นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1395

เฟิ่งชิงเฉินถูกจูบจนแทบหายใจไม่ออก สมองของนางโล่งไปหมด คิดอะไรไม่ออกทั้งนั้น

นางไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน ไม่เคยอ่อนแอเหมือนกับตอนนี้ ร่างกายของนางราวกับไร้ซึ่งเรี่ยวแรง เหมือนกับโคลนที่อ่อนนุ่ม หากไม่มีต้นไม้คอยประคองไว้ เกรงว่านางคงจะทรุดตัวลงไปในดินแล้ว

ไม่รู้ว่าจูบกันนานแค่ไหน ปากของนางก็เต็มไปด้วยลมหายใจที่เร่าร้อนของเสด็จอาเก้า อยากจะผลักมันออกไป แต่นางก็ไม่มีกำลังที่จะทำเช่นนั้น

ผู้ชายคนนี้จะจูบนางอีกนานแค่ไหน?

ฮือ ฮือ ฮือ......หากยังจูบต่อไป นางคงสิ้นใจตาย

ใบหน้าเล็ก ๆ ของเฟิ่งชิงเฉินกลายเป็นสีแดง นางรู้มาโดยตลอด เสด็จอาเก้าเป็นคนชอบเผด็จการและตระหนี่ เป็นคนที่ไม่ชอบใช้เหตุผล แต่เขาก็ไม่เคยรุนแรงถึงเพียงนี้มาก่อน แม้แต่ในครั้งแรก เสด็จอาเก้าก็ไม่ได้รีบร้อนและดูดุร้ายเช่นนี้

เฟิ่งชิงเฉินโชคดีเป็นที่สุดที่อยู่ด้านนอก ไม่อย่างนั้น......เกรงว่าวันนี้นางคงจะไม่อาจลุกขึ้นมาจากเตียงได้

“อื้อ......” อากาศเริ่มเบาบางลง การมองเห็นของเฟิ่งชิงเฉินลดลง ในตอนที่นางคิดว่าตนเองกำลังจะหมดสติไป ในที่สุดเสด็จอาเก้าก็ปล่อยนาง น้ำเชื่อมไหลออกมาจากปากของทั้งสองคน แต่ในตอนนั้นเฟิ่งชิงเฉินก็มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะยกมือขึ้นมาเช็ดมันออกไป

นางจะตายอยู่แล้ว!

ฮู้ว ฮู้ว ฮู้ว......เฟิ่งชิงเฉินหายใจหอบ ร่างกายของนางถูกแขวนไว้บนร่างของเสด็จอาเก้า ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง แม้แต่จะโกรธเสด็จอาเก้าก็ยังทำไม่ได้

“ชิงเฉิน......” เสด็จอาเก้ากอดเฟิ่งชิงเฉินไว้ในอ้อมกอดของเขาแน่น ลำคอและใบหูของทั้งสองแนบชิดติดกัน ใช้ประโยชน์จากบรรยากาศที่เกิดขึ้น เสด็จอาเก้ารีบกล่าวขอโทษออกมา “ชิงเฉิน บางเรื่องข้าอาจจะทำไม่ดีพอ แต่......ข้าปฏิบัติกับเจ้า เหมือนกับที่เจ้าปฏิบัติต่อข้า ข้าจะไม่มีวันปล่อยมือไปจากเจ้า ต่อให้ต้องตาย เจ้าก็ต้องตายอยู่ข้างกายของข้าเท่านั้น”

เฟิ่งชิงเฉินพยักหน้าออกมา บ่งบอกว่าตนเองได้ยินชัดเจน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นางได้อยู่กับผู้ชายเผด็จการเช่นนี้ ก่อนที่จะตาย จะต้องสังหารนางเสียก่อน ไม่มีทางปล่อยให้นางอยู่คนเดียว ผู้ชายแบบนี้ ในตอนที่ยังมีชีวิตอยู่จะทอดทิ้งนางได้อย่างไร

นางเองก็ไม่เคยคิดที่จะจากไป นางแค่ต้องการสงบสติอารมณ์ นางไม่สามารถพึ่งพาเขาได้อีกต่อไป และต้องการใช้โอกาสนี้ในการบอกกับเสด็จอาเก้าว่า นางต้องการความเคารพมากกว่านี้

“ชิงเฉิน เรื่องที่เกิดขึ้น เป็นเพราะข้าไม่ดีเอง ข้าไม่อาจปกป้องเจ้าได้” ลมหายใจอันเร่าร้อนพ่นผ่านซอกคอ ให้ความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ ทำให้เฟิ่งชิงเฉินสะดุ้งขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

อิริยาบถไม่เหมาะสมที่จะพูดออกมา เปลี่ยนอิริยาบถไม่ได้หรือ เนื่องจากท่านี้ไม่อาจพูดคุยกันได้เหมือนปกติ นี่เสด็จอาเก้ากำลังเอาเปรียบนางใช่ไหม

“ชิงเฉิน เจ้ายังโกรธข้าอยู่หรือไม่?” น้ำเสียงของเสด็จอาเก้าเปลี่ยนไป เสียงต่ำและแหบแห้ง เป็นเสียงที่ฟังดูหดหู่อย่างไม่อาจอธิบายออกมาได้ ดวงตาของเฟิ่งชิงเฉินเองก็ลึกลงและเผยให้เห็นถึงความเจ็บปวด เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกทุกข์ทรมาน แต่นางก็พึมพำออกมาว่า “ไม่โกรธ”

การที่เสด็จอาเก้าออกไปนอกเมืองก่อนที่เรื่องราวจะเกิดขึ้น นั่นมันไม่ใช่ความผิดของเสด็จอาเก้า แม้ว่านางจะโกรธเสด็จอาเก้า แต่ก็โกรธในเรื่องที่เสด็จอาเก้าทำลงไปหลังจากนั้นเท่านั้น

“เช่นนั้นเหตุใดเจ้าจึงไม่สนใจข้า? ข้าให้คนไปเชิญเจ้า แต่เจ้ากลับปฏิเสธที่จะเดินทางมายังจวนอ๋องเก้า ตอนนี้คนทั่วทั้งเมืองหลวงต่างพูดกันว่าเจ้าทอดทิ้งข้าไปแล้ว” ชายผู้เย่อหยิ่งยอมลดตัวลงและพูดออกมา ทำให้หัวใจของผู้หญิงอ่อนไหวในทันที ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเฟิ่งชิงเฉินที่ชื่นชอบเสด็จอาเก้าเป็นทุนเดิม

“ข้าไม่ได้โกรธที่เจ้าไม่กลับมาช่วยข้า ข้าไม่ใช่คนไร้เหตุผล แต่ข้าโกรธที่เจ้าไม่รู้จักดูแลตัวเอง เพื่อทำให้ข้าใจอ่อน เพื่อเอาชนะใจข้า เจ้าไม่สนใจร่างกายของตนเอง เจ้ารู้หรือไม่ว่าสิ่งที่เจ้าทำลงไปนั้นเลวร้ายเพียงใด หากในอนาคต ข้าทำให้เจ้าโกรธขึ้นมา จากนั้นข้าทำร้ายตัวเองเพื่อขอความเมตตาจากเจ้า เจ้าจะทำอย่างไร?”

“ไม่” เสด็จอาเก้ากัดคอของเฟิ่งชิงเฉินอย่างแรง เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกเจ็บ อ้าปากและกัดไปที่แขนของเสด็จอาเก้า “กล้าดียังไงมากัดข้า”

“โอ๊ย......” เสด็จอาเก้ารู้สึกเจ็บ แต่ไม่ได้ห้ามนางแต่อย่างใด เพื่อให้เฟิ่งชิงเฉินกัดได้อย่างสบายใจ เสด็จอาเก้าลดแขนลงต่ำ เพื่อเฟิ่งชิงเฉินจะได้สะดวกในการกัด

เฟิ่งชิงเฉินใช้ความพยายามทั้งหมดเพื่อระบายความโกรธและความไม่พอใจในช่วงเวลาที่ผ่านมา จนกระทั่งได้กลิ่นเลือด นางถึงจะหยุดกัด “หากเจ้าทำให้ข้าโกรธอีก ข้าจะกัดเจ้าจนตาย”

“หายโกรธแล้วใช่ไหม?”

“ไม่......” เฟิ่งชิงเฉินใช้นิ้วลูบไปยังจุดที่นางถูกกัดเมื่อครู่ พูดออกมาอย่างดุร้าย “อย่าไปทำแบบนี้กับใครเข้าใจไหม หากครั้งหน้าเจ้ายังไม่รักตัวเอง ใช้กลยุทธ์ทุกข์กายกับข้าอีก ข้าจะไม่สนใจเจ้าอีกต่อไป”

“อย่าเพิ่งหาอาหาร พวกเราตามหาเส้าฉีกันก่อนเถอะ” ผู้ชายคนนี้ หน้าด้านขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ถึงขั้นเข้ามาจูบนางโดยที่ไม่พูดอะไร นางยังโกรธอยู่!

“เจ้าไม่ต้องห่วง เซวียนเส้าฉีจะไม่ตาย วรยุทธ์ของเขานั้นไม่เลว” สิ่งที่เขาจัดเตรียมไว้ได้ผลเป็นอย่างดี เซวียนเส้าฉีไม่เพียงแค่ปลอดภัยเท่านั้น แต่เขายังไม่ได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย

เขาไม่มีวันปล่อยให้เซวียนเส้าฉีได้มีโอกาสได้ขอความเห็นอกเห็นใจ

“นี่ก็ผ่านคืนหนึ่งแล้ว ต่อให้วรยุทธ์ของเขาสูงส่งแค่ไหนก็ไม่อาจทนต่อไปได้ พวกเราวิ่งหนีมาทั้งคืนก็เหนื่อยแทบตาย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเส้าฉี ไม่รู้ว่าที่นี่ยังมีค่ายกลอะไรอยู่อีกหรือเปล่า ออกจากที่นี่ได้เร็วเท่าไหร่ยิ่งดี” สถานที่แห่งนี้นั้นชั่วร้ายยิ่งนัก ค่ายกลหยินแห่งความชั่วร้ายอะไรนั่น แค่นึกถึง ตอนนี้นางก็ยังรู้สึกกลัวอยู่เลย หากเสด็จอาเก้าไม่ปรากฏตัวออกมา ไม่แน่ตอนนี้นางอาจจะต้องทนอยู่กับความทุกข์ทรมาน

“ได้ เมื่อหาเขาเจอก็ให้เขาลงจากภูเขาไปก่อน คุณหนูใหญ่แห่งเผ่าเสวียนเยวี่ยกำลังรอเขาอยู่ เขาหายตัวไปทั้งวันทั้งคืน คุณหนูหลี่ท่านนั้นคงจะต้องออกตามหาเขาเป็นแน่ ส่วนเจ้าจะไปที่ไหน ข้าจะเป็นคนไปกับเจ้าเอง” เสด็จอาเก้าใช้โอกาสนี้ในการสลัดเซวียนเส้าฉี มีเขาอยู่ เซวียนเส้าฉีก็ไม่จำเป็นอีกต่อไป

“ไม่ได้ แขนของเจ้าได้รับบาดเจ็บ คนที่ต้องลงจากภูเขาก็คือเจ้า”

“ก็แค่เจ็บแขน ไม่ได้ส่งผลกระทบอะไร เจ้าเองก็เจ็บอยู่ไม่ใช่หรือไง”

“มือของข้าใกล้จะหายดีแล้ว แต่ของเจ้ายังบาดเจ็บหนักอยู่ จะปล่อยให้ได้รับบาดเจ็บอีกไม่ได้”

“ข้าไม่เป็นไร สถานที่แห่งนี้เลวร้ายเป็นอย่างมาก หากทิ้งเจ้าไว้คนเดียว ข้ารู้สึกไม่สบายใจ”

“เจ้าแค่ผ่านทางมาไม่ใช่หรือไง?”

“แคก แคก แคก......”