องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 132

เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึก ว่าตนที่รักและเอ็นดูน้องชายเสมอมา ชั่วขณะก็รู้สึกรำคาญเขาเสียยิ่งกว่าแมลงวันได้ด้วย

ดีที่จวนเหวินกั๋วกงส่งจดหมายมา เซียวปี้เฉิงจึงฉวยโอกาสสลัดหลอดไฟแสนโวลต์(*หมายถึง ก ข ค)คนนี้เสียที

ฉู่หยุนหานจะออกเรือนแล้ว ตามธรรมเนียมปฏิบัติของราชวงศ์ต้าโจว หยุนหลิงที่เป็นพี่สาวต้องไปส่งตัวเจ้าสาวพร้อมกับสามี

ครั้นนึกถึงหรงฉานที่จะแต่งกับตวนอ๋องสมองหมูนั่นด้วยแล้ว ที่แรกหยุนหลิงคิดจะนำขี้ผึ้งโสมหิมะที่ทำขึ้นใหม่ส่งไปที่จวนเจิ้นกั๋วกงด้วยตนเอง แต่นางคิดว่าช่วงนี้หรงฉานน่าจะไม่มีเวลารับแขก ดังนั้นจึงให้คนนำของส่งถึงมือพ่อบ้าน

…

เช้าตรู่ แสงแดดสดใสกลางฤดูร้อน

รถม้าเลื่อนบนถนนอ้อยอิ่ง ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดสบายๆ เมื่อไม่มีเยียนอ๋องล้อมหน้าล้อมหลังส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าว เซียวปี้เฉิงก็รู้สึกว่าอากาศในเมืองหลวงสดชื่นขึ้นมาเป็นกอง

วันนี้เขาสวมชุดผ้าเนื้อบางสีม่วงเข้มอย่างอยากจะได้เห็น เส้นผมดำยาวรวบสูง อกผายไหล่ผึ่ง โดดเด่นสะดุดตา

“เสด็จพ่อทรงทราบเรื่องที่ดวงตาข้ากลับมามองเห็นแล้ว วางแผนว่าจะประกาศเรื่องนี้ในวันที่พี่ใหญ่แต่งงาน”

ดวงตาสดใสใต้คิ้วดาบของเขาคลี่รอยยิ้มเล็กน้อย เมื่อเปลี่ยนจากชุดสีดำที่ใส่ในยามปกติ ความเข้มขรึมและความหนักแน่นที่มีในแต่เดิมจึงลดทอนบางส่วน แทนที่ด้วยความหนุ่มแน่นและความสง่างาม

หยุนหลิงพยักหน้าน้อยๆ เข้าใจจุดประสงค์ของเจาเหรินตี้

นับจากไท่ซ่างหวงมีอาการสมองเสื่อม อ๋องทั้งสองท่านก็ยังมาพิการในสนามรบอีก ความกดดันในการป้องกันชายแดนของราชวงศ์ต้าโจวก็หนักหนาอย่างยิ่ง ขวัญกำลังใจกองทัพและพสกนิกรถดถอยมานาน

เรื่องม้าเตลิดในตอนที่กลับวัง ไท่ซ่างหวงยื่นมือช่วยประชาชนต่อหน้าธารกำนัล หลังจากรู้ว่าเขากลับมาเป็นปกติแล้ว ในเมืองหลวงก็ตื่นเต้นระยะหนึ่ง

แต่อย่างไรเขาก็ชราภาพแล้ว ยากจะถือทวนเข้าสนามรบได้อีก

บัดนี้ตวนอ๋องสมรส กอปรกับข่าวที่จิ้งอ๋องกลับมามองเห็นดังเดิม หากประกาศออกไปพร้อมกัน ย่อมสามารถกระตุ้นขวัญกำลังใจประชาชนให้ฮึกเหิมได้

“หากไม่ใช่ว่าต้องนึกถึงส่วนรวม ข้าก็ไม่อยากร่วมงานแต่งของสองคนนี้เลยจริงๆ”

เวลานี้หยุนหลิงไม่อยากเห็นตวนอ๋องสักนิด นางรู้สึกว่าพออยู่ร่วมกับอีกฝ่ายแล้ว แม้แต่การหายใจก็ยังติดขัด เพราะตวนอ๋องโง่งมจนชวนให้คนขาดอากาศตาย

หลังจากนางบ่นจบ ก็ลุกขึ้นกระโดดลงจากรถม้าอย่างว่องไว ลงสู่พื้นอย่างมั่นคง

เซียวปี้เฉิงเห็นอยู่ด้านหลังพลันตะลึง รีบเข้าประคองนาง น้ำเสียงร้อนรน “ระวังหน่อย จะสี่เดือนแล้ว ในท้องของเจ้ามีสองคนนี้!”

เนื่องจากตั้งครรภ์ลูกแฝด ท้องของหยุนหลิงจึงใหญ่กว่าหญิงตั้งครรภ์ปกติมากหน่อย

พวกเขาเพิ่งจะเข้าใกล้ห้องโถง เสียงของบิดาเจ้าของร่างผู้เลอะเทอะของหยุนหลิงก็ดังมาแต่ไกล

ซื่อจื่อเฒ่าตวาดเสียงหนัก ความเดือดดาลเผยออกมาจากน้ำเสียง “ข้าไม่เชื่อหรอกว่านังเด็กนั่นจะไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องที่หานเอ๋อร์ตกน้ำ ต้องเป็นนางที่อาศัยบารมีไท่ซ่างหวง บีบจนจิ้งอ๋องจำต้องพูดเข้าข้างนางแน่!”

ฉู่หยุนเจ๋อกำลังขมวดคิ้วยื่นน้ำชาให้อยู่ข้างๆ เกลี้ยกล่อม “ท่านพ่อ วันนี้น้องสาวกับน้องเขยกลับบ้าน ท่านก็อย่าทำจนบรรยากาศแย่เลย”

ซื่อจื่อเฒ่ารับถ้วยน้ำชามา แค่นเสียงฮึ่ “ข้าจะทำเสียอย่าง รอให้นังนั่นมาก่อนเถอะ ต้องสอบถามให้ชัดๆ แน่”

เขาคือพ่อของนางนะ!

หยุนหลิงส่ายหน้าเล็กน้อย แม้แต่ตาขาวก็คร้านจะมอบให้ซื่อจื่อเฒ่า นางเดินไปถึงข้างหลังอีกฝ่ายแบบเงียบเชียบ น้ำเสียงยิ้มแต่ก็เหมือนไม่ยิ้ม

“ข้าไม่ได้กลับบ้านเดิมสามเดือน ท่านพ่อจึงรู้สึกว่าตัวเองเก่งอีกแล้ว จะเริ่มหาเรื่องอีกแล้ว ใช่หรือไม่”

“พู่...!”

เสียงของหยุนหลิงดังขึ้นอยู่ข้างใบหูกะทันหัน ซื่อจื่อเฒ่าตกใจขวัญหาย พุ่งน้ำชาออกมา