นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 522

หัวใจเต้น ความอ่อนไหว

ลมกลางคืนพัดมาแผ่วเบา ประกอบกับแสงจันทร์ที่ผ่านหน้าต่างสาดส่องเข้ามาทั่วห้อง เงาที่พัวพันกันอยู่บนเตียง ถ้อยคำบอกรักอันอบอุ่นพร้อมกับด้วยลมหายใจเป็นระลอก

……

เช้าวันที่สอง

เสียงนกร้องซูฉิงก็ลืมตาตื่นขึ้น แต่ช่วงเวลาแรกกลับไม่ได้เห็นร่างของฮ่อหยุนเฉิง

เธอกะพริบตาและกำลังจะลุกขึ้น แต่กลับรู้สึกเมื่อยตามร่างกาย

ในตอนนี้ ฮ่อหยุนเฉิงก็ได้เดินเข้ามา ดูเหมือนว่าเขาเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จโดยมีเพียงผ้าเช็ดตัวหนึ่งผืนพันตัวเขาอยู่ ซูฉิงมองขึ้นไปที่ร่องรอยที่คลุมเครือบนร่างกายที่บึกบึนของเขาและอดไม่ได้ที่จะหน้าแดง

“ตื่นแล้วเหรอ?” ฮ่อหยุนเฉิงก้าวไปข้างหน้าและจูบเบาๆ ที่ผมของซูฉิง

“ทำไมนายไม่ใส่เสื้อผ้า” ซูฉิงมุดตัวเองลงในผ้าห่มอย่างเขินอาย

เมื่อเห็นท่าทีของซูฉิง ฮ่อหยุนเฉิงก็หัวเราะเบา ๆ : "อายเหรอ? เมื่อวานนี้เธอเห็นหมดทุกอย่างแล้วนะ"

เมื่อเธอนึกถึงเมื่อวานที่ฮ่อหยุนเฉิงกับเธอกลิ้งไปกลิ้งมาจนถึงเที่ยงคืน ซูฉิงก็ยิ่งอายมากขึ้น เธอกำหมัดและต่อยไปที่ฮ่อหยุนเฉิง

ฮ่อหยุนเฉิงถือโอกาสนี้คว้ากำปั้นของซูฉิงเอาไว้และจูบริมฝีปากของเธอ "ฉันทำอาหารเช้าเอาไว้แล้ว ลุกขึ้นมากินกันเถอะนะ?"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซูฉิงไม่ได้เคลื่อนไหวในทันที แต่ซุกแก้มของเธอไว้ในผ้าห่ม นัยน์ตาของความเจ้าเล่ห์ก็แวบเข้ามาในดวงตาของเธอ และยกมุมริมฝีปากของเธอไปทางฮ่อหยุนเฉิง

“หยุนเฉิง”

ซูฉิงปลายเสียงของซูฉิงสูงขึ้นเล็กน้อย

ฮ่อหยุนเฉิงตอบด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง จ้องไปที่ซูฉิงสงสัยว่าเธอต้องการใช้กลอุบายอะไร

เมื่อเห็นซูฉิงเหยียดแขนอย่างเกียจคร้าน เธอเงยหน้าขึ้นและยิ้มให้ฮ่อหยุนเฉิง: "ฉันอยากให้นายอุ้มฉันไป ฉันเดินไม่ไหว"

เหมือนสุนัขจิ้งจอก มันค่อยๆปรากฏหางออกมา

เมื่อเห็นฮ่อหยุนเฉิงยืนนิ่ง ซูฉิงก็ยิ่งเพิ่มระดับขึ้น เธอลุกขึ้นนั่งเล็กน้อย ผิวสีซีดของเธอเปล่งประกายอยู่ใต้ผ้าห่ม

ก็เห็นระหว่างคอของฮ่อหยุนเฉิงไถลเข้ามา เอื่อมมือเข้ามาหาซูฉิงบนเตียง “นี่คุณยั่วยวนผมเหรอ?”

ด้านหลังศีรษะพิงกับเตียง ซูฉิงเหยียดแขนออกไปล้อมฮ่อหยุนเฉิงเอาไว้ ดึงเขาเข้ามาใกล้ตัวเองอีกเล็กน้อย เธอตั้งใจเอนตัวเข้าไปใกล้หูและยิ้มอย่างอ่อนโยน: “ถ้าฉันบอกว่า…”

ก่อนที่คำพูดของซูฉิงจะจบลง ฮ่อหยุนเฉิงก็ดันด้านหลังศีรษะและจูบเธอ ริมฝีปากของเขาอ่อนโยนอย่างคาดไม่ถึง แต่เต็มไปด้วยการแสดงถึงการครอบครอง เขากัดริมฝีปากล่างของซูฉิงเบาๆ ราวกับจะลงโทษเธอ

ดวงตาของเขาหรี่ลง กระแสน้ำที่มืดมิดกำลังจะกลืนกินซูฉิงไปทั้งตัว

"ฉันกล้าหาญเสมอ"

นิ้วของซูฉิงวางอยู่บนริมฝีปากบาง ๆ ของฮ่อหยุนเฉิง หลังจากเคลื่อนไหวอย่างเงียบ ๆ ปลายนิ้วก็จากลูบแก้มไปที่คิ้วของเขา ปลายนิ้วที่เย็นแต่เดิมค่อยๆ จับอุณหภูมิผิวของเขา

ฮ่อหยุนเฉิงหรี่ตาลงเล็กน้อย ปล่อยให้ซูฉิงทำทุกอย่างที่เธออยากจะทำ เขาพอใจมากกับความคิดริเริ่มเพื่อเอาใจของซูฉิง

เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและมองคนตรงหน้าอย่างเชื่อฟัง ราวกับตั้งตารอสิ่งที่เธอจะทิ้งไว้เมื่อเธอเข้ามาใกล้

ต่อหน้าซูฉิง เขาได้เก็บความสามารถของตัวเองเอาไว้ แสดงส่วนที่นุ่มนวลที่สุดให้เธอดูโดยไม่เหลือไว้

แค่การเคลื่อนไหวช้าๆของซูฉิง ที่ดูเหมือนว่าเธอจะตั้งใจ ปลายนิ้วที่กรีดเปลวเพลิงบนร่างของฮ่อหยุนเฉิงนั้น ทำให้ฮ่อหยุนเฉิงหายใจแรงขึ้นเล็กน้อย

เมื่อฮ่อหยุนเฉิงยื่นมือออกมาเพื่อหยุดซูฉิง ซูฉิงก็หลุดออกจากอ้อมแขนอย่างว่องไวและขยิบตาให้เขา: "ฉันหิวแล้ว ไปกินข้าวกันเถอะ!"

ปอยผมนุ่มสลวยอยู่ระหว่างนิ้วของเขา ฮ่อหยุนเฉิงจิ้มไปที่ปลายนิ้ว สายตาจดจ่ออย่างอ่อนโยน

เพราะนี่คือการออกเดตของพวกเขาสองคน ฮ่อหยุนเฉิงไม่ต้องการให้มีคนอื่น แต่ซูฉิงคิดว่ามันน่าเบื่อ ดังนั้นในที่สุดที่ที่ทั้งสองเลือกจึงเป็นอีกเกาะหนึ่ง

ฮ่อหยุนเฉิงได้จัดเตรียมกำหนดการเดินทางไว้ล่วงหน้าแล้ว และหลังจากที่ซูฉิงจัดกระเป๋าเดินทางของเธอแล้ว ทั้งสองก็มุ่งหน้าไปที่สนามบิน

ยังมีเวลาก่อนขึ้นเครื่อง และฮ่อหยุนเฉิงก็กำลังจัดการกับเรื่องในบริษัท ชั่วคราว ซูฉิงจึงรู้สึกเบื่อเล็กน้อย ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจเดินเล่น

ผลปรเกฎว่าหลังจากที่ออกจากห้องรับรองของสนามบิน ก็มีคนมาคว้าชายเสื้อเอาไว้

“หม่ามี้! หม่ามี้ไปไหนมา!”

เสียงเด็กดังมาจากด้านหลัง ซูฉิงหันศีรษะไปก็เห็นเด็กชายอายุขวบครึ่งยืนอยู่ข้างหลังเธอ เงยหน้าขึ้นมองไปที่เธอ

หลังจากที่หาผิดคน ใบหน้าเล็กๆ ที่เคร่งขรึมอยู่แล้วก็ยิ่งเข้มงวดมากขึ้นไปอีก

“เด็กน้อย หนูเดินแยกจากแม่ของหนูเหรอจ๊ะ?” ซูฉิงนั่งลงและมองดูเด็กชายที่บอบบางที่อยู่ข้างหน้าเธอ หัวใจของเธอก็อ่อนลงเล็กน้อย

แต่ใครจะรู้ว่าเด็กชายคนนั้นส่ายหัวและพูดอย่างจริงจังว่า "ไม่ใช่ แม่ของหนูต่างหากที่หลงทาง"

เมื่อเห็นรูปร่างหน้าตาของเด็ก ซูฉิงอดหัวเราะไม่ได้ เธอเอื้อมมือไปจับใบหน้าของเด็กแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันจะพาหนูไปที่เคาท์เตอร์บริการและช่วยหาแม่ของหนู ตกลงไหมจ๊ะ?”

เด็กชายครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และในขณะที่เขากำลังจะพยักหน้า ฮ่อหยุนเฉิงก็เข้ามา เขาเอื้อมมือไปโอบรับซูฉิง และจ้องมองไปที่ร่างของเด็กชาย

“มีอะไรกันเหรอ？”

“เด็กคนนี้หาแม่ของเขาไม่พบ ฉันกำลังจะพาเขาไปที่เคาท์เตอร์บริการ”

ขณะเดียวกันกับที่ซูฉิงพูด เด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่หันศีรษะดูเหมือนจะเห็นอะไรบางอย่างและโบกมือไปในทิศทางนั้น

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ซูฉิงก็จ้องมองและเห็นหญิงสาวคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหาเขา เอื้อมมือไปจับเด็กชาย