นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 602

"เอาละ อย่าร้องไห้อีกเลย"หลินหนานลูบไหล่ยวี๋น่าเบาๆ พร้อมกับพูดปลอบไม่หยุด:"ตอนนี้พี่กำลังท้องอยู่ เมื่อกี้คุณหมอก็กำชับแล้วว่าอย่างให้กระทบกระเทือนจิตใจมากเกินไป เพื่อลูกในท้องพี่ก็ต้องความคุมอารมณ์ตัวเองด้วยนะ

ยวี๋น่าพยักหน้า เธอนั้นก็ต้องพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเอง แต่น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่

แม่ยวี๋ถูกเข็นออกมาจากห้องไอซียู และยวี๋น่าก็ได้กลับมาที่ห้องผู้ป่วยของตัวเอง

เธอนั่งเหม่อมองเพดาน ในหัวเอาแต่นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นที่บ้านตระกูลยวี๋ในวันนี้ ถ้ารู้ว่าตอนนั้นตนไม่ควรที่จะต่อว่าแม่ยวี๋เลย

แต่ว่าตอนนี้มันก็สายไปแล้ว ตอนนี้แม่ยวี๋นอนนิ่งอยู่บนเตียงคนไข้

ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ถึงจะฟื้น......

อาจจะไม่ฟื้นขึ้นมาก็ได้......

พอคิดมาถึงตอนนี้ยวี๋น่าก็รู้สึกเสียใจมาก เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเลื่อนหารายชื่อโทรศัพท์อยู่นาน สุดท้ายก็กดโทรหาซูฉิง

"ฮัลโหล"

ยวี๋น่่ได้ยินเสียงปลายสายที่คุยหูดังมาตามสายก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ก็ร้องไห้สะอื้นเสียงสั่นเทาออกมา

"น่าน่า เธอเป็นอะไร ทำไมถึงร้องไห้"

ซูฉิงที่เอ่ยถามเสียงอย่างร้อนใจมาตามสาย :"หรือว่าเจ้าหลินหนานั้นรังแกเธอหรอ"

"ไม่ใช่......":ยวี๋น่าสืบจมูก ทั้งพูดทั้งสะอื้น:"แม่ของฉันล้มป่วย คุณหมอบอกว่าเธออาจจะเป็นเจ้าหญิงนิทรา"

พอยวี๋น่าพูดมาถึงตรงนี้ผ้าห่มของเธอก็เปียกเป็นวงกว้างแล้ว

"ทำไมถึงได้กลายเป็นอย่างนี้"

ซูฉิงที่อยู่ปลายสายพูดเสียงลากยาว ด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ

"ฮือๆ เป็นเพราะฉัน ฉันไม่ควรทำให้ท่านเป็นห่วงเลย"

ซูฉิงลุกขึ้นยืน มองดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือ:"อย่าเสียใจไปเลย เธอรอฉันนะ ฉันจะไปหาเดี๋ยวนี้"

ช่วงเวลาเร่งด้วย พอซูฉิงวางสายก็จองตั๋วเครื่องบินกลับไปที่เมือง Cทันที

เธอรีบเดินทางไปที่โรงพยาบาล พอเปิดประตูเข้าไปก็เห็นยวี๋น่ายังคงสะอื้นไห้อยู่

หัวใจของเธอเจ็บปวดเรากับถูกจับไว้แน่น ซูฉิงเดินเข้าไปหาตบไหล่ยวี๋น่าเบา ๆ พร้อมกับพูดปลอบ:"ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ไม่แน่คุณหมออาจจะตรวจผิดก็ได้ คุณป้าอายุยืนจะตาย จะต้องไม่เป็นไรหรอก"

ยวี๋น่าพยักหน้า ผ่านไปสักพักเธอก็เริ่มสะอื้น พยายามเอามือปิดหน้าเพื่อปกปิดความเจ็บปวด

"อยากร้องก็ร้องเลย ร้องไห้ออกมาแล้วก็จะดีเอง"

ซูฉิงกอดยวี๋น่าไว้ แล้วกระซิบพูดเบาๆ:"ไม่ต้องเป็นห่วงนะ เรื่องนี้จะต้องมีทางแก้"

"จะแก้ไขยังไง"

ยวี๋น่าได้ยินอย่างนั้นก็เงยหน้าขึ้นถามซูฉิง

"เธอลืมไปแล้วหรอว่าฉันเป็นใคร"

ซูฉิงเผยรอยยิ้มออกมา ทำให้ยวี๋น่าเบาใจลงไปไม่น้อย

เธอลืมได้ยังไงว่าซูฉิงรู้วิชาการแพทย์สูง

ถ้าหากช่วยไม่ได้ เธอก็ยังสามารถไปเชิญคุณลุงฉีมาได้นี่ !

พอคิดได้อย่างนี้ยวี๋น่าก็อารมณ์ดีขึ้นมามากแล้ว เธอหยุดร้องไห้แล้วพาซูฉิงเดินไปที่ห้องผู้ป่วยแม่ยวี๋

ภายในห้องผู้ป่วยเงียบจนน่ากลัว ได้ยินเพียงเสียงหยดของนำเกลือ ทำให้รู้สึกกลัวความตาย

"จะรักษาได้จริงๆ หรอ"

ยวี๋น่ามองไปทางซูฉิง ตอนนี้คนที่เธอสามารถพึ่งพาได้มากที่สุดก็มีเพียงซูฉิง

"เชื่อฉันเถอะน่า"

"ถึงแม้ว่าการฝังเข็มจะได้ผลเล็กน้อย แต่ไม่ใช่ว่าจะรักษาหายในระยะเวลาอันรวดเร็ว ไม่ต้องห่วงนะ คุณป้าจะต้องฟื้นขึ้นมาแน่"

ซูฉิงตบไหล่ยวี๋น่าเบาๆ สื่อให้เธอวางใจไม่ต้องคิดมาก

ยวี๋น่าพอรู้ว่าอาการป่วยของแม่ยวี๋สามารถรักษาได้ ก็รู้สึกผ่อนคลายลงไปมาก เธอโผเข้ากอดซูฉิง:"ขอบคุณเธอมากนะ มีเธอเป็นเพื่อนอย่างนี้ฉันดีใจจริงๆ เลย"

ซูฉิงที่ได้ยินยวี๋น่าชมอย่างนี้ก็หน้าแดง ก็กระแอมแล้วพูด:เอาละๆ เมื่อกี้คุณหมอก็บอกแล้วว่า เธอจะมีอะไรมากระทบกระเทือนจิตใจไม่ได้ ดูแลลูกในท้องให้ดีด้วยนะ"

"โอเค ฉันจะเชื่อฟังเธอ"

ยวี๋น่าพยักหน้า ตอนนี้ซูฉิงพูดอะไรเธอก็เชื่อฟังหมดแล้ว

ต่อมาซูฉิงก็หันไปมองหลินหนาที่คอยอยู่ข้างๆ ตลอด

หลินหนานรู้ว่าตนอยู่ข้างๆ ยวี๋น่าก็เอาแต่จะทำให้เธอหงุดหงิด ดังนั้นเลยรออยู่หน้าประตูข้างนอกตลอด

ตอนที่เขาเห็นยวี๋หน้ายิ้ม ความเครียดที่มีอยู่ก็ผ่อนคลายลง

"นายเข้ามาเถอะ"

ซูฉิงคิดว่าน่าขำ เธอกวักนิ้วเรียกหลินหนานที่เหมือนกับเด็กน้อยที่ทำความผิดก็ไม่ปาน เดินก้มหน้าเข้ามายืนข้างๆ พวกเธอสองคน

ซูฉิงกระแอมแล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง"นายก็จริงๆ เลย มียวี๋น่าเป็นว่าที่ภรรยาที่ดีอย่างนี้ยังไม่รักษา ยังจะมีข่าวอื้อฉาวกับยัยเฉินซินอ้ายอะไรนั่นอีก มิน่าคุณป้าถึงได้โกรธจนล้มป่วย"

หลินหนานเดินเข้ามาก็ถูกซูฉิงว่ากล่าวออกมา เขาก็เอาแต่ก้มหน้าตั้งใจฟัง

"และยิ่งไปกว่านั้น ยวี๋น่ากำลังท้องกำลังไส้ คุณป้ายังตกอยู่ในอันตราย ถ้าหากว่าเกิดเรื่องขึ้นกับยวี๋น่าอีก แล้วเรื่องนี้จะแก้ไขยังไง"

หลินหนานที่ได้ยินอย่างนั้นก็รีบส่ายหน้าทันที:"ผมรู้ว่าผมทำไม่ถูก ไม่ควรที่จะผลีผลาม ทำให้คุณป้าล้มป่วย ตอนนี้เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ผมก็มีส่วนผิด

หลินหนานที่ยิ่งพูดน้ำเสียงก็ยิ่งเบาลง เขารู้สึกผิดมาก

"รูปในเวยป๋อฉันเห็นหมดแล้ว เกิดอะไรขึ้นกับนาย"