องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 130

หยุนหลิงไม่รู้ หากให้เหลียนฮูหยินรู้ว่ากำยานดับวิญญาณนี้ ไม่เพียงไม่เอาชีวิตนาง ทั้งยังถูกนางเห็นเป็นของที่ช่วยในการหลับ แยกแยะส่วนผสมและปริมาณอันซับซ้อนออกมาอย่างง่ายดายแล้ว เกรงว่าคงต้องโมโหจนลาจากโลกนี้ไปแน่

นางขมวดคิ้ว ดวงหน้าครึ่งที่เกลี้ยงเกลาดั่งหยกขาวไขมันแพะชวนให้หลงใหล ส่วนอีกครึ่งที่มีปานแดงเข้มอยู่นั้น กลับสยดสยองยิ่งกว่าภูตผีอสุราสามส่วน

สายตาของเซียวปี้เฉิงทอดตกตรงปานปลอม อารมณ์หนักอึ้งสองส่วนอย่างห้ามไม่อยู่ ถอนหายใจ

“ข้าหวังจริงๆ ว่าเจ้าจะสามารถเปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงได้ในเร็ววัน”

หยุนหลิงเลิกคิ้วงาม เอ่ยหยอก “อย่างไร รังเกียจที่ข้าอัปลักษณ์ให้เจ้าเห็นหรือ หรือว่ารังเกียจที่ข้าขายหน้า”

เซียวปี้เฉิงหลุดหัวเราะ “เจ้ารู้ว่าข้าไม่ได้คิดเช่นนั้น”

เขาแค่ไม่อยากให้หยุนหลิงต้องถูกคนในเมืองหลวงวิพากษ์วิจารณ์เพราะเรื่องรูปโฉมอีก หนำซ้ำ...โดยแท้แล้วนางคือสตรีที่มีโฉมหน้างามล่มเมือง

เมื่อคิดเช่นนี้ เซียวปี้เฉิงก็ถามเสียงเข้ม “ช่วงก่อนข้าเขียนจดหมายถึงอู่อานกง เชิญเขาผู้เฒ่าเร่งกลับเมืองหลวงให้เร็วที่สุด”

“แม้วิชาแพทย์ของอู่อานกงอาจไม่ล้ำลึกเหมือนเจ้า แต่เขาก็ท่องมาทั่วแดน พบเห็นมามาก ถ้าเจ้าบอกวิธีแก้ด่างพิษเมื่อก่อนหน้านี้กับเขา ก็ไม่แน่ว่าเขาอาจคิดอะไรออกบ้าง”

ถ้ารู้ชื่อพิษที่หยุนหลิงโดน บางทีก็อาจใช้เบาะแสนี้ตามหาผู้วางยาเบื้องหลังได้

“แล้วเมื่อไรอู่อานกงจะกลับมาล่ะ”

หยุนหลิงมีความอยากรู้อยากเห็นกับตาเฒ่าน้อยในตำนานที่เก่งทั้งวิชาแพทย์และวรยุทธ์ผู้นี้นัก ช่วงก่อน ตอนที่ไท่ซ่างหวงป่วยหนัก เดิมเจาเหรินตี้จะเชิญเขาให้ม้าเร็วลงแซ่กลับเมืองหลวง

แต่ภายหลังพอได้ข่าวว่าไท่ซ่างหวงไม่เป็นอะไรแล้ว เขาก็ไม่รู้ไปทำอะไรอีก ไม่กลับเมืองหลวงสักที

เซียวปี้เฉิงตอบ “อีกไม่กี่วันแล้ว”

หยุนหลิงพยักหน้า ตอนนี้ไม่มีอะไรทำ นางเลยเอาเวลามาวาดภาพหนึ่ง ออกแบบรถเข็นคันใหม่ให้เยียนอ๋อง

น้องเล็กในองค์กรคือยอดฝีมือเรื่องกลไกและฉีเหมิน(*เดิมเป็นทักษะทางการทหาร) หยุนหลิงเคยเรียนกับนางหลายอย่าง

ดังนั้น สำหรับนาง การออกแบบรถเข็นเลียนแบบสมัยใหม่ จึงไม่นับว่าเป็นเรื่องยากมาก

“แค่กๆ...แน่นอน เจ้าจะใช้มันอีกไม่นานแล้ว แต่ก่อนที่ขาเจ้าจะหายเป็นปกติ ก็ทำให้เจ้าสะดวกไม่น้อย”

หยุนหลิงพูดจนคอแห้งแล้ว แต่กลับเห็นเยียนอ๋องแค่มองตาค้าง จากนั้นดวงตาก็ค่อยๆ แดง บนใบหน้าปราศจากรอยยิ้มสักนิด

หยุนหลิงลังเลครู่หนึ่ง แล้วก็ถามออกไป “อย่างไร เจ้าไม่ชอบมันหรือ ความสามารถข้ามีจำกัด ถึงหน้าตาจะขี้เหร่ไปหน่อย แต่ก็ใช้ได้ดีนะ”

ฝีมือนางไม่สูงส่งเท่าน้องเล็ก ที่สามารถรับรองคุณสมบัติ พร้อมออกแบบให้เท่ โดดเด่นและประณีตได้

“ไม่...ข้าชอบมาก”

เยียนอ๋องตาแดง มองหยุนหลิงด้วยสีหน้าจริงจัง เขาเก็บซ่อนน้ำตาที่กะพริบอยู่ในดวงตา แล้วแขวนรอยยิ้มบางๆ เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

“ขอบคุณ พี่สะใภ้สาม”

หยุนหลิงชะงักงัน นี่เป็นครั้นแรกที่เยียนอ๋องเรียกนางอย่างนี้