นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 476

ฮ่อหยุนเฉิงที่ได้ยินก็พยักหน้า และทันใดนั้นก็ยิ้มอีกครั้ง เป็นรอยยิ้มนั้นทำให้ใจซูฉิงขนลุก จากนั้นก็รีบเอาเสื้อคลุมที่โยนไปบนเตียงมาสวมก่อนจะเปิดประตูไปเคาะห้องข้างๆ และเรียกโจเซฟออกมาด้วยความขุ่นเคืองใจ

"...แผนสำเร็จแล้วเหรอ?" ใบหน้าของโจเซฟดูบูดบึ้ง ไม่มีวี่แววรอยยิ้ม แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ได้พูดเพราะโมโห

ซูฉิงพยักหน้า กลับไปที่ห้องเดิมกับโจเซฟ หันกลับมาขอบคุณเขาอย่างเป็นทางการ "โจเซฟ ขอบคุณนะ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ วันนี้ฉันคงจ้องได้เป็นข่าวอีก"

พูดไป เธอก็เหลือบมองฮ่อหยุนเฉิงโดยไม่รู้ตัว และเห็นว่าใจโจเซฟมีความรู้สึกผสมปนเปกันอยู่

เขายังไม่เชื่อ ว่าเขาจะไม่สามารถแข่งกับฮ่อหยุนเฉิงอย่างยุติธรรมได้!

ฮ่อหยุนเฉิงยิ้มและก้าวไปข้างหน้า ต่างจากความสุภาพก่อนหน้านี้ เขายื่นมืออย่างจริงใจและขอบคุณโจเซฟ "ขอบคุณ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ซูฉิงคงโดนคนอื่นจัดการไปแล้ว ไม่ต้องการสูญเสียเธอไป"

โจเซฟหลุบตาลงมองมือที่อีกคนเหยียดออกมา แต่เขากลับไม่ได้จับมือตอบรับ เพียงพ่นลมก่อนจะจับปลายแขนและพูดกันอีกคนว่า "อย่าคิดว่าถ้าคุณพูดขอบคุณแล้วฉันจะถือว่าไม่ได้เกิดเรื่องขึ้น แม้วันนี้จะให้ความร่วมมือกับพวกคุณ ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะยอมแพ้เรื่องซูฉิง"

รอยยิ้มที่มุมปากของซูฉิงแข็งค้าง ก่อนจะมองฮ่อหยุนเฉิงอย่างสับสน

นี่มันอะไรน่ะ?

เธอไม่ได้บอกโจเซฟไว้อย่างชัดเจนแล้วเหรอ?

ฮ่อหยุนเฉิงงอปลายนิ้วและค่อย ๆ วางมือลง

เขาจ้องไปที่โจเซฟ แต่ไม่ได้โกรธเลย เขาเพียงจะดูว่าโจเซฟนั้นจะพูดอะไร

ตามคาด ในวินาทีถัดมา คุณชายจอมเถียงได้พูดกับเขาว่า "แม้ว่าครั้งนี้ฉันก็เกือบถูกจัดการไปด้วยก็ตาม แต่ฉันไม่มีทางยอมแพ้เรื่องซูฉิงแน่ ฉันจะสู้กับคุณอย่างยุติธรรมที่สุด!"

ฮ่อหยุนเฉิง: ...

เป็นครั้งแรกที่ฮ่อหยุนเฉิงเกิดความรู้สึกไม่หึงหวง "คู่แข่ง" ของเขา ไม่เพียงแค่ไม่หึงหวงเท่านั้น ทั้งยังรู้สึกพูดไม่ออกด้วย

นี่มันแค่เด็กชัดๆ ช่างเถอะ แล้วแต่เขาก็แล้วกัน

เพราะยังไงซูฉิงก็ไม่มีทางไปคบกับโจเซฟอยู่ดี

ฮ่อหยุนเฉิงนั้นมั่นใจในตัวเองมาก

ในช่วงสองวันที่ผ่านมา อาการแพ้ท้องของยวี๋น่านั้นรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ก่อนหน้านี้แพ้ท้องเพียงแค่บางครั้ง แต่ตอนนี้แทบทุกครั้งที่เธอกินอาหาร เพียงไม่กี่วัน ยวี๋น่าก็ผอมลงไปมาก

และซูฉิงก็โทรถามถึงสภาพร่างกายของยวี๋น่าพอดี "น่าน่า สองวันนี้เป็นยังไงบ้าง? ยังแพ้ท้องหนักอยู่ไหม?"

อีกคนที่เพิ่งอาเจียนเสร็จและออกมาจากห้องน้ำ พูดด้วยใบหน้าซีดเผือดว่า "คงถึงช่วงเวลาแพ้ท้องแล้วล่ะ สองวันนี้ฉันกินอะไรเข้าไปก็อาเจียนออกมาหมดเลย แถมยังรู้สึกคลื่นไส้ตลอดเวลา"

ยวี๋น่ามองไปที่แก้มตัวเองในกระจก ใบหน้าของเธอไร้สี ใบหน้าที่ไม่ได้แต่งระหว่างตั้งครรภ์นั้นดูผันผวนเป็นพิเศษ

ซูฉิงที่ไม่เคยตั้งครรภ์จึงไม่เข้าใจว่าอาการแพ้ท้องนั้นรุนแรงแค่ไหน ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงปลอบใจอย่างเป็นห่วง "ให้ฉันทำของโปรดเอาไปให้ดีไหม ช่วงตั้งครรภ์ต้องเสริมโภชนาการด้วยนะ"

"งานที่บริษัทเธอเสร็จแล้วเหรอ เสร็จงานแล้วค่อยมาก็ได้ ฉันไม่มีอะไรหรอก หลินหนานเองก็คอยดูแลฉันอยู่" ยวี๋น่าพูดช้าๆ เธอรู้ว่าซูฉิงกับฮ่อหยุนเฉิงกำลังอยู่ในช่วงหวานกัน จึงไม่อยากรบกวนทั้งสอง

พูดถึงผี ผีก็มา

ยวี๋น่าวางสายโทรศัพท์ ก่อนจะสวมรองเท้าแตะแล้วเดินไปเปิดประตู

"คุณน้ามีอะไรหรือเปล่าคะ?" ยวี๋น่าพูดช้าๆ

แม่หลินมองไปที่ร่างกายที่ซีดเซียวและผอมบางของยวี๋น่า ก็อดกังวลถึงเด็กในท้องไม่ได้

เธอหันกลับไปรับซุปไก่จากพี่เลี้ยง ก่อนจะขมวดคิ้วแล้วพูดว่า "นี่คือซุปไก่ที่ฉันให้ที่ครัวเตรียมให้ สองวันนี้ฉันได้ยินเรื่องอาการแพ้ท้องเธอแล้วล่ะ ดื่มซุปไก่เสียหน่อยจะได้มีแรง ไม่อย่างนั้นเด็กในท้องจะไม่มีสารอาหาร"

รสชาติกลมกล่อมของซุปไก่โชยเข้าจมูกของยวี๋น่า แต่กลับรู้สึกถึงความมันเยิ้ม

ยวี๋น่าขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะปิดปากแล้วหันหลังกลับ พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะระงับความรู้สึกอาเจียน

"ฉันให้คนเคี่ยวซุปไก่นี้เป็นเวลาหลายชั่วโมง ทุกคนเขาก็รู้สึกว่ามันหอม แต่ทำไมเธอที่ได้กลิ่นแล้วอยากอาเจียนล่ะ" เมื่อเห็น ยวี๋น่ารู้สึกคลื่นไส้มาก แม่หลินอดไม่ได้ที่จะพูดว่า "ร่างกายมันล้ำค่าขนาดนั้นเลยเหรอ คนท้องตั้งมากมายไม่เห็นเคยเจอแบบเธอเลย"

แม่หลินกังวลว่ายวี๋น่าจะไม่กินแล้วหลานชายอันมีค่าของเธอจะไม่เติบโตเพราะไม่มีสารอาหาร

เมื่อฟังข้อกล่าวหาของแม่หลิน ยวี๋น่าก็หันกลับมาเงียบๆ และพยายามยับยั้งไม่ให้อาเจียน เธอขมวดคิ้วและพูดช้าๆ ว่า "คุณน้าคะ...ช่วงนี้ฉัน...รับกลิ่นพวกนี้ไม่ไหว...แต่ว่าขอบคุณสำหรับซุปไก่นะคะ"

"งั้นเธอรอตอนที่ไม่อยากอาเจียนแล้วค่อยดื่มสักหน่อยนะ ลูกในท้องก็สำคัญนะ" แม่หลินพูดพร้อมขมวดคิ้ว "ซุปไก่เป็นแม่ไก่ที่ดีเลยนะ อย่าให้เสียเปล่าล่ะ"

แม่หลินไม่ชอบยวี๋น่า จนไม่ชอบทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอ ไม่ว่ายวี๋น่าจะทำอะไร แม่หลินก็จะรู้สึกว่ายวี๋น่านั้นเพ่งเล็งเธอ