นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 195

"ไม่ ไม่ใช่แบบนี้!" ไป๋หลานกลอกตาและพูดอย่างสงสัย "ฉันไม่รู้ว่าเสื้อผ้าของฉันขาดตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่มีเพียงคุณกับฉันเท่านั้นที่ทะเลาะกันอยู่ในตอนนี้ ฉันต้องสงสัยคุณอยู่แล้วว่าคุณเป็นคนทำลายมัน ฉันไม่ได้ตั้งใจจะใส่ร้ายคุณ "

เธอแพ้ไม่ได้!

เป็นไปได้อย่างไรที่เธอจะคุกเข่าลงและขอโทษผู้หญิงอย่างซูฉิง!

"จริงเหรอ?" ซูฉิงยิ้มเบา ๆ ยืนขึ้นและเดินตรงไปข้างหน้าไป๋หลาน

"ใช่นะสิ แล้วคุณมีหลักฐานอะไรว่าฉันเป็นคนทำลายมันเอง!" ไป๋หลานโกรธเล็กน้อย

ซูฉิงชี้ไปที่เสื้อผ้าของไป่หลานและพูดเบา ๆ "แน่นอน รูในเสื้อผ้าของคุณเกิดจากการมีคนดึงมันอย่างแรง

เมื่อฉันออกไป คุณและสวีหว่านเอ๋อร์จะตามทันฉัน ก็ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาที ในช่วงเวลาสั้นๆ เช่นนี้ นอกจากตัวคุณเองจะมีใครได้อีกไหม? "

ร่างกายของไป๋หลานนิ่งแข็งในทันที "นี่เป็นเพียงการคาดเดาของเธอเท่านั้น อย่ามาใส่ร้ายฉัน!"

"ซูฉิงไม่ได้ใส่ร้ายคุณ คุณทำลายมันเอง" ฮ่อหยุนเฉิงที่เงียบอยู่พักหนึ่งก็พูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มลึก

"คุณฮ่อ?" ไป๋หลานถูกสายตาที่เย็นชาของฮั่วหยุนเฉิงมองกวาดไป และอดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้าน

เธอไม่กล้าถามว่าทำไมฮ่อหยุนเฉิงถึงพูดเช่นนี้ ได้แต่กัดริมฝีปากแน่นและพูดอย่างไม่พอใจ "ฉันไม่ได้ทำ"

"หยุนเฉิง คุณหมายความว่ายังไง ทำไมคุณถึงยังเข้าข้างซูชิง คุณยังชอบเธออยู่ใช่ไหม?" สวีหว่านเอ๋อร์พูดอย่างร้อนรน

เดิมทีเธอและไป๋หลานออกแบบมาเพื่อให้ซูฉิงขายหน้า แต่ซูฉิงกับพลิกสถานการณ์อย่างง่ายดาย ซึ่งเท่านี้ก็น่าละอายมากพอแล้ว

ทุกคนรู้ว่าไป๋หลานเป็นเพื่อนสนิทของสวีหว่านเอ๋อร์ ถ้าไป๋หลานคุกเข่าให้กับซูฉิงเพื่อขอความเมตตาจริงๆ เท่ากับว่าเธอตบหน้าสวีหว่านเอ๋อร์เพื่อนของเธอเอง!

ตอนนี้ฮ่อหยุนเฉิงยังคงพูดเพื่อช่วยซูฉิงอยู่ เห็นทีเขายังคงมีเยื่อใยต่อซูฉิงอยู่?

สวีหว่านเอ๋อร์หน้าเสีย เธอจ้องไปที่ซูฉิงอย่างโกรธเคือง

หากดวงตาสามารถฆ่าคนได้ เกรงว่าสวีหว่านเอ๋อร์คงจะตัดซูฉิงเป็นชิ้น ๆ

ฮั่วหยุนเฉิงเพียงแค่ขดริมฝีปากของเขาเบา ๆ "ฉันไม่ได้พูดเข้าข้างใคร ฉันพูดความจริง"

เมื่อจบ ฮ่อหยุนเฉิงหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมา แล้วก้าขายาวๆของเขาไปหาซูฉิง

"พี่เฉิง…" ถังรั่วอิงจับแขนของฮ่อหยุนเฉิงไว้แน่น ความหึงหวงฉายแววในดวงตาของเธอ

ฮ่อหยุนเฉิงพยายามที่จะออกหน้าให้ซูฉิง??

ชัดเจนว่าทุกคนรู้ว่าฮ่อหยุนเฉิงและซูฉิงได้ยกเลิกการหมั้นแล้ว คนที่ฮ่อหยุนเฉิงรักในตอนนี้คือถังรั่วอิง!

แต่ตอนนี้ ต่อหน้าผู้คนมากมาย ฮ่อหยุนเฉิงไม่ลังเลใจที่จะยืนหยัดเพื่อซูฉิง ซึ่งทำให้เธอเสียหน้า!

ฮ่อหยุนเฉิงขมวดคิ้ว ดึงแขนออกด้วยท่าทีนิ่งเฉย เดินตรงไปยังซูฉิง เปิดโทรศัพท์ และดำเนินการบางอย่างบนคอมพิวเตอร์

ภาพถ่ายหลายภาพปรากฏบนหน้าจอคอมพิวเตอร์

"พวกคุณมาดูเอาเอง" ฮ่อหยุนเฉิงยืนขึ้น น้ำเสียงของเขาเย็นชา

ซูฉิงมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ด้วยความประหลาดใจ

เมื่อมองในภาพ ที่ถูกถ่ายรูปไว้อย่างชัดเจนว่าไป๋หลานยืนอยู่ตรงมุมหนึ่งของประตูร้านHNบูติก ภายใต้การควบคุมของสวีหว่านเอ๋อร์ เธอดึงไหล่ของชุดอย่างแรง

ฮ่อหยุนเฉิงมีภาพนี้ได้อย่างไร?

หัวใจของซูฉิงสั่นไหวเล็กน้อย เธอมองขึ้นไปที่ชายตรงหน้าเธอ

เพียงเห็นคิ้วที่ยกขึ้นของฮ่อหยุนเฉิง ดวงตาลึกคู่นั้นมองเธอด้วยรอยยิ้ม

ทั้งสองสบตากัน ซูฉิงหลับตาลง

เธอไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ ฮ่อหยุนเฉิงก็ปรากฏตัวเพื่อช่วยเธอ

แต่ในตอนนี้ เธอเห็นการจ้องมองของถังรั่วอิงที่ไม่เป็นมิตรนัก

คราวนี้การป้องกันทางจิตใจของไป๋หลานพังทลาย เธอร้องไห้และพูดว่า "ฉันขอโทษ..."

"แค่ขอโทษแค่นี้ ตั้งแต่แรกก็จบแล้วไหม?" ซูฉิงหัวเราะเบาๆใส่ไป๋หลาน และเสียงเย็นชาก็ดังขึ้น "ฉันขอเตือนเธอไว้เลยนะ ถ้ายังกล้าใส่ร้ายฉันอีก มันจะไม่ง่ายเหมือนคุกเข่าขอโทษแบบนี้หรอกนะ!"

วันนี้เธอจะสอนบทเรียนแก่ไป๋หลานและสวีหวานเอ๋อร์!

ซูฉิงคนนี้ไม่ง่ายที่จะรังแก!

ไป๋หลานหมดอาลัยตายอยากอยู่บนพื้น ไม่สามารถลุกขึ้นได้เป็นเวลานาน เธอจึงทำได้เพียงคลานไปหาสวีหว่านเอ๋อร์และขอความช่วยเหลือ "หว่านเอ๋อร์ หว่านเอ๋อร์ ช่วยด้วย..."

สวีหว่านเอ๋อร์เตะเธอออกและพูดอย่างโกรธเคือง "ของไร้ประโยชน์!"

ซูฉิงเอามือโอบหน้าอกของเธอและมองดูฉากนี้อย่างเย็นชา

อันที่จริงเธอค่อนข้างเสียใจต่อไป๋หลาน

เธอพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อเอาใจสวีหว่านเอ๋อร์ แต่เธอกับถูกสวีหว่านเอ๋อร์หลอกใช้ ตอนนี้ที่ไป๋หลานเป็นแบบนี้ ฉันกลัวว่าอีกไม่นานเธอจะติดฮ็อตเสิร์ตและกลายเป็นตัวตลกของทุกคน

ถังรั่วอิงมองไปที่ไป๋หลานที่กำลังอายอย่างมาก และทันใดนั้นก็เอื้อมมือออกไปช่วยเธอ เธอแสร้งทำเป็นกลัวและซ่อนอยู่หลังฮ่อหยุนเฉิง

"ซูฉิงเธอทำรุนแรงเหลือเกิน..."

ซูฉิงมองไปที่ถังรั่วอิงอย่างไร้ความรู้สึก ดอกบัวสีขาวนี้จะเริ่มแสดงอีกครั้งหรือไม่?

แกล้งทำเป็นอ่อนแอต่อหน้าฮ่อหยุนเฉิง ล้วยังไม่ลืมที่จะใส่ร้ายเธอ?

ขณะที่ซูฉิงกำลังคิดอยู่ ทันใดนั้นเธอก็เห็นอู๋ชิงหรานเดินตรงไปที่ประตู

"หยุดเดี๋ยวนี้! อู๋ชิงหราน!" ซูฉิงขึ้นเสียงเล็กน้อยและเดินไปหาอู๋ชิงหรานในไม่กี่ก้าว

อู๋ชิงหรานหยุดอยู่กับที่ "คุณกำลังทำอะไร?"

ซูฉิงขดริมฝีปากของเธอ "ถ้าฉันจำไม่ผิด คุณให้การว่าฉันทำให้เสื้อผ้าของไป๋หลานเสียหาย แสดงว่าคุณกำลังโกหก คุณเองก็ต้องขอโทษฉันเหมือนกันใช่ไหม?"