นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 228

"ไม่ต้องนับแล้ว ของที่เจ้าอยากได้อยู่ในกล่องเหล็กใต้หมอน" แผนที่เส้นทางมังกรจะมีประโยชน์ก็ต่อเมื่อรวบรวมให้ได้เก้าชิ้นเท่านั้น และแต่มันก็คุ้มค่าที่จะแลกมาด้วยชีวิต!

ซีหลิงเทียนเหล่ยคิดในใจว่าไม่ช้าก็เร็วเขาจะแย่งมันกลับมาจากหลานจิ่วชิง

"จับตาดูเขาไว้ให้ดี" หลานจิ่วชิงขยิบตาให้ปู้จิงหยุน เพื่อส่งสัญญาณว่าเขาจะฆ่าซีหลิงเทียนเหล่ยเมื่อเขาได้รับของมา

หลานจิ่วชิงไม่เคยทำเรื่องอะไรเช่นนี้มาก่อน

ซีหลิงเทียนเหล่ย เข้าใจว่าคนสองคนนี้จะไม่ยอมปล่อยเขาไปอย่างแน่นอน เช่นเดียวกับหลังจากวันนี้ ถ้าเขารอดไปได้เขาจะไม่ปล่อยหลานจิ่วชิงไปโดยเด็ดขาด

เมื่อหลานจิ่วชิงหันไปหาบางอย่าง ซีหลิงเทียนเหล่ยก็ล้มลงและกลิ้งไปบนพื้น

"ป้าบ..." เมื่อกดปุ่มเตียงก็ทรุดลงทันที หลานจิ่วชิงสามารถจับกล่องเหล็กได้ และเท้าของเขาลอยขึ้นไปในอากาศและล้มลง

"จิ่วชิง!"ปู้จิงหยุนไม่สนใจซีหลิงเทียนเหล่ยและเอื้อมมือออกไปอย่างรวดเร็วและดึงจิ่วชิงนั้นขึ้น

"ไปกันเถอะ" หลานจิ่วชิงถือกล่องไว้แน่น และใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ

คราวนี้เขาไม่ประมาทอีกแล้ว เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าซีหลิงเทียนเหล่ยจะวางกับดักไว้มากมายที่นี่

คิดว่าจะมีชีวิตรอดไปได้รึ ซีหลิงเทียนเหล่ยกระแทกเพื่อให้แท่งเหล็กหนาราวกับแขนหล่นจากหลังคา

"จิ่วชิง ระวัง" ปู้จิงหยุนรีบผลักหลานจิ่วชิงออกไปแต่กลับเป็นเขาที่ได้รับบาดเจ็บแทน

"อั่ก" เขากระอักเลือดและล้มลงบนหลังหลานจิ่วชิง

"เจ้างั่ง" หลานจิ่วชิงดุด้วยเสียงต่ำจากนั้นก็กระโดดออกไปทางหน้าต่างโดยมีปู้จิงหยุนอยู่บนหลัง

"เจ้าจะบาดเจ็บไม่ได้" ปู้จิงหยุนพูดอย่างอ่อนแรง

ในตอนนี้ยามจากนอกสวนจิงเยว่ก็รีบเข้ามาเช่นกัน

"องค์รัชทายาท"

"ตามไปฆ่าพวกมัน" คราวนี้ซีหลิงเทียนเหล่ยโกรธจริงๆหลานจิ่วชิงและปู้จิงหยุนทำเขาไว้แสบมาก

ครับ

"องค์รัชทายาท ท่านบาดเจ็บเหรอ?"

"สำนักหมอซวน รีบไปที่วังเพื่อรายงานจักรพรรดิตงหลิงทันที โดยบอกว่าพบผู้ลอบสังหาร และขอให้ตงหลิงออกคำสั่ง" ซีหลิงเทียนเหล่ยใบหน้าเต็มไปด้วยพิษร้าย ผมเผ้ากระเซอะกระเซิงและซ่อนตัวอยู่ในความมืด

สวนจิงเยว่กำลังวุ่นวายและจักรพรรดิก็รู้ข่าวอย่างรวดเร็วและสั่งให้ปิดเมืองทันที เพื่อหาผู้ลอบสังหารและส่งซุนเจิ้งเต่าและคนอื่นๆไปที่สวนจิงเยว่ เพื่อดูอาการและรักษาซีหลิงเทียนเหล่ย

ซีหลิงเหยาหวาเมื่อได้ยินข่าว นางก็ออกมาจากวังด้วย

เจ้าหน้าที่และทหารตรวจค้นทั่วเมือง ตี๋ตงหมิงที่กำลังนอนหลับสนิทถูกปลุกขึ้นมาด้วยใบหน้าที่มืดดำเพื่อดูแลเรื่องการค้นหา

ในขณะเดียวกันเฟิ่งชิงเฉินที่กำลังกลับสนิท ก็มีหลานจิ่วชิงนั้นมาปลุกเพื่อให้นางรักษาปู้จิงหยุน

จิ่วชิงนั้นไม่อยากที่จะรบกวนเฟิ่งชิงเฉินที่กำลังหลับสบาย แต่มันจำเป็นจริงๆ เขาพาปู้จิงหยุนไปที่ห้องผ่าตัดและปลุกเฟิ่งชิงเฉินลงไป

"คราวนี้ใครได้รับบาดเจ็บมาอีกล่ะ?" เฟิ่งชิงเฉินสวมเสื้อคลุมและเดินตามหลานจิ่วชิงออกไปด้วยสีหน้ามืดมน

วันนี้เหนื่อยจริงๆ ปล่อยให้เป็นหน้าที่เจ้าได้ไหม?

"คนก่อนที่ช่วยชีวิตครั้งล่าสุด" หลานจิ่วชิงก็ยังไม่บอกความจริงซักที

เฟิ่งชิงเฉินบ่น เหมือนนางกำลังช่วยเหลือคนอย่างไม่ถูกต้องยังไงไม่รู้ วันหนึ่งนางจะต้องเจอปัญหาแน่นอน

อาการบาดเจ็บขอปู้จิงหยุนอยู่ที่หลังซึ่งค่อนข้างหน้าเป็นห่วงอวัยวะภายในของเขาก็เสียหายเช่นกัน เฟิ่งชิงเฉินขมวดคิ้ว

"เฟิ่งชิงเฉิน ช่วยรีบจัดการให้ข้าที วันนี้ข้าไม่มีเวลา" หลานจิ่วชิงเร่งเร้า

เฟิ่งชิงเฉินรู้ทันทีว่าคนกลุ่มนี้กำลังตามหาหลานจิ่วชิง ดังนั้นนางจึงทำตัวเฉยเมยและกลับไปที่ห้องของนาง เมื่อตี๋ตงหมิงเข้ามาเฟิ่งชิงเฉินนั้นทำเหมือนนางเพิ่งตื่นนอน

"เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าได้ยินเสียงอะไรบ้างไหม" ตี๋ตงหมิงมาตรวจสอบเป็นการส่วนตัว มีทหารกำลังตามหาตัวผู้ลอบสังหารอยู่

เขาค้นหาอย่างไม่เลือกปฏิบัติ

"เสียงอะไรรึ?" เฟิ่งชิงเฉินตกอยู่ในอาการมึนงง เจ้าหน้าที่และทหารที่เข้าไปค้นหาไม่พบสิ่งผิดปกติใดๆ ตี๋ตงหมิงจึงไม่รบกวนอีกต่อไป

"เฟิ่งชิงเฉิน ช่วงนี้เหตุการณ์ในบ้านเมืองไม่ค่อยสงบเท่าไหร่ เจ้าถ้าไม่จำเป็นอย่าออกไปข้างนอกเด็ดขาด" ตี๋ตงหมิงเตือนนางอย่างใจดี

"ขอบคุณท่านมาก ชิงเฉินเข้าใจแล้ว" เฟิ่งชิงเฉินก้มศีรษะลงและคิดกับตัวเอง นี่อาจเป็นเหตุผลที่ลุงจิ่วฮวงเสด็จอาเก้ามอบตราประทับให้เธอ?

ตอนนี้เหตุการณ์ยังไม่สงบ เจ้าอาจจะเจออันตรายได้

มุมริมฝีปากของ เฟิ่งชิงเฉินยกขึ้นเล็กน้อย และดวงตาของนางก็โตขึ้น

เฟิ่งชิงเฉินไม่กลัวใคร!

หลังจากส่งตี๋ตงหมิงออกไป เฟิ่งชิงเฉินได้ตรวจดูอาการของซุนฮูหยิน เมื่อเห็นว่านางสบายดี เฟิ่งชิงเฉินก็โล่งใจเช่นกัน ยี่สิบสี่ชั่วโมงหลังจากการผ่าตัดเป็นช่วงเวลาที่อันตรายและไม่สามารถทำอะไรผิดพลาดได้

เมื่อเฟิ่งชิงเฉินกำลังจะกลับไปนอนนั้น ลุงไทก็มารายงานว่ามีคนมาจากวังโดยบอกว่าเป็นรัชทายาทซีหลิง ได้รับบาดเจ็บจากการลอบสังหาร คนในวังจึงจะขอเชิญเจ้าไปช่วยรักษาน่ะ

ได้โปรด ได้โปรด !

ทันทีที่เฟิ่งชิงเฉินออกไปก็เห็นทหารยามสองแถวจ้องมองมาที่นาง นางรู้ทันทีว่าถ้าหากนางไม่ไปก็คงจะต้องมีการใช้กำลังบังคับนาง

นี่คงเป็นกลอุบายขององค์หญิงเหยาหวา เฟิ่งชิงเฉินนั้นไม่เคยนำความคับข้องใจส่วนตัวกับเรื่องงานมาปนกันอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นยังไงซะมันก็เป็นหน้าที่ของนางที่ต้องช่วยเหลือ

เฟิ่งชิงเฉินกลับไปที่ห้องผ่าตัดและหยิบกล่องยาออกมาแล้วเดินตามอีกฝ่ายไป...

องค์ชายซีหลิง เจอกันอีกแล้ว!