องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 112

“กลิ่นอะไรน่ะ หอมจัง”

พอหยุนหลิงเข้าห้อง ก็ได้กลิ่นจางๆ กลิ่นหนึ่ง หอมมาก

“อยู่ๆ เจ้าก็เรียกข้าลงมา มีอะไรหรือ”

เพิ่งกล่าวจบ ก็เห็นสีหน้าย่ำแย่ของเซียวปี้เฉิงระคนความหนักอึ้งและเย็นชา

เซียวปี้เฉิงเม้มปาก ยื่นกระดาษยับยู่นี่ให้หยุนหลิง นางแกะออกอ่านอย่างละเอียด เลิกคิ้วน้อยๆ เผยความตะลึงประมาณหนึ่ง

...เตรียมคนตามที่พระชายาจิ้งสั่งแล้ว ยามเสียงดอกไม้ไฟแรกดังก็จะลงมือ

“เอามาจากไหน”

สายตาเซียวปี้เฉิงขรึมเล็กน้อย เอ่ยเสียงหนัก “เมื่อกี้ฉู่หยุนหานมา นี่คือของที่นางซ่อนอยู่ในแจกันดอกไม้ ถึงไม่รู้ว่านางคิดจะทำอะไรกันแน่ แต่ต้องมุ่งเป้ามาที่เจ้าแน่”

ข้อความที่เขียนในกระดาษ บ่งบอกชัดเจนว่าอีกประเดี๋ยวจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น และหยุนหลิงก็จะถูกใส่ความว่าเป็นตัวการเบื้องหลัง

หยุนหลิงหัวเราะ ความอันตรายเสี้ยวหนึ่งปราดผ่านนัยน์ตา “หวานใจคนนี้ของเจ้า ทั้งที่ได้แต่งเข้าจวนตวนอ๋องสมใจแล้ว ทำไมยังไม่ปล่อยข้าไปอีกนะ”

“ที่นางซ่อนกระดาษไว้ในห้อง เพราะต้องการสร้างหลักฐานเท็จใส่ร้ายเจ้าแน่ ดีที่ข้าพบเข้าก่อน จึงยังไม่เกิดเป็นเรื่องใหญ่โต”

น้ำเสียงอมยิ้มของหยุนหลิงเผยความเย็นชาเล็กน้อย “ลูกไม้ตื้นๆ แค่นี้ข้าไม่ใส่ใจหรอก เพียงแต่ความอดทนของคนมีขีดจำกัด นางได้คืบเอาศอกครั้งแล้วครั้งเล่า ถ้าข้าไม่โต้ตอบบ้างจะเกินไปหน่อย”

ทั้งวางยาในคืนงานเลี้ยงเทศกาลโคมลอย ยุยงให้องค์หญิงหกฟ้องหวงกุ้ยเฟย ตอนนี้นางสมควรทวงดอกเบี้ยคืนแล้ว

หยุนหลิงอยากจะดูสิว่า ครั้งนี้ฉู่หยุนหานยังมีแผนอะไรในใจอีก

“หวานใจของเจ้าหาเรื่องข้าก่อน ประเดี๋ยวถ้าข้าลงมือ เจ้าก็อย่าคิดขัดขวางก็แล้วกัน”

“ข้าจะไม่ขวางเจ้า”

เซียวปี้เฉิงสายตาซับซ้อน บัดนี้เขาผิดหวังกับฉู่หยุนหานอย่างมาก

เขายิ่งไม่ลืม ว่าฉู่หยุนหลิงตัวจริงได้ตายไปแล้ว และผู้ที่ผลักดันอยู่เบื้องหลังก็คือฉู่หยุนหานนั่นเอง

ชั้นสามของเรือสำราญ ครั้นไม่เห็นหยุนหลิงมาสักที หรงฉานก็ได้แต่หมุนตัวจากไปด้วยความหดหู่ แต่เดินได้แค่สองก้าว กลับถูกสาวใช้คิ้วตรงตาโตขวางไว้

“แม่นางหรง พระชายาบ้านข้ากล่าว ยานั่นมีไม่มาก เมื่อครู่คุณหนูท่านอื่นจับจองไปหมดแล้ว รู้สึกไม่ดีนัก เพื่อเป็นการขออภัย ท่านจะยินดีอยู่ชมดอกไม้ไฟริมแม่น้ำด้วยกันหรือไม่เจ้าคะ”

“พระชายาจิ้งชวนข้าชมดอกไม้ไฟด้วยกันหรือ”

ตรงบันไดไม้ของเรือ เซียวปี้เฉิงและหยุนหลิงที่รีบรุดมาเห็นภาพนี้พอดี ชั่วเวลาสะเก็ดไฟฟ้าแลบ พลันตระหนักวัตถุประสงค์ของฉู่หยุนหาน

เซียวปี้เฉิงหน้าขรึม รีบสั่ง “ลู่ชี รีบช่วยคนขึ้นมาเร็ว”

หากหรงฉานเกิดเรื่องบนเรือ ไม่ว่าจะด้วยสาเหตุอะไร หยุนหลิงก็ยากจะปัดความรับผิดชอบ

หยุนหลิงจับจ้องฉู่หยุนหานด้วยสายตาที่ฉายประกายเย็นเยียบ เพียงแต่นั่นคือนัยน์ตาดำสนิทที่ปราศจากความรู้สึกจนชวนให้หัวใจคนสะท้าน

“ข้ายังนึกว่านางมีแผนอะไร ที่แท้ก็อย่างนี้นี่เอง”

ครั้นได้ยินเสียง ฉู่หยุนหานก็มีสีหน้าระแวดระวัง คิดจะหันกลับมาตามจิตสำนึก

แต่ไม่ทันให้นางรู้ตัว หยุนหลิงก็สาวเท้าฉับไปแล้ว ออกเท้าหนัก

ลงไป!

“อ้า...!”

เมื่อเห็นฉู่หยุนหานที่หัวทิ่มร่วงลงแม่น้ำไปแบบไม่เหลือภาพพจน์ ลู่ชีที่ได้รับบัญชาเร่งมาก็ปากอ้าตาค้างไปในทันที