นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 478

"สวัสดีค่ะ เป็นครั้งแรกที่เราได้พบกันเลย ฉันไม่ได้ยินว่าพี่หลินหนานจะแต่งงาน เลยไม่ได้เตรียมของขวัญไว้ให้ เดี๋ยวไว้ฉันมาเยี่ยมน้าหลินครั้งต่อไปจะเอามาให้นะคะ" แม้ว่าเฉินซินอ้ายจะริษยา แต่เธอก็ยังพูดอย่างใจกว้าง

เธอทำเหมือนไม่สนใจ และไม่ขาดอะไรทั้งนั้น

ยวี๋น่าเห็นดวงตาของเด็กสาวมองหลินหนานตลอดเวลา ใจก็เกิดความสงสัย เธอรู้สึกโดยสัญชาตญาณว่าเฉินซินอ้ายชอบหลินหนาน

"ไม่เป็นไรหรอก พวกเขายังไม่ได้แต่งงานกันเลย" แม่หลินจับมือเฉินซินอ้ายแล้วพูดช้าๆ "น้ายังจำได้ว่าตอนเด็ก ๆ เธอมาเล่นกับหลินหนานที่บ้าน แถมยังบอกว่าจะแต่งงานกับพี่หลินหนานตอนโตด้วย"

แม่หลินจงใจพูดถึงเรื่องนี้ต่อหน้ายวี๋น่า

"คุณน้า นั่นมันเรื่องตอนเด็กนะคะ" เฉินซินอ้ายพูดด้วยใบหน้าแดงก่ำ "ตอนนี้พี่หลินกับฉันโตแล้วนะคะ"

เฉินซินอ้ายแสร้งทำเป็นว่าบริสุทธิ์และใจดีก่อนจะมองไปทางหลินหนาน

"ซินอ้ายยังเขินง่ายเหมือนตอนเด็กเลยนะ" หลินหนานที่เห็นเพื่อนที่โตมาด้วยกัน ก็นึกถึงเรื่องตอนเด็กและอดพูดออกมาไม่ได้

เฉินซินอ้ายที่เห็นหลินหนานเริ่มพูดกับตัวเองก่อน ก็รีบพูดต่อ "จริงสิ พี่หลินหนาน พี่ยังจำตอนเด็กที่เราจัดงานแต่งงานกันในสวนได้ไหม ตอนนั้นเมื่อฉันใช้มุ้งกันยุงมาเป็นชุดแต่งงาน แล้วก็โอบแขนพี่เดินอยู่บนพื้นหญ้า ทั้งยังมีคนร้องเพลงในงานแต่งงานด้วย..."

รอยยิ้มอันแสนหวานของหญิงสาวเบ่งบานอยู่บนใบหน้าที่บริสุทธิ์และไร้เดียงสา

มุมปากของหลินหนานกระตุกเล็กน้อยและพยักหน้า "พริบตาเดียวก็ผ่านไปหลายปีแล้ว ตั้งแต่เธอไปเรียนต่อต่างประเทศ เราสองคนก็ไม่ได้ติดต่อกัน"

เมื่อเห็นหลินหนานกับเฉินซินอ้ายพูดคุยกันอย่างมีความสุข ใบหน้ายวี๋น่าก็ฉายแววผิดหวังเล็กน้อย เธอพลาดความทรงจำมากมายในชีวิตของหลินหนาน

แม่หลินที่สังเกตเห็นความผิดหวังบนใบหน้าของยวี๋น่า เธอก็ยังคงพูดด้วยรอยยิ้มว่า "พวกลูกสองคนนี่ยังสนิทกันเหมือนเดิมเลยนะ พอคุยกันก็ลืมแม่ไปเสียแล้ว ไม่สนใจใครเชียว"

เฉินซินอ้ายถูกแม่หลินล้อก็เขินอาย "คุณน้า อย่าล้อเล่นสิกันคะ เดี๋ยวพี่หลินหนานก็หัวเราะเยาะฉันอีกหรอก"

ตอนเธอพูดไปนั้นก็แอบดูปฏิกิริยาของยวี๋น่าเป็นครั้งคราวด้วย

ยวี๋น่าสูดหายใจเข้าลึกๆ "หลินหนาน ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย ขอกลับไปพักที่ห้องก่อนนะ"

หลังจากพูดจบ ยวี๋น่าก็ลุกขึ้นเดินขึ้นไปชั้นบน

"น่าน่าโอเคไหม?" เมื่อเห็นว่าสีหน้ายวี๋น่านั้นแย่มาก หลินหนานจึงรีบวิ่งตามไป

"คุณน้าคะ ฉันพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า ทำให้พี่หลินหนานไม่มีความสุขเหรอคะ?" ดวงตาของเฉินซินอ้ายจ้องไปที่แผ่นหลังของหลินหนาน เมื่อเห็นเขาเป็นห่วงในตัวยวี๋น่ามาก เปลวไฟแห่งความริษยาก็แผดเผา

"จะเป็นไปได้ยังไง?" แม่หลินแอบโกรธที่หลินหนานกังวลเรื่องยวี๋น่ามาก ก็พูดพร้อมกับถอนหายใจ "ยวี๋น่าไม่มีมารยาทเลยสักนิด จะไปเทียบกับหนูได้ยังไง ช่างน่าเสียดายจริงๆ"

เธอไม่เข้าใจจริงๆ ว่าหัวลูกชายของเธอมันกระทบกระเทือนอะไรหรือเปล่า ถึงได้ไปชอบผู้หญิงอายุเยอะกว่าตัวเองตั้งเยอะ

อีกทั้งเคยได้ยินว่ายวี๋น่ามีแฟนมาก่อนด้วย จะไปเทียบกับเฉินซินอ้ายได้ยังไงกัน?

...

ถังรั่วอิงเม้มริมฝีปากอย่างอดทน ก่อนจะพูดอย่างระมัดระวัง "ที่ฉันโทรหาพี่ในวันนี้...คืออยากให้พี่คิดหาทางช่วยฉันกลับเมือง A ฉันอยากกลับไป"

"เมือง A?" ทันใดนั้นเสียงของหลี่เฉิงหยางก็ดังขึ้นเล็กน้อย ก่อนหน้านี้เป็นการพูดเสียดสีที่ยับยั้งเอาไว้ แต่ตอนนี้ไม่มีทีท่าจะปกปิด เขาคิดว่าถังรั่วอิงต้องสมองมีปัญหาแน่

ถ้าไม่ใช่เพราะเขาออกมาจากพิธีหมั้นเร็วและสุดท้ายก็ให้คนจัดการเกี่ยวกับของตระกูลฮ่อกรุ๊ป ก็คงได้ติดคุกไปพร้อมกับถังรั่วอิงในตอนแรกแล้ว

"ถังรั่วอิง เธอมาบอกฉันตอนนี้ไม่คิดว่ามันสายเกินไปหน่อยหรือไง?" หลี่เฉิงหยางเยาะเย้ย "ตอนนี้เธอมีสิทธิ์อะไรมาขอข้อตกลงกับฉัน? ฉันแนะนำว่าทางที่ดีอย่ามายุ่งกับฉันอีก ไม่อย่างนั้นฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าฉันจะไปพูดอะไรที่สถานีตำรวจบ้าง"

หลี่เฉิงหยางเป็นคนเย็นชา เป็นคนที่มีนิสัยเหมือนนักธุรกิจที่ไม่ทำอะไรถ้าไม่ได้กำไร

สำหรับหมากรุกอย่างถังรั่วอิงที่ไม่คุ้มที่จะใช้งานอีกต่อไป เขาก็หมดความอดทนแล้ว หลังจากพูดจบก็กำลังจะวางสาย

ทว่ากลับมีเสียงผู้หญิงดังขึ้นจากปลายสายอย่างไม่คาดคิด "เดี๋ยวก่อน!"

"ยังมีอะไรอีก?" เสียงเยือกเย็นของชายผู้นั้นดังขึ้นอีกครั้ง ทว่ากลับเหมือนเครื่องจักร ไร้ซึ่งความอดทนราวกับวินาทีถัดไปก็พร้อมก่นด่าทันที

ถังรั่วอิงกัดฟันแน่น หัวใจของเธอเต้นแรงเพราะประหม่าและโกรธ ถ้าซูฉิงหมั้นกับฮ่อหยุนเฉิงสำเร็จ ชีวิตนี้เธอคงได้ใช้ชีวิตอย่างคนตายแน่!

ซูฉิง!

ฮ่อหยุนเฉิงเป็นของถังรั่วอิงคนนี้!!