นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 203

"ตอบฉันมา" น้ำเสียงของฮ่อหยุนเฉิงเย็นยะเยือกก่อนจะเข้าใกล้ซูฉิงขึ้นอีก และทันใดนั้นก็เหยียดมือออกกักขังเธอไว้

ทั้งสองอยู่ใกล้กันและท่าทางของพวกเขานั้นคลุมเครือมากจนซูฉิงหายใจไม่สะดวก

เธอขมวดคิ้ว ขณะจะให้ฮ่อหยุนเฉิงออกห่างจากเธอ ทันใดนั้นลิฟต์ก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง และหลังจากไฟด้านบนกะพริบสองสามครั้ง ทุกอย่างก็เข้าสู่ความมืดอย่างสมบูรณ์

"อ๊ะ!" ความมืดอย่างกะทันหันราวกับทำซูฉิงเข้าไปพัวพันกับหลุมดำที่ลึกสุดขั้ว ทำเธอตกอยู่ในความกลัวอย่าอธิบายไม่ได้ และเธอก็อดไม่ได้ที่จะกรีดร้อง

ฮ่อหยุนเฉิงยื่นมือออกมากอดเธอแน่น ก่อนจะพูดด้วยเสียงอ่อนลง "ไม่ต้องกลัวนะซูฉิง"

ไม่ต้องกลัวนะซูฉิง...

ช่างเป็นเสียงที่คุ้นเคย

เป็นความรู้สึกที่คุ้นเคย

ขณะนั้น ด้วยแรงผลักดันจากความรู้สึกกลัว ซูฉิงจึงแนบอิงแผ่นอกของฮ่อหยุนเฉิง และหัวใจที่ประหม่าตื่นกลัวก็รู้สึกสงบลง

เธอจำได้ว่าครั้งก่อนที่เธอกับฮ่อหยุนเฉิงติดอยู่ในลิฟต์ เขาก็กอดและปกป้องเธอไว้แบบนี้

แต่ตอนนี้ เวลาผ่านไป ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป

"ลิฟต์ขัดข้องน่ะ" มือข้างหนึ่งของฮ่อหยุนเฉิงกอดซูฉิงไว้ อีกข้างเอามือถือมาส่องไฟและพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

ร่างกายของซูฉิงแข็งทื่อเล็กน้อย "งั้นตอนนี้จะทำยังไง?"

เมื่อรู้ว่าเธอกลัวความมืด แขนของฮ่อหยุนเฉิงก็กระชับให้เธอแนบชิดกับเขา "ไม่เป็นไร มีฉันอยู่ทั้งคน ไม่ต้องกลัว"

เมื่อแนบอิงฮ่อหยุนเฉิงแน่น จนได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้น ซูฉิงก็เกิดรู้สึกสงบอย่างบอกไม่ถูก

ฮ่อหยุนเฉิงเอนค่อยๆ เอนตัวไปสูกดมศรีษะของซูฉิงเบาๆ

ยังคงเป็นกลิ่นคุ้นเคย ทำหัวใจเขาเต้นได้อย่างเคย

ความร้อนระอุแล่นในหัวใจ ฮ่อหยุนเฉิงก้มศีรษะลง และในความมืด ริมฝีปากของเขาค่อยๆ เข้าใกล้ใบหูของซูฉิง "ซูฉิง กลับมาอยู่เคียงข้างฉันได้ไหม?"

ริมฝีปากของเขาแนบชิดกับใบหูเธอ บรรยากาศอัดอั้นและพ่นลมลงบนแก้มซูฉิง

หัวใจซูฉิงเต้นผิดจังหวะ

ฮ่อหยุนเฉิงที่พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง?

ขณะที่เขารักถังถังก็มาขอให้เธอกลับไปอยู่เคียงข้างเขา จะจับปลาสองมือหรือไง?

สีหน้าของซูฉิงนิ่งขึ้น ยังไม่ทันให้เธอได้พูดอะไร ไฟด้านบนของลิฟท์ก็สว่างขึ้นและลิฟต์ก็กลับมาทำงานตามปกติ

แสงที่อยู่ๆ ก็สว่างได้แยงลูกตาของซูฉิง

เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าฮ่อหยุนเฉิงกำลังมองเธอด้วยดวงตาลึกซึ้ง

ฉากในความมืดเมื่อกี้ยังคงอยู่ในหัวของซูฉิง

หายใจเข้าลึกๆ ขับอารมณ์ที่ปนเปในหัวใจ ก่อนจะออกไปยืนด้านข้าง

เมื่อเห็นผู้หญิงที่เมื่อกี้ยังคงพึ่งพาเขา แต่พอไฟสว่างก็รักษาระยะห่างจากเขา สีหน้าฮ่อหยุนเฉิงก็ดูไม่ดีทันที

เขากระตุกริมฝีปากและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "เธอยังไม่ได้ตอบคำถามฉันเมื่อกี้เลยนะ"

ซูฉิงกระตุกมุมปากเบาๆ "เมื่อกี้นายถามอะไรฉันนะ?"

"ซูฉิง เธอกลับมาอยู่เคียงข้างฉันได้ไหม?" ดวงตาที่ลึกล้ำจ้องไปที่ใบหน้าของซูฉิง และถามคำถามอย่างจริงจัง

ทันใดนั้น ลิฟต์ก็มาถึงชั้นหนึ่งและประตูได้เปิดออก

"ฮ่อหยุนเฉิง ถึงแล้ว" ซูฉิงดันตัวฮ่อหยุนเฉิงออกและเดินออกจากลิฟต์ไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นซูฉิงจากไปโดยไม่ลังเล ใบหน้าหล่อเหลาของฮ่อหยุนเฉิงก็ตึงมากขึ้น

เขาก้าวออกจากลิฟต์และขณะจะไปหาซูฉิง ทว่ากลับเห็นซูฉิงเดินตรงไปยังรถเบนท์ลีย์สีดำ

ฮ่อหยุนเฉิงจำได้ว่านั่นเป็นรถของเฉินจุนเหยียน

"ค่ะ" ฮ่อเฉียนพูดอย่างเชื่อฟัง "คุณน้าคะ หนูกลับไปโรงเรียนก่อนนะคะ"

ฮ่อเฉียนเดินออกจากประตูโรงพยาบาล ในขณะกำลังมุ่งหน้าไปยังโรงเรียน จู่ๆ ก็มีร่างหนึ่งเข้ามาขวางทางเธอ

ฮ่อเฉียนเงยหน้าขึ้นก็เห็นเป็นหลินเจียต้งอยู่ตรงหน้า

เธอมองชายตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ "ลุงหลิน?"

ตั้งแต่หลินเจียต้งถูกท่านผู้เฒ่าฮ่อไล่ออกไปก็เหมือนว่าเขาจะหายเข้ากลีบเมฆไปเลย

ฮ่อเฉียนแปลกใจว่าทำไมหลินเจียต้งถึงมาหาเธอ

หลินเจียต้งถอดแว่นกันแดดและมองไปทางโรงพยาบาล "เฉียนเฉียน ว่างคุยกันหน่อยไหม?"

"ได้ค่ะ" ฮ่อเฉียนพยักหน้า

เธอไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ หลินเจียต้งถึงมาหาเธอ แต่เมื่อนึกถึงความสัมพันธ์ระหว่างแม่ฮ่อกับหลินเจียต้ง เธอจึงตกลง

หลินเจียต้งพาฮ่อเฉียนไปที่ร้านกาแฟระดับไฮเอนด์

ทั้งสองนั่งลง ฮ่อเฉียนถามด้วยความสงสัย "ลุงหลินมาหาหนูมีอะไรงั้นเหรอคะ?"

"เฉียนเฉียน เธออย่างจัดการซูฉิงใช่ไหม?" หลินเจียต้งถามตรงประเด็นก่อนจะจิบกาแฟ

ฮ่อเฉียนเม้มริมฝีปากของเธอและไม่ได้ปฏิเสธ

หลินเจียต้งยกยิ้มริมฝีปาก "เฉียนเฉียน ฉันมีวิธีช่วยเธอได้นะ"

"จริงเหรอคะ?" ดวงตาของฮ่อเฉียนเป็นประกาย

หลินเจียต้งพยักหน้า "แน่นอน แต่ว่าต้องให้เธอร่วมมือถึงจะได้"

ฮ่อเฉียนกัดฟัน "แค่ไล่ยัยจิ้งจอกอย่างซูฉิงไปได้จะให้หนูทำอะไรก็ได้ทั้งนั้นค่ะ!"