นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 585

ยวี๋น่าเดินไปตามถนนอย่างไร้จุดหมาย ฝีเท้าของเธอหนักผิดปกติ เธอลูบเด็กในครรภ์ของเธอ โดยไม่รู้ว่าเธอตัดสินใจถูกหรือผิดที่จะเก็บเด็กไว้

ถ้าไม่ใช่เพราะเด็กคนนี้ ตอนนี้เธอคงกลับไปปารีสแล้ว ยังคงอุทิศตนให้กับงานที่เธอรัก ช่วยซูฉิงดูแลลีโอสตูดิโอ

แต่ตอนนี้ เธออยู่ที่บ้านตระกูลหลินและถูกรังแกอยู่ทุกวัน

ในวันแบบนี้ ยวี๋น่าไม่อยากทนเลยแม้แต่วันเดียว

แต่ว่าเธอก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับตัวเอง

เมื่อยวี๋น่ารู้สึกหดหู่มาก โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น

เป็นเบอร์ที่ไม่รู้จัก

ยวี๋น่าลังเลก่อนกดรับโทรศัพท์

“สวัสดีค่ะ นั่นใครคะ” ยวี๋น่าพูด

ปลายสายอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์เงียบลง

หัวใจของยวี๋น่าสั่นรัว

มีความรู้สึกแปลก ๆ ในหัวใจของเธอ

เขาคืออู๋เทียนเหอ

เธอมีความรู้สึกว่าปลายสายอีกด้านคืออู๋เทียนเหอ?

“เทียนเหอ นั่นคุณหรือเปล่า?” เสียงของยวี๋น่าสั่นเล็กน้อย

แต่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ยังคงเงียบ

เงียบ เงียบ...

ฉันไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่หลังจากนั้นไม่นาน โทรศัพท์มือถือของยวี๋น่าก็แบตหมด ดังนั้นยวี๋น่าจึงเก็บโทรศัพท์มือถือของเธอด้วยความสิ้นหวัง

เธอรู้ว่าเมื่อครู่นี้ต้องเป็นอู๋เทียนเหอที่โทรมา

ตอนนี้อู๋เทียนเหออยู่ที่ไหน?

ขาของเขาฟื้นตัวเต็มที่หรือไม่?

เขา... โอเคไหม?

……

วันนี้เป็นวันที่เฉินจุนเหยียนและทีมงานของหลิวเสี่ยวหนิงถ่ายทำเสร็จแล้ว ซูฉิง ไปเยี่ยมที่กองและเห็นว่าทีมงานถ่ายทำเสร็จแล้ว

เดิมที ผู้กำกับต้องการเชิญเธอไปงานเลี้ยง แต่ซูฉิงคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วปฏิเสธไป อย่างไรก็ตาม บริษัทยังคงมีเรื่องบางอย่างที่ต้องจัดการ

ก่อนออกเดินทาง ซูฉิงยังสั่งผู้จัดการของหลิวเสี่ยวหนิงให้หลิวเสี่ยวหนิงดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์น้อยลง อย่างไรก็เถอะความสามารถในการดื่มของหลิวเสี่ยวหนิงนั้นแย่มาก และปาปารัสซี่จะติดตามการถ่ายทำงานเลี้ยง หากมีข่าวใด ๆ จะเสียหายได้ . . .

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ซูฉิงไม่คาดคิดก็คือหลิวเสี่ยวหนิงคิดที่จะหลบหนีจากงานเลี้ยงปิดกองมานานแล้ว

เพราะเธอสัญญากับจินจิ่นหรานว่าจะออกไปกับเขา หลิวเสี่ยวหนิงได้ดื่มไวน์ไปสองสามแก้วแล้วไม่นานหลังจากงานเลี้ยงเริ่มขึ้น เมื่อผู้จัดการเห็นก็เข้าไปหยุด แต่หลิวเสี่ยวหนิงกลับขยิบตาให้แล้วนั่งอยู่ข้างๆแสร้งทำเป็นว่าเมา

เขาลุกขึ้นและพยุงตัวหลิวเสี่ยวหนิง ผู้จัดการกล่าวขอโทษกับคนที่อยู่ ณ ที่นี้: “ฉันขอโทษนะคะ การดื่มของเสี่ยวหนิงมันแย่เกินไป ตอนนี้เธออาจจะเมานิดหน่อย ฉันจะให้เธอกลับไปพักผ่อนก่อน”

โชคดีที่ทั้งผู้กำกับและโปรดิวเซอร์คุยด้วยง่าย เมื่อเห็นดังนี้ เจ้าหน้าที่จึงขอให้ผู้จัดการพาหลิวเสี่ยวหนิงกลับไปพักผ่อน ผู้จัดการก็รีบพาหลิวเสี่ยวหนิงออกจากห้องส่วนตัว

อย่างไรก็ตาม หลิวเสี่ยวหนิงใช้เวลาไม่นานในการฟื้นตัวและเงยหน้าขึ้นในทันใด

“คุณกล้าหาญมาก คุณกล้าที่จะหนีแม้กระทั่งงานเลี้ยงปิดกล้อง” ผู้จัดการจิ้มหน้าผากของหลิวเสี่ยวหนิงอย่างอดไม่ได้

หลิวเสี่ยวหนิงปิดหน้าผากของเขาด้วยรอยยิ้มและพยายามหลีกเลี่ยง เขายิ้มให้ผู้จัดการแล้วพูดว่า "ก็... นี่เป็นสถานการณ์พิเศษไม่ใช่เหรอคะ?"

แน่นอนว่าอาการของหลิวเสี่ยวหนิง ถ้าไม่อยู่ตามบนถนนคงไม่ค่อยดีนัก เธอพิงเวียนหัวจึงพิงคนขับ ปากก็ฮัมอะไรบางอย่าง

เธอหันศีรษะและมองออกไปนอกหน้าต่างและถามด้วยความสงสัย “นี่แผงขายอาหารอะไร?”

ไม่คาดคิดว่าหลิวเสี่ยวหนิงจะเมามากขนาดนี้ จินจิ่นหรานรีบพาเธอไปที่บ้านพักของเขาหลิวเสี่ยวหนิงก็เริ่มทำตัวเหมือนเด็กนิสัยเสียนั่งบนที่นั่งของเขาและเอื้อมมือไปหาจินจิ่นหราน

“กอด กอด” หลิวเสี่ยวหนิงพูด

จินจิ่นหรานจับหลิวเสี่ยวหนิงขึ้นมาและมองไปที่บ้านข้างหน้าเขา หลิวเสี่ยวหนิงเอียงศีรษะ "แผงขายอาหารนี้สวยงามมาก คุณไปเจอมันที่ไหนเหรอ?"

จินจิ่นหรานมองไปที่หลิวเสี่ยวหนิงอย่างช่วยไม่ได้: "นี่คือบ้านของผม"

หลิวเสี่ยวหนิงมองไปที่จินจิ่นหรานด้วยความประหลาดใจ: "ครอบครัวของคุณเปิดบริษัทไม่ใช่เหรอ เปิดแผงขายอาหารตั้งแต่เมื่อไหร่?"

สิ่งที่หลิวเสี่ยวหนิงพูดถึงนั้นค่อนข้างน่าขำขัน จินจิ่นหรานทำได้เพียงตอบสนองต่อสิ่งที่เธอพูด

หลิวเสี่ยวหนิงอยู่บนโซฟา เมื่อจินจิ่นหรานกำลังมองหายาแก้เมาค้างที่บ้าน หลิวเสี่ยวหนิงก็นั่งอยู่บนโซฟาแล้ว กำลังคิดอย่างจริงจังว่าจะกินอะไรในแผงขายอาหารนี้

“พ่อค้า ฉันอยากกินปลาย่าง” หลิวเสี่ยวหนิงพูดกับจินจิ่นหราน

จินจิ่นหรานถือแก้วน้ำและยาแก้เมาค้างเดินไปหาหลิวเสี่ยวหนิงและพยักหน้า: "เอาล่ะ คุณกินยาก่อน อีกสักพักเราจะกินปลาย่างกิน"

อย่างไรก็ตามหลิวเสี่ยวหนิงก็ผลักมือของจินจิ่นหรานออกและส่ายหัว: "ฉันมาที่นี่เพื่อกินปลาย่างไม่ใช่เพื่อกินยา"

“ที่รัก คุณเมาอยู่นิดหน่อยนะ” จินจิ่นหรานพูดเบาๆ “เชื่อฟัง กินยาแก้เมาค้างแล้วพักผ่อนนะคะ”

“ฉันไม่เมา” หลิวเสี่ยวหนิงเม้มปากอย่างไม่พอใจ เอนศีรษะไปข้างหน้าและเข้าใกล้จินจิ่นหรานเล็กน้อย “จิน จิ่นหราน”

“แล้วคุณจะพิสูจน์ได้ยังไงว่าคุณไม่ได้เมา” จินจิ่นหรานกล่าว

เดิมทีเขาต้องการหลอกล่อหลิวเสี่ยวหนิงให้กินยาแก้เมาค้าง ผลกลับกลายเป็นว่าไม่อยากให้เธอโน้มตัวไปข้างหน้าสองสามนาที แล้วเธอก็ได้ริเริ่มที่จะจูบริมฝีปากของจินจิ่นหราน