นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 142

แต่ว่าจอมทัพผู้เลือดเย็นเช่นอวี่เหวินหยวนฮั่วจะแสร้งทำเมาเพื่อเล่าเรื่องเหล่านั้นหรือ?

เป็นไปไม่ได้ คนอย่างอวี่เหวินหยวนฮั่วนี้ต่อให้เลือดไหลก็คงจะไม่นองน้ำตา หากไม่ได้ใช้สุราทำให้มึนเมาคาดว่าเขาคงจะไม่บอกอะไรออกมาสักคำ

เมื่อคืนนี้คาดว่าคงไร้สิ้นหนทางแล้ว จึงได้อาศัยความเมาอย่างครึ่งหลับครึ่งตื่นบอกเรื่องเหล่านั้นแก่นาง

น้ำตาจะไหล……

เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกว่าช่างกดดันเหลือเกิน นางจะไปมีความสามารถเช่นนั้นได้อย่างไร?

นางไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเหตุใดอวี่เหวินหยวนฮั่วจึงคิดว่านางสามารถช่วยเขาได้

เพียงแต่ว่า เพื่อนก็ต้องช่วยเหลือซึ่งกันและกัน และอวี่เหวินหยวนฮั่วช่วยนางมาไม่น้อย ถึงเวลานี้นางเองก็ควรจะต้องช่วยเขาอย่างสุดความสามารถ

ค่าตอบแทนของทหาร ค่าตอบแทนของทหาร...... เฟิ่งชิงเฉินพยายามครุ่นคิดว่าจะมีวิธีหรือไม่

ไม่ว่าจะเป็นการรับราชการหรือการระดมทุน สิ่งเหล่านี้ฝ่าบาทคงจะไม่เห็นด้วยอย่างแน่นอน และไม่อาจแก้ไขปัญหาเร่งด่วนเช่นนี้ได้ สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ก็คือเรื่องของการกิน

"เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าถามถึงวิธีมาได้หรือไม่? ขอร้องเถิดจงบอกข้ามา ถือเสียว่าข้าร้องขอเจ้า คนจำนวนสามแสนคนเชียว ในเดือนหน้าข้าจะเอาสิ่งใดไปเลี้ยงปากท้องพวกเขา"

อวี่เหวินหยวนฮั่วรู้สึกหดหู่ใจยิ่งนัก เขาอยากจะกล่าวออกมาว่า เฟิ่งชิงเฉินอย่าได้ล้อเล่นกับเขาอีกเลย ช่วยบอกผลลัพธ์ให้เขารู้เถิดว่าเสด็จอาเก้าจะช่วยหรือไม่

"อืม ขอข้าคิดก่อน"

เฟิ่งชิงเฉินหลับตาลง นางพยายามอย่างยิ่งที่จะช่วยอวี่เหวินหยวนฮั่วคิดถึงหนทางแก้ไข แต่อวี่เหวินหยวนฮั่วกลับคิดว่าเฟิ่งชิงเฉินกำลังหลอกเล่น ทำให้เขากระตุ้นเสียจนต้องเอ่ยถาม

เฟิ่งชิงเฉิน ถูกเขารบเร้าเสียจนค่อนข้างรำคาญใจ อีกอย่างนางก็ไม่มีวิธีที่ดี จึงทำได้เพียงกล่าวถึงความคิดเมื่อครู่ที่มีความเป็นไปได้ค่อนข้างสูงว่า "อวี่เหวินหยวนฮั่ว ในเมื่อเบื้องบนไม่มอบให้เจ้า เจ้าก็ต้องพึ่งพาตนเอง"

เฟิ่งชิงเฉินดูไม่มีความมั่นใจเท่าไรนัก เนื่องจากสถานการณ์ของแต่ละประเทศแตกต่างกันไป

"พึ่งพาตนเอง? ให้พึ่งพาตนเองอย่างไร?" อวี่เหวินหยวนฮั่วเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ

ไม่นะ เสด็จอาเก้าไม่อยากจะช่วยเขา หรือบางทีเสด็จอาเก้าต้องการเห็นความสามารถของเขา?

ก็ไม่น่าใช่ คาดว่าเสด็จอาเก้าคงไม่อยากจะเข้ามายุ่งลึกซึ้งกว่านี้ เหตุเพราะเรื่องนี้จะส่งผลให้องค์จักรพรรดิรู้สึกไม่พอพระทัย หากว่าเสด็จอาเก้าจะช่วยเขา ก็คงจะช่วยอย่างลับๆ อวี่เหวินหยวนฮั่วดวงตาเป็นประกายแวววาวมองไปทางเฟิ่งชิงเฉินรอให้นางกล่าวต่อไป

"ยามรบเป็นทหาร ยามว่างเป็นประชาชนทั่วไป ในเมื่อช่วงนี้คงจะไม่มีสงครามใดแล้ว ทหารของพวกเจ้าทั้งหลายก็ควรเรียนรู้จะช่วยเหลือตนเอง พวกเจ้าขาดธัญพืชไม่ใช่หรือ? เช่นนั้นจงพาทหารของพวกเจ้าไปบุกเบิกพื้นที่แล้วปลูกพวกธัญพืชกิน อีกอย่างยังสามารถก่อตั้งโรงงานทหารขึ้นมาได้ เพื่อที่จะทำเงินทำกำไร จงใช้สิทธิในกำมือของเจ้าไปทำประโยชน์สร้างเงินสร้างทอง"

มีขุนนางคนใดบ้างที่ไม่ทำการค้า หากมีตำแหน่งละก็ ไม่ว่าจะค้าขายสิ่งใดล้วนค้าขายได้กำไรดี

ด้วยความสามารถของอวี่เหวินหยวนฮั่วด้านการทหารที่ไม่มีผู้ใดเทียบเท่าได้ หากเขายื่นมือเข้าไปข้องเกี่ยว คาดว่าคงจะมีแต่กำไรไม่มีขาดทุน

เฟิ่งชิงเฉินไม่รู้ว่าการที่นางเสนอไปเช่นนี้จะทำให้คนในรัฐบาลทั้งสี่เกลียดนางนัก เนื่องจากมีผู้ที่เข้ามาแย่งการค้าของพวกเขาไปเพิ่มขึ้นคนหนึ่ง

"ไม่ได้ ไม่ได้" อวี่เหวินหยวนฮั่วครุ่นคิดและส่ายหน้า "แม้ว่าบัดนี้จะไม่มีการสู้รบเกิดขึ้น แต่ตามปกติแล้วจะหยุดฝึกซ้อมไม่ได้ หากพวกเขาไปเป็นชาวนาจะเอาจิตวิญญาณที่ใดมาถือมีดฆ่าใครอีกได้? หากว่าทำการฝึกซ้อมอย่างขันแข็งก่อนสู้รบ ในยามทำสงครามจริงก็คงจะไม่ต้องนองเลือดมาก ทหารของตระกูลอวี่เหวินจะกลายเป็นกองฟางไม่ได้"

เฟิ่งชิงเฉิน ก็ยังไม่สามารถมั่นใจได้ว่าสมัยนี้ ไม่ว่าจะเป็นด้านอุตสาหกรรมหรือเกษตรกรรมล้วนยังไม่พัฒนา วิธีเดียวที่จะเพิ่มผลผลิตให้มากขึ้นนั่นก็คือเพิ่มแรงงานของมนุษย์

เพียงแค่เขาเพิ่มเข้าไปจำนวนเล็กน้อยบางส่วน ก็จะมีรายได้อย่างคาดไม่ถึงแน่นอน และหากว่าอวี่เหวินหยวนฮั่วทำเช่นนี้ละก็ สามารถทำให้องค์จักรพรรดิต้องขาดทุนและพูดไม่ออก

เพราะถึงอย่างไรองค์จักรพรรดิก็ไม่ได้ให้อวี่เหวินหยวนฮั่วปลดทหาร ในมือของเขายังมีทหารถึงสามแสนคนที่สามารถนำมาใช้งานได้

แล้วตอนนี้เล่า? พวกเขาทำเพื่อประเทศแต่กลับต้องสูญเสียสุขภาพร่างกายแข็งแรงของตนไป อีกทั้งไม่สามารถเลี้ยงดูครอบครัวได้ เห็นได้ชัดว่าองค์จักรพรรดิไร้ซึ่งมนุษยธรรม

เฟิ่งชิงเฉินกำมือแน่น พยายามระงับความหดหู่ในใจเอาไว้

นางไม่ใช่นักบุญ นางไม่อาจเปลี่ยนแปลงโลกนี้ได้ นางจึงทำได้เพียงพยายามอย่างสุดความสามารถอันน้อยนิดของตน

"ตกลงเอาตามนั้น" อวี่เหวินหยวนฮั่วเอามือตบโต๊ะแล้วกล่าวด้วยท่าทางตื่นเต้นว่า "เฟิ่งชิงเฉินวิธีนี้ดียิ่งนัก ข้าจะส่งคนไปจัดการทันที เมื่อเป็นเช่นนี้ทหารของข้าในอีกไม่กี่ปีข้างหน้าก็ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องของการกิน"

ด้วยเหตุนี้เอง อวี่เหวินหยวนฮั่วจึงมองเสด็จอาเก้าสูงขึ้นกว่าเดิม

เสด็จอาเก้าไม่ได้ใช้โอกาสนี้ในการบีบบังคับเขา แต่กลับสอนถึงวิธีการแก้ไขปัญหาที่ต้นเหตุ เท่านี้อวี่เหวินหยวนฮั่วก็จะไม่ถูกผู้ใดบังคับ

"หากช่วยเจ้าได้ก็ดีแล้ว" เฟิ่งชิงเฉินได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

คิดไม่ถึงว่าวิธีนี้จะได้ผลจริงๆ

"แน่นอนว่าสามารถช่วยข้าได้เป็นอย่างดี ข้าขอตัวไปจัดการธุระก่อน สองสามวันมานี้ทำข้าปวดหัวแทบแย่" สีหน้าของอวี่เหวินหยวนฮั่วดูยินดีแล้วรีบลุกขึ้นเดินจากไป

เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้กล่าวอย่างละเอียด หากว่าจะนำไปใช้งานจริงๆ ล่ะก็ไม่ได้ง่ายเหมือนกับพูด แต่ก็ไม่เป็นไร แค่พวกเขามีแนวทางก็พอแล้ว ที่เหลือก็คงต้องรอให้มู่เหลียวไปจัดการ

อวี่เหวินหยวนฮั่วตัดสินใจว่าหลังจากที่ได้รับรายละเอียดจากมู่เหลียวถึงวิธีการปฏิบัติต่างๆ แล้ว เขาจะเดินทางไปที่จวน ของเสด็จอาเก้าด้วยตนเอง เสด็จอาเก้าสามารถคิดวิธีเลี้ยงดูทหารเหล่านั้นได้ อีกทั้งยังพิจารณาถึงทหารทุพพลภาพ ช่างน่านับถือยิ่งนัก

ใบหน้าของอวี่เหวินหยวนฮั่วเต็มไปด้วยความปลื้มปีติ เขาอยากจะไปเสียตอนนี้เหลือเกิน แต่เมื่อเดินไปถึงปากประตู ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงเรื่องที่ใหญ่โตกว่านี้ขึ้นมาได้……