นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 353

ทางเดินนั้นลับและซับซ้อน แม้ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะไม่ใช่คนบ้า แต่การเดินในทางมืดที่มองไม่เห็นจุดสิ้นสุด ไม่สามารถแม้แต่จะแยกแยะความแตกต่างระหว่างซ้ายและขวาได้

สถานที่แห่งนี้ราวกับใยแมงมุม ต้องบอกว่าเสด็จอาเก้ามีความมั่นใจมาก ถ้าเฟิ่งชิงเฉินไม่ติดตามเสด็จอาเก้า นางอาจจะหลงได้เลย

สำหรับเฟิ่งชิงเฉินตอนนี้เสด็จอาเก้าเป็นตัวเลือกที่น่าเชื่อถือที่สุด!

แต่... ผลของการไว้วางใจเสด็จอาเก้าคืออะไร?

เมื่อเห็นผู้ชายและผู้หญิงกอดกันในบ้าน เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกละอายใจ และพยายามหาที่เพื่อซ่อนตัวเองเพื่อไม่ให้โดนจับได้ นางกับเสด็จอาเก้าทำได้เพียงซ่อนตัวอยู่ที่มุมห้องโดยไม่ขยับเขยื้อนสิ่งที่น่าหดหู่ที่สุดคือสถานที่ที่พวกเขาอยู่นั้นแคบมาก ทำให้เฟิ่งชิงเฉินและเสด็จอาเก้าอยู่ชิดกันมา

"อ๊า...เร็วอีก เร็วอีก รู้สึกดีจัง..."

"อ้า.. แบบนี้ใช่มั้ย รู้สึกดีมั้ย"

"แน่นอน ภายใต้ร่างกายเปียกชุ่มไปด้วยน้ำหล่อลื่น ก้อนเนื้อที่ทั้งขาวทั้งนุ่ม ไม่แปลกใจเลยที่เลยที่นางสนมเสียนเฟยต้องการที่จะเสร็จธุระ สุดท้ายน้ำเหล่านั้นก็เปียกที่ปลายนิ้วเท้า"

"ที่แหละที่ข้าต้องการ รีบเอาเข้ามาได้เลย สนมซีอาน หญิงชราคนนั้นรักษาจักรพรรดิตัวเองไว้ไม่ได้ เธอจึงไม่อนุญาตให้เราขึ้นไป ตอนนี้นางสนมเซี่ยท้องแล้ว เธอจะร้องไห้ตาย"

หลังจากพูดเสร็จ หญิงสาวก็เปิดต้นขาและโค้งตัวเพื่อให้ผู้ชายบนร่างกายของนางเข้าไปได้ง่ายขึ้น จากนั้นก็มีจังหวะดั้งเดิม และเสียงคราบน้ำกระทบกันก็ได้ยินชัดเจน...

เฟิ่งชิงเฉินได้ยินก็หน้าแดงและหูร้อน นางไม่อยากคิดภาพเหล่านั้นลอยขึ้นาในหัว จากนั้นนางก็นึกถึงเสด็จอาเก้าที่อยู่ข้างหลังนาง และทั้งสองคนก็ค่อยๆอุ่นขึ้น ชิงเฉินแทบรอไม่ไหวที่จะหารูที่จะเจาะเข้าไป

เสด็จอาเก้า เจ้าพาข้ามาที่แห่งนี้จริงหรือ

นางและยามเป็นชู้กัน ที่นี่ช่างน่ารังเกียจอะไรเช่นนี้ ใต้แสงเทียนเห็นดอกไม้สีขาวอยู่ใต้ทหารรักษาพระองค์ นางสามารถเห็นร่างสีขาวใต้ยาม และขาขาวๆทั้งสองข้างที่พันรอบเอวเขาไว้

นางเรียนแพทย์ และคุ้นเคยกับอวัยวะมนุษย์มาก ในทางทฤษฎี นางเข้าใจกิจกรรมของการสืบพันธุ์ดีกว่าคนทั่วไป แต่...

นางไม่มีประสบการณ์นี้จริง ๆ เมื่อเห็นผู้ชายและผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเคลื่อนไหวอย่างกระฉับกระเฉงเช่นนี้ นางรู้สึกได้ทันที

นี่คงไม่ใช่ความชั่ว นางเป็นคนสมัยใหม่ ​​เข้าใจว่าคนโบราณตรงหน้านางไม่เข้าใจ

เสด็จอาเก้าเข้าใจ เสด็จอาเก้าไม่แม้แต่จะมองด้วยซ้ำ เพราะเสด็จอาเก้านอนบนไหล่ของนางโดยตรงและไม่ขยับ และลมหายใจร้อนระอุระหว่างคอของนางทำให้เฟิ่งชิงเฉินร้อนรนยิ่งขึ้นไปอีก

เสด็จอาเก้าอายขนาดนี้เลยเหรอ?

เฟิ่งชิงเฉิน ตัวแข็งและไม่กล้าเคลื่อนไหว เพราะกลัวว่าหากนางขยับ จะต้องถูกคนพวกนั้นรับรู้แล้วจับได้

เสด็จอาเก้ารู้ว่านางไม่กล้วขยับ จึงคิดจะเล่นกับเฟิ้งชิงเฉิน นอนหว่างคอยังไม่พอ เขายืดปลายลิ้นออกแล้วเลียที่โคนหูของนาง เฟิ่งชิงเฉินรู้ทันแต่นางไม่กล้าเรียกจึงหันกลับไปหาเสด็จอาเก้า นางหยิกไปที่เอวแต่ดูเหมือนชายผู้นั้นจะไม่รู้ถึงความเจ็บปวด ไม่มีปฏิกิริยา เฟิ่งชิงเฉินบีบเนื้อของเขา และหันกลับไปกลับมาโดยไม่ส่งเสียง

เฟิ่งชิงเฉินโกรธและหงุดหงิด แต่นางไม่ต้องการให้เสด็จอาเก้าพูด เขากัดปลายใบหูของนางเบาๆ เฟิ่งชิงเฉินตกใจและเกือบจะร้องออกมา โชคดีที่นางมีไหวพริบดี และเอื้อมมือไปปิดปากอย่างรวดเร็ว แต่มีเสียงเสื้อผ้าถู

ในห้องเดียวกัน แม้ว่าพวกเขาจะซ่อนตัวอยู่ที่มุมห้อง แต่อีกฝ่ายก็เหมือนจะได้ยินเสียง

"ดูเหมือนข้าจะได้ยินอะไรบางอย่าง" ยามซึ่งกำลังทำงานอย่างหนักกับสาวใช้ในวังแม้ว่าเขาจะมึนเมากับร่างของผู้หญิงคนนั้นอยู่แต่ก็ไม่ละทิ้งการระแวดระวัง

เฟิ่งชิงเฉินตกใจ ตกใจจนแทบหยุดหายใจ เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเฟิ่งชิงเฉินเสด็จอาเก้าก็กัดติ่งหูของนางโดยตรง...

"เฮ้ เฟิ่ง ชิงเฉิน…" ผู้หญิงคนนี้โหดร้ายเกินไป นางกำลังฆ่าสามีตัวเอง

เฟิ่งชิงเฉินตกใจ สิ่งที่เสด็จอาเก้าทำ พวกเขาแอบเข้าไปในวัง ความคิดแรกของเฟิ่งชิงเฉินคือการเอื้อมมือไปปิดปากของเสด็จอาเก้า แต่... มือของนางว่างเปล่า

เสด็จอาเก้าไม่รู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินกำลังคิดอะไรอยู่ ดังนั้นเขาจึงลดเสียงลงแล้วพูดว่า "เจ้าเบาไม่ได้แล้ว…"

เฟิ่งชิงเฉิน รีบเงยหน้าขึ้นและจูบเสด็จอาเก้า ปิดกั้นปากของเสด็จอาเก้า ด้วยริมฝีปากของนาง

หากส่งเสียงดังออกมาตอนนี้ จะเป็นการดึงดูดผู้คน จะทำให้ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ลำบาก นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของนางที่จะฆ่าหลี่เซี่ยง

เสด็จอาเก้าตกตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็ตอบสนองและกลายเป็นเฉยๆ ทันที เมื่อเห็นว่านางปิดกั้นปากของเสด็จอาเก้าได้สำเร็จ เฟิ่งชิงเฉินก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ขณะที่เขากำลังจะจากไป เขาก็พบว่าด้านหลัง ศีรษะของเขาถูกตรึง เขาจะขยับได้อย่างไร... …

ปล่อย……

เขาเปิดปากและอุทานออกมา แต่เขาให้โอกาสเสด็จอาเก้า และริมฝีปากที่อบอุ่นของเขาเลื่อนเข้ามาโดยตรง เข้าไปพัวพันกับลิ้นสีชมพูของเฟิ่งชิงเฉิน

"อืม…" ในเวลานี้ เฟิ่งชิงเฉินไม่สนใจว่ามันจะรบกวนผู้คนและต้องการผลัก เสด็จอาเก้าออกไป แต่พบว่าตัวเองถูกกอดแน่นขึ้นและแน่นขึ้นด้วยมือของนางที่ติดอยู่รอบเอวของเสด็จอาเก้า ทำให้ไม่สามารถขยับได้ ทั้งตัวแขวนอยู่บนร่างของเสด็จอาเก้า

เฟิ่งชิงเฉินไม่เคยยอมรับว่านางไม่มีอำนาจเพราะถูกเสด็จอาเก้าจูบ และนางก็ขาดออกซิเจน...

สองคนนี้ไม่คุ้นเคยนัก ทีแรกก็สะดุดล้มฟันกันเป็นบางครั้ง แต่พอหันหลังกลับยิ่งเก่งขึ้น ดูเหมือนทั้งคู่กำลังจมอยู่ในจูบนี้จนลืมไปว่า พวกเขากำลังจะทำต่อไป ...

ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าอ้อมกอดของสาวสวย หากพลาดโอกาสดีๆ แบบนี้ เขาจะเขียนเลข "เก้า" กลับหัว...