นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 520

แต่แล้ว ห้องแต่งตัวก็เงียบไปทันที

"เกิดอะไรขึ้น?"

รอยยิ้มของถังรั่วอิงค่อยๆเปลี่ยนเป็นแข็งทื่อขึ้น เธอมองไปที่รีโมทคอนโทรลในมือแล้วกดลงอย่างไม่อยากเชื่อสายตา

“เป็นไปไม่ได้!” ถังรั่วอิงกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง

"น่ารำคาญจริงๆ"

ซูฉิง ถอนหายใจอย่างเย็นชา ยกมือขึ้น และตบหน้าถังรั่วอิงอีกครั้ง คราวนี้ เธอใช้กำลังทั้งหมดของเธอตบจนถังรั่วอิงโซเซไปมา

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ฮ่อหยุนเฉิงดึงฝ่ามือของซูฉิงขึ้นมาดู ปลายนิ้วของเธอเป็นสีแดง เขาจึงเอื้อมมือออกไปถูเบาๆ

“เธอมันหน้าด้านเกินไปแล้ว ฉันตบเธอจนเจ็บไปหมดแล้ว” เมื่อเห็นสิ่งนี้ ซูฉิงก็ทำหน้ามุ่ยและทำท่าเหมือนเด็กนิสัยเสีย และฮ่อหยุนเฉิงก็ดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขาโดยตรง

“ทำไมเธอต้องทำให้มือของเธอสกปรกด้วย” ฮ่อหยุนเฉิงพูดเบา ๆ ขณะที่เขาบีบปลายนิ้วของซูฉิงและเขาก็จูบมันเบา ๆ

สิ่งที่ต่างออกไปจากความอบอุ่นของทั้งสองคน นั่นก็คือถังรั่วอิงที่อยู่บนพื้นกำลังปิดแก้มของเธอ มองดูรีโมทควบคุมราวกับเป็นคนบ้า และพูดว่าเป็นไปไม่ได้อยู่ตลอดเวลา

ทันใดนั้น เธอก็เงยหน้าขึ้นดูซูฉิงที่มีรอยยิ้มเล็ก ๆ บนปากของเธอและมองลงมาที่ตัวเอง

“เป็นไปได้อย่างไร… เป็นไปได้อย่างไร?” ถังรั่วอิงตัวสั่นเล็กน้อย ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

ทำไม!

แน่นอนว่านี่คือระเบิดขั้นสูงสุดที่หลี่เฉิงหยางมอบให้เธอ มันจะไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เกิดขึ้นได้อย่างไร!

“ไม่งั้นคนอย่างเธอจะสามารถแอบเข้ามาในนี้ได้อย่างสบายๆและหาห้องแต่งตัวของฉันได้อย่างนั้นเหรอ?” ริมฝีปากสีแดงของซูฉิงแยกจากกันเบา ๆ แต่คำพูดที่เรียบง่ายของเธอทำให้ถังรั่วอิงโดนโจมตีอย่างหนัก

เธอกับฮ่อหยุนเฉิงสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวเล็กน้อยของถังรั่วอิงแล้ว ฮ่อหยุนเฉิงต้องการจัดการกับบุคคลนั้นโดยตรง หลังจากที่ถังรั่วอิงปรากฏตัวในวันนี้ แต่ซูฉิงได้หยุดไว้

ในเมื่อนี่เป็นเกม เธอก็จะเล่นเป็นเพื่อนเขาให้ถึงที่สุด

“แกหลอกฉันเหรอ? แกกล้าหลอกฉันจริงๆ เหรอ?” ดวงตาของถังรั่วอิงแตกร้าว และการแสดงออกที่น่าเกลียดของเธอก็น่ากลัวมากขึ้นเรื่อยๆ

แต่แล้ว ซูฉิงก็แสดงสีหน้าท่าทางไร้เดียงสา เธอกางมือออกและพูดเบา ๆ ว่า "ฉันไม่ได้หลอกเธอ ฉันแค่อยากให้เธอตายอย่างชัดเจน"

ประโยคนี้กระตุ้นถังรั่วอิงอย่างสมบูรณ์ เธอกรีดร้องและลุกขึ้นจากพื้น พยายามคว้าตัวซูฉิง แต่ผู้คุ้มกันที่รออยู่ด้านข้างคว้าเธอไว้โดยตรง

“เอาตัวไป” ฮ่อหยุนเฉิงหันหน้าหนี เขาไม่อยากทำให้ตาของเขาสกปรกเพราะผู้หญิงคนนี้จริงๆ

“ซูฉิง! นังคนสารเลว! ฉันขอสาปแช่งแก! แกต้องตาย! แกต้องตาย!”

ถังรั่วอิงที่ถูกลากออกไป ไม่ได้พอใจอย่างมากและสาปแช่งซูฉิงเสียงดัง เมื่อบอดี้การ์ดเห็นสิ่งนี้ เขาก็รีบปิดปากของเธอไว้

ซูฉิงถอนหายใจด้วยความโล่งอกและในที่สุดก็ขจัดปัญหานี้ได้

เธอเหลือบมองฮ่อหยุนเฉิงและมุมริมฝีปากของเธอก็โค้ง

เหลียงเฉิงหนิงที่อยู่ข้างๆ รู้สึกหวาดกลัวกับที่เกิดเหตุในตอนนี้ และต้องใช้เวลาสักครู่ก่อนที่เขาจะเรียกสติกลับมาได้

เธอเหลือบมองที่ซูฉิงงและก้าวไปข้างหน้า: "คุณหนูซู ผมของคุณ ... "

เมื่อมองไปที่ผมยาวที่กระจัดกระจายอยู่บนหน้าอกของเธอ ซูฉิงก็ส่ายหัวไปทางเหลียงเฉิงหนิง “ไม่เป็นไร แบบนี้ก็ดีแล้ว”

เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ ไม่มีผลกระทบใด ๆ และพิธีหมั้นก็ดำเนินต่อไปอย่างราบรื่น

เวลาแปดนาฬิกา พิธีหมั้นเริ่มขึ้นตรงเวลา

เสียงเพลงอันไพเราะดังขึ้น และแขกทุกคนในห้องจัดเลี้ยงต่างก็จ้องมองไปที่คู่บ่าวสาว

ซูฉิงจับแขนของฮ่อหยุนเฉิงและทั้งสองคนก็เปิดตัวในงาน

ในพิธี ทุกคนต่างส่งคำอวยพรทีละคนๆ มองดูผู้คนรอบข้างที่เต็มไปด้วยความอิจฉา แล้วยิ้มอย่างอ่อนหวาน

“เยี่ยมมากเลย” เมื่อเห็นสิ่งนี้ คุณปู่ฮ่อซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ เขาก็แสดงรอยยิ้มอย่างพอใจบนใบหน้าของเขา

ถึงแม้อีกด้านหนึ่งจะสนุกสนานชื่นมื่น แต่อีกด้านหนึ่งก็ไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย

แม่ฮ่อที่มุมห้องจ้องไปที่ซูฉิง และในที่สุดก็เยาะเย้ย คิดหาวิธีจัดการกับซูฉิง อยู่เช่นเดิม

เมื่อฮ่อเฉียนที่อยู่ข้างๆ เห็นสิ่งนี้ เขาก็แสดงสีหน้าไม่พอใจ เธอหันไปมองสวีหว่านเอ๋อร์ที่อยู่บนโซฟา บิดกระโปรงของเธอแล้วเดินไป

“มันเป็นแค่การหมั้น เป็นสิ่งที่น่าภาคภูมิใจตรงไหนกัน”

สุดท้ายประโยคดังกล่าวทำให้สวีหว่านเอ๋อร์ตื่นเต้นยิ่งขึ้นและแม้แต่ข้อนิ้วที่จับถ้วยแก้วอยู่ก็ขาวจาง ๆขึ้นมาทันที

เธอกัดริมฝีปากล่าง ดวงตาที่มีพิษของเธอตกลงไปที่ซูฉิง และเธอต้องการที่จะรีบเร่งและฉีกใบหน้าของเขาเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

ไม่ช้าก็เร็วเธอจะเอาฮ่อหยุนเฉิงคืนมา!

บางคนที่มาอวยพรก็ไม่ได้คุ้นเคยกับซูฉิง ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สนใจที่จะแสร้งยิ้มอยู่ข้างๆฮ่อหยุนเฉิง ดังนั้นพวกเขาจึงหาที่สำหรับถอนหายใจอย่างโล่งอก

เมื่อเธอลังเลว่าจะกินเค้กชิ้นเล็กๆ หรือไม่ ก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากด้านหลัง

“ซูฉิง......”

ทันทีที่เธอหันศีรษะไปมอง ซูฉิงก็เห็นเฉินจุนเหยียนยืนอยู่ข้างหลังเธอด้วยรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้า

"ยินดีด้วยนะ"

แม้ว่าเขาจะพูดแบบนี้ แต่มือของเฉินจุนเหยียนที่อยู่ข้างกายก็รัดแน่นขึ้น ไม่มีใครรู้ว่าเขาต้องใช้ความกล้าหาญมากแค่ไหนในการพูดประโยคนี้และยิ้มต่อหน้าเธอเช่นนี้

“ขอบคุณมากนะ คุณไม่ได้บอกว่าคุณมีประกาศในวันนี้เหรอ ฉันคิดว่าคุณจะไม่มาแล้วซะอีก” ซูฉิงพยักหน้าไปทางเฉินจุนเหยียน

“ฉันจะไม่มางานหมั้นของเธอได้ยังไงล่ะ” เฉินจุนเหยียนสูดหายใจเข้า และแสร้งทำเป็นว่าผ่อนคลาย

"วันนี้เธอสวยมากเลย"

เขาจ้องไปที่ซูฉิงที่อยู่ข้างหน้าเขา ราวกับว่าเขาต้องการประทับคนที่อยู่ข้างหน้าเขาไว้ในความทรงจำของเขาตลอดไป