นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 202

ม้าหยุดลง เฟิ่งชิงเฉินยังไม่ทันได้สติ นางก็ถูกหิ้วตัวไปราวกับลูกสุนัข นางรู้สึกวกวนไปมาหาทิศทางไม่เจอ

เฟิ่งชิงเฉินรู้เพียงว่าตนกำลังเดินลงไปในที่ต่ำลงเรื่อยๆ หากว่าเดาไม่ผิด คนเหล่านี้อาจจะกำลังพานางลงไปที่สถานที่คล้ายวังใต้ดิน

"ปัง" พวกเขาโยนเฟิ่งชิงเฉินลงพื้นไปโดยไม่บอกกล่าวกระไรก่อน โชคดีที่เฟิ่งชิงเฉินไหวพริบดี นางเอามือปิดหัวเอาไว้ แล้วกลิ้งลงพื้นแทน

มันน่าอายอย่างมาก แต่ก็ดูดีกว่าหน้าทิ่มพื้น

"ฮ่าๆๆๆ ......"

ท่าทีตลกของนาง ทำให้คนในห้องนั้นหัวเราะเสียงดังออกมา

"เฟิ่งชิงเฉิน เจอกันครั้งแรก เจ้าทำให้ข้าประหลาดใจยิ่งนัก" เสียงที่เย็นชาเล็กน้อยดังขึ้น และหยุดเสียงหัวเราะทุกคนเอาไว้

เฟิ่งชิงเฉินลุกขึ้น แล้วจับที่แขนของตนและกล่าวว่า "ขอบคุณสำหรับคำชม แต่ข้าไม่หวังว่าจะเจอเจ้า"

"ไม่เจอข้างั้นหรือ? เจ้าคิดว่าเจ้าสามารถควบคุมได้หรือ?"

เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกเจ็บที่ข้อมือ จากนั้นนางก็ล้มลงในอ้อมกอดของชายผู้หนึ่ง บนร่างกายของชายผู้นั้นมีกลิ่นหอมอำพัน

คนในราชวงศ์?

ไม่ใช่จูเซียงตั๋งวี่หรอกหรือ?

ขณะที่ครุ่นคิด ผ้าสีดำบนดวงตาของเฟิ่งชิงเฉินก็ถูกเอาออกไป เฟิ่งชิงเฉินหลับตาแน่น เพราะนางไม่อยากทราบว่าเป็นผู้ใด

ชายคนนั้นกอดเฟิ่งชิงเฉินเอาไว้ อีกมือหนึ่งถือผ้าที่ดึงออกมา

"เฟิ่งชิงเฉิน ผ้านี้ใช้ทำอะไร?" ชายคนนั้นตรวจสอบแล้วพบสิ่งผิดปกติในผ้าเช็ดหน้า

"ผ้าสีดำที่พวกเจ้าให้มาสกปรกเกินไปและทำให้เคืองตา" เฟิ่งตัวแข็งทื่อเล็กน้อย เพราะทั้งสองแนบชิดอิงกาย ท่าทีโง่เขลานี้ของนางทำให้ชายผู้นั้นมีความสุขอย่างมาก ชายผู้นั้นทิ้งผ้าสีดำและผ้าเช็ดหน้าลงพื้น เขาเอื้อมมือออกไปและบีบคางของเฟิ่งชิงหลิง

"ลืมตาแล้วมองมาที่ข้า"

"ไม่"

"ข้านับถึงสาม หากเจ้าไม่ลืมตา ข้าจะจูบเจ้า จูบจนกว่าเจ้าจะลืมตาขึ้นมา" ชายคนนั้นใช้ปลายนิ้วถูที่ริมฝีปากของเฟิ่งชิงเฉิน

เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกเย็นชาและเกลียดชัง ไร้ยางอายมาจากไหนกันเป็นชายที่น่าขยะแขยงอย่างมาก นางกัดฟันและลืมตามองดูใบหน้าที่อยู่ตรงหน้า

เขามีผิวขาวราวกับไม่ได้เจอแสงแดดมานานหลายปี ดวงตาที่เรียวยาวของเขามีแววตาเย็นชา ใบหน้าของเขาอ่อนโยนเล็กน้อย แต่ไม่ดูเป็นหญิง

เฟิ่งชิงเฉินพบว่าข้อดีที่ได้มายุคโบราณก็คือ มีชายรูปงามมากมาย ในบรรดาผู้ชายที่ตนรู้จักนั้น ไม่มีใครที่หน้าตาขี้เหร่เลย แม้ว่าจะไม่ได้หล่อเหลามากมาย แต่ก็มีบุคลิกที่ดูดีอย่างมาก

เพียงแต่ว่า เหตุใดชายตรงหน้านี้จึงคุ้นเคยนัก? เฟิ่งชิงเฉินครุ่นคิดอยู่นาน ทันใดนั้นดวงตาของนางเป็นประกาย และตะลึงจนปากเป็นรูปตัว O

ชายคนนี้ดูเหมือนโจวสิงอย่างมาก เมื่อตอนที่โจวสิงมาที่จวนเฟิ่งเป็นครั้งแรก ตอนที่เขาดูป่วยหน้าตาของเขาคล้ายกับชายคนนี้อย่างมาก เพียงแต่ว่าชายคนนี้รูปงามกว่าโจวสิง

" เจ้าเป็นใคร?" บนโลกนี้ไม่มีใครที่หน้าคล้ายกันโดยไร้เหตุ ชายคนนี้จะต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับโจวสิงอย่างแน่นอน

เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกว่าหัวใจของตนเต้นแรง

โจวสิงเป็นคนหนานหลิงหรือ?

บ้าจริง อย่างที่เขาว่าจริงว่า จะรับคนที่อยู่ข้างถนนเข้าบ้านมาง่ายๆ มิได้ หากว่าโจวสิงเป็นไส้ศึกของหนานหลิงที่แฝงตัวอยู่ในตงหลิงขึ้นมา นางแย่แน่เลย การซ่อนไส้ศึกเอาไว้โทษหนักเท่ากับทรยศบ้านเมือง หากว่าเรื่องแดงขึ้นมาไม่ว่าใครก็ช่วยนางไม่ได้

"เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่?" ชายคนนั้นไม่ตอบ แต่ถามนางกลับ และในขณะเดียวกันก็กอดเฟิ่งชิงเฉินไว้บนตักของตน

ชายหนุ่มรูปงามมองไปที่เฟิ่งชิงเฉินและหลังจากยืนยันว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่ได้โกหกแล้ว เขายิ้มและกล่าวว่า " มีข่าวลือว่าเฟิ่งชิงเฉินเก่งในการรักษาบาดแผล และมันก็เป็นความจริง วันนี้ข้าจะให้โอกาสเจ้า หากว่าเข้าจัดการบาดแผลของข้าเรียบร้อยได้ ข้าจะพาเจ้ากลับไปที่หนานหลิง"

"หนานหลิง พวกเจ้าไม่ใช่จูเซียงตั๋งอวี่หรือ? พวกเจ้าเป็นคนหนานหลิงหรือ?" เฟิ่งชิงเฉินอ้าปากค้างและหายใจเข้าลึกๆ ทันทีที่พูดเช่นนี้นางก็รู้สึกเศร้าใจ

คราวนี้คนพวกนี้จะไม่ปล่อยตนไปอย่างแน่นอน

เป็นไปตามคาด ชายรูปงามบีบคอเฟิ่งชิงเฉินทันที "เจ้าฉลาดมาก แต่คนที่ฉลาดมักอยู่ได้ไม่นาน"

"เจ้าบอกกับข้าเอง" เฟิ่งชิงเฉินพยายามอธิบาย นางพนันว่าชายคนนี้จงใจเปิดเผยตัวตนของเขา

เฟิ่งชิงเฉินด่าทอตี๋ตงหมิงในใจ หากมิใช่เพราะไอ้สารเลวนั่น นางจะตกมาอยู่ในจุดนี้ได้อย่างไร?

คดีจูเซียงบ้าบอกระไรกัน หากเป็นจูเซียงเน่จริง นางก็ไม่มีกระไรจะพูด เพราะนางมีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องนั้น

แต่ คนกลุ่มนี้คือคนหนานหลิง คนที่ชนะสงครามหนานหลิงมิใช่นางสักหน่อย แต่เป็นอวี่เหวินหยวนฮั่ว ตอนนั้นเขาพวกยังไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ

อือ... เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เฟิ่งชิงเฉินน้ำตาแทบไหล อวี่เหวินหยวนฮั่วก็แค่ช่วยนางเอาไว้ไม่กี่ครั้ง นางต้องเอาชีวิตตัวเองมาคืนบุญคุณนี้เลยหรือ? และยังต้องคืนให้กับคนหนานหลิงอีก

"แล้วอย่างไร? เจ้าคิดว่าเข้ามาในนี้แล้ว ข้าจะปล่อยเจ้าไปอีกหรือ? เฟิ่งชิงเฉินเจ้าคิดว่าข้าสังหารเจ้าหรือพาเจ้ากลับหนานหลิงดี" ชายรูปงามตัดสินใจแต่แรกแล้วว่าจะไม่ปล่อยเฟิ่งชิงเฉินกลับไปตงหลิงอย่างแน่นอน

แกล้งนาง ก็แค่อยากจะได้ข้อมูลบางอย่างออกจากปากนาง แต่......

ผู้หญิงคนนี้ฉลาดในเวลาที่ไม่ควร ผ่านไปตั้งนานก็ยังไม่สามารถล่อนางได้ อย่าว่าแต่จะหลอกให้นางให้ข้อมูลเลย

"คุณชาย……"

นางยังไม่ทันได้กล่าว ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เป็นระเบียบดังขึ้น ในขณะเดียวกันมีชายชุดสีเทาวิ่งเข้ามา "องค์ชายสาม คนของตงหลิงบุกเข้ามาแล้วขอรับ"