นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 104

แม้ว่าการปลูกถ่ายกระจกตาจะเป็นเพียงการผ่าตัดเล็ก แต่ก็ต้องใช้เวลาถึงหกชั่วโมงเต็มตั้งแต่การเตรียมการจนเสร็จสิ้น

หกชั่วโมงนี้เป็นเรื่องยากมากสำหรับเฟิ่งชิงเฉิน นางกังวลว่าอวี่เหวินหยวนฮั่วจะไม่สามารถต้านทานเอาไว้ได้และปล่อยให้คนอื่นบุกเข้ามา

โชคดีที่ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี

เมื่อนางปลูกถ่ายกระจกตาเข้าไปในดวงตาของหวังจิ่นหลิงสำเร็จ เฟิ่งชิงเฉินก็โล่งใจ เรื่องนี้จบด้วยดีแล้วและจะไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงได้

นางใส่ยาและปิดผ้าก๊อซที่ดวงตาของหวังจิ่นหลิง

ฤทธิ์ยาชาของหวังจิ่นหลิงไม่ได้หมดอย่างรวดเร็วนัก เฟิ่งชิงเฉินตรวจดูแล้ว การผ่าตัดก็ไม่มีปัญหาอะไรจึงให้น้ำเกลือหวังจิ่นหลิงเพื่อลดการอักเสบ

"เอาล่ะ เสร็จแล้ว"

เฟิ่งชิงเฉินเหนื่อยมากจนล้มนั่งลงบนเก้าอี้

วันนี้นางเครียดเกินไปทั้งวัน ตอนนี้เมื่อนางผ่อนคลายลง นางจึงได้รู้ว่านางเหนื่อยมากจริงๆ

เหนื่อยทั้งกายและใจ

เฟิ่งชิงเฉินเอนหลังพิงเก้าอี้พักครึ่งชั่วโมง แล้วจึงฝืนลุกขึ้นมาเปลี่ยนขวดยาให้หวังจิ่นหลิงและทำความสะอาดห้องผ่าตัด ของที่สามารถใช้ซ้ำได้อีกนางล้วนโยนเข้ากล่องเครื่องมือแพทย์ ส่วนขยะนางวางไว้ที่อีกมุมหนึ่งรอหาโอกาสเผาทิ้ง

หลังจากคำนวณเวลาแล้วก็คาดว่าฟ้าคงจะมืดแล้ว เฟิ่งชิงเฉินจึงเดินไปที่หน้าต่างและเปิดผ้าม่านออก

แน่นอน... ฟ้ามืดแล้ว แล้วผู้คนข้างนอกนั่นเล่า?

นอกจากคนตระกูลหวังแล้วก็มีเพียงอวี่เหวินหยวนฮั่วเท่านั้นที่กำลังเฝ้าดูอยู่

ดูแล้วก็จริง คนเหล่านั้นจะรอที่นี่สามวันได้อย่างไร อย่างมากที่สุดก็คงมาดูผลในอีกสามวันต่อมา

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ นางก็ไม่ต้องซ่อนตัวอยู่ในห้องผ่าตัดแล้ว เพราะกลิ่นยานั้นแย่มาก

หลังจากยาของหวังจิ่นหลิงหมดลงแล้ว เฟิ่งชิงเฉินก็ปลดล้อของเตียงผ่าตัดลงและเข็นหวังจิ่นหลิงออกไปด้านนอกอย่างระมัดระวัง

"เฟิ่งชิงเฉิน? เจ้าออกมาแล้วหรือ? เป็นอย่างไรบ้าง?" อวี่เหวินหยวนฮั่ว ซูเหวินชิงและหวังชีก้าวเข้ามาถามพร้อมกัน

"การผ่าตัดประสบความสำเร็จดี ไม่ต้องกังวล" ด้วยความเคยชินของมืออาชีพ เมื่อเฟิ่งชิงเฉินออกมาจากห้องผ่าตัดและเจอคำถามเช่นนี้ก็มักจะตอบเช่นนี้

"การผ่าตัด?" ทั้งสามคนงงงวยเล็กน้อย จากนั้นพวกเขาก็สังเกตเห็นชุดแปลกๆ ของนาง

"เฟิ่งชิงเฉิน ทำไมเจ้าแต่งตัวแปลกๆ แล้วยังสวมหมวกสีน้ำเงินอีก" หวังชีชี้ไปที่ชุดผ่าตัดของเฟิ่งชิงเฉินที่เปื้อนยา ในใจรู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย

"เอ่อ..." ในหัวของเฟิ่งชิงเฉินเป็นสีดำ

นางเก็บของทุกอย่างแต่กลับลืมถอดเสื้อผ้า นางถอดหมวกและปล่อยให้ผมยาวสยายลงมา "ข้าใส่เพื่อจะได้ทำสิ่งต่างได้สะดวก"

เฟิ่งชิงเฉินหมุนแขนเสื้อของนาง

แขนเสื้อของชุดผ่าตัดรัดแน่นไปหมด เช่นนี้จึงสะดวก เครื่องแต่งกายโบราณมีแขนเสื้อที่ใหญ่เกินไปซึ่งไม่เหมาะกับการถือมีดเลย

"อ้อ..." หวังชีตอบอย่างงุนงงเล็กน้อย

ในเวลานี้เสียงกระแอมของหวังซู่ก็แว่วมา

เขาเป็นผู้อาวุโสจึงไม่อาจผุดเข้าไปได้อย่างเช่นหวังชี แต่ความกังวลของเขาไม่น้อยไปกว่าหวังชีและคนอื่นๆ เลย

เฟิ่งชิงเฉินถอดชุดผ่าตัดออกอย่างรวดเร็วและยัดเข้าไปในมือของอวี่เหวินหยวนฮั่ว แล้วจึงสั่งซูเหวินชิงและหวังชี

"เจ้าทั้งสองเข็นหวังจิ่นหลิงไปยังเรือนด้านข้าง ระวังอย่าให้เขาล้ม ข้าจะไปพูดคุยกับใต้เท้าหวังเรื่องอาการของจิ่นหลิง"

ว่าแล้วนางก็ผลักทุกคนออกและเดินออกไป

เมื่อนางยืนอยู่หน้าหวังซู่แล้วก็ไม่ได้คำนับ ด้วยความเคยชินของแพทย์ที่พบญาติผู้ป่วยล้วนมีสีหน้าแบบเดียว เช่นนี้จึงจะสามารถทำให้พวกเขาได้ว่านางสงบและเป็นมืออาชีพ

"ใต้เท้าหวังโปรดวางใจเถิด อาการของจิ่นหลิงดีมาก ข้ารับรองได้ว่าดวงตาของเขาจะดีขึ้นในสามวัน"

เอาเถอะ ทันทีที่นางขึ้นเข้าห้องผ่าตัดก็ไม่มีอะไรอยู่ในใจของนางอีกนอกจากการผ่าตัด

"เจ้าไม่รู้เหรอ? ตอนบ่ายมีเรื่องเสียเสียงดัง ข้าถึงกับทำให้คนบาดเจ็บ เสียงดังขนาดนี้เจ้ากลับไม่ได้ยิน?" อวี่เหวินหยวนฮั่วส่ายศีรษะ "แม้แต่เสียงตึงตังในห้องของเจ้าข้าก็ได้ยินชัดเจน"

เฟิ่งชิงเฉินยิ้มอย่างเขินอาย "ข้าจดจ่อเกินไปเลยไม่ได้สนใจ"

อวี่เหวินหยวนฮั่วโบกมือบอกว่าเขาไม่ใส่ใจ "เจ้าไม่ได้ยินก็ดีเหมือนกัน ข้ากังวลว่ามันจะส่งผลต่อเจ้า ใช่แล้ว เฟิ่งชิงเฉินเจ้าเรียนวิชาแพทย์มาจากผู้ใดหรือ เจ้าต้องรู้ว่าหวังจิ่นหลิงหาหมอชื่อดังทั่วหล้าแล้ว พวกเขาล้วนยืนยันว่าไม่มีทางที่เขาจะมองเห็นได้อีกในชีวิตนี้"

ในตัวของเฟิ่งชิงเฉินมีความลับมากเกินไปแล้ว

"ท่านอยากรู้เหรอ?" เฟิ่งชิงเฉินเงยหน้าขึ้น

อวี่เหวินหยวนฮั่วเดิมอยากจะพยักหน้า แต่เมื่อเห็นคำเตือนในดวงตาของนาง เขาก็เปลี่ยนคำพูดทันที "เรื่องนี้... ต้องดูความสะดวกใจของเจ้า"

"อวี่เหวิน... รู้มากเกินไปไม่ดีสำหรับตัวเจ้าเอง" เฟิ่งชิงเฉินหัวเราะเสียงเย็นแล้วพูดกึ่งตลก "ระวังข้าจะฆ่าเจ้าเพื่อปิดปาก!"

อวี่เหวินหยวนฮั่วตัวแข็งทื่อทันที เขารู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่ได้พูดเล่นและเข้าใจแล้วว่าเขาไม่สามารถถามคำถามเพิ่มเติมได้ ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนเรื่องและพูดว่า "เฟิ่งชิงเฉิน ซากศพทั้งแปดที่ยังอยู่นอกจวนเจ้า เจ้าจะจัดการกับมันหน่อยไหม เก็บไว้ในจวนตลอดคงไม่ดีนัก"

อวี่เหวินหยวนฮั่วไม่เข้าใจจริงๆ เฟิ่งชิงเฉินไม่กลัวศพและปล่อยให้ศพทั้งแปดถูกทิ้งไว้ในจวนของนาง

"ไปดูกันเถอะ" เฟิ่งชิงเฉินเพิ่งนึกขึ้นได้

อวี่เหวินหยวนฮั่วระมัดระวังอย่างมากและนำศพทั้งแปดศพไปไว้ในห้องเก็บฟืน

อย่างไรเสีย วันนี้ในจวนเฟิ่งมีคนจำนวนมากเกินไป คงจะไม่ดีนักหากให้คนภายนอกรู้ว่าในจวนเฟิ่งมีคนจำนวนมากเช่นนี้เสียชีวิต

ไฟส่องห้องเก็บฟืนเล็กๆ เฟิ่งชิงเฉินก็นั่งลงเพื่อตรวจดู

น่าเสียดาย... มันนานเกินไปแล้ว ศพเริ่มแข็งทื่อ บนร่างกายก็ไม่มีร่องรอยที่เป็นประโยชน์อันใดเลย

นางส่ายศีรษะอย่างเสียดาย เมื่ออวี่เหวินหยวนฮั่วคิดว่าเฟิ่งชิงเฉินกำลังจะออกไป นางก็หยิบมีดผ่าตัดเล็กๆ ออกมาแล้วแทงเข้าที่หน้าผากของศพ...