นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 210

"เหยาหวา คนผู้นั้นเจ้าเป็นคนจัดการหรือ?" ซีหลิงเทียนเหล่ยเข้าใจว่าสตรีนางนั้นออกมาด่าทอเพียงเพราะเป็นนิสัย คิดไม่ถึงว่าแท้จริงแล้วจะมีคนบงการ

แต่จะว่าไปแล้วก็ใช่ คนธรรมดาต่อให้จะตำหนิติเตียนออกมาสักสองสามประโยค ก็คงไม่กล้ากล่าวอย่างไม่น่าฟังเช่นนี้ ถึงอย่างไรเฟิ่งชิงเฉินก็นับว่าเป็นบุตรสาวในตระกูลขุนนาง ตอนนี้แม้จะตกต่ำ แต่ก็ไม่ใช่คนที่ชาวบ้านธรรมดาจะรังแกกันได้

"ไม่ใช่ข้า" แม้นางจะอยากทำเช่นนี้แต่ก็ไม่มีเวลาพอจะไปใส่ใจเรื่องเล็กๆ น้อยๆ อีกอย่างวิธีการต่ำช้าแบบนี้ นางไม่สนใจจะใช้มัน

"แล้วใครกันที่เกลียดชังเฟิ่งชิงเฉินเพียงนี้ หยิบอ้างเอาพ่อแม่ของนางมาด่าทอ" ซีหลิงเทียนเหล่ยเชื่อว่าเหยาหวาไม่หลอกเขา

คนโบราณ ค่อนข้างจะงมงาย พวกเขาเชื่อว่าหากตายไปหากระดูกไม่เจอและไม่มีที่ฝังศพ คนเหล่านี้เป็นคนชั่ว และบังเอิญเหลือเกินที่บิดามารดาของเฟิ่งชิงเฉินตายอย่างไม่มีศพและไม่มีที่ฝัง ประโยคนี้ที่เมื่อด่าออกมาเห็นได้ชัดว่าเป็นสิ่งที่ทำให้ปวดหัวใจมากที่สุด

โชคดีเหลือเกินที่เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้เป็นคนดังนั้น ไม่ฉะนั้นเรื่องในวันนี้ที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องใหญ่โตขึ้นมา ผู้ที่สิ้นใจไปแล้วมีเกียรติที่สุด แม้แต่คนที่ตายไปแล้วยังถูกเอามากล่าวถึงเช่นนี้ ผู้ที่บงการเรื่องนี้อยู่ข้างหลังทำเกินไปแล้วจริงๆ

จะว่าไปแล้วผู้ที่บงการอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ ต้องการให้เฟิ่งชิงเฉินไม่อาจออกเรือนได้ไปทั้งชีวิตหรือ? ไม่อย่างนั้นเหตุใดจึงใดใช้วิธีต่ำช้าแบบนี้

ซีหลิงเทียนเหล่ยส่ายหน้าไม่อยากจะไปสนใจเรื่องราวเล็กน้อยเหล่านี้อีก วันคล้ายวันประสูติของจักรพรรดิตงหลิงใกล้จะมาถึงแล้ว สิ่งสำคัญในบัดนี้ของเขาก็คือจะแทรกตัวเข้าไปจับปลาตัวนี้ได้อย่างไร ในสายตาของซีหลิงเทียนเหล่ย ราชวงศ์ตงหลิงเป็นเหมือนกับเนื้อก้อนโต

……

เฟิ่งชิงเฉินเดินไปถึงที่จวนเฟิ่ง มองเห็นประตูจวนที่เปลี่ยนเป็นบานใหม่ ในใจนางก็รู้สึกซาบซึ้งขึ้นมา นี่คือบ้านของนาง

เมื่อก้าวขาขึ้นไปที่บันได ตั้งใจจะเคาะไปที่ประตูแต่บังเอิญที่ประตูนั้นถูกเปิดออกเสียก่อน

ผู้ที่เปิดประตูนั่นคือโจวสิงเมื่อเห็นเขาโผล่ศีรษะออกมา อีกทั้งใต้ขอบตาดำคล้ำอย่างเห็นได้ชัด ดูเหมือนว่าไม่ได้นอนมาทั้งคืนเมื่อพบว่าเป็นเฟิ่งชิงเฉินที่เดินทางกลับมาเขาก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่า แล้วกล่าวด้วยความดีใจว่า "ท่านพี่ กลับมาแล้วหรือ! กลับมาคนเดียวหรือ? พบอันตรายหรือไม่ บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?"

โจวสิงเข้าไปลากเฟิ่งชิงเฉินเข้ามาด้วยน้ำเสียงดีอกดีใจ

"อาการบาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น ไม่ส่งผลกระทบใด เพียงให้ซุนซือสิงมาดูอาการให้ข้าก็พอ แล้วให้สะใภ้เถี่ยนำน้ำมาให้ข้า ข้าต้องการชำระกาย" น้ำเสียงของเฟิ่งชิงเฉินดูผ่อนคลายลงไม่น้อย จึงทำให้โจ้ซิ่งมองไม่ออกถึงความผิดปกติไปของนางเลย

"อืม" โจวสิงรีบเรียกคนใช้ให้ไปจัดการ เฟิ่งชิงเฉินครุ่นคิดแล้วเสริมขึ้นอีกประโยคว่า "โจวสิง ถ้ามีคนมาหาข้า ให้บอกว่าข้าเหนื่อยล้า กำลังพักผ่อน ไม่ต้องการพบผู้ใด"

โจวสิงชะงักฝีเท้าลงชั่วครู่ เขารู้ดีว่าเรื่องเมื่อคืนนี้คงมีใครบางคนจัดการวางแผนแน่ แต่คิดไม่ถึงว่าในครั้งนี้จะทำให้เฟิ่งชิงเฉินโกรธได้

"อืม" หากมีวันใดวันหนึ่ง เฟิ่งชิงเฉินรู้เข้าว่าตนวางแผนจัดการนางเช่นกัน แล้วนางจะเป็นเช่นวันนี้โกรธจนไม่ยอมพบหน้าเขาหรือไม่?

โจวสิงยกมือขึ้นกุมหน้าอกของตนแล้วรีบเดินทางจากไป......

เรื่องบางเรื่องเมื่อเริ่มต้นแล้วก็ไม่อาจหยุดลงได้ อย่างน้อยการที่ทั้งสองได้พบกันก็ไม่ได้ตั้งใจวางแผนมาก่อน