นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 446

ตอนนี้แค่มิเชลคิดถึงชื่อฮ่อหยุนเฉิง มุมปากก็จะกระตุกยิ้มโดยไม่รู้ตัว ในฝันก็มีแต่เขา แค่หลับตาก็เห็นหน้าของคนในใจแล้ว

แต่เธอรู้ว่าการคิดถึงใครสักคนมันเจ็บปวดแค่ไหน ดังนั้นเธอจึงต้องการใช้ประโยชน์จากงานเลี้ยงวันเกิดนี้เพื่อเจอกับฮ่อหยุนเฉิง ถ้าได้คุยกับเขาก็จะยิ่งดีขึ้นไปอีก

...แต่ก็ไม่ได้คิดแค่จะคุยกับเขาเท่านั้นหรอก

มิเชลรู้ว่าตัวเองยังอยากเจอฮ่อหยุนเฉิงตลอดเวลา และทำสิ่งต่างๆ มากมายกับเขา ไม่เพียงแต่จำกัดความสัมพันธ์แค่ "รู้จัก" เท่านั้น

แต่ว่าพอนึกถึงฮ่อหยุนเฉิงคบอยู่กับซูฉิง แถมยังเป็นคู่หมั้นอีกต่างหาก เธอจึงรู้สึกไม่สบายใจ แม้ว่าซูฉิงจะไม่ใช่ว่าไม่ดี...แต่ใครจะไปเข้าใจเรื่องของความรู้สึกได้ล่ะ

...

ตั้งแต่อู๋ชิงหร่านให้คามิลปรับแต่งชุด เธอก็คอยไปที่สตูดิโอของลีโอตลอด ทั้งยังพูดคุยกับคามิลบ่อยๆ ด้วย ดีที่คามิลจำคำพูดของซูฉิงได้เลยไม่ได้กระตือรือร้นหรือใกล้ชิดกับอู๋ชิงหร่านมาก เผื่อว่าผู้หญิงคนนี้จะมีอะไรแอบแฝง

ในวันนี้ อู๋ชิงหร่านก็มาอีกครั้ง พร้อมกับผลไม้จำนวนมากอยู่ในมือ

"ทำงานหนักหน่อยนะทุกคน~" อู๋ชิงหร่านเคาะประตูและเดินเข้าไปในสตูดิโอพร้อมรอยยิ้ม หลังจากพูดแบบนี้ไปช่างดูคุ้นเคยกับผู้คนที่นี่มาก และยังแบ่งผลไม้ให้ทุกคนอีกด้วย

"วันนี้ฉันมาดูชุดน่ะ เลยเอาผลไม้มาให้พวกคุณด้วย ไม่ต้องเกรงใจนะคะ"

อู๋ชิงหร่านกระตือรือร้นทุกครั้งที่เธอมา และนอกจากคามิลแล้ว ก็ไม่มีใครสนใจว่าสิ่งที่เธอต้องการทำนั้นคืออะไร ดังนั้นจึงมีดีไซเนอร์ทักทายเธอและยังคิดว่าแอนนาคนนี้ช่างเป็นคนใส่ใจดูแลดีมาก

ยกเว้นคามิล

เมื่ออู๋ชิงหร่านวางส้มลงบนโต๊ะ คามิลก็เงยหน้าขึ้นและพูดกับอู๋ชิงหร่านพร้อมรอยยิ้ม "คุณแอนนา ไม่ต้องเกรงใจกันขนาดนั้นก็ได้ค่ะ เอาของมาทุกครั้งเลย ถ้าทำแบบนี้ต่อไป ดีไซเนอร์ของสตูดิโอเราต้องนิสัยเสียแน่เลย"

"ไม่เป็นไร~" อู๋ชิงหร่านนั่งบนเก้าอี้ข้างมิคาลอย่างเป็นธรรมชาติ พร้อมยิ้มอย่างใจดี "ยังไงฉันอยู่นี่ก็ไม่มีอะไร ยิ่งกว่านั้นตระกูลฉันก็จะเปิดบริษัทออกแบบด้วย ฉันก็แค่มาแอบขโมยอาจารย์นี่~"

คามิลที่ได้ยินก็ยิ้ม แต่ก็สุภาพเสมอ ทุกครั้งที่อู๋ชิงหร่านมา เธอต้องระวังตัวให้มากขึ้น

ที่ซูฉิงพูดนั้นไม่ผิดแน่

"ขโมยอะไรกันล่ะคะ นอกจากพนักงานของลีโอเรานั้น การออกแบบของทุกคนก็พอๆ กัน—"

คามิลถอนหายใจยาว อู๋ชิงหร่าที่ได้ยินประโยคนั้น แววตาก็ฉายถึงความภาคภูมิใจ หากไม่ใช่เพราะผู้ช่วยคนนี้ เธอคงกังวลว่าจะเริ่มบทสนทนายังไง

มาได้เวลาพอดี

"ใช่แล้วล่ะ" เธอแสร้งทำเป็นตกอกตกใจ "ก่อนหน้านี้ก็ได้ยินว่าลีโอคือดีไซเนอร์ที่โด่งดังที่สุดในสตูดิโอของพวกคุณแล้วก็เป็นเจ้านายด้วย ตอนแรกฉันก็อยากเจอเขาหน่อยนะ แต่ทำไมฉันมาช่วงนี้ เขาถึงไม่อยู่เลยล่ะ?"

"ลีโอยุ่งมาก กลับมาปีละไม่กี่ครั้งเองค่ะ" คามิลถอนหายใจ

สงสัยว่าฉันจะออกแบบอะไรสำหรับการแข่งขันงั้นเหรอ? คามิล ฉันรู้ว่าเธอเก่งที่สุด เพราะงั้นฝากเรื่องนี้ด้วยนะ"

ข้อความจากซูฉิงตอบกลับมากลับมาอย่างรวดเร็ว คามิลมองสองสามบรรทัดบนหน้าจอก่อนจะเผยรอยยิ้มอย่างมั่นใจ

ถ้าเป็นแบบนี้ เธอก็รู้แล้วว่าเธอควรทำยังไง!

คามิลกลับมาที่ห้องทำงานอย่างรวดเร็ว อย่างที่คาดไว้ อู๋ชิงหร่านยังไม่ออกไปไหน พอเห็นคามิลกลับมาก็ส่งยิ้มให้เธอ

"ขอโทษทีนะคะ" น้ำเสียงของผู้หญิงดูผ่อนคลายมาก "เมื่อกี้ได้รับโทรศัพท์จากลีโอตอนไปห้องน้ำเมื่อกี้เลยค่ะ เธอบอกว่าให้ฉันเอาแบบที่ออกแบบเข้าประกวด ก็เลยกลับมาช้าหน่อยน่ะค่ะ"

เมื่ออู๋ชิงหร่านได้ยิน ดวงก็ก็สว่างไสว "คุณ คุณกำลังจะบอกว่าลีโอจะเข้าร่วมการแข่งขันการออกแบบงั้นเหรอคะ?"

คามิลพยักหน้าอย่างจริงจัง "แต่ให้พูดตรงๆ คือฉันจะเอาแบบและเสื้อผ้าเข้าร่วมการแข่งขันแทน ลีโอยุ่งมาก แต่ฉันบอกคุณไว้เลยนะคะว่าชุดที่เธอออกแบบในครั้งนี้สวยมาก เมื่อกี้ฉันเห็นแบบที่เธอส่งมาแล้ว สวยมากเลยค่ะ!"

คามิลพูดไปก็ยกนิ้วให้ เธอมองอู๋ชิงหร่านก่อนจะเม้มปากและพูดว่า "เอาเถอะ เห็นแก่ที่คุณชอบลีโอมากนะคะ บอกคุณก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง"

อู่ชิงหร่านพยักหน้าอย่างจริงจัง "อื้อ ฉันจะไม่บอกใครอย่างแน่นอน"

คามิลลดเสียงลงแล้วพูดกับเธอว่า "ภาพวาดที่ฉันเห็นเมื่อกี้เป็นชุดราตรีที่บุตรงบ่า สีแดงเข้ม ประดับด้วยไข่มุกและลูกไม้นิดหน่อย เป็นสไตล์ย้อนยุคของยุโรปยุคกลาง สวยมากจริงๆ บอกได้เท่านี้แหละค่ะ เฮ้อ ไม่งั้นให้ชุดคุณออกแบบตามชุดนี้ไหมล่ะคะ?"