นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 218

เวลาสองทุ่ม พิธีมอบรางวัลจึงได้เริ่มขึ้น

เสียงของหยิ่นเซียวเฟิงก้องกังวานทั่วโรงละคร "ยินดีต้อนรับทุกคนเข้าร่วมพิธีมอบรางวัลในคืนนี้นะครับ!"

เสียงปรบมือดังขึ้น หยิ่นเซียวเฟิงได้ประกาศรางวัลผู้กำกับภาพยนตร์ยอดเยี่ยม รางวัลนักแสดงหน้าใหม่ยอดเยี่ยม รางวัลชายที่ถูกเรียกตัวถี่ รางวัลนักแสดงสมทบหญิงยอดเยี่ยมและรางวัลอื่นๆ ตามลำดับ

"ตอนไปนี้จะเป็นเวลาที่น่าตื่นเต้นที่สุดเท่าที่เคยมีมานะครับ!" หยิ่นเซียวเฟิงกล่าวอย่างไม่ลดละ "ใครจะได้เป็นนักแสดงยอดเยี่ยมที่สุดในปีนี้ เขาคนนั้นก็คือ..."

หลังจากหยุดไปสักพัก หยิ่นเซียวเฟิงก็พูดเสียงดังขึ้น "เขาคนนั้นก็คือ...เฉินจุนเหยียนครับ! ยินดีด้วยกับคุณซุปเปอร์สตาร์เฉินนะครับ ขอเรียนเชิญขึ้นเวทีพร้อมกับเสียงปรบมือที่อบอุ่นนะครับ!"

ท่ามกลางเสียงปรบมือดังสนั่น เฉินจุนเหยียนลุกขึ้นยืนและเดินขึ้นไปบนเวทีด้วยก้าวที่มั่นคง

"ยินดีด้วยนะครับ ยินดีมากเลย ขอแสดงความยินดีกับซุปเปอร์สตาร์เฉินของเราด้วยนะครับ" หยินเซียวเฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "ซุปเปอร์สตาร์เฉินได้รับรางวัลนักแสดงนำชายยอดเยี่ยมเป็นเวลาสามปีติดต่อกันแล้วนะครับ สมควรและเหมาะสมอย่างแท้จริงเลยนะครับ"

"ขอบคุณครับ" เฉินจุนเหยียนกล่าวเบาๆ

หยิ่นเซียวเฟิงถามอีกครั้ง "ซุปเปอร์สตาร์เฉิน คุณช่วยพูดอะไรกับพวกเราทีได้ไหมครับ?"

เฉินจุนเหยียนพยักหน้า นัยน์ตาลึกมองลงไปที่ใบหน้าของซูฉิงก่อนจะกระแอมใส่ไมโครโฟน "ผมดีใจมากที่ได้รับรางวัลนักแสดงนำชายยอดเยี่ยมในวันนี้นะครับ ผมอยากจะขอบคุณคนหนึ่งมากครับ"

เมื่อพูดอย่างนั้น เฉินจุนเหยียนก็หยุดไปชั่วขณะหนึ่ง

หยิ่นเซียวเฟิงถามทันทีว่า "คนๆ นี้ต้องมีความสำคัญมากกับซุปเปอร์สตาร์เฉินแน่เลยใช่ไหมครับ?

"ใช่แล้วครับ!" เฉินจุนเหยียนพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น "ในตอนที่ผมผิดหวังที่สุดในชีวิต เธอคือคนที่คอยให้กำลังใจและทำให้ผมลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง เธอคือคนที่คอยอยู่ข้างๆ ตลอดเวลา หากไม่มีเธอ ก็ไม่มีผมอย่างทุกวันนี้"

"อย่างนั้นแล้ว เธอก็คือ?" หยิ่นเซียวเฟิงกล่าว "เชื่อว่าทุกคนต่างก็อยากรู้เหมือนกันกับผมเลยนะครับ ใครเป็นคนสำคัญในใจของซุปเปอร์สตาร์เฉินกันแน่ครับ?"

"เธอก็คือ..." เฉินจุนเหยียนเดินลงจากเวทีไปทีละก้าว ก่อนจะเดินไปยังที่นั่งของซูฉิง

เขาเดินไปตรงหน้าซูฉิงก่อนจะชะงักฝีเท้าก่อนจะพูดด้วยเสียงที่ชัดเจนจนกึกก้องอยู่ในโรงละคร "เธอก็คือซูฉิงครับ!"

เมื่อเห็นเฉินจุนเหยียนค่อยๆ เดินมาทางตัวเอง ซูฉิงก็ขมวดคิ้วน้อยๆ

เฉินจุนเหยียน เขาคิดจะทำอะไรกันแน่?

จนกระทั่งเฉินจุนเหยียนหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ และพูดอย่างหนักแน่นต่อหน้าทุกคน "ซูฉิง คนที่ฉันอยากขอบคุณมากที่สุดก็คือเธอนะ"

สายตาของทุกคนที่อยู่ณ ที่นี่ต่างก็เพ่งไปที่ซูฉิง

และอู๋ชิงหร่านก็จ้องมองที่ซูฉิงด้วยความเกลียดชัง

ซูฉิงกระตุกมุมปากก่อนจะถามด้วยสายตา "เฉินจุนเหยียน นายจะทำอะไรน่ะ? รีบหยุดเดี๋ยวนี้เลย"

เมื่อคิดว่าเฉินจุนเหยียนเน้นย้ำว่าคืนนี้จะเป็นช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเขา ลางสังหรณ์ไม่ดีก็ผุดขึ้นในใจของซูฉิง

เขาคงไม่น่าจะสารภาพรักกับเธออีกแล้วใช่ไหม...

แต่ทว่าเฉินจุนเหยียนกลับเพิกเฉยต่อการคัดค้านเงียบๆ ของซูฉิงก่อนจะจับมือซูฉิงแล้วลากเธอไปกลางเวที

แสงส่องลงบนร่างของเฉินจุนเหยียนราวกับเคลือบเขาด้วยชั้นแสงสีทอง

เขามองไปที่ซูฉิง "ซูฉิง เธอสนับสนุนฉันเสมอมา เป็นเธอที่ให้แรงบันดาลใจให้ฉันก้าวไปข้างหน้า ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันมีในวันนี้เป็นเธอทั้งนั้นที่ให้กับฉัน และความสำเร็จของฉันในวันนี้ ฉันอยากจะแบ่งปันมันกับเธอด้วย"

"ยินดีด้วยนะเฉินจุนเหยียน" ซูฉิงยื่นมือออกไปจับมือเฉินจุนเหยียนและพูดเสียงเบา "ความสำเร็จของนายในวันนี้คือความพยายามของนายต่างหาก ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลย"

"ไม่ ซูฉิง ที่ฉันมีวันนี้ได้เป็นเพราะเธอนะ เธอคือแรงผลักดันของความพยายามของฉัน เพราะเพียงแค่ทำดีที่สุดมันถึงประสบความสำเร็จถึงได้ทำให้เธอมีชีวิตที่มีความสุข เธอคือสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตของฉัน เป็นคนสำคัญของฉัน" เฉินจุนเหยียนจับมือซูฉิงไว้แน่น เขามองซูฉิงอย่างลึกซึ้ง ดวงตาที่ลึกของเขซึ้งราวกับจะดูดจิตวิญญาณของเธอไป

เมื่อเห็นว่าเฉินจุนเหยียนเกินเลยไปไกล ซูฉิงถึงกับพูดไม่ออก เธอส่งสัญญาณให้เฉินจุนว่าให้เขาหยุดโดยเร็ว

แต่เฉินจุนเหยียนกลับเมินเฉยกับสายตาของเธอ และทันใดนั้นเองเขาก็คุกเข่าลงข้างหนึ่ง

เขาเงยหน้าขึ้นและหายใจเข้าลึกๆ เสียงของเขาทุ้มลึกราวกับเล่นเชลโล แต่กลับจริงจังมาก "ซูฉิง แต่งงานกับฉันนะ!"

เมื่อสิ้นเสียง กลีบกุหลาบก็ค่อยๆ ร่วงหล่นจากด้านบนของเวที ค่อยๆ ตกลงมาบนตัวเฉินจุนเหยียนและซูฉิง ทั้งโรแมนติกและสวยงาม

ซูฉิงดึงมือของเธอกลับอย่างใจเย็น และใบหน้าที่สวยงามของเธอก็สงบ

นี่เฉินจุนเหยียนคิดทำอะไร?!

เขาบ้าไปแล้วเหรอ?

ไม่ใช่แค่สารภาพรักแต่เป็นการสู่ขอเนี่ยนะ?!

สู่ขอเธอต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้?

รู้ไหมว่านี่มันคืองานประกาศรางวัลม้าทองคำนะ!

แต่สิ่งที่คาดไม่ถึงก็คือคนที่เป็นตัวเองอย่างซูฉิงจะไม่ยอมพูดอะไรออกมานานมาก

เฉินจุนเหยียนยังคงคุกเข่าข้างหนึ่ง นัยน์ตาลึกของเขาเต็มไปด้วยความคาดหวัง แต่ก็มีความกังวลเล็กน้อยอยู่เช่นกัน

ซูฉิงคงจะไม่...ไม่ตกลงใช่ไหม?

จะปฏิเสธเขาต่อหน้าคนมากมาย?

ไม่มีทาง

ซูฉิงไม่ใจร้ายอย่างนั้นหรอก

"ซูฉิง ตกลงรับฉันนะ ได้ไหม?" เฉินจุนเหยียนถามอีกครั้ง

ซูฉิงเม้มริมฝีปากของเธอ ในหัวก็ผุดวิธีรับมือนับไม่ถ้วน

แต่ว่าไม่มีวิธีแก้ปัญหาได้อย่างสมบูรณ์แบบในตอนนี้

เว้นเสียแต่ว่า...

เมื่อคิดขึ้นได้ ซูฉิงที่กำลังจะพูด ร่างของผู้หญิงคนหนึ่งพุ่งขึ้นมา "ซูฉิง ยัยจิ้งจอกไร้ยางอาย!"

เป็นอู๋ชิงหร่าน

"อู๋ชิงหร่าน เธอทำอะไรน่ะ" เฉินจุนเหยียนลุกขึ้นยืนก่อนจะขมวดคิ้วมองอู๋ชิงหร่าน

"ซูฉิง ฉันต่างหากคือคู่หมั้นของเฉินจุนเหยียน!" อู๋ชิงหร่านโกรธทั้งยังยกมือจะตบหน้าซูฉิง

เฉินจุนเหยียนเข้ามายืนขวางก่อนจะคว้าแขนของอู๋ชิงหร่าน "อู๋ชิงหร่าน พอได้แล้วนะเธอ!"

หลังจากหยุดปสักพัก เฉินจุนเหยียนก็พูดอย่างเคร่งขรึมว่า "ต่อหน้าทุกคนในวันนี้ ฉันจะบอกเธอให้ชัดเจนไปเลยนะ ฉัน เฉินจุนเหยียนไม่มีความสัมพันธ์อะไรเกี่ยวข้องกับเธอทั้งนั้น!"

"เฉินจุนเหยียน นายใจร้ายกับฉันได้จริงๆ เหรอ?" ดวงตาของอู๋ชิงหร่านเปลี่ยนเป็นสีแดง

เดิมทีเธอมาที่งานประกาศรางวัลอย่างมีความสุข แต่ไม่คิดเลยว่าเฉินจุนเหยียนจะสู่ขอซูฉิงต่อหน้าสาธารณชนแบบนี้!

ซูฉิง เธอถือดียังไง?!