นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 399

บนรถพยาบาล ยวี๋น่ากำมือของหลินหนานแน่น ยกเว้นตอนที่พยาบาลกับคุณหมอที่ช่วยปฐมพยาบาลเบื้องต้นแล้วถึงได้ปล่อยมือ ยวี๋น่าก็เฝ้าเขาอยู่ข้างๆ ตลอดน้ำตาก็ไหลไม่หยุด

ตอนนี้เธอรู้สึกหวาดกลัวมาก ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าหากหลินหลานจากไปจริงๆ แล้วต่อไปเธอจะทำยังไง จนไม่ได้โทรหาซูฉิง

กว่าจะมาถึงโรงพยาบาล ยวี๋น่าก็ตามเข้าไปแล้วก็ถูกห้ามไม่ให้เข้าห้องผ่าตัด

เธอนั่งไม่ติดเดินไปเดินมา แววตาเต็มไปด้วยความรู้สึกเสียใจ และตอนที่คุณหมอเดินออกมานั้น ยวี๋น่าก็เดินไปข้างหน้าถามอย่างร้อนใจ

"คุณหมอคะ เพื่อนของฉันเขาเป็นยังไงบ้าง จะเป็นอันตรายถึงแก่ชีวิตมั้ยคะ"

คุณหมอจ้องยวี๋น่าด้วยสีหน้าเคร่งเครียด แล้วพูด:"อาการของเขาไม่ดีมาก มีแผลด้านนอกขนาดใหญ่ อีกทั้งยังไม่ได้สติ ผมได้หาวิธีโดยการแจ้งญาติคนไข้แล้ว อาการอย่างนี้จะต้องให้ญาติคนไข้รีบมาเซ็นชื่อยินยอมให้รับการผ่าตัด"

"ช่วยเขาด้วยนะคะ ขอร้องพวกคุณเถอะค่ะจะต้องช่วยเขาให้ได้นะคะ!"

ยวี๋น่าตอนนี้ไม่รู้ว่าจะทำยังไง เธอเข้าไปจับมือคุณหมออย่างตื่นตระหนก พูดขอร้องออกไป จนคุณหมอบอกว่าจะพยายามสุดความสามารถ ถึงได้ปล่อยมือ แล้วมองเข้าไปในห้องผ่าตัดอย่างช่วยอะไรไม่ได้

ซูฉิงก็ได้โทรมาหนึ่งครั้ง

นี่เป็นครั้งที่สามแล้วที่ซูฉิงที่หายวี๋น่า แต่ก็ไม่มีคนรับ ซูฉิงก็รู้สึกเป็นกังวลมาก

เธอคิ้วขมวดอย่างรู้สึกเป็นห่วง และก็ลองคิดโทรอีกครั้งหลังจากโทรไปแล้วสามครั้ง เพียงไม่นานก็ได้ยินเสียงตื่นตกใจของยวี๋น่าดังมาตามสาย และยังมีความหวาดกลัวอยู่

"ซูฉิง........"

และตอนที่ยวี๋น่าเอ่ยปากพูดพร้อมกับร้องไห้

"น่าน่า ทำไมเธอถึงพึ่งรับสาย "ซูฉิงที่อยากจะถามยวี๋น่าเป็นอะไร คุยตกลงกับหลินหนานด้วยดีมั้ย แต่พอได้ยินเสียงของยวี๋น่าแปลกไป เธอก็ร้อนใจแล้วเปลี่ยนหัวข้อ

"เธออยู่ที่ไหน เธอเป็นอะไร"

ยวี๋น่าพอได้ยินอย่างนั้นก็ควบคุมอารมณ์ไม่อยาก ร้องไห้ออกมาพร้อมกับพูดติดๆ ขัดๆ :":ซูฉิง หลินหนาน หลินหนานเขารถชน ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล ฉัน.......ฉันไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง......"

"อะไรนะ "ซูฉิงที่ตกใจมาก แม้แต่น้ำเสียงก็ควบคุมไม่อยู่ ตอนแรกที่จะออกไปข้างนอก เธออยากจะถามเยอะกว่านี้ แต่ได้ยินยวี๋น่าร้องไห้จนน่าสงสาร ช่วยไม่ได้เธอเลยทำได้เพียงแค่พูดปลอบเธอ

"เธออย่าพึ่งร้องนะ อยู่ที่โรงพยาบาลไหนบอกฉันมา ฉันจะรีบไป!"

ยวี๋น่าบอกที่อยู่ของโรงพยาบาลเรียบร้อยก็กดวางสาย เดินไปนั่งที่เก้าอี้อย่างทำอะไรไม่ได้ ก้มลงเอามือปิดหน้าร้องไห้ออกมา

หลินหนาน หลินหนานนายจะต้องไม่เป็นอะไร.......

จากนั้นก็ได้ยินเสียงเดินมาแต่ไกล ยวี๋น่าเงยหน้าหันไปมอง ก็เห็นเป็นสองสามีภรรยาสองคนที่มีสีหน้ารีบร้อน ผู้หญิงหน้าคล้ายหลินหนาน น่าจะเป็นแม่ของหลินหนาน

เขามองยวี๋น่าที่ร้องไห้ไม่หยุด เลยพูดเสียงขรึม:"คุณยวี๋ใช่มั้ย พวกเราเคยได้ยินชื่อของเธอมาบ้าง แม้ไม่รู้ว่าระหว่างเธอกับลูกชายของเราเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่ตอนนี้เขานอนอยู่ในห้องผ่าตัดไม่รู้เป็นหรือตาย ก็ขอให้เธอเข้าใจหัวอกของคนเป็นพ่อแม่ด้วย ถ้าหากไม่มีอะไรแล้ว หวังว่าเธอจะออกไปจากที่นี่ ฉันกับภรรยาไม่อยากเจอหน้าเธอ!"

ยวี๋น่าที่ได้ยินอย่างนั้นก็ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม เธอไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี

ซูฉิงก็รีบมาที่โรงพยาบาล วิ่งมาที่หน้าห้องผ่าตัด ก็มองเห็นยวี๋น่า เธอก็รีบวิ่งเข้ามา โอบไหล่ปลอบยวี๋น่า ด้วยสีหน้าร้อนใจ

"เป็นไงบ้าง หลินหนานเกิดอุบัติเหตุได้ยังไง เกิดอะไรขึ้นกันแน่!"

เธอที่พึ่งพูดจบ ก็เงยหน้าขึ้นก็เห็นแม่หลินที่นั่งเช็ดน้ำตาอยู่กับพ่อหลินที่ทำหน้าเคร่งเครียด ก็ก้มหัวให้เล็กน้อย แล้วพูดอย่างมีมารยาท "สวัสดีค่ะคุณลุงคุณป้า ฉันเป็นเจ้านายของหลินหนาน และก็เป็นเพื่อนของยวี๋น่า มีอะไรคุยกับฉันก็ได้"

แม่หลินที่ตอนนี้ไม่อยากรับรู้อะไรไม่ว่าจะเป็นใครหรือเรื่องราวที่เกี่ยวกับยวี๋น่า เธอเพียงเป็นห่วงว่าหลินหนานจะผ่านด่านนี้ไปได้มั้ย เพียงแค่เหล่มองซูฉิงแล้วก็หันหน้าไปอีกทาง

ซูฉิงกัดริมฝีปาก ตอนนี้เธอก็ไม่รู้จะทำยังไง เลยได้แต่นั่งลงข้างๆ ยวี๋น่า ค่อยๆ พูดปลอบเธอ"ไม่เป็นไรนะ......เธออย่าคิดมากนะ หลินหนานเป็นคนดี จะต้องไม่เป็นอะไรแน่ "

ผ่านไปประมาณสามถึงสี่ชั่วโมง คุณหมอก็เดินออกมาจากห้องผ่าตัด

ทุกคนก็เดินไปข้างหน้า ยังไม่มีใครทันได้พูด คุณหมอก็พูดขึ้นมา:"ตอนนี้อาการของคนไข้ยังไม่ดีขึ้น บาดแผลค่อนข้างลึก อาจจะ......อาจจะผ่านคืนนี้ไปไม่ได้ ญาติคนไข้ต้องทำใจไว้ด้วยนะ"

ยวี๋น่าเบิกตากว้าง เธอรับความจริงนี้ไม่ได้ รู้สึกเหมือนหัวกระแทกจนทรงตัวไม่อยู่