นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 617

“ฉันรู้ว่าช่วงสองสามวันมานี้ฉันทำไม่ถูก แต่นั่นเป็นเพราะฉันยุ่งกับงานมากเกินไป ฉันไม่ได้ตั้งใจจะละเลยท่านประธานที่รักของฉันแม้แต่น้อย”

ซูฉิงบีบหน้าของฮ่อหยุนเฉิง ลักษณะหน้าที่ละเอียดอ่อนแต่เดิมถูกถูเข้าด้วยกัน ดูไม่ได้จริงจังและน่ากลัวเหมือนปกติแล้ว

"อย่าทำอย่างนี้"

ฮ่อหยุนเฉิงจับมือของซูฉิง และยังคงดูเย็นชาอยู่ แต่ที่จริงแล้วเขาก็แอบมีความสุข

“ได้อย่างไรกัน ท่านประธานผู้ยิ่งใหญ่ได้โปรดอภัยให้ฉันด้วย คราวนี้ขอเวลาฉันหน่อยนะ”

เสียงไพเราะของซูฉิงผ่านหูของฮ่อหยุนเฉิงทำให้เขารู้สึกสบายใจ

ฮ่อหยุนเฉิงยกมือขึ้นและไอสองสามครั้ง ใบหน้าของเขายังคงเฉยเมยอยู่

ซูฉิงต้องการจะพูด แต่ในขณะนั้น ประตูสำนักงานก็ถูกเปิดออก

เธอรีบหุบปากทันที เพราะถ้าคนอื่นเห็นฉากนี้ คงจะเขินมากจริงๆ

เห็นได้ชัดว่าฮ่อหยุนเฉิงไม่พอใจเล็กน้อย แต่เนื่องจากการปรากฏตัวของคนอื่น มันไม่ดีสำหรับเขาที่จะดำเนินการเช่นนั้นต่อได้

“พี่เสี่ยวฉิง”

และแล้วคนที่เข้ามาก็คือหลิวเสี่ยวหนิง เธอวิ่งเหยาะๆ และเมื่อเธอเห็นฮ่อหยุนเฉิงร่างการของเธอก็เหยียดตรงทันที

“คุณ คุณฮ่อก็มาด้วย”

เธอกลืนน้ำลาย เธอเคยได้ยินเกี่ยวกับนิสัยของฮ่อหยุนเฉิงมาเป็นเวลานาน แต่เมื่อเธอได้เห็นเขาในวันนี้ เธอก็ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง

เมื่อเห็นว่าเป็นหลิวเสี่ยวหนิง หน้าของฮ่อหยุนเฉิงก็มืดลงอีกครั้ง

เป็นเพราะหลิวเสี่ยวหนิง สองสามวันนี้ซูฉิงถึงได้ทิ้งเขาไว้ตามลำพังเป็นเวลานาน

หลิวเสี่ยวหนิงรู้สึกว่าออร่าความน่ากลัวรอบๆตัวฮ่อหยุนเฉิงเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ ขาของเธอสั่นด้วยความตกใจ และดวงตาของเธอก็มองไปที่ซูฉิง โดยหวังว่าจะได้รับการช่วยเหลือจากเธอ

“เอาล่ะ อย่าโกรธเลยนะ”

ซูฉิงกำลังจะขึ้นไปเกลี้ยกล่อมเขา แต่เธอคิดไม่ถึงว่าฮ่อหยุนเฉิงจะหันหลังกลับและจากไป

เธอมองดูร่างของฮ่อหยุนเฉิงที่เดินจากไปอย่างเข้าใจยากเล็กน้อย

คิดไม่ถึงเลยว่าผู้ชายก็จะขี้หึงได้ขนาดนี้ ซูฉิงส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

“พี่เสี่ยวฉิง คุณฮ่อเป็นอะไรไปเหรอคะ?”

หลิวเสี่ยวหนิงทำตัวไม่ถูก แต่ตอนนี้เธอรู้สึกถึงดวงตาที่ใจร้อนของฮ่อหยุนเฉิง เขาคงไม่ได้โกรธเพราะเธอเข้ามาทำลายโลกของทั้งสองคนใช่ไหม?

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลิวเสี่ยวหนิงก็กลัวมากขึ้นไปอีก หากเธอถูกคนแบบนี้เกลียดเธอจะทำอย่างไรต่อไปในอนาคต

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วงเขาหรอก” ซูฉิงช่วยไม่ได้ แล้วมองขึ้นไปที่หลิวเสี่ยวหนิง “มีอะไรหรือเปล่า ถึงได้เข้ามาอย่างกะทันหันแบบนี้?”

“เอ่อ ตอนนี้พ่อแม่ของจิ่นหรานรู้แล้วว่าเรามาอยู่ในบริษัทและพวกเขาก็หาที่นี่เจอแล้วค่ะ”

ซูฉิงยักคิ้วขึ้น เธอไม่คิดว่าพวกเขาจะรู้ตัวเร็วขนาดนี้

“ตอนนี้ดูเหมือนว่าบริษัทจะอยู่ไม่ได้แล้วงั้นเอางี้ ให้ฉันย้ายตำแหน่งของเธอแล้วกัน”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ซูฉิงก็ได้ดึงหลิวเสี่ยวหนิงออกจากบริษัท และหลิวเสี่ยวหนิงก็ส่งข้อความหาจินจิ่นหรานเมื่อเธอออกมา เพื่อขอให้เขามาหาเธออย่างรวดเร็ว

ซูฉิงดึงหลิวเสี่ยวหนิงขึ้นแท็กซี่ แท็กซี่ก็หยุดที่อพาร์ตเมนต์ที่เธอกับฮ่อหยุนเฉิงอาศัยอยู่

หลิวเสี่ยวหนิงมองไปที่อพาร์ตเมนต์ที่สวยงามตรงหน้าเธอและแทบจะไม่เชื่อเลย "พี่เสี่ยวฉิงนี่คือบ้านของคุณงั้นหรือ?"

“ถ้าไม่งั้นล่ะ?”

ซูฉิงตอบ แล้วพาหลิวเสี่ยวหนิงเข้ามา

“ช่วงนี้เธอต้องหลีกเลี่ยงนักข่าวและผู้ปกครองของทั้งสองฝ่าย อยู่บริษัทไม่ได้ เธอก็สามารถอยู่ที่บ้านฉันได้เพียงสองสามวันเท่านั้น”

ซูฉิงกำลังวิเคราะห์ แต่หลิวเสี่ยวหนิงไม่ฟังเลย

หลังจากที่ฮ่อหยุนเฉิงเช็คอินพร้อมกระเป๋าเดินทางแล้ว เขาก็นั่งบนเตียงครู่หนึ่ง เมื่อกริ่งประตูดังขึ้น

เขายักคิ้ว ซูฉิงกำลังมองหาเขาหรือเปล่า?

ฮ่อหยุนเฉิงรีบเดินไปที่ประตู คนข้างนอกยังคงเคาะประตู เขาจงใจยืนที่ประตูครู่หนึ่งก่อนจะเปิดประตู

และใครจะไปรู้ว่า คนที่อยู่ตรงหน้าเขาไม่ใช่ซูฉิงอย่างที่เขาคาดหวัง แต่เป็นสวีหว่านเอ๋อร์

สีหน้าของฮ่อหยุนเฉิงหายไปในทันที "เธอมาทำอะไรที่นี่?"

สวีหว่านเอ๋อร์ได้ส่งคนมาเพื่อสังเกตการเคลื่อนไหวของฮ่อหยุนเฉิงและซูฉิงอย่างเงียบ ๆ และเมื่อเธอรู้ว่าฮ่อหยุนเฉิงออกมาพร้อมกระเป๋าเดินทางเธอก็รีบตามมาโดยไม่รอช้า

เมื่อเห็นฮ่อหยุนเฉิงอยู่คนเดียวในห้อง สวีหว่านเอ๋อร์ก็ไม่สามารถหยุดหัวเราะได้เลย

“พี่ฮ่อ อยู่คนเดียวเหรอคะ?”

สวีหว่านเอ๋อร์ขยิบตาให้ฮ่อหยุนเฉิง ใครจะรู้ว่าฮ่อหยุนเฉิงจะหันหน้าหนีในทันที

สวีหว่านเอ๋อร์ตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง แต่ทว่าเธอน่าจะคิดได้อยู่แล้วว่าฮ่อหยุนเฉิงต้องเป็นแบบนี้ ดังนั้นเธอจึงรีบเดินเข้าไปในห้องด้วยตัวเธอเอง

ฮ่อหยุนเฉิงอาศัยอยู่ในห้องชุดประธาน ซึ่งใหญ่กว่าห้องธรรมดาอื่นๆ

สวีหว่านเอ๋อร์เฝ้าดูเขาเป็นเวลานานและในที่สุดก็หันกลับมาด้วยรอยยิ้ม "สำหรับคนอย่างพี่ฮ่อ ห้องแบบนี้ถึงจะควรค่าสำหรับคุณ"

ฮ่อหยุนเฉิงไม่พอใจและขมวดคิ้ว "แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่?"

จากนั้นสวีหว่านเอ๋อร์ก็ก้าวไปข้างหน้าและจับมือฮ่อหยุนเฉิงอย่างนุ่มนวล " ซูฉิงทำให้คุณโกรธ ฉันก็เลยมาที่นี่เพื่อปลอบใจพี่ฮ่อ "

ฮ่อหยุนเฉิงรู้สึกว่าเขากะอักกะอวนอยู่ครู่หนึ่ง และเขาก็เอามือของตัวเองดึงกลับมาโดยตรง "คุณหนูสวี โปรดให้เกียรติตัวเองด้วย"

สวีหว่านเอ๋อร์จะเข้าใจเรื่องแบบนี้ได้อย่างไร เธอขยับร่างกายอย่างแรงและถูฮ่อหยุนเฉิงเป็นครั้งคราว ปากของเธอเปิดขึ้นเล็กน้อย และเธอก็หายใจออกอย่างช้าๆ ด้วยลมร้อน

ฮ่อหยุนเฉิงรู้สึกรังเกียจกับรูปร่างหน้าตาของเธอ เขาขมวดคิ้วและผลักสวีหว่านเอ๋อร์ออกไป "ไปให้พ้น"