นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 569

ใบหน้าของซูฉิงดูไม่แยแส เธอเหลือบมองฮ่อเฉียน เอาแขนกอดและพูดด้วยรอยยิ้มเบา ๆ :

“โอ้ น้องฮ่อเฉียน เราไม่ได้เจอกันนาน พอเตอฉัน เธอก็ทนไม่ได้ที่จะมอบให้ของขวัญชิ้นใหญ่แก่ฉันเหรอ”

การแสดงออกของฮ่อเฉียนเปลี่ยนไปอย่างน่ากลัว เธอต้องการจะลุกขึ้น แต่เธอไม่คิดว่าซูฉิงจะเหยียบมุมเสื้อผ้าเธออยู่ เมื่อเธอพยายามอย่างหนัก เธอก็สะดุดอีกครั้ง

คางของเธอกระแทกกับพื้นอย่างแรง ความเจ็บปวดทำให้ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง

ซูฉิงขมวดคิ้วและยิ้มให้ฮ่อเฉียน ซึ่งอายมาก

เมื่อเห็นสิ่งนี้ สวีหว่านเอ๋อร์ที่ด้านข้างเอื้อมมือออกไปสนับสนุนฮ่อเฉียนทันทีและมองขึ้นไปที่ซูฉิง: "ซูฉิง คุณทำเช่นนี้ได้อย่างไร? มันมากเกินไปแล้วนะ"

ขณะที่เธอพูดอย่างนั้น ดวงตาของเธอก็กวาดไปทั่วใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิง และเธอพูดอย่างจริงจังว่า “ยังไงซะเสี่ยวเฉียนเป็นน้องของหยุนเฉิง คุณจะปฏิบัติกับเธอแบบนี้ได้อย่างไร?”

เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่ใจดีเช่นนี้ ซูฉิงก็แทบจะอดหัวเราะไม่ได้ แต่เธอก็กระพริบตาอย่างไร้เดียงสาและหันไปมองฮ่อหยุนเฉิงที่อยู่ข้างๆ เธอ

“ทำอย่างไรดีละหยุนเฉิง? สิ่งที่ฉันทำตอนนี้มันมากเกินไปแล้วจริง ๆ เหรอ?”

เมื่อเขาเลียนแบบน้ำเสียงของสวีหว่านเอ๋อร์ มันละเอียดอ่อนและดูเสแสร้งเป็นพิเศษซึ่งทำให้ผู้คนขนลุก

ฮ่อหยุนเฉิงเดิมไม่ต้องการให้ซูฉิงใส่ใจฮ่อเฉียนหรือสวีหว่านเอ๋อร์ แต่เพียงแค่เห็นเธอมีช่วงเวลาที่ดีเช่นนี้ เขาก็ทำได้เพียงให้อภัยอย่างช่วยไม่ได้

จริงๆฮ่อหยุนเฉิงต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เขาเหลือบไปที่ซูฉิงที่กระพริบตาปริบๆ ฮ่อหยุนเฉิงจึงไม่ได้พูดอะไร แล้วออกไปรับโทรศัพท์

ทันทีที่ฮ่อหยุนเฉิงจากไป รัศมีของฮ่อเฉียนก็เย่อหยิ่งมากขึ้น เขาสะบัดมือของสวีหว่านเอ๋อร์ที่จับเขาไว้โดยตรงและยกฝ่ามือขึ้นเพื่อตบหน้าซูฉิง

ซูฉิงไม่ได้เปลี่ยนการแสดงออกของเธอ แต่เธอก็บีบข้อมือฮ่อเฉียนอย่างรวดเร็ว ไม่นานทั้งสองก็เข้ามาใกล้กันมากขึ้น

“ฮ่อเฉียน ตราบใดที่เธอไม่มายั่วโมโหฉัน ฉันจะไม่กวนใจเธอ แต่ถ้าเธอยังกัดไม่ปล่อยแบบนี้ อย่าโทษฉันที่ทำตัวหยาบคาย”

ฮ่อเฉียนตกใจกับใบหน้าของซูฉิง เธอก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว แต่ข้อศอกของเธอชนเข้ากับสวีหว่านเอ๋อร์ข้างๆเธอ

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ซูฉิงก็ยื่นมือออกเพื่อปล่อยฮ่อเฉียน เธอมองลงไปที่เล็บของเธอและพูดอย่างเฉยเมย “แต่ละคนเอาแต่เรียกพี่หยุนเฉิงๆ คุณอายุเท่าไหร่และยังทำตัวเป็นเด็กๆอีก?”

ประโยคนี้กระทบหน้าสวีหว่านเอ๋อร์ ใบหน้าของสวีหว่านเอ๋อร์ดูซีด เธอกัดริมฝีปากล่างและพูดกับซูฉิง

“ซูฉิง อย่าให้มันมากเกินไปนะ!”

ซูฉิงหัวเราะและเงยหน้าขึ้นมองสวีหว่านเอ๋อร์

“มากเกินไปเหรอ ? ที่แท้สิ่งนี้เรียกว่ามากเกินไป? ฉันเพิ่งรู้นะเนี้ย”

เมื่อพูดอย่างนั้น ซูฉิงก็เพิกเฉยต่อปฏิกิริยาของฮ่อเฉียนกับสวีหว่านเอ๋อร์และตบไหล่กับทั้งสองคน ทิ้งเพียงประโยคที่เย็นชาไว้

“จะทำอะไรก็ได้ แต่ขอแค่มายุ่งกับฉัน ฉันจะเล่นไปกับพวกเธอเอง”

“นังคนไร้ยางอายคนนี้ คิดจริงๆ เหรอว่ามันแข็งแกร่ง ถึงได้หยิ่งผยองที่นี่!”

ฮ่อเฉียนสาปแช่งอย่างหนัก และมองไปที่แผ่นหลังของซูฉิง

เมื่อสวีหว่านเอ๋อร์ได้ยินสิ่งนี้เธอก็กลอกตาอย่างเงียบ ๆ

เธอทำทุกอย่าได้เพียงลับหลัง ทำไมเธอถึงไม่กล้าพูดเรื่องแบบนี้ต่อหน้าซูฉิงในตอนนี้?

แค่คิดว่าซูฉิงมองดูการแสดงออกของเธอในตอนนี้ สวีหว่านเอ๋อร์ก็รู้สึกโกรธในหัวใจของเธอ เธอแทบจะกรี๊ดออกมาได้แล้ว

แขวนที่วางอยู่ข้างกำแน่นอย่างแรง และเล็บของเธอเกือบจะฝังอยู่ในฝ่ามือของเธออยู่แล้ว

“ซูฉิง...ฝากไว้ก่อนเถอะ!”

คอของฮ่อหยุนเฉิงขยับ เขาเหยียดมือออกและกดซูฉิงลงเตียง โดยจับแขนทั้งสองข้างของซูฉิง เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

“ซูฉิง.......”

เสียงของเขาต่ำและแหบแห้ง มีกลิ่นอายของราคะ ซึ่งทำให้หัวใจของซูฉิงเต้นแรงมาก

เธอเอื้อมมือไปเกี่ยวคอของฮ่อหยุนเฉิง ซูฉิงยกร่างกายส่วนบนของเธอและริมฝีปากสีแดงของเธอก็เช็ดลงที่มุมปากของฮ่อหยุนเฉิง

ฮ่อหยุนเฉิงเอียงศีรษะและจูบซูฉิง ทั้งสองอ้อยอิ่งอยู่ระหว่างริมฝีปากและฟัน และอุณหภูมิรอบตัวพวกเขาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าข้างนอกประตู

“หยุนเฉิง ทำไมแกไม่มาหาฉันเมื่อแกกลับมาพร้อมกับเสี่ยวฉิง? แกคิดว่าชายชราคนนี้น่ารำคาญเหรอ?”

ประตูถูกผลักเปิดทันที และคนสองคนที่จูบกันก็ตัวแข็งทื่อในทันใด ซูฉิงผลักฮ่อหยุนเฉิงออกไปโดยไม่รู้ตัว แก้มของเธอแดงก่ำ และเธอก็ฝังใบหน้าของเธอไว้ในอกของฮ่อหยุนเฉิงอย่างเขินอาย

แต่เขาไม่คิดว่าจะมีฉากแบบนี้อยู่ในบ้าน และท่านผู้เฒ่าฮ่อก็ยืนอยู่ที่ประตู

ฮ่อหยุนเฉิงยืดตัวขึ้นและจับซูฉิงไว้ในอ้อมแขนของเขา เมื่อเขาหันไปหาท่านผู้เฒ่าฮ่อเขาก็รู้สึกเย็นชาเล็กน้อย

“คุณปู่ ครั้งต่อไปคุณจะเข้ามาช่วยเคาะประตูได้ไหม?”

ท่านผู้เฒ่าฮ่อปิดปากและไอเบาๆ เพียงได้ยินฮ่อหยุนเฉิงพูดแบบนี้ ก็คิดจะกอบกู้หน้ากลับคืนมา

เขายืดเอวขึ้นแล้วลูบคอแล้วพูดว่า “อะไรนะ ไม่ใช่เรื่องน่าอายเลย ฉันเข้าผิดห้อง พวกแกทำต่อเถอะ ไม่ต้องห่วงฉัน มีหลานชายจั้มมั้มให้ฉันหน่อยล่ะ ได้ยินไหมเสี่งฉิง?

ซูฉิงที่ขี้อายเล็กน้อยถูกเรียกชื่อของเธออีกครั้ง และเธอก็ตกตะลึงมาก