นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 27

เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกอึดอัดใจยิ่งนัก

การที่นางเดินทางมายังสถานที่แห่งนี้ มิว่านางรุกรานใครก็ตามโดยมิได้ตั้งใจก็ล้วนเป็นคนใหญ่คนโต คนที่อยากจะทำให้นางอับอายขายหน้า พวกคนที่ต้องการฆ่านางก็สามารถฆ่าได้โดยมิต้องกังวลการละเมิดกฎหมายเลย

ทั้งตงหลิงจื่อลั่ว ทั้งฮองเฮา ทั้งซูเหวินชิง และบัดนี้ยังมีผู้ตรวจการแห่งซุ่นเทียนฝู่อีก

นางช่างโชคร้ายจริงที่ทำให้คนจำนวนมากขุ่นเคืองเช่นนี้

อ๊าก……

เฟิ่งชิงเฉินอยากจะฆ่าคนเหลือเกินตอนนี้

โจวสิงมิได้สังเกตความโกรธของเฟิ่งชิงเฉิน บัดนี้ใบหน้าของเขาแดงเรื่อร้อนไปถึงหู ดวงตาของเขาเป็นประกายแต่มิกล้ามองเฟิ่งชิงเฉิน เขาเพียงส่ายหน้าตามสัญชาตญาณ "ข้า ข้า ข้ามิรู้"

ในเวลานี้ โจวสิงเพิ่งจะนึกได้ถึงเรื่องอื้อฉาวเกี่ยวกับเฟิ่งชิงเฉินที่หน้าประตูเมืองเมื่อมิกี่วันก่อน

มิใช่ว่าโจวสิงจำมิได้ เพียงแต่การปรากฏตัวที่มั่นใจในตัวเองของเฟิ่งชิงเฉินทำให้มิอาจเชื่อมโยงนางกับ "คุณหนูเฟิ่ง" ที่มีข่าวลือได้เลย

มิมีสตรีคนไหนที่สามารถหัวเราะโลดเต้นได้เมื่อต้องเผชิญกับเรื่องแบบนี้ เฟิ่งชิงเฉินคนนี้เป็นคนแปลกแตกต่างจริงๆ

โจวสิงพยักหน้าอย่างจริงจังเพื่อยืนยันสิ่งที่เขากล่าว แต่เมื่อเขาเดินมาถึงจุดสุดยอดของชีวิตและมองย้อนกลับไปในอดีต เขาจึงได้ตระหนักว่าการประเมินเดิมของเขานั้นต่ำเกินไป เฟิ่งชิงเฉินมิใช่คนแปลก แต่นางคือสัตว์ประหลาดต่างหาก

เมื่อพบเรื่องเหล่านี้แต่เช้าตรู่ แม้เฟิ่งชิงเฉินจะใจกล้าแค่ไหนก็ต้องระมัดระวัง แต่เมื่อเห็นท่าทางที่เป็นห่วงของตนของโจวสิง เฟิ่งชิงเฉินก็ปลอบเขาว่า "มิต้องกังวลไป มิเป็นไรหรอก ให้พวกเขารอข้าสักครู่ ข้าเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจะออกไป"

แม้จะขายหน้าต่อคนในตระกูลได้ แต่จะทำขายหน้าต่อคนอื่นมิได้

นางปฏิบัติต่อโจวสิงเป็นครอบครัวของนางคนหนึ่ง

"ตกลง ข้าจะไปเดี๋ยวนี้" โจวสิงเหลือบมองเฟิ่งชิงเฉินอย่างกังวลแล้ววิ่งออกไปรวดเร็วราวกับแมลงวัน

ในเวลาเดียวกัน เขาก็แอบตัดสินใจในใจว่าต้องซื้อบ่าวรับใช้สักคน มิฉะนั้นเขาคงมิกล้ามาที่เรือนด้านในอีก

เฟิ่งชิงเฉินเปลี่ยนเสื้อผ้าของนางเรียบร้อย เมื่อนางมาถึงห้องโถงก็เห็นคนรู้จักเข้าสองคน "อ้าว เป็นพวกเจ้าอีกแล้ว?"

"หึๆ!" เจ้าหน้าที่ทั้งสองยิ้มและลุกขึ้นทันที

สองคนนี้เป็นเจ้าหน้าที่ซึ่งเดินทางมาจวนเฟิ่งในวันนั้นเพื่อให้เฟิ่งชิงเฉินไปรับศพบ่าวรับใช้

"มีเรื่องใดงั้นหรือ?" เฟิ่งชิงเฉินพยายามสงบสติอารมณ์

จะทำเช่นไรได้ เมื่อมองไปที่เจ้าหน้าที่ทั้งสองคนนี้แล้ว เฟิ่งชิงเฉินเดาว่าตนคงเดาผิดไป หากเป็นบิดาของคุณชายเหยียนจริง พวกเขาทั้งสองจะสึภาพเช่นนี้หรือ?

ตงหลิงจื่อลั่ว ข้าขอโทษ ข้าเพิ่งเข้าใจเจ้าผิดไป

เฟิ่งชิงเฉินกล่าวในใจอย่างเงียบๆ

ฮัดชิ้ว!

ด้านนอกวังหลวง ตงหลิงจื่อลั่วยืนอยู่ต่อหน้าฝูงชนเอามือถูจมูกของเขา

"ท่านอ๋อง?" ผู้คุ้มกันที่อยู่ข้างหลังเขาหันไปทางด้านข้างเพื่อคุ้มกันอย่างรวดเร็ว ขณะเดียวกันก็ทำท่าทางตื่นตระหนก

แม่ทัพอวี่เหวินเอาชนะราชวงศ์หนานหลิงและกลับมาอย่างมีชัย วันนี้เขาได้ย้ายกลับไปมายังราชวงศ์ เสด็จอาเก้าได้นำขุนนางและทหารออกมาต้อนรับเขาที่นอกประตูเมือง

หากมีสิ่งใดผิดพลาดในเวลานี้ขึ้นมาก็จะเป็นการมิเคารพต่อผู้ทำผลงาน หากขุนนางเหล่านั้นมีส่วนร่วมในการยื่นหนังสือคำร้อง แม้แต่องค์ชายคนโปรดของจักรพรรดิก็มิสามารถทำให้เขาพอใจได้

"มิเป็นไร" ตงหลิงจื่อลั่วโบกมือขึ้น เขาคิดในใจว่าตนมิได้เจ็บป่วยแต่อย่างใด คาดว่าคงจะมีคนด่าเป็นแน่

จากนั้นเงาของเฟิ่งชิงเฉินก็ปรากฏขึ้นในใจของตงหลิงจื่อลั่วขึ้นอย่างบังเอิญ

เมื่อตงหลิงจื่อลั่วคิดได้ดังนั้น ก็รู้สึกว่าความเป็นไปได้สูงนัก ผู้ส่งสารเข้ามารายงานว่ากองทัพของแม่ทัพอวี่เหวินยังอยู่ห่างจากประตูเมืองถึงยี่สิบลี้

ตงหลิงจื่อลั่วรีบยืดกายทำให้จิตใจสงบ

......

เฟิ่งชิงเฉินนั่งอย่างสงบบนที่เก้าอี้ตำแหน่งเจ้าบ้าน นางหยิบถ้วยที่วางอยู่บนโต๊ะและยกดื่ม มิคิดว่าเรื่องที่ขุนนางสองคนนี้เดินทางมาจะเป็นเรื่องใหญ่

โจวสิงพยักหน้าเบาๆ สตรีนางนี้มีจิตใจแข็งแกร่งยิ่งนัก แม้นางจะกังวลว่าผู้ตรวจการแห่งซุ่นเทียนฝู่จะสร้างปัญหาให้กับนาง แต่นางก็ดูมิได้ตกใจเลย

หากเขามีทัศนคติเช่นเฟิ่งชิงเฉินสักหน่อย บางทีเขาอาจจะมิตกต่ำมาถึงจุดนี้

เฮ้อ อนิจจา......เวลาชีวิต

โจวสิงส่ายหัวและถอยห่างออกไปเงียบๆ ในฐานะคนธรรมดา เขายังคงค่อนข้างมีแรงกดดันทางจิตใจที่ต้องพบขุนนาง

"เจ้าบอกว่ามีเรื่องรีบเร่งมิใช่หรือ มีเรื่องใดจะสนทนากับข้าเล่า?" เฟิ่งชิงเฉินเริ่มสนทนาเมื่อเห็นเจ้าหน้าที่ทั้งสองมิเอ่ยสิ่งใดออกมาเป็นเวลานาน

บัดนี้เขาก็มิรู้ว่าต้องทำอย่างไร จู่ๆ ลูกน้องของเขาก็กล่าวถึงเฟิ่งชิงเฉินขึ้นมา และอธิบายรายละเอียดว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องเก็บศพวันนั้น

เรื่องนี้ซูเหวินชิงได้กำชับเอาไว้ว่าห้ามเผยแพร่ออกไปเด็ดขาด

แต่คำกำชับอยู่ส่วนกำชับ โอกาสดีเช่นนี้พวกเขาจะปล่อยไปได้อย่างไร

ด้วยเหตุนี้ ดูเหมือนว่าผู้ตรวจการซุ่นเทียนฝู่จะจับฟางเส้นสุดท้ายเอาไว้ได้ จึงรีบสั่งเจ้าหน้าที่ไปขอร้องให้เฟิ่งชิงเฉินช่วย

เขากำชับย้ำว่าให้สุภาพต่อนาง และเชิญตัวนางมาให้ได้

"ผู้ตรวจการซุ่นเทียนฝู่ของพวกเจ้าแซ่อะไร?" หลังจากได้ยินเรื่องนี้ เฟิ่งชิงเฉินก็เอ่ยถามคำถามที่มิเกี่ยวข้องกันเลยสักน้อย

แม้ว่าเจ้าหน้าที่ทั้งสองจะแปลกใจ แต่ก็ยังคงตอบกลับอย่างเหมาะสมว่า "เขาแซ่เว่ย นามว่าเสวียเหลียง......"

"เอาละ มิต้องบอกแล้ว" เฟิ่งชิงเฉินโบกมือของนางขึ้นทันทีที่ได้ยินว่ามิใช่แซ่หยวน

"ใต้เท้าเว่ย? เขาเป็นผู้ตรวจการแห่งซุ่นเทียนฝู่ตั้งแต่เมื่อไร?"

"เมื่อห้าวันก่อน ผู้ตรวจการซุ่นเทียนฝู่ก่อนหน้านี้คือท่านเหยียน เขาถูกปล่อยตัวออกไป" เจ้าหน้าที่คาดเดาได้ถึงความคิดนางจึงอธิบายในสิ่งที่เฟิ่งชิงเฉินต้องการรู้อย่างรวดเร็ว

"อ้อ...…" เฟิ่งชิงเฉินพยักหน้าแล้วยืนขึ้น ยกมือคำนับไปยังเจ้าหน้าที่ทั้งสอง "ท่านทั้งสอง ข้าเข้าใจเรื่องราวเหล่านี้แล้ว แต่ข้าต้องขออภัยด้วย ข้ามิอาจช่วยได้ ข้ามิใช่ผู้พิสูจน์ศพ เรื่องของคุณชายรองตระกูลซูนั้นเป็นเพียงความบังเอิญ ท่านทั้งสองขอให้เดินทางกลับโดยสวัสดิภาพ ข้าคงมิสะดวกไปส่ง"

นางเป็นศัลยแพทย์ไม่ใช่นิติเวช นางรักษาเฉพาะโรคและช่วยเหลือผู้คน แต่ไม่ได้ดำเนินการชันสูตรพลิกศพ

ผู้คนทั่วไปยังมีชีวิตอยู่ หากเดินทางไปรักษาคงมิมีปัญหา แต่หากว่าตายไปแล้วนางจะไปช่วยอะไรได้?

นอกจากนี้ เห็นได้ชัดว่าเรื่องนี้คงทั้งเหนื่อยยากและไร้ผลดี มิว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไร นางก็จะทำให้ฝ่ายหนึ่งขุ่นเคืองอยู่ดี

ใต้เท้าเว่ยที่เพิ่งถูกแต่งตั้งใหม่คงมิกล้าทำให้ตระกูลเซี่ยและตระกูลหวัง ดังนั้นจึงปล่อยให้เฟิ่งชิงเฉินเป็นคนเข้ามาจัดการ

เหอะๆ......คิดว่าตัวนางเฟิ่งชิงเฉินเป็นคุณหนูไร้สมองหรืออย่างไร

เฟิ่งชิงเฉินกลอกตาด้วยความโกรธ

เรื่องในวันนี้ ต่อให้ตายนางก็มิอยากจะเข้าไปพัวพันด้วย หากมิระวังเข้าอาจจะทำให้เกิดปัญหาขึ้นได้

น่าเสียดายที่สิ่งต่างๆ ในโลกนี้มิได้เป็นไปตามที่เฟิ่งชิงเฉินตั้งใจ......