นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 170

"อ้าขาออกอีกหน่อย" เฟิ่งชิงเฉินมีใบหน้าสงบ นางสอดคีมปากเป็ดเข้าไปในช่องคลอดของฮูหยินรองเซี่ย

ร่างกายของฮูหยินรองเซี่ยสั่นเทา นางกัดริมฝีปากเพื่อสะกดกั้นเสียงกรีดร้องและพยายามให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่

เรื่องนี้มาถึงขนาดนี้แล้ว นางไม่สามารถถอนตัวได้อีกต่อไป

เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้ให้โอกาสฮูหยินรองเซี่ยได้เสียใจภายหลังเลยแม้แต่น้อย หลังจากสอดคีมปากเป็ดเข้าไปแล้ว นางก็เริ่มตรวจสอบเพื่อหาจุดลงมีดผ่าตัด

"โอ๊ย… เจ็บ" ฮูหยินรองเซี่ยร้องออกมา แก้มของนางยิ่งแดงมากขึ้น

"เจ็บตรงไหน? ตรงนี้? หรือว่าตรงนี้?" ใบหน้าของเฟิ่งชิงเฉินดูจริงจัง เช่นเดียวกับที่นางได้กล่าวไว้ ในสายตาของนางแล้ว นี่มันเป็นเพียงแค่อวัยวะหนึ่งเท่านั้น นางสอดนิ้วเข้าไปตรวจก็ไม่ได้รู้สึกอายแต่อย่างใด

ฟู่... ความสงบและความจริงจังของเฟิ่งชิงเฉินแพร่มาสู่ฮูหยินรองด้วย นางกระซิบตอบ "ทางด้านซ้าย ขึ้นมาอีกหน่อย"

"ที่นี่?" เฟิ่งชิงเฉินกดเบาๆ พลางขมวดคิ้ว "อักเสบนิดหน่อย กลับไปข้าจะให้ยากลับไปกินสักสองสามวัน"

"ตกลง" ฮูหยินรองเซี่ยในยามนี้ เฟิ่งชิงเฉินว่าอย่างไรนางก็ว่าตามนั้น

เฟิ่งชิงเฉินตรวจต่อไป ระหว่างนั้นฮูหยินรองก็บอกว่าเจ็บอีกครั้งหนึ่ง ใช้เวลาไปสิบห้านาทีเฟิ่งชิงเฉินก็สามารถระบุตำแหน่งของท่อนำไข่ที่อุดตันได้ในที่สุดและกำหนดตำแหน่งลงมีดเรียบร้อย

เฟิ่งชิงเฉินหยิบคีมปากเป็ดออกมาแล้วโยนลงในน้ำเดือดที่เตรียมไว้ ในเวลาเดียวกันก็ถอดถุงมือโยนลงในถังขยะแล้วเริ่มล้างมือ

น้ำเปล่า น้ำยาฆ่าเชื้อ น้ำเปล่า สบู่ล้างมือและน้ำเปล่า หมอล้วนมีนิสัยรักความสะอาด หลังจากล้างมือบ่อยๆ ฮูหยินรองเซี่ยก็แต่งตัวเรียบร้อยแล้ว บนใบหน้าของนางยังมีร่องรอยเขินอายและหน้าแดงระเรื่อ แต่นางได้ฟื้นคืนเป็นปกติแล้วและกลับมามีท่าทางของฮูหยินตระกูลใหญ่อีกครั้ง

เฟิ่งชิงเฉินถอนหายใจด้วยความโล่งอก นางยังกลัวว่าฮูหยินรองเซี่ยจะอับอาย ดูเหมือนว่าฮูหยินรองจะเคยมีประสบการณ์เช่นกัน

"ฮูหยินรอง นั่งลงก่อน ข้าจะสั่งยาให้ท่าน นอกจากนี้ให้ท่านใช้น้ำยาล้างสองขวดนี้ กลับไปแล้วใช้มันชำระล้างร่างกายส่วนล่างของท่านในเวลากลางคืน แล้วก็ไม่ควรร่วมรักในช่วงนี้ รักษาร่างกายส่วนล่างให้สะอาด อีกเจ็ดวันค่อยมาตรวจใหม่อีกครั้ง หากไม่มีอะไรก็สามารถเริ่มการรักษาได้ทันที"

"ตกลง ข้าเข้าใจแล้ว" ฮูหยินรองเซี่ยเพียงแค่คิดว่าอีกเจ็ดวันจะต้องเจอเรื่องเช่นนี้อีก นางก็มีความคิดอยากจะเอาหัวชนกำแพงอีกครั้ง แต่เมื่อมีครั้งแรกแล้ว ครั้งที่สองก็คงดีขึ้นมาก

เฟิ่งชิงเฉินหยิบดินสอขึ้นมาเขียนสิ่งที่ควรระวังให้แก่นาง

"ฮูหยินรองเซี่ย โรคของท่านข้าจะอธิบายให้ฟังคร่าวๆ สาเหตุที่ท่านไม่สามารถตั้งครรภ์ได้นั้นเป็นเพราะท่อที่ใช้ในการตั้งครรภ์ของท่านอุดตัน สิ่งที่ข้าต้องทำในตอนนี้ก็คือทำให้มันหายอุดตัน

"ถึงเวลานั้นข้าจะใช้มีดผ่าที่ท้องล่างเป็นแผลยาวขนาดหนึ่งนิ้ว จะต้องกลายเป็นแผลเป็นแน่นอน แต่วางใจได้ข้าจะเย็บแผลให้สวยงามและพยายามทำให้แผลเป็นไม่น่าเกลียด"

ในการรักษาโรคของฮูหยินรองมีเพียงวิธีนี้ นางจะค่อยๆ อธิบายไปทีละเล็กละน้อย หากข้าพูดไปทั้งหมดตั้งแต่แรก ท่านจะต้องไม่ยอมรับวิธีการรักษาของนางอย่างแน่นอน

นี่เป็นกลลวงทั่วไปที่คนในยุคปัจจุบันนิยมใช้กัน ใช้ประโยชน์ให้คนตกอยู่ในจิตวิทยาโดยไม่สามารถถอนตัวออกไปได้

ก็เหมือนโครงการหนึ่ง ช่วงแรกๆ มีกระแสฮือฮากันมาก บอกว่าลงทุน 10,000 หยวนจะสามารถหารายได้ 30,000 หยวนและเมื่อหลอกล่อให้ลงทุน 10,000 หยวนสำเร็จแล้วก็จะหาเหตุผลต่างๆ ชวนลงทุนมากขึ้น

ในตอนนี้ถ้าไม่ลงทุนต่อไปเรื่อยๆ ก็จะไม่สามารถรับผลตอบแทนจากเงินลงทุนที่ลงไปครั้งก่อนได้และหากยังคงลงทุนเงินไปกับมันต่อไป อาจมีผลตอบแทนสูง บังคับให้ต้องโดนหลอกต่อไปและใช้สิ่งนี้มาเพื่อปลอบใจตนเองว่าไม่ได้ถูกหลอก

เฟิ่งชิงเฉินก็ใช้หลักการนี้ ตอนแรกนางบอกว่ามันสามารถรักษาได้ จากนั้นจึงเกลี้ยกล่อมให้ฮูหยินรองยอมรับการตรวจของนาง หลังจากตรวจเสร็จแล้วจึงค่อยพูดถึงเรื่องที่เกี่ยวข้องกับการผ่าตัด

เฟิ่งชิงเฉินก้าวถอยหลังและชนเข้ากับชั้นวางของ ขวดที่วางไว้ในช่องร่วงลงไปที่พื้น แต่เฟิ่งชิงเฉินกลับไม่ได้มองดูแม้แต่น้อย "อวี่เหวินหยวนฮั่ว เจ้าพูดอีกครั้งซิ เจ้าบอกว่าใครถูกจับเข้าคุกฟ้านะ?"

"ตงหลิงจิ่ว เมื่อวานตอนที่ข้าไปส่งเขาที่จวนก็พบราชองครักษ์มาพร้อมกับพระราชโองการ เขายังไม่ทันได้เข้าจวนอ๋องก็ถูกราชองครักษ์จับตัวไปที่คุกฟ้าแล้ว" และนี่คือเหตุผลที่เขามาหาเฟิ่งชิงเฉิน

"แย่แล้ว" ตงหลิงจิ่วแพ้น้ำหอมและยังมีผื่นขึ้นตามร่างกาย

ให้ตายเถอะ!

เฟิ่งชิงเฉินเกลียดใจแคบของนาง ไม่รู้ว่าอยู่ในคุกเขาจะทรมานเพียงใด หากผื่นแตกออกมาและไม่ได้จัดการทันเวลาจะต้องยุ่งยากแน่

สถานที่อย่างคุกฟ้าทั้งสกปรกทั้งยุ่งเหยิง โอกาสในการติดเชื้อก็สูงขึ้น

คราวนี้เฟิ่งชิงเฉินเสียใจมากเสียจนหน้าเขียว

ตงหลิงจิ่วเข้าคุกด้วยความผิดร้ายแรง

"แย่มากจริงๆ เคราะห์คราวนี้เขาคงรอดยาก หลายปีมานี้จักรพรรดิเพ่งเล็งตงหลิงจิ่วและพยายามจับผิดเขาอยู่ น่าเสียดายที่เขาไม่เคยเกี่ยวข้องกับการเมือง เขาปลีกวิเวกไม่ยุ่งกับเรื่องทั่วไป แต่แค่การออกล่าสัตว์ขององค์ชายชุนหยูเพียงครั้งเดียว ไม่คิดถึงเลยว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น" สิ่งที่อวี่เหวินหยวนฮั่วกังวลนั้นแตกต่างจากเรื่องที่เฟิ่งชิงเฉินกังวลอย่างสิ้นเชิง แต่ทั้งสองก็ไม่ได้ส่งผลต่อความกังวลซึ่งกันและกัน

"เกิดอะไรขึ้น อวี่เหวินหยวนฮั่ว เจ้าเล่ามาให้ละเอียด" เฟิ่งชิงเฉินกลับมารู้สึกตัวและหยุดคิดถึงผื่นบนร่างกายของตงหลิงจิ่ว

ช่วยคนออกจากคุกก่อนต่างหากที่สำคัญที่สุด