นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 81

เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้คิดจะคว้าที่หนึ่ง ดังนั้นในห้าร้อยเมตรสุดท้ายนางจึงจงใจลดความเร็วลง

เกียรติยศในเทศกาลชมดอกท้อ สำหรับนางแล้วหากจะมีเพิ่มมาอีกก็ไม่มีประโยชน์ หากจะต้องตกอยู่ในมือนาง มิสู้ให้ตำแหน่งชนะเลิศนี้แก่คนที่ต้องการมันเสียจะดีกว่า

ในขณะที่เฟิ่งชิงเฉินชะลอความเร็วลง ซุนยี่จิ่นและองค์หญิงอู่เถาก็ควบม้าขณะตามมาทั้งซ้ายและขวา

"อ๊า…"

ทั้งสองร้องอย่างตกใจ ดวงตาทั้งสองแดงก่ำ

เมื่อเข้ามาใกล้พวกนางจึงพบว่าบาดแผลด้านหลังของเฟิ่งชิงเฉินร้ายแรงกว่าที่พวกนางคิดไว้มาก

ผิวหนังทั้งหลังแทบจะไม่เหลือแล้ว โคลนทั้งหมดแปดเปื้อนไปด้วยเลือดเนื้อ ในขณะที่ควบม้าไปดินโคลนที่ผสมปนเปไปกับเลือดเนื้อเหล่านี้ก็หยดลง น่าสยดสยองเป็นอย่างยิ่ง

พวกเขาเห็นแล้วก็รู้สึกเสียววาบที่กลางหลัง

"เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าไม่เป็นไรนะ!" องค์หญิงอู่เถาที่ไม่คิดจะเสวนากับเฟิ่งชิงเฉินก็ยังอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามออกมา

"ต้องเจ็บมากแน่!" ซุนยี่จิ่นพูดพึมพำ

นี่คือราคาของอิสรภาพ

ไม่ใช่ว่าทุกคนจะสามารถจ่ายได้ ดังนั้นนางจึงเห็นเพียงเฟิ่งชิงเฉินที่ท้าทายจารีตประเพณีและอำนาจของราชวงศ์

เฟิ่งชิงเฉินอึ้งงัน จากนั้นจึงได้เข้าใจขึ้นมา นางยิ้มและกล่าวว่า "ไม่เจ็บหรอก มันดูเหมือนจะร้ายแรงแต่ความจริงแล้วไม่ได้บาดเจ็บสาหัสนัก เดี๋ยวก็ดีขึ้น"

"จะไม่เจ็บได้อย่างไร แทบจะไม่มีผิวหนังเหลืออยู่แล้ว เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าเป็นเช่นนี้ต่อไปจะแต่งงานกับใครได้ คนของบ้านสามีจะต้องใช้รอยแผลเป็นที่หลังของเจ้าเป็นข้ออ้างทำให้เจ้าลำบากใจแน่" อย่ากล่าวโทษที่องค์หญิงอู่เถาเอ่ยเช่นนี้ สตรีในยุคนี้มาร์คเอาชีวิตของตัวเองผูกติดไว้กับบ้านของสามี

"องค์หญิงล้อเล่นไปได้ อย่าว่าแต่ในแผ่นดินตงหลิงเลย แม้ว่าจะเป็นทั่วทั้งแผ่นดินใหญ่ เกรงว่าจะหาใครที่กล้าแต่งกับข้านั้นไม่มี" เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองน่าสงสารแม้แต่น้อย นางกลับพูดความจริงออกมาได้อย่างเต็มปากเต็มคำ

แต่ยิ่งเป็นเช่นนี้ก็ยิ่งทำให้คนรู้สึกปวดใจ

"เฟิ่งชิงเฉิน ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจ" องค์หญิงอู่เถากล่าวออกมาด้วยสีหน้าอึดอัดใจ

"ไม่เป็นไรหรอกเพคะ ยังมีอีกสามร้อยเมตรสุดท้าย องค์หญิงไม่รีบมุ่งหน้าไปหรือ?" เฟิ่งชิงเฉินไม่อยากจะพูดมากไปกว่านี้จึงได้เตือนนาง

"อ๊ะ ตกลง ข้าไปก่อนล่ะ เจ้าเองก็เร็วหน่อยเล่า" องค์หญิงอู่เถาใช้สองขาหนีบกระชับเข้าที่ท้องม้า บอกแทรกขึ้นเตรียมที่จะพุ่งไปข้างหน้า

ในเวลานี้เองนางก็เห็นแสงเย็นว่า ความเคยชินทำให้เดือนหน้าไปมองก็พบว่าบนทางด้านขวา จู่ๆ ก็มีธนูเล่มหนึ่งมุ่งหน้าเข้าหาเฟิ่งชิงเฉิน

"เฟิ่งชิงเฉิน ระวัง" องค์หญิงอู่เถาร้องตะโกนอย่างร้อนรน

เฟิ่งชิงเฉินก็พบแล้วเช่นกัน นางเบือนหน้าไปมองด้วยสายตาเยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง

นางแทบไม่อยากเชื่อเลยว่าองค์หญิงอันผิงยังจะสร้อยมือธนูไว้ในสามร้อยเมตรสุดท้าย

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็อย่าหาว่านางไม่เกรงใจ

เฟิ่งชิงเฉินถือเชือกไว้ในมือซ้าย มือขวาหยิบปืนออกมาจากอก แต่ตอนที่นางเตรียมจะยิงปืน ซุนยี่จิ่นกลับสะบัดแส้ขึ้นฟาดลงที่ม้าของนางอย่างกะทันหัน พร้อมทั้งควบม้ามาขวางไว้ที่ด้านหน้าของเฟิ่งชิงเฉิน

"เฟิ่งชิงเฉิน รักษาชีวิตเจ้าไว้ให้ดี"

"ซุนยี่จิ่น" เฟิ่งชิงเฉินจับบังเหียนพลางตะโกนเรียกชื่อนางอย่างตื่นตกใจ

การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันทำให้เฟิ่งชิงเฉิน นางได้แต่มองซุนยี่จิ่นรับลูกธนูแทนนางและล้มลงไปกับพื้น

เฟิ่งชิงเฉินตกใจมาก นางคิดไม่ถึงเลยว่าวันหนึ่งจะมีคนเป็นอะไรไปเพราะช่วยนาง

โดยไม่สนใจว่าม้าจะยังควบทะยานอยู่ เฟิ่งชิงเฉินใช้แรงดึงบังเหียน ม้าร้องกู่ก้อง คราวหน้าของมันยกขึ้นบนอากาศ ในขณะที่ม้ายังทรงตัวได้ไม่มั่นคง เฟิ่งชิงเฉินก็ไถลตัวลงมาจากม้าและรีบวิ่งไปยังซุนยี่จิ่นที่ล้มลงไปกับพื้น

องค์หญิงอู่เถาก็ตกใจมากเช่นกัน

แม้ว่าเทศกาลดอกท้อในทุกปีจะมีอุบัติเหตุเช่นนี้เกิดขึ้น แต่เรื่องไม่คาดฝันในปีนี้มากมายเหลือเกิน

ใบหน้าของซุนยี่จิ่นเต็มไปด้วยเลือด ที่หน้าผากมีรอยแตก และผู้ที่ทำก็คือหินก้อนหนึ่ง

ซุนยี่จิ่นหมดสภาพไปเสียแล้ว！

"ท่านพี่!" ยามที่ซุนยี่สือวิ่งมาถึงก็พบเฟิ่งชิงเฉินพลิกตัวซุนยี่จิ่นกลับมาพอดี นางจึงล้มลงร้องไห้อยู่บนพื้น

"เกิดเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ ท่านพี่..."

เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้กล่าวปลอบโยนนาง เพียงแต่อุ้มคนขึ้นมา "องค์หญิงอู่เถา ขอยืมม้าของท่านหน่อยเถิด"

เมื่อนางพูดจบ นางก็อุ้มซุนยี่จิ่นและขึ้นหลังม้า ในขณะที่กำลังจะควบม้าออกไป องค์หญิงอันผิงก็ขี่ม้าเข้ามาล้อมนางไว้พร้อมกับเหล่าทหาร

"เฟิ่งชิงเฉิน เจ้ากำลังทำอะไร?" องค์หญิงอันผิงตวาด ดวงตาฉายแสงเย็นวาบ

"ข้ากำลังช่วยคน" สีหน้าของเฟิ่งชิงเฉินสงบนิ่ง นางไม่มีเจตนายอมถอยให้กับองค์หญิงอันผิงเลยแม้แต่น้อย

"ช่วยคนงั้นหรือ? ข้าว่าเป็นการฆาตกรรมมากกว่า เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าว่าแม่นางซุนลงเดี๋ยวนี้นะ" องค์หญิงอันผิงออกคำสั่ง ทหารหันดาบใหญ่เข้าใส่เฟิ่งชิงเฉิน

"องค์หญิงอันผิง คำพูดเดิมๆ ข้าไม่ต้องการกล่าวซ้ำ โปรดหลีกทางด้วย มิฉะนั้นอย่าหาว่าข้าเสียมารยาท" เฟิ่งชิงเฉินเต็มไปด้วยความโอหังโดยไม่ไว้หน้าองค์หญิงอันผิง

ในขณะนี้ ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการช่วยเหลือซุนยี่จิ่นอีกแล้ว

"เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าบังอาจนัก กล้าดีอย่างไรมาพูดกับข้าเช่นนี้ ทหาร จับตัวเฟิ่งชิงเฉินไว้"

องค์หญิงอันผิงยกมือขึ้น เหล่าทหารก็รีบรุดเข้ามาข้างหน้า

"อย่าขยับ" เฟิ่งชิงเฉินตวาดก้อง พร้อมกันนั้นก็หยิบปืนออกมาจากอก เล็งยิงไปม้าขององค์หญิงอันผิง...

เสียงดังก็ไม่มีประโยชน์ ความแข็งแกร่งเท่านั้นที่จะตัดสินทุกสิ่ง