นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 406

"พี่เฉิง ในที่สุดพี่ก็มา...ฉัน ฉันกลัวจังเลย"

ถังรั่วอิงกลัวจริงๆ เธอคว้าแขนเสื้อของอีกคนไว้แน่นและร้องไห้อย่างหมดหนทาง ราวกับว่าเธอจะใช้กำลังทั้งหมดของตัวเองไปหมดแล้ว

ดวงตาของฮ่อหยุนเฉิงหรี่ลง ก่อนจะหยุดนิ่งครู่หนึ่ง ตบหลังเธอเบาๆ และพูดเกลี้ยกล่อม "ไม่ต้องห่วง ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วนะ...ไม่เป็นไรแล้ว..."

ฮ่อเฉียนที่ยืนอยู่ข้างๆ ไม่กล้าขยับตัว กระทั่งโทรศัพท์ยังลืมปิดเสียง เธอมองภาพที่ฮ่อหยุนเฉิงเกลี้ยกล่อมถังรั่วอิงด้วยสายตาที่ทั้งริษยาและแค้นเคือง จะคิดยังไงก็คิดไม่ออกว่าพี่ไปชอบผู้หญิงที่ไม่ได้เรื่องคนนี้ไปได้

ถังรั่วอิงร้องไห้อยู่นานจนเริ่มสงบลง เธอเงยหน้าขึ้นมองฮ่อเฉียนด้วยดวงตาแดงก่ำที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

"พี่เฉิง เธอคนนั้น! เธอจงใจให้คนมาลักพาตัวฉัน...แถมยังบอก ยังบอกอีกว่าถ้ากำจัดฉันได้ ฉันก็จะได้ไม่ต้องแต่งงานกับพี่ ฮึก ฮืออ..."

พูดจบถังรั่วอิงก็สะอื้นอีกครั้ง

ใบหน้าฮ่อเฉียนซีด เธอจ้องไปที่ถังรั่วอิงอย่างดุเดือด แต่ก็คิดได้ว่าฮ่อหยุนเฉิงอยู่ที่นี่เลยไม่กล้าแสดงท่าทางอะไรมากนัก

ใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิงเย็นชาขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เขารู้ว่าฮ่อเฉียนกำลังคิดอะไร แต่ก็ไม่นึกว่าจะกล้าจนเกือบทำลายแผนของเขากับซูฉิง!

ให้ตาย!

เขาหันกลับมาจ้องฮ่อเฉียนอยู่ครู่หนึ่ง อีกคนตกใจจนจับโทรศัพท์แทบไม่อยู่และเริ่มพูดติดขัด

"พี่...พี่ ฟังฉันอธิบายก่อนนะ ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ..."

"เธอจะพูดอะไรอีก?!" ฮ่อหยุนเฉิงตวาดด้วยเสียงทุ้ม เขามองฮ่อเฉียนอย่างเฉยเมยด้วยแววตาที่มีแต่ความโกรธ

"ฉันไม่ได้บอกไปแล้วเหรอว่าอย่าแตะต้องถังถัง แล้วเราก็กำลังจะหมั้นกัน เธอทำแบบนี้เพราะไม่สนใจที่ฉันพูดใช่ไหม?!"

ฮ่อหยุนเฉิงมองฮ่อเฉียนอย่างโกรธจัด ดวงตาดูน่ากลัวราวกับว่าเขากำลังจะกินเธอ

ฮ่อเฉียนถอยหลังหนึ่งก้าวและมองฮ่อหยุนเฉิงอย่างหวาดผวา เธอรู้ว่าเวลาฮ่อหยุนเฉิงโกรธจริงนั้นน่ากลัวแค่ไหน

ฮ่อหยุนเฉิงจ้องฮ่อเฉียนและพูดด้วยเสียงทุ้ม "เห็นแก่ที่ถังถังไม่เป็นอะไร ครั้งนี้ฉันจะไม่ทำอะไรมาก ฉันคิดว่าเธอคงพูดภาษาคนไม่รู้เรื่องแล้ว ยังไม่รีบไสหัวกลับบ้านไปอีก!"

พูดจบ เขาก็ไม่มองฮ่อเฉียนอีกเลย ก่อนจะเอาเสื้อสูทคลุมให้ถังรั่วอิงแล้วอุ้มอีกคนออกจาโกดังไป

ถังรั่วอิงจ้องไปที่ใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิงพร้อมรอยยิ้มมีความสุขตรงมุมปาก เมื่อกี้ที่เธอเห็นท่าทางที่อีกคนโมโห เธอก็มีความสุขมาก

【ดูท่าเขาก็ยังห่วงใยฉันอยู่นะ】

ฮ่อหยุนเฉิงอุ้มถังรั่วอิงขึ้นรถ และวางลงข้างคนขับก่อนจะพูดกับคนขับรถว่า "ขับรถไปส่งคุณถังที่จัดพิธีหมั้นที่โรงแรมจินหลาน"

ถังรั่วอิงที่ได้ยินก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่เธอก็ไม่ได้สงสัยฮ่อหยุนเฉิง เพียงแต่ถามอย่างไม่เข้าใจ "แค่ไปส่งฉันเหรอ? พี่เฉิง พี่ไม่ไปกับฉันด้วยเหรอ?"

ขณะที่เธอพูด เธอก็จับแขนเสื้อของฮ่อหยุนเฉิงไว้โดยไม่รู้ตัว

นักข่าวหลายคนที่นั่งรอมาสักพัก ก็ไม่มีทางพลาดโอกาสนี้ไป เมื่อเห็นตัวเอกของงานออกมาแล้วคนหนึ่งก็รีบเข้าไปล้อมถามอย่างกระตือรือร้น

"คุณถัง วันนี้เป็นพิธีหมั้นระหว่างคุณกับประธานฮ่อ ไม่ทราบว่าตอนนี้คุณรู้สึกอย่างไรบ้างคะ?"

"คุณถัง ทำไมวันสำคัญขนาดนี้ ประธานฮ่อถึงไม่ออกมาพร้อมคุณคะ? พวกคุณได้นัดกันหรือเปล่าคะ?"

"คุณถัง..."

คำถามทยอยมาทีละคำถาม ถังรั่วอิงที่ได้ยินคำถามเกี่ยวกับฮ่อหยุนเฉิงก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ยังคงรักษารอยยิ้มสุภาพเอาไว้ก่อนจะเข้าไปใกล้ไมโครโฟนเพื่อตอบ

"เป็นแบบนี้นะคะ เพราะช่วงนี้งานที่บริษัทของพี่เฉิงค่อนข้างเยอะมาก เมื่อกี้เขาเพิ่งบอกฉันว่าจะมาสายนิดหน่อยน่ะค่ะ แต่ยังไงวันนี้แขกเยอะมาก ในฐานะหนึ่งหนึ่งในเจ้าภาพก็คงรอเข้าออกมาไม่ได้ใช่ไหมล่ะคะ? แบบนั้นคงเป็นการไม่ให้เกียรติแขกใช่ไหมล่ะคะ?"

แม้ว่าคำพูดของถังรั่วอิงจะไม่ได้ไร้ที่ติ แต่ถ้าพูดอะไรผิด พวกเขาก็ไม่พบอะไรผิดปกติ ไปๆ มาๆก็เป็นการรักษาหน้าตาของฮ่อหยุนเฉิงไว้

"นอกจากนี้ ฉันยังมีความสุขมากที่ทุกคนสามารถมางานหมั้นของพี่เฉิงกับฉันได้ในวันนี้ ฉันรู้สึกเป็นเกียรติและดีใจมากที่ในที่สุดก็ได้อยู่กับคนที่ฉันชอบแล้ว และฉันหวังว่าทุกท่านที่อยู่ ณ ที่นี้จะมีความสุขกันด้วยนะคะ"

คำพูดที่เหมือนจะประสบความสำเร็จกลายเป็นบทสรุปของการสัมภาษณ์วันนี้ เหล่านักข่าวพากันแยกย้าย คนติดตามที่อยู่ด้านข้างเข้ามากระซิบเตือนว่า "คุณถังคะ พิธีกำลังจะเริ่มแล้ว เราควรขึ้นเวทีได้แล้วค่ะ คุณคือตัวเองของงานในวันนี้นะคะ"

"โอเค ฉันเข้าใจแล้วล่ะ"

หลังจากถังรั่วอิงตอบ เธอก็ยังวิตกเล็กน้อย เธอมองออกไปแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของฮ่อหยุนเฉิงเลย