นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 158

"เอิ่มม" เวินยี่ตอบ เขาไม่ได้พูดอะไรออกไป เพียงแค่ก้มศีรษะลงและมองไปที่ปลายรองเท้าของนาง ดูเหมือนนางลังเลที่จะพูดอะไร

"คุณหนูเวิน ถ้าท่านมีอะไรจะพูดก็พูดมาเถอะ" เฟิ่งชิงเฉินไม่ชินกับการกระทำของเวินยี่

"ข้า..." เวินยี่ไม่พูดอะไรเป็นเวลานาน และเฟิ่งชิงเฉินก็ดูไม่สนใจที่จะคุยกับนางแล้ว "ถ้างั้นไม่เป็นไร ข้าไปทำงานของข้าละ "

พูดเสร็จก็หันหลังเดินออกไป

เวินยี่รีบวิ่งไล่ตามเฟิ่งชิงเฉินไป น้ำจากในอ่างกระเด็นไปทั่วร่างกายของนางแต่นางไม่สนใจ นางแค่พูดกับเฟิ่งชิงเฉินว่า "เฟิ่งชิงเฉิน ข้าขอโทษ ."

เฟิ่งชิงเฉินหยุดชะงัก ไม่คิดว่าหญิงสาวคนนี้จะกล้าขอโทษนางจริงๆ นางยิ้มและโบกมืออย่างเฉยเมย แล้วตอบไปว่า"ข้าไม่ได้คิดอะไรแล้ว"

หลังจากพูดจบ นางก็เดินออกไป ทิ้งเวินยี่ไว้เพียงลำพัง ทำให้นางรู้สึกเศร้าใจมาก แต่พี่สาวคนสวยของนางก็ก้าวไปข้างหน้าและปลอบโยน: "อย่าคิดมาก ข้าคิดว่าเฟิ่งชิงเฉินคนนี้ นางไม่ได้คิดมากแล้วล่ะ"

ในคำพูดนั้นไม่มีความหมายของการดูถูกเฟิ่งชิงเฉินอีกต่อไปแล้วแต่เป็นการแสดงความชื่นชม

พวกเขาเห็นเฟิ่งชิงเฉินฆ่าหมาป่าด้วยตาของพวกเขาเอง และพวกเขาเห็นเฟิ่งชิงเฉินจัดการกับบาดแผลผู้บาดเจ็บได้อย่างเชี่ยวชาญ

สิ่งที่เฟิ่งชิงเฉิน ทำในวันนี้คือสิ่งที่พวกเขาไม่สามารทดแทนได้ตลอดชีวิต

จนถึงตอนนี้ พวกเขาแทบไม่เชื่อเลยว่าผู้หญิงที่อ่อนแอจะกล้าสู้กับหมาป่า และยังสามาถฆ่าหมาป่าไปสองตัว

อย่างไรก็ตาม พวกเขาเข้าใจว่านอกจากชื่อเสียงและภูมิหลังทางครอบครัวของนางแล้ว ผู้หญิงคนนี้ก็คู่ควรกับลูกชายคนโต แต่น่าเสียดายที่... การแต่งงานของลูกชายคนโตของตระกูลหวังขึ้นอยู่กับชื่อเสียงและภูมิหลังของครอบครัวเท่านั้น

ไม่น่าเลย!

เวินเจียซิ่วและคนอื่นๆมองไปที่ร่างที่หายไปของเฟิ่งชิงเฉิน และแสดงความเห็นอกเห็นใจและความสงสาร

ผู้หญิงคนนี้ถูกทำลายโดยลั่วอ๋อง ลั่วอ๋องนั้นก็ตาบอดซะจริงๆ

ทันทีที่เฟิ่งชิงเฉินก้าวออกจากห้องด้านใน นางก็ถูกล้อมรอบไปด้วยผู้คน พวกเขาทั้งหมดกังวลเกี่ยวกับคนที่ถูกหมาป่ากัด แต่เนื่องจากคำแนะนำของหวังจิ่นหลิง พวกเขาจึงไม่กล้าเข้าไปข้างใน พวกเขารีบมาล้อมที่เฟิ่งชิงเฉินเพื่อ สอบถามสถานการณ์

"พวกเจ้าวางใจได้ ชีวิตของพวกเขาไม่ตกอยู่ในอันตรายแล้ว เมื่อพวกเขาตรวจอาการเสร็จเรียบร้อยก็สามารถกลับบ้านเพื่อพักฟื้นได้แล้ว"

"ไม่ต้องกังวล จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น และพวกเขาก็จะไม่กลายเป็นมนุษย์หมาป่า"

"โอเค ถ้าหากมีเรื่องอะไรก็สามารถมาหาข้าได้ที่จวนเฟิ่ง"

"ค่ารักษา ก็แล้วแต่สภาพละกัน"

"ใช่ ข้าจะอยู่ที่นั่น มีอะไรก็ไปหาฉันที่จวนเฟิ่ง"

...

เฟิ่งชิงเฉินถูกรายล้อมไปด้วยผู้คน หลังจากตอบคำถามสองสามข้อ นางก็หมดความอดทนและพูดเสียงดัง "ปล่อยข้า ปล่อยข้า เนื้อตัวข้าสกปรกมาก"

แต่ทุกคนไม่สนใจ พวกเขาล้อมเฟิ่งชิงเฉินและถามคำถาม

เมื่อกี้เวินยี่ และคนจำนวนหนึ่งได้ช่วยกันฆ่าหมาป่า และยังช่วยปฐมพยาบาลให้ทุกคน ทำให้ผู้คนอยากรู้เรื่องราวอีกหลายอย่างเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้

เฟิ่งชิงเฉิน รู้สึกรำคาญและกำลังจะเพิกเฉยต่อฝูงชนและผลักพวกเขาออกไป ทันใดนั้นเองหวังจิ่นหลิงก็ปรากฏตัวในเวลาที่เหมาะสมและป่าวประกาศกับฝูงชนโดยบอกว่า ข้ากำลังต้องการตัวเฟิ่งชิงเฉิน จากนั้นจึงรีบพาคนออกไป

ไม่มีใครกล้าที่จะขวางหวังจิ่นหลิง ทุกคนล้วนหลีกทางให้เฟิ่งชิงเฉินทันที

"หึ โชคดีที่เจ้ามาทันเวลา" ทั้งสองเดินออกจากศาลาและเฟิ่งชิงเฉินก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

แพทย์ที่มีชื่อเสียงก็มีปัญหาเหมือนกันนะเนี่ย

"ซุ่มโจมตีเสด็จอาเก้า? หวังจิ่นหลิง เจ้าบอกว่าฝูงหมาป่าในเหตุการณ์ครั้งนี้จริงๆแล้วเพื่อโจมตีเสด็จอาเก้างั้นรึ"เฟิ่งชิงเฉินมองไปที่หวังจิ่นหลิงด้วยความตื่นตระหนก นางรู้เพียงว่าเสด็จอาเก้ามีอันตราย

"ใช่" เมื่อเห็นเฟิ่งชิงเฉินเช่นนี้ หวังจิ่นหลิงรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยเมื่อกล่าวถึงเสด็จอาเก้า

เขาลืมไปว่าความสัมพันธ์ระหว่างเฟิ่งชิงเฉินและเสด็จอาเก้าลึกซึ้งมาก

เฟิ่งชิงเฉินก้าวถอยหลังและกล่าวว่า "ไม่ ไม่ ข้าจะไปดู อยู่ที่ไหน เสด็จอาเก้าอยู่ที่ไหน"

เฟิ่งชิงเฉิน ดูเหมือนจะเสียสติของนาง นางดึงเสื้อของหวังจิ่นหลิง และถามอย่างกระตือรือร้น

"ชิงเฉิน เจ้า..."

"บอกข้ามาว่าเสด็จอาเก้าอยู่ที่ไหน หวังชีกล่าวว่าเจ้าชายชุนหยูกำลังล่าสัตว์อยู่บนเนินเขานั้น ดังนั้นท่านเสด็จอาเก้าก็น่าจะอยู่ที่นั่นด้วย" เฟิ่งชิงเฉินปล่อยเสื้อของหวังจิ่นหลิงและวิ่งไปทางอีกด้านของสวนป๋ายฉ่าว

"เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าจะไปไหน..."

หวังจิ่นหลิงรีบไล่ตามนางไป แต่เห็นเฟิ่งชิงเฉินรีบวิ่งออกและไปขี่ม้า หวังจิ่นหลิงจึงรีบตะโกนถามไปว่า "เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าจะไปไหน..."

"ข้าจะไปหาเสด็จอาเก้า" เฟิ่งชิงเฉินควบม้าของนางโดยไม่สนใจหวังจิ่นหลิงที่อยู่ข้างหลังเลย

"เฟิ่งชิงเฉิน อย่าไป มันอันตราย..." หวังจิ่นหลิงตะโกน ถึงเขาอยากจะขี่ม้าออกไป แต่เมื่อดูจากสถานการณ์แล้ว เขาไม่สามารถตามทัน ดังนั้นเขาทำได้เพียงตะโกนเท่านั้น

"ข้าไปเพราะอันตราย หวังจิ่นหลิงถ้าหากเจ้าตกอยู่ในอันตราย ข้าก็จะไปหาเจ้าเช่นกัน"

"ฟ่าบๆ..." เฟิ่งชิงเฉินตีแส้ ม้าก็วิ่งเร็วขึ้นและหายวับไปในพริบตา...

เฟิ่งชิงเฉินยังไม่ได้บอกหวังจิ่นหลิงว่าเสด็จอาเก้านั้นคือคนพิเศษของนาง