นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 122

"สำเร็จ"

แสงในดวงตาของเฟิ่งชิงเฉินเริ่มร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ

การผ่าตัดครั้งนี้เป็นประโยชน์กับนางมาก และนางรู้สึกว่ามือของนางมีความยืดหยุ่นมากขึ้น

เฟิ่งชิงเฉินหันหลังและลุกจากเตียง หลังจากที่หลอดเลือดได้รับการรักษา เลือดที่แผลของตงหลิงจื่อลั่วก็หยุดไหลในที่สุด เฟิ่งชิงเฉินถอนหายใจด้วยความโล่งอก และไม่ได้หมายความว่าตงหลิงจื่อลั่วพ้นจากอันตรายแล้ว

นางเพิ่งเย็บหลอดเลือด ถ้าไม่มีอะไร นางต้องทำความสะอาดแผล เอาเนื้อเน่าที่แผลออก แล้วฆ่าเชื้อ ใช้ยา และเย็บให้เรียบร้อย

เรียก……

แต่นานกว่าหนึ่งนาที มันกินพลังงานของนาง

เฟิ่งชิงเฉินเหนื่อยมาก ทั้งร่างกายและจิตใจ ร่างกายของนางเต็มไปด้วยเลือดและเหงื่อราวกับว่าเธอเพิ่งดูดเลือดออกมา

มือของนางดูเต็มไปด้วยสารตะกั่ว และนางยกไม่ได้มากจนเกินไป ขาของเธอมีรสเปรี้ยว และกลิ่นเลือดจากปากของนางก็ลงไปที่คอ ทำให้นางอยากจะอาเจียน

นางเคยชินกับกลิ่นเลือด แต่ไม่ได้หมายความว่านางชอบกลิ่นเลือด หรือว่านางสามารถดื่มเลือดมนุษย์ได้แบบดิบๆ นางเป็นเพียงหมอ ไม่ใช่แวมไพร์

เฟิ่งชิงเฉินองการเทน้ำหนึ่งแก้วเพื่อล้างกลิ่นในปาก แต่พบว่า...

ยกเว้นแอ่งเลือดขนาดใหญ่ ที่นี่ไม่มีน้ำใส

ข้าจะทนกับมัน

เฟิ่งชิงเฉินยังไม่มีเวลาหาสิ่งที่สามารถขจัดกลิ่นเลือดในปากของนางในกล่องอัจฉริยะได้ นอกจากนี้ มันแย่มากที่จะชินกับเรื่องแบบนี้...

เมื่อนางลากร่างกายที่อ่อนล้า และพันผ้าพันแผลที่บาดแผลของตงหลิงจื่อลั่ว นางต้องทำเหมือนเคยชินกับกลิ่นเลือดในปากของนางและไม่สนใจมันโดยสิ้นเชิง

หลังจากที่แผลหายดีแล้ว ไม่ได้หมายความว่าตงหลิงจื่อลั่วพ้นอันตราย นางเสียเลือดมากเกินไป และหน้าที่ต่างๆ ของร่างกายก็เริ่มลดลง เฟิ่งชิงเฉิน ให้ยาฉีดเพื่อเสริมสารอาหารและน้ำที่ร่างกายต้องการก่อน

เขาหยิบยาพิเศษออกมาหลายขวด แง้มปากของตงหลิงจื่อลั่วและยัดยาเข้าไป

ไม่ต้องกังวลว่าตงหลิงจื่อลั่วจะไม่สามารถกลืนมันได้ หมอไม่สามารถป้อนยาได้ดี แม้แต่เฟิ่งชิงเฉินที่ตายไปแล้วก็สามารถทำให้นาง "กลืน" ยาได้

ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่เฟิ่งชิงเฉินทำได้ สิ่งที่ยากที่สุดคือตงหลิงจื่อลั่วเสียเลือดมากเกินไปและจำเป็นต้องเติมเลือดอย่างเร่งด่วน วิธีที่เร็วที่สุดในการเติมเลือดคือการถ่ายเลือด แต่นางมีเลือดที่ไหนให้เขากัน

หากไม่มีเลือดในสต็อก ก็สามารถดึงมาจากคนที่ยังมีชีวิตอยู่เท่านั้น แต่นางคือคนเดียวที่มีชีวิตอยู่ที่นี่

เฟิ่งชิงเฉินเอื้อมมือซ้ายออกไปอย่างช่วยไม่ได้

"ทำงานหนักอย่างสุดกำลังเพื่อให้บรรลุเป้าหมายนี้ ข้าไม่เต็มใจจริงๆ ที่จะล้มเลิกเรื่องนี้ ขอแค่ทำมากกว่านี้ ข้าไม่สามารถละทิ้งความสำเร็จทั้งหมดของข้าได้เพราะขั้นตอนสุดท้ายนี้ อย่าพูดว่าคุณทำไม่ได้ เห็นด้วย แม้ไม่เห็นด้วย

กรุ๊ปเลือด O ใช่ไหม? ตงหลิงจื่อลั่ว ชีวิตท่านดูเหมือนว่าพระเจ้าจะไม่ยอมรับให้เป็นอมตะ ข้ามีเลือดกรุ๊ป O และเข้ากับท่านได้ "

เฟิ่งชิงเฉินหายใจไม่ออกและปีนขึ้นไปบนเตียงและนั่งทางด้านซ้ายของตงหลิงจื่อลั่ว นางไม่มีเวลาเหลือดังนั้นนางจึงเจาะเลือดลงในถุงเลือดและสูบฉีดไปที่ตงหลิงจื่อลั่วโดยตรง

มือซ้ายของทั้งสองวางเคียงข้างกัน และท่อโปร่งใสเชื่อมต่อมือของพวกเขา และของเหลวสีแดงเลือดไหลออกจากร่างกายของเฟิงชิงเฉินและไหลเข้าสู่ร่างกายของตงหลิงจื่อลั่วอย่างช้าๆ

เมื่อนอนอยู่บนเตียง เฟิ่งชิงเฉินตะหนักดีว่านางเหนื่อยจริงๆ และจิตใจของนางก็ตึงเครียดอย่างมาก ทำให้ร่างกายของนางเหนื่อยล้ามากขึ้น ในเวลานี้ ถ้านางผ่อนคลายสักหน่อย เฟิ่ง ชิงเฉินก็เหนื่อยเกินกว่าจะเคลื่อนไหว

เรียก……

เฟิ่งชิงเฉินหยิกใบหน้าของนาง เตือนตัวเองให้ร่าเริง ตอนนี้ไม่ใช่เวลาพักผ่อน

อย่างไรก็ตาม หากนางนอนไม่หลับ นางสามารถหลับตาและพักจิตใจได้ในขณะที่ประเมินว่าเลือดที่ดูดไปนั้นเท่าไร

นางไม่ต้องการช่วยตงหลิงจื่อลั่ว แต่นางก็ล้มลง

ตามหลักเหตุผล เลือด 400cc จะไม่ได้รับผลกระทบจากร่างกายของเธอ แต่ในสถานการณ์ของตงหลิงจื่อลั่วเลือด 400cc ยังไม่เพียงพอ

อย่างไรก็ตาม เฟิงชิงเฉิงจะไม่ไม่เลือด 800cc ออกจากร่างกายของนางในแต่ละครั้ง และชีวิตที่นางได้รับกลับคืนมาก็ไม่อาจสูญเสียไปเพราะตงหลิงจื่อลั่ว

เฟิ่งชิงเฉินคำนวณอย่างเงียบๆ เลือด 600cc ร่างกายของนางน่าจะทนได้ แต่นางอ่อนแอเล็กน้อย ไม่มีอะไรที่นางสามารถทำได้

ตงหลิงจื่อลั่วไม่สามารถปล่อยให้นางคิดมากเกินไปเกี่ยวกับตัวเอง

เฟิ่งชิงเฉินหลับตาและเริ่มนับเวลา...

ทันทีที่เฟิ่งชิงเฉินหลับตา ตงหลิงจื่อลั่วก็ลืมตาขึ้นและมองขึ้นไปที่ด้านบนของเตียง ดวงตาของตงหลิงจื่อลั่วมีแต่ความว่างเปล่าชั่วขณะ

ความระมัดระวังตามสัญชาตญาณของร่างกายทำให้รู้ว่ามีคนอยู่ข้างๆ ก่อนที่เขาจะเข้าใจสถานการณ์

ตงหลิงจื่อลั่วตกใจและกลับมารู้สึกตัวทันที เขาต้องการจะลุกขึ้น แต่พบว่าร่างกายของเขาควบคุมไม่ได้อย่างสมบูรณ์และไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลย

เขาเป็นฮ่องเต้ และเขาได้รับอนุญาตจากบิดาของเขา แม้ว่าเขาจะเข้าไปในวัง เขาสามารถสวมดาบ เขาดึงดาบของเขาเพื่อช่วยเขา ในความประทับใจ ความแรงของผู้ลอบสังหารก็ธรรมดา และเขาก็ทำ ไม่ได้ทำร้ายเขา แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง จู่ๆ ร่างของเขาก็เริ่มไม่มั่นคง แค่ล้มลงทางขวา แล้ว...

เขาถูกยิงที่ขา!

"ขาของข้า"

ตงหลิงจื่อลั่ว อ้าปาก แต่ยังคงพูดไม่ออก เขาอยากจะเอื้อมมือไปแตะมัน แต่พบว่าเขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลย ราวกับว่าเขาหมดสติ

เป็นไปได้อย่างไร อาการบาดเจ็บร้ายแรงหรือไม่?

ตงหลิงจื่อลั่วรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยและขยับไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงมองดูเฟิ่งชิงเฉินด้วยตาอีกครั้ง แต่พบ...สายให้เลือดที่เชื่อมระหว่างเขากับเฟิ่งชิงเฉิน

"เฟิงชิงเฉินรู้การแพทย์"

ตงหลิงจื่อหลัวเข้าใจในทันใดว่านี่คือวัง และเฟิ่งชิงเฉินเข้ามาไม่ได้ แต่นางอยู่ที่นี่ในเวลานี้ ซึ่งอธิบายปัญหา นั่นคือ...

เฟิ่งชิงเฉิน ช่วยเขาไว้!

ฮ่า

ตงหลิงจื่อลั่ว รับไม่ได้ ดวงตาของเขากะพริบ

เฟิ่งชิงเฉินช่วยเขา และผู้หญิงที่เขารังเกียจก็ช่วยเขา

แพทย์ของฮ่องเต้ในตงหลิงตายหมดหรือ?

ไม่... แล้วคนอื่นๆ ล่ะ ทำไมถึงมีเพียงเขาและเฟิงชิงเฉินในห้องนี้

แม้ว่าตงหลิงจื่อลัวเพิ่งจะตื่น แต่จิตใจของเขาก็คิดถึงความเป็นไปได้ทุกรูปแบบ

เฟิ่งชิงเฉินหลับตาและพักผ่อน โดยไม่ทราบว่าตงหลิงจือลั่วตื่นแล้ว

อย่างไรก็ตาม เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่าร่างกายของตงหลิงจื่อลั่วอ่อนแอเพียงใด

ตงหลิงจื่อลั่วตื่นขึ้นในเวลานี้เพราะความมุ่งมั่นของเขาเอง

หลังจากคำนวณเวลาอย่างเงียบๆ ควบคู่ไปกับการไหลเวียนของเลือดอย่างรวดเร็ว เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกว่าร่างกายของนางเย็นชา และนางก็รู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย