องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 161

หรงฉานค่อยๆกลืนเมล็ดทานตะวันลงคอ ไม่กล้าส่งเสียงเลยสักนิด สองพี่น้องมองสบตากัน ต่างก็ส่งสายตาให้แก่กัน

หยุนหลิงรวบรวมสมาธิลงมือฝังเข็มต่อ สักพักก็เงียบสงบลง ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง นางค่อยถอนเข็มทั้งหมดบนตัวหรงจ้านออกมา

“การปลูกดอกบัวเจ็ดกลีบอย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาสามถึงสี่เดือน ในระหว่างนี้ ทุกอาทิตย์.....ทุกๆเจ็ดวันให้มาจวนจิ้งอ๋องหนึ่งครั้ง”

หรงจ้านสุขภาพไม่ค่อยดี ถึงแม้จะมีตำรับยาของอู่อานกงช่วยชีวิตไว้ แต่ก็มีความเป็นไปได้ที่จะมีอาการกำเริบขึ้นมาอย่างกะทันหันเหมือนที่ผ่านมาทุกเมื่อ

เพื่อไม่ให้ก่อนที่ดอกบัวเจ็ดกลีบจะเติบโต แล้วหรงจ้านเสียชีวิตลง เพื่อความปลอดภัยหยุนหลิงตัดสินใจที่จะทำการฝังเข็มให้เขาเป็นประจำ

“รบกวนพระชายาจิ้งแล้ว”

หรงจ้านรีบสวมเสื้อ แต่เมื่อคิดถึงภาพที่เมื่อกี้เซียวปี้เฉิงบุกเข้ามา ท่าทีแลดูทำตัวไม่ถูก

หยุนหลิงโบกมืออย่างสงบเรียบเฉย มองไม่เห็นถึงความโกรธเคืองที่เกิดขึ้นเมื่อกี้เลย

“เวลาก็ค่ำแล้ว ทั้งสองอยู่ทานข้าวเย็นก่อนค่อยกลับไหม”

หรงจ้านอยากปฏิเสธ เซียวปี้เฉิงกลับส่งลู่ชีมาบอกว่า

“พระชายา อาหารเย็นจัดเตรียมเสร็จแล้ว หรงซื่อจื่อกับพระชายาตวนสามารถทานอาหารได้ตอนนี้เลย”

หยุนหลิงตกใจ จ้องมองดูลู่ชี พร้อมพูดขึ้นว่า “ทำไมเจ้าโผล่ออกมาอย่างกะทันหันแบบนี้ ใครให้เจ้าแอบเฝ้าอยู่ที่นี่”

ได้ยินน้ำเสียงอันรังเกียจของหยุนหลิง ลู่ชีเม้นริมฝีปาก ท่าทีแลดูน่าสงสาร

“ท่านอ๋องสั่งให้ข้าเฝ้าอยู่ที่นี่ ท่านอ๋องบอกว่า เมื่อหรงซื่อจื่อออกมาจะต้องรั้งไว้ทานอาหารค่ำก่อน จะให้หนีกลับไปก่อนไม่ได้เด็ดขาด ไม่อย่างนั้นข้าก็จะไม่ได้ทานข้าวเย็น”

เขาเฝ้าอยู่ด้านนอกประตูทั้งบ่าย จนขาชาไปหมดแล้ว ครั้งที่แล้วเขาแอบกินน้ำแกงไก่ของห้องครัวเล็กจนท้องเสีย ยังนั่งในห้องน้ำไม่นานขนาดนี้เลย

“พี่หยุนหลิง จิ้งอ๋องจะไม่ทำอะไรพี่ชายข้าใช่ไหม เขาสุขภาพอ่อนแอ รับหมัดต่อยไม่ไหว.....”

“อยู่ดีๆ เขาจะต่อยตีพี่ชายเจ้าทำไม?”

หยุนหลิงอดไม่ได้ที่จะหน้าบึ้ง ก่อนหน้านี้ทำไมนางถึงดูไม่ออกว่า หรงฉานขี้ขลาดเหมือนกับลู่ชีเลย

นางเปลี่ยนเรื่องพูดขึ้นมาว่า “อย่าว่าแต่พวกเขาสองคนเลย ช่วงนี้เจ้าเป็นอย่างบ้าง น้องรองของข้าไม่ใช่คนดีอะไร เจ้ากับนางอาศัยอยู่บ้านเดียวกัน ลำบากตรงไหนไหม?”

ถึงฉู่หยุนหานจะมีสถานะตำแหน่งไม่สูง แต่เด็กสาวตรงหน้าคนนี้ใสซื่อ สองคนเผชิญหน้ากัน คงจะถูกกินจนไม่เหลือซาก

เห็นได้ชัดว่ารอยยิ้มบนใบหน้าหรงฉานจางหายไป พร้อมส่ายหัวพูดขึ้นว่า

“ข้าไม่ได้ถูกรังแก ตวนอ๋องจัดให้นางไปอยู่ในเรือนหานตั้น ที่นั่นค่อนข้างไกลจากเรือนของข้า ปกติก็แทบจะไม่ได้เจอหน้ากัน”