นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 421

เธอจับกระโปรงบนเข่าอย่างประหม่า ร่างกายผอมบางของเธอสั่นเล็กน้อย

ยังไม่ทันได้ถ่ายต่อตามฉากต่อไป น้ำเสียงเย็นชาของเฉินจุนเหยียนก็ดังขัดขึ้น "ผู้กำกับ ฉันต้องการแสตนอินถ่ายแทนสำหรับฉากจูบนี้"

หลิวเสี่ยวหนิงตัวแข็งทื่อทันที และความฝันที่วาดหวังไว้ทั้งหมดก็พังทลายลงไปชั่วพริบตา

ดวงตาของเธอสั่นไหว นี่เขา... เขารังเกียจเธอเหรอ?

"อันนี้..."

ผู้กำกับมองไปที่เฉินจุนเหยียนและกล่าวว่า "คุณเฉิน อารมณ์ของฉากนี้มันละเอียดอ่อนมาก มีเพียงการจูบทางอารมณ์เท่านั้นที่จะสามารถทำให้ผู้ชมเข้าถึงความรักของตัวละครทั้งสอง หากคุณใช้แสตนอินผมเกรงว่าอารมณ์ของตัวละครมันจะเข้าถึงไม่มากพอ"

แต่เฉินจุนเหยียนก็ยังยืนยันในความคิดของตนเอง

ทุกคนในกองถ่ายต่างพากันประหลาดใจ ไหนใครต่อใครต่างพูดกันว่าเฉินจุนเหยียนเป็นนักแสดงที่มีชื่อเสียง ฉากจูบเป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับเขามาก แต่ทำไมครั้งนี้เขาถึงไม่ยอม?

เป็นไปได้ไหมว่า... ทุกคนแอบเหลือบสายตามองหลิวเสี่ยวหนิว หรือว่านักแสดงสาวคนนี้จะทำอะไรให้เฉินจุนเหยียนรำคาญใจถึงขนาดที่เฉินจุนเหยียนไม่ยอมถ่ายฉากจูบด้วย?

หลิวเสี่ยวหนิงซึ่งมีความอ่อนไหวอยู่แล้ว เมื่อเธอมองเห็นดวงตาของทุกคนที่มองตรงมาที่เธออย่างชัดเจน ใบหน้าสวยเองก็ทำท่าจะร้องไห้ออกมาอยู่รอมร่อ

สุดท้ายผู้กำกับจึงต้องยอมให้ใช้แสตนอินในฉากนี้

แต่เพราะความกดดันจากเหตุการณ์ก่อนหน้าทำให้หลิวเสี่ยวหนิงไม่สามารถถ่ายฉากนี้ออกมาดีได้เท่าที่ควร ในตอนนี้ในแสดงสาวกำลังจมอยู่กับความเศร้าและไม่มีความสุขในการถ่ายทำอันซะเลย

"หลิวเสี่ยวหนิง เธอเป็นอะไรไป!

การถ่ายทำยังคงไม่สำเร็จ ผู้กำกับหมดความอดทน และน้ำเสียงของเขาเริ่มเสียงดังขึ้นเรื่อยๆตามอารมณ์โกรธ

"ผู้กำกับ ฉันขอโทษ!" หลิวเสี่ยวหนิงกล่าวขอโทษอย่างรวดเร็ว ก้มหน้าและกัดริมฝีปากล่าง น้ำตาไหลออกมาเต็มใบหน้า

ซูฉิงได้ยินมาว่าทีมงานกำลังถ่ายทำฉากกลางคืนเธอจึงตั้งใจเข้ามาดูความคืบหน้าของกองถ่ายในวันนี้ แต่เธอไม่คิดว่าจะได้เห็นร่างปริศนาของคนคนนั้นในทันทีที่เธอมาถึง

เธอดึงโปรดิวเซอร์ที่ยืนอยู่ด้านข้างเข้ามาถาม และเมื่อเธอรู้ว่าเฉินจุนเหยียนหนีออกจากโรงพยาบาล เธอก็พอจะเข้าใจเหตุการณ์ต่างๆได้มากขึ้น

ซูฉิงขอให้ผู้กำกับระงับการถ่ายทำไว้ก่อน และลากเฉินจุนเหยียนไปพูดคุยในที่ลับตาคน

"ทำไมนายไม่พักผ่อนให้มากๆ นายอยากตายหรือไง?"

เฉินจุนเหยียนรู้สึกผิดในท้ายที่สุด เขาไม่กล้าสบตาซูฉิงและพยายามเลื่อนสายตาไปมองที่ต้นไม้ข้างหลังเธอ "ฉันไม่อยากถ่วงเวลาการถ่ายทำของทุกคน"

เมื่อเห็นเขาพูดเช่นนี้ ซูฉิงทำได้เพียงถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้และตบไหล่เขาเบาๆ

เขาช่างเป็นคนดื้อรั้นซะจริงๆ

หลังจากที่ทั้งสองพูดกันไม่กี่คำ ในที่สุดเฉินจุนเหยียนก็ยิ้มออกมา

ผู้กำกับปล่อยให้การถ่ายทำดำเนินต่อไป หลิวเสี่ยวหนิงสังเกตเห็นความอ่อนโยนของเฉินจุนเหยียนที่มีต่อซูฉิง ทำให้เธอไม่อาจปรับอารมณ์ให้เข้าสู่บทละครได้เลย

"คัท!"

ผู้กำกับหยิบไมโครโฟนขึ้นอย่างโกรธจัดและเตรียมตั้งท่าจะด่านักแสดงสาว เมื่อซูฉิงเห็นว่าผู้กำกับกำลังโกรธเธอจึงรีบพูดขึ้นว่า "ผู้กำกับคะ เสี่ยวหนิงอาจจะยังเด็กและไม่มีประสบการณ์ในความรัก ฉันจะสาธิตมันให้เธอดูรับรองว่าเธอต้องถ่ายฉากนี้ออกมาได้ดีแน่นอน"

ซูฉิงกล่าวเช่นนั้น ผู้กำกับจึงให้โอกาสซูฉิงสอนหลิวเสี่ยวหนิง

เมื่อได้ยินว่าซูฉิงกำลังจะเข้าฉากกับเขา ดวงตาของเฉินจุนเหยียนก็เปลี่ยนไป

หลิวเสี่ยวหนิงมองเห็นเหตุการณ์ตรงหน้าได้อย่างชัดเจน และเธอรู้สึกว่าหัวใจของเธอกำลังถูกฉีกออกเป็นเสี่ยงๆ และมันเจ็บแปรบที่กลางใจมากๆ แต่เธอกลับทำได้เพียงยืนเงียบ ๆและมองดูซูฉิงเข้าไปนั่งในที่ที่เธอเคยนั่ง

"โอเค หลิวเสี่ยวหนิง คุณสามารถดูวิธีแสดงอารมณ์ของพวกเขา และอีกสักครู่คุณก็ค่อยเข้าไปถ่ายต่อ"

ผู้กำกับตะโกนใส่หลิวเสี่ยวหนิง

"โอเคค่ะ" หลิวเสี่ยวหนิงกำหมัดแน่น กดทับความเศร้าโศกทั้งหมดในหัวใจของตนเอง

ซูฉิงปรับอารมณ์ของเธอให้เป็นไปตามธรรมชาติแล้วมองไปที่เฉินจุนเหยียนที่แสดงท่าทีไม่สนใจเธอ

เธอรู้ว่าเฉินจุนเหยียนชอบเธอ และเฉินจุนเหยียนเองก็รู้ว่าเธอไม่ได้รักเขา คนที่รักเฉินจุนเหยียนก็คือหลิวเสี่ยวหนิงไม่ใช่เธอ

"เฉินจุนเหยียน ถ้านายไม่ชอบก็รีบพูดออกมาตอนนี้เถอะ"

ซูฉิงกระซิบด้วยเสียงที่ได้ยินเพียงสองคนเท่านั้น

การแสดงออกของเฉินจุนเหยียนหยุดลงเล็กน้อย ดวงตาของเขาขยับไปมองที่หลิวเสี่ยวหนิงเพียงชั่วครู่ "ฉันรู้ตัวดี"

"มันไม่ใช่ธุระของเธอ"

เฉินจุนเหยียนมองอย่างเย็นชาและหันหลังเดินจากไป

ตาของหลิวเสี่ยวหนิงเปลี่ยนเป็นสีแดง ถ้ามีคนไม่มากนักเธอก็คงจะร้องไห้ออกมาจริงๆ

เขาเกลียดเธอขนาดนั้นเลยเหรอ?

ซูฉิงกำลังขับรถกลับและสัญญาณไฟจราจรหยุดลง เธอมองดูไฟสีแดงที่อยู่ข้างหน้าเธอ และความคิดของเธอก็ย้อนกลับไปที่ฉากจูบเมื่อครู่นี้

เธอหายใจเข้าลึก ๆ ถ้าฮ่อหยุนเฉิงรู้เรื่องนี้ เธอจะต้องฆ่าเฉินจุนเหยียนทิ้งแน่ๆ

และเพื่อหยุดความอับอายในวันนี้เธอจึงปลีกตัวออกมาจากกองถ่ายอย่างรวดเร็ว

แต่โชคชะตากลับชอบแกล้งคน สิ่งที่เรากลัวเรามักจะต้องเผชิญหน้ากับมันอย่างหาทางหลีกมิได้

ทันทีที่ซูฉิงกลับบ้าน เธอเปิดประตูและเห็นว่าห้องนั่งเล่นมืด

เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย สงสัยว่าทำไมป่านนี้ฮ่อหยุนเฉิงยังไม่กลับมา

ซูฉิงเปลี่ยนรองเท้าและเตรียมตัวขึ้นชั้นบนของบ้าน

ทันใดนั้นเสียงต่ำของชายที่เต็มไปด้วยความโกรธของชายที่เธอกำลังนึกถึงก็ดังขึ้น

"ซูฉิง เธอต้องอธิบายให้ฉันฟัง เธอกำลังทำอะไรลับหลังฉันอยู่หรือเปล่า?"

"เฮ้!" ซูฉิงจับหน้าอกของเธอและอ้าปากค้างด้วยความตกใจกับเสียงปริศนา

เธอรีบเปิดไฟในห้องนั่งเล่น และเห็นฮ่อหยุนเฉิงนั่งอยู่บนโซฟา ชุดสูทของเขามีรอยย่น ที่เขี่ยบุหรี่บนโต๊ะกาแฟตรงหน้าเธอนั้นเต็มไปด้วยก้นบุหรี่

เขานั่งอยู่ตรงนี้นานแค่ไหนแล้วนะ?

"ทำไมนายไม่เปิดไฟ นายทำให้ฉันตกใจแทบตาย" ซูฉิงนั่งลงตรงข้ามเขา มองไปยังก้นบุหรี่มากมายที่หล่นอยู่ในที่เขี่ยบุหรี่ เธอเอ่ยถามชายตรงหน้าด้วยความเป็นห่วงเมื่อสังเกตเห็นสีหน้าเคร่งเครียด "คุณเป็นอะไรไป เกิดอะไรขึ้นกับงานหรือเปล่า？"

ท่าทางของฮ่อหยุนเฉิงยังคงไม่เปลี่ยนไป เขาค่อยๆหันไปมองซูฉิง ริมฝีปากบางของเขาดึงขึ้นเบา ๆ และเขาก็ยังคงเอ่ยปากถามเธอด้วยคำถามเดิม "ตอบคำถามของฉันเธอไปทำอะไรลับหลังฉันมาหรือเปล่า?"