นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 565

เมื่อซูฉิงกลับถึงบ้าน ฮ่อหยุนเฉิงกำลังเตรียมอาหารอยู่ในห้องครัว ซูฉืงสูดดมพร้อมกับก้าวไปข้างหน้าอย่างเงียบ ๆ และโอบแขนของเธอไว้รอบเอวของฮ่อหยุนเฉิง

"หยุนเฉิง"

ซูฉิงลูบหลังฮ่อหยุนเฉิงอย่างเนียนๆ เสียงของเธออู้อี้เล็กน้อย

"มีอะไรเหรอ?"

ฮ่อหยุนเฉิงหันศีรษะและถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

ซูฉิงส่ายหัว มองขึ้นไปที่ฮ่อหยุนเฉิง: "มีคุณคอยอยู่ข้างๆนี่มันช่างดีจริงๆ"

ฮ่อหยุนเฉิงบีบจมูกของซูฉิง ก้มลงและจูบหน้าผากของเธอ: "เรื่องที่บริษัทจัดการไปถึงไหนแล้ว?"

“ยังหาตัวคนที่แอบเข้าไปยังไม่ได้”

เมื่อกล่าวถึงเรื่องนี้ เธอก็ถอนหายใจเบา ๆ "ฉันก็แค่เป็นห่วงหลิวเสี่ยวหนิงนิดหน่อย"

คนสองคนนี้อาจเห็นรถพี่เลี้ยงของหลิวเสี่ยวหนิง และพวกเขาอาจจำหลิวเสี่ยวหนิงได้ ซึ่งหมายความว่าภายในหนึ่งวันคนคนนั้นไม่สามารถหาได้ และหลิวเสี่ยวหนิงมีแนวโน้มมากที่จะถูกคุกคาม

ในตอนแรกซูฉิงเสนอให้หลิวเสี่ยวหนิงพักผ่อนอยู่ที่บ้าน แต่หลิวเสี่ยวหนิงก็ปฏิเสธ เธอรู้สึกว่าเธอไม่ควรขาดงานเนื่องจากเรื่องส่วนตัว

เมื่อเห็นดังนี้ เธอไม่ได้ขอร้องหลิวเสี่ยวหนิงอีก แต่บอกให้เธอระมัดระวังให้มากกว่านี้

"ฉันมักจะรู้สึกว่ามันไม่ง่ายอย่างนั้น"

เธออดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว ซูฉิงส่ายหัวและพูด

ฮ่อหยุนเฉิงวางนิ้วลงบนคิ้วของซูฉิง และค่อยๆคลายคิ้วของเธอทีละน้อย ฮ่อหยุนเฉิงกล่าวว่า "ผมได้ส่งคนไปตรวจสอบแล้ว"

แต่ซูฉิงยังคงส่ายหัว "สองคนนั้นระมัดระวังตัวมาก ไม่อย่างนั้นฉันคงจะไม่ตรวจสอบเป็นเวลานานขนาดนี้ โดยไม่ได้อะไรเลย"

ดวงตาของฮ่อหยุนเฉิงขยับเล็กน้อย ราวกับว่ากำลังคิดถึงอะไรบางอย่าง แต่ในท้ายที่สุดเขาก็ไม่พูดอะไร

“ยังไงก็เถอะ พรุ่งนี้ฉันจะกลับไปบ้านฮ่อ” ซูฉิงยกศีรษะของเธอขึ้นจากอ้อมแขนของเขา โดยไม่ได้สังเกตการณ์แสดงออกของฮ่อหยุนเฉิง

ฮ่อหยุนเฉิงพยักหน้า แต่กลับจำขึ้นมาได้ว่าในวันนี้ชายชราโทรหลายสายและการแสดงออกของเขาก็ค่อนข้างบอบบาง

“ฉันได้เตรียมของขวัญเอาไว้แล้ว หวังว่าคุณปู่ฮ่อจะชอบ” ซูฉิงเม้มริมฝีปากของเธอและยิ้ม

……

นักแสดงหลิวเสี่ยวหลิงนั่งเงียบ ๆ บนเก้าอี้และดูสคริปต์ ความร้อนอบอ้าวในสตูดิโอทำให้แก้มของเธอเป็นสีแดง

หลิวเสี่ยวหนิงมองดูแสงแดดที่แผดเผาจากภายนอก เธออ้าปากค้าง คิดถึงสภาพเมื่อเธอต้องถ่ายท่ามกลางแสดงแดนที่แผดเผาแบบนั้น ก็ทำให้เธอปวดหัว

"ที่แท้ก็อยู่ที่นี่นี่เอง"

ในขณะนี้เฉินจุนเหยียนเดินไปที่ด้านข้างของหลิวเสี่ยวหนิง และเอื้อมมือออกไปแตะไหล่ของเธอ

“มีอะไรเหรอ?มาหาฉันมีเรื่องอะไร?” หลิวเสี่ยวหนิงยืนขึ้นและเกือบจะกระแทกชั้นวางที่อยู่เหนือหัวของเธอ โชคดีที่เฉินจุนเหยียนเอื้อมมือออกไปเพื่อป้องกันไว้ทัน

“ผู้กำกับบอกให้ฉันมาคุยเกี่ยวกับเนื้อหาการถ่ายทำครั้งต่อไป”

หลิวเสี่ยวหนิงพยักหน้าและตอบว่า “ขอบใจนะ ฉันจะกลับไปเดี๋ยวนี้ล่ะ”

เมื่อเห็นว่าหลิวเสี่ยวหนิงกำลังจะจากไป เฉินจุนเหยียนก็พูดอย่างรวดเร็วว่า “อ่อจริงสิ ฉันได้ยินเรื่องของบริษัทแล้ว”

หลิวเสี่ยวหนิงหยุดเดินครู่หนึ่ง เพื่อรอคำพูดต่อไปของเฉินจุนเหยียน

“ถ้ามีเรื่องอะไรจริงๆ ฉันสามารถคุยกับผู้กำกับให้ได้ เธอสามารถไปพักผ่อนสักพักก็ได้นะ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของหลิวเสี่ยวหนิงก็ยิ้มเล็กน้อยออกมาอย่างกลั้นเอาไว้ไม่ได้: "ทำไมคุณถึงพูดแบบเดียวกันกับพี่ซูฉิง?"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฉินจุนเหยียนก็ตกตะลึงเล็กน้อย

“ซูฉิง...?”

“พี่ฉิงก็เป็นห่วงฉันเหมือนกัน และบอกให้ฉันพักผ่อนจนกว่าเรื่องจะจบ” หลิวเสี่ยวหนิงขยับเข่าเบาๆ “ฉันรู้สึกว่าทุกคนปฏิบัติกับฉันเหมือนฉันเป็นเด็กๆ”

เฉินจุนเหยียนขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

“ฉันเดาถูกล่ะสิ สิ่งที่คุณต้องการที่จะเล่นตอนนี้คือความรู้สึกผิดและความเศร้าหลังจากทะเลาะกันและเลิกกับพระเอก ไม่ใช่แค่ความโศกเศร้าธรรมดา ๆ”

ผู้กำกับพูดอย่างจริงจังว่า “เพราะเหตุผลของคุณเอง คุณหลอกเขาและถูกบังคับให้เลิกกับเขา หัวใจคุณเจ็บปวดมาก สิ่งที่ผมต้องการคือให้คุณใส่อารมณ์เข้าไปจริงๆ ไม่ใช่ในการแสดงที่ธรรมดา"

“เจ็บปวด...” หลิวเสี่ยวหนิงบ่นเบาๆ

เมื่อผูกำกับเห็นดังนี้ ผู้กำกับคิดว่าเธอต้องตะลึงกับสิ่งที่เขาพูด และพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ฉันได้เข้มงวดกับเธอเกินไปหรือเปล่า?"

หลิวเสี่ยวหนิงที่ได้สติก็ส่ายหัวทันที กำหมัดแน่นแล้วพูดว่า "ไม่ ฉันเป็นนักแสดง ดังนั้นฉันควรทำหน้าที่ของฉัน ผู้กำกับคะ ฉันจะลองดูอีกครั้งค่ะ"

เมื่อพูดอย่างนั้น หลิวเสี่ยวหนิงก็ยืนกลับมาที่ตำแหน่งเดิมของเธอ มองลงไปที่นิ้วเท้าและนึกถึงสิ่งที่ผู้กำกับพูดในตอนนี้

ความทุกข์ใจและความเศร้า...

ทำไมฉันถึงไม่เคยได้สัมผัสมันเลยนะ

เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยและวางฝ่ามือลงบนหัวใจของเธอ

ตามคำสั่งของผู้กำกับ หลิวเสี่ยวหนิงอ่านบทของเขาอีกครั้ง แต่คราวนี้การแสดงของเขาทำให้คนอื่นๆประหลาดใจ

"ขอโทษ……"

หลิวเสี่ยวหนิงกัดริมฝีปากของเธอเบา ๆ และค่อย ๆ ทำการแสดงเดี่ยวของเธอ

เธอจำวันที่จินจิ่นหรานยืนอยู่ข้างหน้าเธอและพูดเบา ๆ

หลิวเสี่ยวหนิงสูดหายใจเข้าลึก ๆ โดยไม่รู้ว่าใต้ตาของเธอคือน้ำตาหรือฝนกันแน่

"ดีมาก! สมบูรณ์แบบ!"

ผู้กำกับตะโกน และอดไม่ได้ที่จะปรบมือ หลิวเสี่ยวหนิงคนนี้เป็นคนที่เกิดมาเพื่อที่จะเป็นนักแสดงจริงๆ

หลิวเสี่ยวหนิงยกแก้มขึ้น แต่กลับเห็นคนคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างกล้อง