเขาที่นี่

ใบหน้าของซูฉิงนิ่งค้างก่อนจะขมวดคิ้วและมองไปรอบๆ "น่าจะอยู่แถวนี้นะ"

"เธอแน่ใจเหรอ?" ยวี๋น่าถามด้วยความสงสัย "มีแต่หิมะทุกทั้งนั้น มองไปทางไหนก็ดูไม่เหมือนมีร่องรอยคนเลยนะ"

"ตามที่พี่หลิวพูดก่อนหน้านี้ ต้องอยู่นี่ไม่ผิดแน่" ซูฉิงชะงักฝีเท้า

เฉินจุนเหยียนที่เงียบไปพักหนึ่ง จู่ๆ ก็พูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและชี้ไปที่ด้านหน้า "ซูฉิง ตรงนั้นหรือเปล่า?"

มองตามที่เฉินจุนเหยียนชี้ไป ด้านหลังป่าทึบซึ่งอยู่ไม่ไกลนักมีบ้านไม้หลังเล็กตั้งตระหง่านอยู่

ผ่านป่าไป อีกด้านของป่ามีถ้ำที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว

"น่าจะเป็นตรงนั้นไม่ผิดแน่!" น้ำเสียงของซูฉิงเกิดความตื่นเต้นเล็กน้อย

เธอก้าวไปข้างหน้าและเคาะประตู "มีใครอยู่ไหมคะ?"

ไม่มีเสียงตอบรับ

"ไม่ใช่ที่นี่หรือเปล่า?" ยวี๋น่าถามอย่างกังวล

ใบหน้าของซูฉิงนิ่งลง และยังคงเคาะประตูต่อไปอย่างไม่ย่อท้อก่อนจะเบ่งเสียงดังขึ้น "มีใครอยู่ไหม? คุณอาฉีอยู่ข้างในหรือเปล่าคะ?"

หลังจากนั้นไม่นานประตูไม้ก็เปิดออก ชายวัยกลางคนที่มีผมหงอกก็ปรากฏตัวขึ้นในสายตาของซูฉิง

คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน ใบหน้ามีแต่เคราเต็มหน้า ดูเหมือนกับคุณอาฉีในความทรงจำ แต่แค่แก่กว่ามาก

เป็นเขา!

เป็นคุณอาฉีจริงด้วย!

คุณปู่ฮ่อรอดแล้ว!

ซูฉิงพูดอย่างตื่นเต้น "คุณอาฉียังจำหนูได้ไหมคะ?"

"อาเสว่ใช่ไหม" ฉียวี่ชูหรี่ตาด้วยความตกใจ จ้องไปที่ซูฉิงที่ยืนอยู่ตรงประตูก่อนจะพึมพำกับตัวเองอย่างตื่นเต้น "อาเสว่ อาเสว่..."

อาเสว่??

ใครกันล่ะนั่น?

ซูฉิงตกใจ "คุณอาฉีจำหนูไม่ได้เหรอคะ หนูซูฉิงไงคะ"

"ซูฉิง?" ฉียวี่ซูได้สติก่อนดวงตาของเขาจะฉายแววผิดหวังและพูดเบาๆ "ที่แท้ก็เป็นเธอเองหรอกเหรอ"

"ค่ะ คุณอาฉีจะหนูได้หรือเปล่า? ตอนเด็กที่หนูป่วยหนัก เป็นคุณอาที่ช่วยหนูเอาไว้ ทั้งยังสอนทักษะทางการแพทย์ให้หนูด้วย" ซูฉิงพูดอย่างกระตือรือร้น เพราะกลัวว่าฉียวี่ชูจะจำเธอไม่ได้

ฉียวี่ชูพยักหน้า ก่อนจะกวาดสายตามองซูฉิงและพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น "เธอโตขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย เข้ามาคุยสิ"

เมื่อเห็นว่าฉียวี่ชูยังจำตัวเองได้ ซูฉิงก็โล่งใจก่อนจะหันไปพูดกับยวี๋น่าและเฉินจุนเหยียน "พวกเธอรอฉันอยู่ข้างนอกนะ"

เธอรู้จักนิสัยที่ชอบชอบเจอคนแปลกหน้าของคุณอาฉีดี

เมื่อซูฉิงเดินเข้าไปในห้องไม้ ฉียวี่ชูก็ปิดประตูเสียงดังปัง

"นั่งสิ" ฉียวี่ซูชี้ไปที่ม้านั่งไม้ในห้อง "เธอรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่?"

ซูฉิงนั่งลงและพูดอย่างตรงไปตรงมา "คุณอาฉี อันที่จริงที่หนูมาหาเพราะมีเรื่องอยากให้ช่วยน่ะค่ะ"

"ให้ฉันไปรักษา?" ฉียวี่ชูเดาเจตนาของซูฉิงแต่แล้วกลับปฏิเสธ "กลับไปเถอะ ฉันจะไม่ออกไปจากที่นี่"

ซูฉิงอ้อนวอน "คุณอาฉี หนูรู้ว่าคำขอของหนูมันกะทันหัน แต่คุณปู่ฮ่อกำลังแย่ และมีเพียงคุณอาเท่านั้นที่ช่วยเขาได้ คุณอาช่วยหนูหน่อยได้ไหมคะ?"

เธอเคยถามคำถามนี้กับปู่แล้ว แต่ทุกครั้งคุณปู่จะเปลี่ยนเรื่องหรือไม่ก็โกรธ

ซูฉิงจึงไม่กล้าถามอีก เพราะกลัวจะทำให้ปู่เสียใจ

บางทีคุณอาฉีอาจจะรู้อะไรบางอย่าง?

"ไม่รู้หรอก ตอนที่ฉันไปบ้านเธอก็มีแค่เธอกับคุณปู่เธอสองคน" นัยน์ตาของฉียวี่ชูสั่นไหว

คำตอบของเขาทำให้ชูฉิงผิดหวัง

สัญชาตญาณบอกซูฉิงว่าคุณอาฉีต้องปิดบังอะไรเธออยู่แน่

แล้วมันคืออะไรกันล่ะ?

ซูฉิงรู้นิสัยของฉียวี่ชูดี ถ้าเขาจะไม่พูด เธอจะถามให้ตายยังไงก็ไร้ประโยชน์

ช่างเถอะ สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้คือรีบกลับไปที่เมือง A และให้คุณอาฉีช่วยท่านผู้เฒ่าฮ่อให้ได้ก่อน

ซูฉิงและฉียวีชูเดินออกจากบ้านไม้เคียงข้างกัน ยวี๋น่าและเฉินจุนเหยียนก็รีบปรี่เข้ามาทักทาย

"นี่คือคุณอาฉี" ซูฉิงแนะนำด้วยรอยยิ้ม "คุณอาฉีคะ พวกเขาเป็นเพื่อนของหนูเอง ยวี๋น่าและเฉินจุนเหยียนค่ะ"

"อาจารย์ฉี ได้ยินชื่อเสียงมานานแล้วล่ะค่ะ" ยวี๋น่าและเฉินจุนเหยียนต่างชื่นชมทักษะทางการแพทย์ของฉียวี่ชูกันมาก

แต่ฉียวี่ชูเพียงแค่เหลือบมองพวกเขานิ่งๆอย่างไม่แยแส

ยวี๋น่าและเฉินจุนเหยียนได้ยินเรื่องนิสัยแปลกๆ ของฉียวี่ชูมาจากซูฉิงแล้ว พวกเขามองหน้ากันและเดินตามหลังซูฉิงไปเงียบๆ

กลับมาที่หมู่บ้าน ทันทีที่ถึงสี่แยก ร่างสูงก็มาปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าซูฉิงและหยุดเธอไว้

ซูฉิงขมวดคิ้ว "ฮ่อหยุนเฉิง นายจะทำอะไร?"

"ฉันรอเธออยู่" ฮ่อหยุนเฉิงพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม

"ไม่ต้องห่วง ฉันเจอคุณอาฉีแล้ว เขาตกลงกับฉันว่าจะกลับไปช่วยปู่ของนายที่เมือง A" ซูฉิงกล่าวเสียงเรียบ