นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 355

เมื่อเผชิญหน้ากับคำพูดที่มั่นใจของสวีหว่านเอ๋อร์ เฉินจุนเหยียนก็อดเยาะเย้ยไม่ได้

เขาเอนกายลงหน้าโต๊ะและพูดอย่างเคร่งขรึมกับอีกคนว่า "คุณสวี ด้วยความเคารพนะครับ คุณไร้เดียงสาเกินไป ถ้าฮ่อหยุนเฉิงและซูฉิงสามารถแยกจากกันเพราะคุณพูดเพียงไม่กี่คำ วันนี้คุณคงไม่มาหาผม"

ประโยคนี้จี้จุดสวีหว่านเอ๋อร์อย่างไม่ต้องสงสัย เธอกำมือเม้มริมฝีปาก ก่อนจะเผยรอยยิ้มบาง

"แล้วไงคะ?"

เฉินจุนเหยียนส่ายหัว มองไปที่สวีหว่านเอ๋อร์นิ่งๆ ก่อนจะพูดอย่างไม่รักษาน้ำใจ "เพราะฉะนั้นผมไม่ต้องการร่วมมือกับคุณครับ แม้ว่าผมจะชอบซูฉิง แต่ผมก็ไม่มีวันใช้วิธีที่น่าละอายแบบนี้เพื่อจับเธอไว้หรอกครับ เกรงว่าคุณจะหาผิดคนแล้วล่ะ"

การปฏิเสธของเฉินจุนเหยียนชัดเจน จนดวงตาสวีหว่านเอ๋อร์หรี่ลงครู่หนึ่ง

"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว เชิญคุณสวีกลับไปได้แล้วครับ!" เฉินจุนเหยียนเอ่ยปากไล่อย่างไม่เกรงใจ

สวีหว่านเอ๋อร์ลุกขึ้นจากโซฟาก่อนจะจ้องไปยังเฉินจุนเหยียน "ซุปเปอร์สตาร์เฉินคะ หวังว่าคุณจะไม่มานั่งเสียใจกับสิ่งที่คุณพูดนะคะ"

พูดจบสวีหว่านเอ๋อร์ก็ออกไปอย่างรวดเร็ว

ไป๋หลานที่คอยตามอยู่ข้างๆ สวีหว่านเอ๋อร์ ดวงตาก็มืดมนลงไปเช่นกัน

สวีหว่านเอ๋อร์มาชักชวนเฉินจุนเหยียน เธอต้องการตัวฮ่อหยุนเฉิงเลยจะจับคู่เฉินจุนเหยียนกับซูฉิง?

เฉินจุนเหยียนเป็นของไป๋หลานคนนี้!

ดูเหมือนว่าบทเรียนที่เธอสั่งสอนสวีหว่านเอ๋อร์ไปครั้งก่อนคงจะเบาเกินไป

...

ซูฉิงที่กลับถึงบ้าน ก็ได้สายโทรศัพท์จากเฉินจุนเหยียน "ซูฉง เธออยู่บ้านหรือเปล่า?"

"เพิ่งถึงน่ะ มีอะไรหรือเปล่า?" ซูฉิงตอบขณะเปลี่ยนรองเท้าตรงทางเข้า

"เกี่ยวกับพิธีเปิด "พ่าหวังเปี๋ยจี" ฉันจะไปคุยกับเธอต่อหน้านะ" เฉินจุนเหยียนพูดจบก็วางสายไป

ยี่สิบนาทีต่อมา กริ่งประตูก็ดังขึ้น

ซูฉิงเปิดประตู ร่างสูงของเฉินจุนเหยียนก็ยืนอยู่ตรงประตูพอดี

"เข้ามาสิ" ซูฉิงยิ้ม

เฉินจุนเหยียนพยักหน้าก่อนจะก้าวไปข้างหน้า "อีกสามวันบริษัทจะจัดพิธีเปิดภาพยนตร์เรื่องนี้ ถึงตอนนั้นเธอกับฉันต้องอยู่ด้วย เพื่อแสดงให้เห็นว่าเราให้ความสำคัญอย่างยิ่งกับภาพยนตร์เรื่องนี้ เธอว่างเข้าร่วมหรือเปล่า?"

"เร็วขนาดนั้นเลย?" ซูฉิงขมวดคิ้ว ช่วงนี้เธอยุ่งมากจนเกือบลืมเรื่องนี้ไปเลย

เฉินจุนเหยียนกล่าวอย่างเคร่งขรึม "ไม่เร็วไปหรอก ถ้าช้ากว่านี้ก็เข้าร่วมเทศกาลภาพยนตร์นานาชาติไม่ทันแล้วล่ะ"

ซูฉิงครุ่นคิด "ตกลง ฉันเข้าใจแล้ว "พ่าหวังเปี๋ยจี" เป็นหนังสือที่ฉันเขียน ฉันต้องเข้าร่วมอย่างแน่นอน"

"ซูฉิง คงยังไม่ได้กินอาหารเย็นใช่ไหม ไปด้วยกันไหม?" หลังจากพูดเรื่องงานเสร็จ เฉินจุนเหยียนก็มองซูฉิงด้วยแววตาล้ำลึก

ไม่เจอตั้งหลายวัน เธอผมลงไปเยอะเลย

เฉินจุนเหยัยนรู้สึกกังวล เขารู้ว่าช่วงนี้ซูฉิงกำลังยุ่งอยู่กับการตามหาแฟนของยวี๋น่าจนวิ่งวุ่นไปทุกที่

"ไม่ต้องหรอก..." ซูฉิงส่ายหัวและเอ่ยปฏิเสธ

เธอที่ยุ่งมาทั้งวันนั้นรู้สึกเหนื่อยมากและต้องการพักผ่อนอยู่บ้าน

ดวงตาของเฉินจุนเหยียนหรี่ลงเล็กน้อย ขณะที่เขากำลังจะพูดบางอย่างก็มีเสียงเคาะประตูตามมาด้วยเสียงน่าดึงดูดของฮ่อหยุนเฉิง "ซูฉิง!"

ซูฉิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ทำไมจู่ๆ ฮ่อหยุนเฉิงถึงมาที่นี่?

เธอเปิดประตู "นายมาได้ไงน่ะ?"

ดวงตาของฮ่อหยุนเฉิงจ้องไปที่เฉินจุนเหยียนที่อยู่ในห้องนั่งเล่นด้วยใบหน้าเย็นชา

"เฉินจุนเหยียน มืดค่ำขนาดนี้แล้วมาทำอะไรน่ะ?"

ผู้ชายคนนี้ หึงอีกแล้ว!

ซูฉิงนั่งบนตักของเขาจึงได้เพียงตอบสนองโดยยกศีรษะขึ้นก่อนจะจับไหล่และคอของอีกคนโดยไม่รู้ตัว และชุดสูทก็ถูกดึงออกมาจนยับยู่ยี่

"ซูฉิง"

หลังจากจูบแล้วจูบเล่า มือของฮ่อหยุนเฉิงก็เริ่มอยู่ไม่สุข อาศัยเอวของซูฉิงที่เคลื่อนที่ขึ้นลงพยายามเลิกชายเสื้อของเธอขึ้น และพูดด้วยเสียงคลุมเครือ

"ฉันคิดถึงเธอมาก..."

ทันทีที่สิ้นเสียง เขาก็อุ้มซูฉิงเข้าห้องนอนแล้ววางเธอลงบนเตียง

ฮ่อหยุนเฉิงก้มมองเข้าไปในดวงตาของเธออย่างจริงจัง นิ้วของเขาลูบใบหน้าด้านข้างของซูฉิงและค่อยๆ ไล้เลื่อนไปที่คอและกระดูกไหปลาร้าของเธออย่างอ่อนโยน

หลังจากนั้นเขาก็ผนึกริมฝีปากสีแดงของเธออีกครั้ง แต่ไม่เหมือนการครอบงำแต่เป็นความอ่อนโยนและหวงแหนมาก

ซูฉิงรู้สึกประหม่าอย่างอธิบายไม่ถูก หัวใจของเธอเต้นแรงเหมือนจะกระเด็นออกมา

เธอไม่ได้ปฏิเสธ แต่ทว่าก็ได้สติตอนที่ชุดนอนของเธอกำลังเลิกขึ้น

เธอจับมือฮ่อหยุนเฉิง ก่อนจะปรือตามองเขาอย่างมึนงง

แต่สิ่งที่พูดกลับเป็นการปฏิเสธ

"หยุนเฉิง ฉันรู้ว่านายคิดถึงฉัน ฉันเองก็เหมือนกัน...แต่ว่าตอนนี้ยังไม่ได้ เรา เราอย่าเพิ่งทำกันเลยได้ไหม?"

ยิ่งซูฉิงพูดก็ยิ่งได้สติ น้ำเสียงยังคงอ่อนโยนแต่กลับปฏิเสธอย่างหนักแน่น

ฮ่อหยุนเฉิงชะงักและไม่รู้จะพูดอะไรอยู่พักหนึ่ง

"นายไม่ได้บอกว่านายเคารพฉันเหรอ?" ซูฉิงสูดหายใจลึกๆ แล้วดันฮ่อหยุนเฉิงออก

เปลวไฟยังคงส่องประกายในดวงตาฮ่อหยุนเฉิง ก่อนที่เขาจะพูดด้วยเสียงทุ้มและแหบแห้ง "แต่เเค่นาทีเดียวฉันรอไม่ไหวแล้ว"

"ตอนนี้ไม่ได้จริงๆ" ซูฉิงเป็นคนมีหลักการ "นายสัญญากับฉันแล้วก็ต้องรักษาสัญญาสิ"