องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 27

"ดวงตาคู่นั้นของพระชายาจิ้ง เหมือนกับองค์หญิงใหญ่เจียอี้ เมื่อข้าเห็นพระชายาจิ้งในวันนั้น ทำให้นึกถึงองค์หญิงเจียอี้"

เซียวปี้เฉิงถามอย่างสงสัย "ฝูกงกง องค์หญิงเจียอี้คือใคร?"

ทำไมเขาไม่เคยได้ยินว่าเขามีป้าที่ชื่อเจียอี้?

ความเศร้าและความคิดถึงปรากฏขึ้นในดวงตาของฝูกงกง "องค์หญิงเจียอี้เป็นลูกสาวของไท่ซ่างหวงและหยวนเจินไทเฮาและยังเป็นลูกคนแรกของไท่ซ่างหวงด้วย"

ไท่ซ่างหวงเกิดมาเป็นชาวนาที่ยากจน เมื่อเขายังเด็ก เขามีคนรักในวัยเด็กที่เติบโตมากับเขา นั่นก็คือหยวนเจินไทเฮา

ต่อมา ในช่วงเวลาแห่งความทุกข์ยาก มีการคัดเลือกชายที่แข็งแกร่งทุกที่ในต้าโจว เมื่อไท่ซ่างหวงอายุได้ 16 ปี เขาเพิ่งแต่งงานกับหยวนเจินไทเฮา ถูกจับและส่งไปยังค่ายทหารในวันที่สามหลังจากแต่งงาน

ในช่วงปีแรกๆ ฝูกงกงเคยเป็นผู้ช่วยของไท่ซ่างหวง เขารู้ความลับในอดีตมากมายที่นางสนมและบรรดารัชทายาทไม่รู้

“เป็นเวลาสิบเจ็ดปีแล้วที่ไป และจดหมายของจากครอบครัวเป็นเรื่องยากที่จะส่งไปในช่วงสงคราม เมื่อไท่ซ่างหวงกลับมาที่บ้านเกิดของเขา ข้าพบว่าหนึ่งปีหลังจากที่เขาจากไป หยวนเจินไทเฮา ได้ให้กำเนิดบุตรสาวของเขา ที่ผ่านมาเป็นเด็กกำพร้าและแม่หม้ายที่ลำบากมาก”

แต่องค์หญิงเจียอี้ ยังคงได้รับการสั่งสอนจากหยวนเจินไทเฮาให้เป็นคนพากเพียร เฉลียวฉลาด และมีสติสัมปชัญญะ

แต่พอกลับมารวมกันอีกครั้ง ภรรยาและลูกสาวกลับถูกศัตรูจับตัวไป เพื่อปกป้องไท่ซ่างหวงจากการบีบบังคับ สองแม่ลูกจึงชักดาบฆ่าตัวตาย

เซียวปี้เฉิงตกตะลึง "ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ข้าไม่เคยได้ยินเสด็จปู่พูดถึงเหตุการณ์ในอดีตเหล่านี้เลย"

ฝูกงกงถอนหายใจเบา ๆ "นี่คือความคิดถึงของไท่ซ่างหวง เป็นปีศาจภายในของเขา"

นั่นคือคนที่เขารักที่สุดในชีวิต เป็นคนที่ทำให้เขาละอายใจที่สุด

ไม่สามารถให้พวกเขาใช้ชีวิตดีๆได้ กลับปล่อยให้พวกเขาต้องตายเพื่อตัวเองแทน

แม้แต่ไทเฮาองค์ปัจจุบันเอง ที่อยู่กับไท่ซ่างหวงมาสามสิบสี่สิบปี ก็ไม่กล้าเอ่ยถึงหยวนเจินไทเฮาและองค์หญิงเจียอี้ต่อหน้าเขา

"ชื่อส่วนตัวขององค์หญิงเจียอี้คือ เซียวหลิงเอ๋อ ตอนที่นางจากไป อายุพอๆ กับพระชายาจิ้ง"

ในส่วนของใบหน้า หยุนหลิงและเซียวหลิงเอ๋อ ไม่มีความคล้ายคลึงกันเลย

แต่ในแววตาของหยุนหลิง มีความเพียรที่ซ่อนอยู่ในความชัดเจน เหมือนกับ เซียวหลิงเอ๋อในตอนนั้น

เซียวปี้เฉิงรู้สึกเสียสมาธิเล็กน้อย เดิมทีแล้วมีอดีตที่ไม่รู้จักอยู่อีก ไม่น่าแปลกใจที่ไท่ซ่างหวงจะตัวติดกับหยุนหลิง

เดิมทีนึกว่ามันเป็นมนต์ชั่วร้ายบางอย่าง แต่ดูเหมือนว่าจะโทษอีกฝ่ายอย่างผิดๆ

เมื่อได้รับอนุญาตจากเจาเหรินตี้ ไท่ซ่างหวงก็ขึ้นรถม้ากลับไปที่จวนจิ้งอ๋องอย่างมีความสุข

ก่อนออกเดินทาง ยังไม่ลืมที่จะถอนต้นผีฝาทั้งหมดในเรือนฉางหนิง บอกว่าเขาต้องการนำพวกมันกลับไปให้หยุนหลิงกิน

หลังจากที่เยียนอ๋องได้ยินเรื่องราวที่ฝูกงกงพูดผ่านเซียวปี้เฉิงแล้ว ก็ถอนหายใจออกมา

"เดิมทีแล้วเสด็จปู่ยังมีเรื่องราวเช่นนี้ฝังลึกอยู่ภายในจิตใจ"

หยุนหลิงกลับไม่รู้สึกว่าไท่ซ่างหวงกำลังเกาะติดนางมาก เพียงเพราะดวงตาของนางคล้ายกับองค์หญิงเจียอี้

สองวันมานี้นางสังเกตอย่างละเอียด พบว่าแม้ว่าจะตั้งใจซ่อนตัว ไท่ซ่างหวงก็สามารถเดินเข้าไปหานางได้โดยสัญชาตญาณเสมอ

จากปรากฏการณ์นี้ หยุนหลิงคาดเดาว่าอาจเป็นเพราะพลังวิญญาณของนางได้กระตุ้นเปลือกสมองของไท่ซ่างหวง

เปลือกสมองมีหน้าที่เก็บความทรงจำ ไท่ซ่างหวงมีความรู้สึกผูกพันและพึ่งพาพลังวิญญาณของนาง จากนั้นจึงรวมเข้ากับผู้คนและสิ่งต่าง ๆ ที่เขาอยากจะลืมน้อยที่สุดในใจของเขา

กลับไปจวนจิ้งอ๋อง ไท่ซ่างหวงก็ร่ำร้องอยากจะอาศัยอยู่ในสวนเดียวกันกับหยุนหลิง ดังนั้นเขาจึงต้องถูกจัดให้อยู่ในปีกตะวันออกของเรื่อนหลั่นชิง

ห่างจากพระราชวัง เซียวปี้เฉิงต้องการคุยกับหยุนหลิงเป็นการส่วนตัว แต่ก็ถูกขัดขวางโดยไท่ซ่างหวงนอกลาน

"เจ้าหมาบ้า! เจ้ามาทำอะไรที่นี่?ข้าจะบอกอะไรให้นะ เจ้าทั้งยากจนทั้งขี้เหร่ ไม่มีทางได้แต่งงานกับหลิงเอ๋อ!"

ไท่ซ่างหวงชูไม้เท้าของเขา ขับไล่เซียวปี้เฉิงอย่างดุเดือด

เซียวปี้เฉิงกระตุกมุมปากของเขา มันเป็นความจริงที่เขายากจน แต่เขาก็ไม่ได้อัปลักษณ์นี่?

เยียนอ๋องที่อยู่ข้างๆ อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงหัวเราะออกมาเสียงดัง "พี่สาม เสด็จปู่น่ารักมากเมื่อเขาทำหน้าขรึม"

“ข้ามาที่นี่เพื่อบอกเจ้าว่าตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป เขาจะจัดองครักษ์ที่มีทักษะศิลปะการต่อสู้ชั้นสูงมาดูแลเจ้า”

หลังจากพูดจบ เซียวปี้เฉิงหยิบหยกสีดำทองออกมาจากแขนเสื้อ ด้านบนเป็นรูปสลักดอกไม้ที่หยุนหลิงไม่รู้จัก

“นี่คือตราของผู้บังคับการองครักษ์เงา” เซียวปี้เฉิงพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “มีองครักษ์เงาสิบคนในจวน ทุกคนล้วนเป็นจ้าววิทยายุทธ จากนี้ไป พวกเขาจะปกป้องเจ้าลับๆ "

แม้ว่าหญิงอัปลักษณ์น่าจะมีคาถาปีศาจ แต่ร่างกายของนางก็ยังดูเหมือนจะเป็นมนุษย์ธรรมดาทั่วๆ ไป

เมื่อเห็นใบหน้าที่จริงจังของเขา หยุนหลิงก็เก็บท่าทางสบายๆ ของนาง

“ตอนนี้ข้ากำลังตกอยู่ในอันตราย?”

“เจ้าไม่ควรตั้งครรภ์ มันไม่ใช่เรื่องดีสำหรับเจ้า”

เซียวปี้เฉิงหันไปทางหยุนหลิง ดวงตานิ่งขรึม

"ท้องของเจ้า ทำให้เจ้าตกเป็นเป้าในตอนนี้"

หยุนหลิงขมวดคิ้วเล็กน้อย "ข้าต้องการฟังรายละเอียด"

"เสด็จพ่อมีลูกชายทั้งหมดหกคน ตอนนี้มีเพียงข้าและพี่สองเท่านั้นที่แต่งงานแล้ว นอกจากพี่สองที่มีลูกสาวแล้ว ก็ไม่มีหลานคนอื่น"

เซียวปี้เฉิงอธิบายสถานการณ์อย่างช้าๆ วิเคราะห์ข้อดีและข้อเสียให้นางฟัง หยุนหลิงตั้งสมาธิ ตั้งใจฟังอย่างละเอียด

“ปีนี้พี่ใหญ่อายุยี่สิบห้า แต่ตำแหน่งพระชายายังว่างอยู่ ไม่มีแม้แต่นางบำเรอข้างเคียง เขาไม่แม้แต่จะแตะต้อง”

หยุนหลิงเลิกคิ้วขึ้น "หากข้าไม่รู้ว่าตวนอ๋องมีความรักลึกซึ้งต่อน้องสาวของข้า ข้าคงสงสัยว่าเขาไม่มีความรู้สึก"

“หยุดพูดไร้สาระ!”

หยุนหลิงถูกสายตาเย็นชาฟาดมา แสยะมุมปากเบาๆ

ชายตาบอดที่น่าสงสารคนนี้ แม้จะตาบอดก็ไม่ลืมที่จะจ้องมองนาง