องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 109

ลู่ชีรีบพยุงเขาทันที “ขอรับ!”

อยู่ข้างนอก เขายังต้องแกล้งตาบอดต่อไป

ถึงแม้ลู่ชีจะมีนิสัยโผงผางเสียงดัง แต่กลับเป็นนักวิทยายุทธที่ไม่เลวเลยคนหนึ่ง ทั้งสองเดินไปที่หน้าห้องเรือสำราญชั้นหนึ่งเงียบๆโดยไม่มีเสียง

เซียวปี้เฉิงตั้งสติหรี่ตาแล้วมองผ่านเข้าไปในหน้าต่าง ตอนนี้คนที่อยู่ในห้องไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นฉู่หยุนหาน!

ในมือนางถือของอะไรสักอย่าง กำลังสำรวจรอบด้านอย่างร้อนรน สุดท้ายก็เอาของยัดไว้ในแจกันดอกไม้

พอทำเสร็จแล้ว ฉู่หยุนหานก็โล่งอก นางตั้งสติจัดเครื่องทรงหน้าผม แล้วเดินออกจากไปห้องเงียบๆ

เพิ่งเปิดประตูออกไป ก็เห็นเซียวปี้เฉิงยืนอยู่หน้าประตูด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ นางก็ตกใจจนสติแทบกระเจิง จนเกือบกรี๊ดออกมา

ลู่ชีเห็นฉู่หยุนหลิง ก็เบิกตาโพลงทันที “แม่ ...แม่นางหยุนหาน? มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

เขาไม่ได้เจอฉู่หยุนหานมานานมากแล้ว ตั้งแต่พระชายาแต่งงานเข้ามา ฉู่หยุนหานก็แทบจะไม่เคยมาเลย ตอนนี้พอได้เห็นนางอยู่ที่นี่ เขาก็ตกใจมาก

เซียวปี้เฉิงได้ยินแล้ว ก็มองไปข้างหน้าไกลๆเหมือนตาบอดอยู่ “หยุนหาน?”

ฉู่หยุนหานได้สติ ก็ถึงรู้ตัวว่าตัวเองตกใจจนเหงื่อแตกพลั่กทั้งหน้าผากและแผ่นหลัง นางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงลอยๆเหมือนไม่มั่นใจ

“พี่……พี่ปี้เฉิง”

ฉู่หยุนหานในตอนนี้รู้สึกดีใจมากที่เซียวปี้เฉิงตาบอด ไม่งั้นสิ่งที่นางทำเมื่อกี้ เขาคงเห็นทั้งหมดแล้วล่ะ

ในตอนที่ฉู่หยุนหานกำลังคิดแผนการนั้น เซียวปี้เฉิงก็เอียงตัวสั่งว่า “ลู่ชี เจ้าไปรอข้างนอกก่อน อย่าเพิ่งให้ใครเข้ามาใกล้ตรงนี้”

“คือแบบนี้ พี่ปี้เฉิง วันก่อนข้าได้ยินว่าพี่โดนนักฆ่าลอบทำร้าย ข้ารู้สึกเป็นห่วงมาก แต่พี่สาวไม่อยากเจอข้า ข้ากลัวนางจะโวยวาย ก็เลยไม่ได้ไปเยี่ยมพี่ที่จวนเลย……”

เซียวปี้เฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย

“วันนี้มาชมดอกไม้ไฟที่แม่น้ำ ข้าเลยถือโอกาสมาเยี่ยมพี่ด้วยเลย ได้ยินมาว่าพี่สาวเชื้อเชิญหญิงผู้ดีมากมายมา ข้าคิดว่าต่อหน้าคนภายนอก นางอาจจะไว้หน้าข้าอยู่บ้าง ก็เลยขอให้คุณหนูหรงจวนเจิ้นกั๋วกงพาข้าขึ้นมาบนเรือสำราญนี้ด้วย”

พอขึ้นมาบนเรือแล้ว ฉู่หยุนหานก็หาข้ออ้าง ให้หรงฉานไปข้างบนคนเดียว และตัวเองก็แอบเดินมาที่ห้องชั้นหนึ่งที่ไม่มีใครอยู่

คำพูดของนางดูไร้ที่ติไม่มีจุดบกพร่อง แต่สายตาของเซียวปี้เฉิงก็เริ่มเย็นชาขึ้นมาเรื่อยๆ

เขาลดสายตาที่เย็นชาลง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “แบบนี้นี่เอง ข้าไม่เป็นไรแล้ว เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”

ฉู่หยุนหานกำลังโกหก พวกเขาเคยอยู่ด้วยกันมาก็หลายปี เซียวปี้เฉิงรู้ว่า ขอแค่นิ้วโป้งของนางเกี่ยวผ้าหรือปลายเสื้อ ก็เป็นปฏิกิริยาของคนรู้สึกผิด