นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 287

ห้องทำงานประธานบริษัทฮ่อกรุ๊ป

ฮ่อหยุนเฉิงรู้สึกไม่สบายใจทั้งวัน

"ประธานครับ เซ็นตรงนี้ครับ" หลินเหยียนเฟิงถือเอกสารชุดหนึ่งเข้ามา และเตือนฮ่อหยุนเฉิงให้เซ็น

ฮ่อหยุนเฉิงรับเอกสารไป และเซ็นอย่างรวดเร็ว

ในใจเป็นห่วงซูฉิงมาก เขาโทรหาเธอ แต่กลับไม่มีใครรับ

โทรกลับไปที่เมืองใหม่สุ่ยเยว่ ก็เป็นแม่หวังที่รับโทรศัพท์

"ซูฉิงล่ะครับ?" ฮ่อหยุนเฉิงถามด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

"คุณซูเธอออกไปแล้วค่ะ" แม่หวังตอบตามความจริง

ออกไปแล้ว?

หัวใจของฮ่อหยุนเฉิงหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง

เมื่อวานซูฉิงเพิ่งจะออกจากโรงพยาบาล ร่างกายของเธอก็ยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ เธอออกไปทำอะไร?

"เธอไปไหนเหรอครับ?" ฮ่อหยุนเฉิงถาม

แม่หวังคิด แล้วก็พูดขึ้น "ดูเหมือนว่าฉันจะไปหาคุณหนูยวี๋ที่โรงแรมนะคะ"

"วันนี้ยวี๋น่าไม่มาเหรอ?" ฮ่อหยุนเฉิงถามพร้อมกับขมวดคิ้ว

"ใช่ค่ะ! คุณซูติดต่อคุณยวี๋ไม่ได้ ก็เลยไปหาเธอ" แม่หวังรู้สึกกังวลเล็กน้อย

"เข้าใจแล้ว" ฮ่อหยุนเฉิงวางสายแล้วพูดกับหลินเหยียนเฟิงที่อยู่ข้างๆ เขาว่า "ฉันออกไปแป๊บนึงนะ"

"แต่ท่านประธานครับ อีกเดี๋ยวจะมีการประชุมที่สำคัญนะครับ" หลินเหยียนเฟิงเตือน

"ยกเลิก" ฮ่อหยุนเฉิงยกริมฝีปากบางของเขาขึ้นเล็กน้อย และออกคำสั่งออกมาสองคำอย่างเย็นชา

หัวใจของเขาไม่ได้อยู่ที่งานแล้ว

หลินเหยียนเฟิงพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ "ครับ!"

เมื่อดูจากท่าทางของท่านประธานแล้ว ก็คงจะเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับคุณซูอีกแล้ว

หลินเหยียนเฟิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยังถามด้วยความเป็นห่วง "ท่านประธาน คุณซูเป็นอะไรหรือเปล่าครับ?"

"ฉันติดต่อเธอไม่ได้" ฮ่อหยุนเฉิงยืนขึ้น สวมเสื้อสูทของเขา แล้วเดินตรงไปที่ประตู

หลินเหยียนเฟิงส่ายหัว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ประธานของเขาทิ้งงานไปเพราะซูฉิง

เป็นด่านที่ผ่านไปได้ยากจริงๆ

ฮ่อหยุนเฉิงรีบบึ่งรถไปที่โรงแรมที่ยวี๋น่าพักอยู่ และไปพบผู้จัดการโรงแรม "ซูฉิงอยู่ที่ไหน?"

"ประธานฮ่อครับ วันนี้คุณซูมาที่นี่จริงครับ เธอมาหาคุณยวี๋ แต่คุณยวี๋ออกไปแล้ว ไม่อยู่ในโรงแรม จากนั้นคุณซูก็ได้รับโทรศัพท์ และก็รีบออกไป" ผู้จัดการตอบอย่างเคารพ

"ไปที่ไหนกัน?" ฮ่อหยุนเฉิงขมวดคิ้ว

ซูฉิงได้รับโทรศัพท์จากยวี๋น่า?

ถ้ายวี๋น่าสบายดี ทำไมไม่ไปที่เมืองใหม่สุ่ยเยว่วันนี้ล่ะ

ทำไมซูฉิงรีบร้อนมาหายวี๋น่าขนาดนั้น?

ฮ่อหยุนเฉิงรู้สึกว่าเรื่องมันไม่ได้ง่ายอย่างนั้น

"คุณซูเธอไม่ได้บอกครับ" เมื่อเห็นใบหน้าที่เคร่งขรึมของฮ่อหยุนเฉิง ผู้จัดการก็ไม่กล้าหายใจ

ฮ่อหยุนเฉิงโทรหาซูฉิงอีกครั้ง แต่คราวนี้ปิดเครื่องไปแล้ว

ซูฉิงติดต่อไม่ได้อีกแล้ว!

ความรู้สึกไม่สบายใจในหัวใจของฮ่อหยุนเฉิงปรากฏขึ้นอีกครั้งทันที และมันก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ

ครั้งนี้ไม่เพียงแต่ซูฉิงที่หายไป แต่ยวี๋น่าก็หายไปด้วย!

มันสามารถบอกเขาได้ทันทีว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับซูฉิงและยวี๋น่า

ฮ่อหยุนเฉิงหยุดคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงโทรหาหลินเหยียนเฟิงทันที และพูดอย่างเย็นชาว่า "ค้นหารถของซูฉิงให้ฉันหน่อย"

หลินเหยียนเฟิงตกใจ "คุณซูเป็นอะไรเหรอครับ?"

"ถ้าไม่ใช่เพราะแก จุนเหยียนก็คงจะไม่ทิ้งฉัน ฉันก็ยังคงเป็นคู่หมั้นของเขาอยู่! แต่ทั้งหมดเป็นเพราะเธอ เธออ่อยเขาอย่างไร้ยางอาย ทำให้เขาสับสน และทำให้เขาถอนหมั้นฉัน! ไม่เพียงเท่านั้นแกนังสารเลวไร้ยางอาย แกทำลายชื่อเสียงของฉัน ฉันเป็นคุณหนูของตระกูลอู๋นะ แล้วตอนนี้ล่ะ?"

บนอินเทอร์เน็ตมีแต่คนเยาะเย้ยเธอ คิดว่าเธอนักเปียโนรุ่นเยาว์ที่มีความสามารถที่มีชื่อเสียงเป็นแค่ตัวตลก!

เป็นเรื่องตลกที่คนหัวเราะเยาะ!

นังผู้หญิงไร้ยางอาย!

แกมีสิทธิ์อะไร?

ก็เห็นๆ อยู่ว่าคนไร้ยางอายคือซูฉิง แต่ทำไมเธอไม่ผิดอะไรเลย!

เมื่อคิดว่าสิ่งที่เธอเป็นอยู่ตอนนี้เป็นเพราะซูฉิง ดวงตาของอู๋ชิงหร่านก็เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

"ไม่ใช่ฉันที่ทำลายชื่อเสียงของเธอ แต่เป็นเธอที่ทำร้ายมันเอง" ซูฉิงมองมาที่เธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย ริมฝีปากสีแดงของเธอขยับ

เธอยอมกับความคิดของอู๋ชิงหร่านจริงๆ ถ้าเธอไม่มีความคิดปีศาจขึ้นมาทีละขั้นๆ เธอก็คงไม่กลายเป็นแบบนี้หรอก

เห็นได้ชัดว่านี่เป็นความผิดของอู๋ชิงหร่าน มันจะเป็นความผิดของเธอได้อย่างไร?

ซูฉิงคิดว่าอู๋ชิงหร่านบ้าไปแล้ว เธอไม่สามารถยอมรับความล้มเหลวของตัวเองได้ ดังนั้นเธอจึงโทษความผิดพลาดของผู้อื่น

"อู๋ชิงหร่านเธอรู้ดีอยู่แก่ใจว่าเธอมาถึงจุดนี้ เพราะเธอทำผิดพลาด เธอแค่ไม่อยากยอมรับความล้มเหลวของตัวเอง ตอนนั้นเธอและตระกูลอู๋ปฏิบัติต่อเฉินจุนเหยียนอย่างนั้น เธอคิดเหรอว่าพอเธอหันหลังกลับไปเขาจะยังรอเธออยู่ที่เดิม?"

ในโลกนี้ยังมีเรื่องแบบนั้นอยู่เหรอ?

"แกกำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไร!"

ดวงตาของอู๋ชิงหร่านเป็นสีแดงและใบหน้าของเธอบิดเบี้ยว "ซูฉิงแกอย่ามาทำตัวเย่อหยิ่งต่อหน้าฉันนะ เพื่อนแกอยู่ในกำมือของฉัน ถ้าแกกล้าตุกติก พวกแกจะได้เจอกันที่ด้านล่างแน่นอน!"

"เธอต้องการอะไร?" ซูฉิงขมวดคิ้ว ดวงตาเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม

ไม่ว่ายังไงก็ตาม ยวี๋น่าจะต้องปลอดถัย

ดวงตาของอู๋ชิงหร่านเต็มไปด้วยความเกลียดชังที่ไม่มีที่สิ้นสุด เธอชี้ไปที่ยวี๋น่าด้วยมีด และทันใดนั้นก็หัวเราะออกมา

เสียงหัวเราะอันน่ากลัวดังก้องอยู่ในภูเขา ทำให้ผู้ได้ยินรู้สึกสยดสยอง

จากนั้นดวงตาที่เต็มไปด้วยความอิจฉาริษยาของอู๋ชิงหร่านก็จ้องไปที่ซูฉิง เธอก็กัดฟันและพูดว่า "ซูฉิง แกอยากช่วยเพื่อนแกไหม? ง่ายมากก็เอาตัวเองมาเปลี่ยนสิ!"