นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 223

ซูฉิงเดินไปนอนที่โซฟา

หลังจากพิธีมอบรางวัลคืนนี้ ทุกคนก็รู้ว่าเธอเป็นบอสใหญ่ที่อยู่เบื้องหลัง***

ซูฉิงเป็นคนง่ายๆ สบายๆ แต่ตอนนี้ตัวตนถูกเปิดเผยแล้ว ต่อไปสงสัยว่าจะไม่อิสระเหมือนอย่างตอนนี้แล้ว

เมื่อครุ่นคิดถึงเรื่องในใจเงียบ ๆ สติของเธอก็ค่อยๆ ลอยออกไปจนเธอเข้าสู่ห้วงนิทรา

แต่ดวงตาของฮ่อหยุนเฉิงที่อยู่ในห้องไม่เคยออกห่างซูฉิงไปไหนเลย

เมื่อเห็นซูฉิงล้มตัวลงบนโซฟา เขาก็ลุกขึ้นเดินไปที่ห้องนั่งเล่น

ห้องนั่งเล่นเงียบมาก ไม่มีเสียงหายใจบางเบาของซูฉิงด้วยซ้ำ

ฮ่อหยุนเฉิงก้าวไปนั่งข้างซูฉิง

ดวงตาลึกของเขาจ้องไปยังใบหน้าของซูฉิง

แสงจันทร์สลัวสาดลงบนใบหน้าของซูฉิง ทำให้เธอมีผิวนวลขึ้น

ใบหน้าที่ละเอียดอ่อนและเล็กเท่าฝ่ามือ หลับสวยเหมือนเจ้าหญิงนิทรา ทั้งเย้ายวนและมีเสน่ห์

ฮ่อหยุนเฉิงอดเอนไม่ได้ที่จะเอนตัวลงและกดจูบเบาๆ บนใบหน้าของซูฉิง

ซูฉิงส่งเสียงและขดตัวโดยไม่รู้ตัว

เมื่อเห็นว่าเธอนอนบนโซฟาไม่สบายตัว ฮ่อหยุนเฉิงจึงยื่นมือออกมาอุ้มซูฉิง

เขาอุ้มซูฉิงไปที่ห้องอย่างระมัดระวังและวางไว้บนเตียงใหญ่

ฮ่อหยุนเฉิงที่เพิ่งนอนลงข้างซูฉิงและกำลังห่มผ้าให้ จู่ๆ ซูฉิงก็ยื่นมือออกมากอดฮ่อหยุนเฉิงไว้แน่น

"อย่าขยับนะเจ้าหมีน้อย ให้ฉันกอดหน่อย" ซูฉิงละเมอพูดก่อนจะลูบหัวเขาอีกสองสามที

"หมีน้อยเด็กดีจริงๆ" ในฝันซูฉิงรู้สึกว่าเธอกำลังอุ้มหมีของเล่นอยู่อย่างสบายและกอดจูบหมีน้อยอีกด้วย

ริมฝีปากหวานแตะเข้าที่แผ่นอกของซูฉิง

ฮ่อหยุนเฉิงสูดหายใจเข้าลึกๆ ดวงตาเขาพลันนิ่งขึ้น

เขาส่งเสียงกระซิบข้างใบหูซูฉิงว่ากลับมาอยู่ข้างเขาได้ไหม?

"หมีน้อยอย่าส่งเสียงดัง ฉันจะนอน" ซูฉิงบ่นพร้อมขมวดคิ้ว

ฮ่อหยุนเฉิงจูบเธอที่หน้าผากก่อนจะเอื้อมมือออกไปช่วยเธอคลุมผ้าห่ม

เช้าวันรุ่งขึ้น

แสงแดดจ้าสาดส่องบนเตียงใหญ่ผ่านหน้าต่างกระจก

ซูฉิงตื่นขึ้นมาด้วยความงุนงง และทันทีที่เธอลืมตาขึ้นก็พบกับดวงตาลึกคู่หนึ่งโดยไม่คาดคิด

"ฮ่อหยุนเฉิง ทำไมถึงเป็นนายล่ะ?" ซูฉิงตกใจเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาแสนคุ้นเคยตรงหน้าเธอ

เมื่อมองไปรอบๆ ถึงคิดได้ว่าเธอไม่รู้ว่าตัวเองขึ้นมานอนอยู่บนเตียงตั้งแต่เมื่อไร

เมื่อคืนเธอนอนบนโซฟาไม่ใช่เหรอ?

ฮ่อหยุนเฉิงอุ้มเธอขึ้นมาบนเตียง?

"ฮ่อหยุนเฉิง นายคิดทำอะไรน่ะ?" ซูฉิงถามอย่างระมัดระวัง

ฮ่อหยุนเฉิงยกยิ้มริมฝีปากบางเซ็กซี่ก่อนจะพูดด้วยน้ำขี้เล่น "ตอนนี้เหมือนจะเป็นเธอที่คิดทำอะไรถึงได้กอดฉันไว้มากกว่าล่ะมั้ง"

ตอนนั้นเองซูฉิงถึงได้รู้ตัวว่าตัวเองกอดคอเขาไว้แน่น

ซูฉิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเขินอายอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะปล่อยมือของเธออย่างรวดเร็ว

เมื่อคืนช่วงสลึมสลือ เหมือนเธอจะฝันว่าเธอกำลังกอดหมีของเล่นในวัยเด็กทั้งยังจูบไปอีกตั้งหลายที

พระเจ้า เธอไม่ควรทำอะไรเลยเมื่อคืนนี้ใช่ไหเมื่อคืนเธอคงไม่ได้ทำอะไรลงไปใช่ไหม?

เมื่อเห็นท่าทางเขินอายของซูฉิง ฮ่อหยุนเฉิงจึงกระตุกมุมริมฝีปาก "มีของในตู้เย็นไหม? ฉันจะทำอาหารเช้าให้เธอเอง"

"ไม่ต้องหรอก ไม่รบกวนนายดีกว่า ฉันทำเอง" แม้ว่าฝีมือการทำอาหารของฮ่อหยุนเฉิงจะดีมาก แต่ซูฉิงอายเกินกว่าจะปล่อยให้ประธานฮ่ออย่างเขาทำอาหารด้วยตัวเอง

ซูฉิงที่คิดจะยืนขึ้น แต่กลับถูกฮ่อหยุนเฉิงรั้งตัวไว้

เขาก้มศีรษะลงมองซูฉิงด้วยสายตาลึกซึ้งก่อนจะพูดด้วยเสียงทุ้ม "ไม่รอบกวนหรออก แค่เธอยินยอม ฉันจะทำอาหารเช้าให้เธอกินไปตลอดชีวิตเลย"

พูดจบฮ่อหยุนเฉิงก็หันหลังเดินไปที่ห้องครัว

เมื่อมองไปที่ร่างสูงตระหง่านของฮ่อหยุนเฉิง ความคิดของซูฉิงก็ผันผวน

ราวกับว่าพวกเขาได้ย้อนกลับไปตอนที่พวกเขายังรักกันอยู่

ซูฉิงล่ะพูดไม่ออก

เมื่อคืนแกล้งป่วย วันนี้แกล้งทำเป็นบาดเจ็บ...

ท่านประธานฮ่อที่สูงศักดิ์ต่อหน้าคนอื่นๆ กลับมีด้านที่ไร้เดียงสาแบบนี้

"ฮ่อหยุนเฉิง นี่นายไร้เดียงสาขนาดนี้เลยหรือไง!" ซูฉิงขมวดคิ้วและมองฮ่อหยุนเฉิงด้วยความโกรธ

ทันทีที่สิ้นเสียง ริมฝีปากของซูฉิงก็ถูกฮ่อหยุนเฉิงผนึกไว้

"อื้อ อื้อ..." ซูฉิงสูดอากาศเย็นก่อนจะดิ้นรน แต่เธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฮ่อหยุนเฉิงและไม่สามารถหลุดพ้นได้เลย

จูบอย่างท่วมท้นของฮ่อหยุนเฉิงจนซูฉิงรู้สึกแทบขาดอากาศหายใจ

ความรู้สึกคุ้นเคยนั้นทำให้ฮ่อหยุนเฉิงต้องการมากกว่านี้...

เขาวางมือบนศีรษะของซูฉิงก่อนจะกดจูบให้แนบแน่นขึ้น

อุณหภูมิในครัวเริ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ

ทันใดนั้น ซูฉิงก็ได้กลิ่นฉุนๆ

กลิ่นอะไร?

เธอหายใจถี่ กลิ่นอันไม่พึงประสงค์ก็เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

ดวงตาของซูฉิงเหลือบไปที่กะทะบนเตา และเห็นว่าไข่ดาวที่อยู่ในนั้นกลายเป็นสีดำจนควันสีดำลอยอยู่รอบๆ

เธอผลักฮ่อหยุนเฉิงออกและอุทาน "ไหม้แล้ว!!"

ฮ่อหยุนเฉิงหันหลังให้กับเตา และเมื่อเขาได้ยินเสียงอุทานของซูฉิงจึงได้ปล่อยตัวเธอ

หันหลังกลับไป ฮ่อหยุนเฉิงก็รีบปิดเตาแก๊สทันที

เมื่อกี้พยายามดึงดูดความสนใจของซูฉิงจนลืมไข่ที่ทอดเอาไว้ไปเลย

ซูฉิงจ้องมองชายตรงหน้านิ่ง "ฮ่อหยุนเฉิง นายบ้าไปแล้วเหรอ!"

ฮ่อหยุนเฉิงก้าวไปข้างหน้าวางมือบนไหล่ของซูฉิงและพูดด้วยเสียงทุ้ม "ถ้าฉันไม่บ้า ฉันจะคิดถึงเธอแบบนี้หรือไง!"

ซูฉิง: ...