นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 95

"หยุนเฉิง ฉันรู้ว่าใจคุณนั้นมีฉันอยู่" สวีหว่านเอ๋อร์ไม่สามารถระงับความตื่นเต้นของเธอไว้ได้ ก่อนทั้งร่างจะเข้าไปแนบชิดกับตัวฮ่อหยุนเฉิง

ฮ่อหยุนเฉิงเหลือบมองเธอนิ่งๆ แต่หางตากลับจ้องไปที่เงาแสนสวยมุมห้อง

เมื่อมองไปที่ฟลอร์เต้นรำ ฮ่อหยุนเฉิงและสวีหว่านเอ๋อร์กำลังกอดกันแน่น ในใจซูฉิงก็รู้สึกกระสับกระส่ายขึ้นมาอย่างลึกลับ

ถ้าไม่เจอก็ไม่รู้สึก เธอจึงลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินไปที่ประตูห้องจัดเลี้ยง

"ซูฉิง เธอจะไปไหนน่ะ?" เฉินจุนเหยียนที่เห็นก็รีบตามไปอย่างรวดเร็ว

ซูฉิงชะงักฝีเท้าก่อนจะหันกลับไปพูดอย่างเย็นชา "ฉันรู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อย อยากอยู่คนเดียว"

หลังจากพูดจบ ซูฉิงก็เดินออกจากห้องจัดเลี้ยงไป

เมื่อมองตามหลังซูฉิงจากไป นัยน์ตาของเฉินจุนเหยียนก็มืดมนลง

ที่ซูฉิงรู้สึกไม่สบายใจเพราะฮ่อหยุนเฉิง?

เขามองเห็นได้อย่างชัดเจนว่าที่ซูฉิงรู้สึกไม่สบายใจนั้นเป็นตั้งแต่ที่ฮ่อหยุนเฉิงพาสวีหว่านเอ๋อร์ไปที่ฟลอร์เต้นรำ

แม้ว่าซูฉิงจะไม่พูดอะไร แต่สัญชาตญาณของเฉินจุนเหยียนนั้นบอกว่าซูฉิงไม่ได้ไม่รู้สึกอะไรกับฮ่อหยุนเฉิง

ถ้าหากเป็นอย่างที่ซูฉิงพูดเมื่อกี้ว่าเธอไม่ได้ชอบฮ่อหยุนเฉิง ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับฮ่อหยุนเฉิงนั้นเป็นเพียงแค่สัญญาเท่านั้น แล้วทำไมสีหน้าของซูฉิงที่มองฮ่อหยุนเฉิงไปเต้นกับสวีหว่านเอ๋อร์ถึงได้ดูไม่ดีขนาดนั้น?

หัวใจของเฉินจุนเหยียนรู้สึกเจ็บปวดขึ้นทีละนิด

ในขณะนั้นเอง ไป๋หลานก็เข้าหาเฉินจุนเหยียนด้วยท่าทางชื่นชม ก่อนจะเอ่ยปากทักทาย "ไฮ ซุปเปอร์สตาร์เฉิน บังเอิญจังเลย"

ไป๋หลานจ้องเฉินจุนเหยียนมาตั้งนานแล้ว ตั้งแต่เธอก้าวเข้ามาในห้องจัดเลี้ยง สายตาของเธอก็ไม่เคยละสายตาไปจาเฉินจุนเหยียนเลย

ในที่สุดตอนนี้ก็เจอโอกาสที่จะได้อยู่กับเฉินจุนเหยียนตามลำพัง

เฉินจุนเหยียนกวาดสายตามองไป๋หลานอย่างเย็นชา "เธอเองหรอกเหรอ?"

"อื้ม ฉันเอง คุณยังจำฉันได้เหรอ?" น้ำเสียงของไป๋หลานแปลกใจและเขินอายเล็กน้อย "ซุปเปอร์สตาร์เฉิน ขอฉันเต้นรำกับคุณได้ไหม?"

"ไม่ได้" คำพูดเย็นชาของเฉินจุนเหยียนทำลายความหวังของไป๋หลานจนแหลกสลาย

เฉินจุนเหยียนเมินไป๋หลานและนั่งที่ที่ซูฉิงนั่งเมื่อกี้คนเดียวพร้อมกับถือแก้วไวน์แดงในมือ

ไวน์แดงสะท้อนใบหน้าอันน่าทึ่งของเขาที่ฉายแววความเศร้าโศก

สีหน้าของไป๋หลานซีด มือที่ขนาบข้างตัวทั้งสองข้างก็กำหมัดแน่น

ซูฉิง ทั้งหมดนี้มันเกิดจากซูฉิง!

เฉินจุนเหยียนชอบซูฉิง!

ซูฉิงมีอะไรดีกันถึงทำให้ผู้ชายมากมายชอบ ทั้งยังล้อมรุมจีบเธออีก?!

นัยน์ตาของไป๋หลานฉายแววถึงความขุ่นเคืองและร้ายกาจ

คืนนี้ไม่เพียงแต่ฮ่อหยุนเฉิงที่ต้องได้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของซูฉิงเท่านั้น ต้องให้เฉินจุนเหยียนเห็นด้วยให้ได้!

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ไป๋หลานก็มองไปรอบๆ เพื่อหาตัวแอนนี่

เมื่อเห็นว่าแอนนี่กำลังหาอะไรกินอยู่ ไป๋หลานก็เดินเข้าไปแสร้งทำเป็นว่ากำลังจะไปหาอะไรกิน ก่อนจะไปยืนข้างแอนนี่

"เธอเห็นซูฉิงไหม?" แอนนี่ที่ตามหาซูฉิงไม่เจอ พอเห็นไป๋หลานและรู้ว่าหล่อนคือเพื่อนสนิทของสวีหว่านเอ๋อร์จึงได้ถาม

"ซูฉิงงั้นเหรอ..." ไป๋หลานชี้ไปที่ประตูห้องจัดเลี้ยงและพูดอย่างเป็นกันเอง "ฉันเพิ่งเห็นซูฉิงออกไปพอดีเลย"

"ออกไปแล้ว?" แอนนี่ขมวดคิ้ว ซูฉิงคงไม่ได้กลับเร็วขนาดนี้หรอกใช่ไหม?

แอนนี่พยักหน้าและกล่าวอย่างจริงใจ "เรื่องก่อนหน้านี้เป็นฉันที่ผิดเอง บรูซตำหนิฉันแล้ว และฉันก็รู้แล้วว่าฉันผิด ตอนนี้เลยมาขอโทษ ไวน์แก้วนี้เพื่อเธอนะ"

"เอาล่ะ ฉันยอมรับคำขอโทษของเธอ ไม่ต้องดื่มไวน์หรอก" ซูฉิงหลุบตาเหลือบมองแก้วไวน์ในมือของแอนนี่ และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เธอไม่คิดว่าแอนนี่จะใจดีมาขอโทษแบบนี้

เกรงว่าไวน์นี่คงมีอะไรซ่อนเร้นแน่

เมื่อเห็นว่าซูฉิงไม่รับแก้วไวน์ไป แอนนี่จึงรู้สึกร้อนใจ "คุณซู วันนี้ฉันมาเพื่อขอโทษอย่างจริงใจ แก้วไวน์แก้วนี้ฉันตั้งใจมาให้ หากเธอไม่ดื่มก็แสดงว่าไม่ไว้หน้าฉันน่ะสิ"

ซูฉิยกยิ้มเยาะเย้ย "ทำไมฉันต้องไว้หน้าเธอด้วย?"

"เธอ!" แอนนี่กำลังจะระเบิด แต่พอนึกถึงจุดประสงค์ของเธอในคืนนี้จึงระงับความโกรธเอาไว้ แล้วแสดงท่าทีน่าสงสารต่อไป "คุณซูยังปฏิเสธที่จะยอมรับคำขอโทษของฉันสินะ ถ้าบรูซรู้เขาต้องโกรธแน่ ฉันรักบรูซมากจริงๆ นะ ฉันไม่อยากสูญเสียเขาไป"

ซูฉิงมองหล่อนอย่างเย็นชา "เเล้วเรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับฉัน?"

แอนนี่กัดริมฝีปากและทำท่าน่าสงสาร "จริงๆ แล้ว บรูซขอให้ฉันมาขอโทษเธอวันนี้ ฉันสัญญากับเขาไว้ว่าต้องให้เธอให้อภัยให้ได้ คุณซูคิดว่าสงสารฉันแล้วดื่มไวน์แก้วนี้เถอะนะ ความคับข้องใจระหว่างเราจะได้หมดไป ได้ไหม?"

เมื่อเห็นแอนนี่แสดงอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ซูฉิงจึงรู้สึกสงสัยเล็กน้อย

แอนนี่คิดจะทำอะไรกันแน่?

ในเมื่อแอนนี่อยากเล่น เธอก็จะเล่นเป็นเพื่อแอนนี่ก็แล้วกัน ดูซิว่าแอนนี่จะมาไม้ไหน

"อย่างนั้นหรอกเหรอ..." ซูฉิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วหยิบแก้วจากมือของแอนนี่ราวกับว่าถูกหล่อนเกลี้ยกล่อมได้ "ในเมื่อแอนนี่ขอโทษอย่างจริงใจขนาดนี้แล้ว งั้นฉันก็จะยอมรับมันด้วยความไม่เต็มใจก็แล้วกัน"

เมื่อเห็นซูฉิงรับไวน์ไป นัยน์ตาแอนนี้ก็ส่องประกายก่อนจะหยิบแก้วไวน์แดงในมือตัวเองแล้วชูไปทางซูฉิง "ชนแก้ว!"

"ชนแก้ว!" ซูฉิงยิ้มเบาๆ ก่อนจะยกแก้วขึ้นมาแอบดม

อย่างที่เธอคิดไว้ไม่มีผิด ไวน์แดงแก้วนี้ถูกวางยา!