องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 40

เซียวปี้เฉิงฟังจนปวดหัว ขืนเป็นเช่นนี้ต่อไปต้องทะเลาะกันไม่หยุดแน่

“พี่ใหญ่ ในเมื่อส่งของขวัญแสดงความยินดีมาถึงแล้ว ท่านกับแม่นางรองฉู่ก็กลับจวนไปเถิด ประเดี๋ยวหยุนหลิงต้องฝังเข็มให้ข้าอีก ไม่สามารถต้อนรับพวกท่านได้จริง ๆ ไว้วันหน้ามีเวลา ข้าจะไปเยี่ยมคารวะที่จวนตวนอ๋องด้วยตนเอง”

พอได้ยินคำเรียก “แม่นางรองฉู่” สีหน้าฉู่หยุนหานก็ซีดเซียวเล็กน้อย นิ้วมือก็กำผ้าเช็ดหน้าแน่นในทันที

เพราะอะไรกัน ทุกครั้งที่นางเจอเซียวปี้เฉิง อีกฝ่ายจะดูเป็นคนแปลกหน้าขึ้นทุกครั้ง？

แล้วความผูกพันหลายปีของพวกเขาล่ะ……

ตวนอ๋องก็ผวาไปชั่วขณะ จากนั้นก็เดือดดาลขึ้นมา

“ปี้เฉิง！เห็นชัด ๆ ว่าฉู่หยุนหลิงก่อเรื่องไร้เหตุผล ทำไมเจ้ายังกลับปกป้องนาง？นางรังแกหยุนหานยังไง หรือเจ้าตาบอดหูหนวกกัน？”

สีหน้าเซียวปี้เฉิงไร้ความรู้สึก ประจวบเหมาะเพราะเขารู้แล้วว่าฉู่หยุนหานเป็นคนยังไง จึงเลือกติดตามฉู่หยุนหลิง

ที่ปวดหัวไปกว่านั้นคือ ถ้าดึงไท่ซ่างหวงเข้ามาพัวพัน ต้องวุ่นวายอย่างเลี่ยงไม่ได้แน่

เห็นท่าทางของเซียวปี้เฉิง สายตาของตวนอ๋องผิดหวังอย่างยิ่ง

“หยุนหานกับเจ้าเป็นคู่รักวัยเด็กมากว่าสิบปี หลังจากเจ้ามองไม่เห็นนางก็หาหมอหายาเพื่อเจ้า แต่เพราะบัดนี้ฉู่หยุนหลิงรักษาดวงตาทั้งคู่ของเจ้าได้ นางรังเกียจหยุนหาน เจ้าก็ต้องห่างเหินนางด้วยหรือ？”

ใบหน้าเซียวปี้เฉิงถมึนทึง คำพูดนี้เสียดแทงจิตใจเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

ใช่แล้ว คู่รักวัยเด็กมากว่าสิบปี ฉู่หยุนหานกลับเลือกแทงเขาข้างหลัง

หยุนหลิงฟังต่อไปไม่ไหวแล้วจริง ๆ “เซียวเทียนอวี้ สมองเจ้าถูกกระทบกระเทือนเหรอไง？มาพูดอย่างนี้ต่อข้ากับท่าอ๋อง จงใจจะยุยงให้แตกแยกใช่มั๊ย”

ถ้าไม่เพราะในท้องของนางกินจนอิ่มจนกลมเกินไป ไม่สะดวกเคลื่อนไหว ป่านนี้คงต่อยเข้าให้หมัดนึงแล้ว

ฉู่หยุนหานกลับปวดใจ น้ำตานองเป็นสาย

“ท่านตวนอ๋องอย่าเอ่ยต่ออีกเลย บัดนี้ท่านจิ้นอ๋องทรงอภิเษกมีชายาแล้ว หยุนหานเองควรหลีกทาง หากท่านพี่ถือสา ต่อไปข้าไม่มาอีกก็ได้……”

“เจ้ารีบไสหัวไปได้แล้ว ทุกครั้งที่ปรากฏตัวไม่เคยมีเรื่องดี”

หยุนหลิงมองนางเล่นละครอย่างเย็นชา มุมปากเบะขึ้นเยาะหยัน “คราวก่อนเจ้ายุยงให้องค์หญิงหกผ้องหวงกุ้ยเฟย ทำให้เจ้าบอดโดดตบเฉย ๆ ไปหนึ่งฉาด ไม่ได้คิดบัญชีกับเจ้าก็ถือว่าดีมากแล้ว ยังจะกล้าแบกหน้ามาอีก”

ตวนอ๋องตกใจ มองฉู่หยุนหานด้วยความตกตะลึง ในสายตาเหมือนมีความไม่เข้าใจปนสงสัย

เขารู้เรื่องที่น้องสาวแท้ ๆ ถูกลงโทษให้คัดพระคัมภีร์ที่อาราม ว่าแต่เรื่องนี้เกี่ยวกับฉู่หยุนหานยังไง？

นึกไม่ถึงว่าหยุนหลิงจะยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดต่อหน้า ฉู่หยุนหานหนาวจับใจ สีหน้าซีดเซียว

“หยุนหานไม่เคยเข้าวัง ก่อนหน้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ไม่ทราบ ใยท่านพี่ต้องนำเรื่องนี้มาโทษข้าด้วย？”

หรือเซียวปี้เฉิงก็สงสัยว่านางชักใยอยู่เบื้องหลัง จึงได้มีท่าทีเช่นนี้？

ตวนอ๋องไม่ได้คิดมาก เข้าใจว่าหยุนหลิงใช้ลูกไม้อย่างเมื่อก่อน ที่นางจงใจเล่นงานฉู่หยุนหานไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้งแล้ว

“ฉู่หยุนหลิง การใส่ร้ายป้ายสีต้องโดนจองจำในศาลต้าหลี่ กษัตริย์ทำผิดโทษเท่าสามัญชน！”

ให้ตาย สุดยอด

หยุนหลิงเองก็อดเห็นใจองค์หญิงหกไม่ได้

นางถอนใจเอ่ยว่า “ข้ายอมแล้วจริง ๆ ทำไมถึงมีคนงี่เง่าอย่างท่านนะ น้องสาวแท้ ๆ ถูกให้ร้ายจนร้องไห้ ยังมาผดุงความเป็นธรรมให้ฆาตกรที่อยู่เบื้องหลัง ถ้าหม่อมฉันเป็นองค์หญิง คงฟาดหัวท่านเบี้ยวไปแล้ว”

คุยกับคนแบบนี้มากไป จะส่งผลถูกฉุดไอคิวให้ต่ำลงมาได้

ตวนอ๋องกัดฟันกรอด ๆ มองหยุนหลิง กำลังจะอ้าปากโต้กลับ อยู่ ๆ ในลานเรือนก็มีเสียง “ตุ๊บ” ดังขึ้น

ตวนอ๋องส่งเสียงอุอู้ออกมา การมองเห็นหายไปฉับพลัน ล้มทั้งยืนหมดสติไป

สายตาลู่ชีกับพวกมองไป ก็เห็นไท่ซ่างหวงที่ถือไม้เท้าเหมือนวิญญาณโผล่มาตอนไหนไม่รู้ ปรากฏตัวอยู่ข้างหลังตวนอ๋องอย่างไม่ให้สุ้มให้เสียง

“ไท่ซ่างหวงฟาดได้ดี！”

หยุนหลิงอดกู่ร้องไชโยไม่ได้ เท่ากับระบายความแค้นให้นาง

ฉู่หยุนหานตาโตปากค้างมองดูฉากนี้ อ้าปากกว้างไม่เหลือภาพลักษณ์หญิงใจงามเลย

นางได้ยินไม่ผิดใช่ไหม ไท่……ไท่ซ่างหวง？

สายตาเหลียนฮูหยินส่อแววมีภัยขึ้นฉับพลัน “หานเอ๋อร์ เจ้าบอกว่าไท่ซ่างหวงทรงโปรดปรานนังแพศยานั่นหนำซ้ำดุด่าตวนอ๋องอีกด้วย？”

“ถูกต้อง และไม่รู้ว่าทำไมนิสัยนางจึงเปลี่ยนได้ในฉับพลัน”

เหลียนฮูหยินเย้ยหยัน “คิดว่าตัวเองสามารถรักษาจิ้งอ๋องให้หายได้ แล้วยังตั้งครรภ์ กลายเป็นชายาองค์รัชทายาทถือว่าคว้าชัยชนะได้แล้ว บัดนี้จึงไม่เห็นตวนอ๋องอยู่ในสายตา”

“เหมือนที่ผ่านพวกเราจะถูกนางหลอกเข้า นึกไม่ถึงว่านางจะมีความคิดล้ำลึกเช่นนี้”

สีหน้าฉู่หยุนหานไร้ความสุข เอ่ยด้วยความกังวลว่า “ตัวฉู่หยุนหลิงมีฝีมือการแพทย์ ทั้งยังรู้จักป้องกันพวกเราอย่างดี ส่วนใหญ่นางไม่ใช่เครื่องบำรุงที่ส่งมาจากจวนเหวินกว๋อแน่ คิดจะกำจัดเด็กในท้องของนาง เกรงว่าวิธีนี้จะไม่ได้การ”

เหลียนฮูหยินจับจ้องไปที่เข็มปักผ้าในมือ ไม่รู้ว่าคิดอะไร

จากนั้น นางก็กระซิบเอ่ยว่า “ก่อนหน้านั้นเฟิงเหยียนได้ล่วงเกินจิ้งอ๋องที่เหวินกั๋วกง สองวันมานี้เสนาบดีฝ่ายซ้ายเฟิงสั่งให้เขานำของไปขออภัย หานเอ๋อร์หาเวลาไปนัดพบเขาหน่อย”

พอได้ยินว่าต้องคบค้ากับเฟิงเหยียน สีหน้าฉู่หยุนหานก็ฉายถึงความรังเกียจ

“ท่าทางท่านแม่จะมีแผนการแล้ว”

สายตาเหลียนฮู่หยินมีความอึมครึม， “ครั้งนี้ถ้าพลาดอีกละก็ คงต้องกลั่นยาดับวิญญาณแล้ว”

สีหน้าฉู่หยุนหานไม่เข้าใจ “ยาดับวิญญาณ？”

หลายปีที่ได้เรียนการแพทย์กับหลินซิน อีกทั้งยังมีเหลียนฮูหยินคอยสั่งสอนส่วนตัว แน่นอนฉู่หยุนหานรู้ว่า “สลายวิญญาณ” คืออะไร

มันคือเครื่องหอมต่างแดนที่น่าอัศจรรย์อย่างหนึ่ง คนทั่วไปพอดมกลิ่นแล้วจะกล่อมประสาทช่วยให้นอนหลับ

แต่หากในร่างกายมี “ตัวนำ” ดับวิญญาณจะกลายเป็นพิษร้ายแรงที่ไม่สามารถรักษาได้ ทำให้คนที่หลับอยู่เสียชีวิตอย่างไม่รู้ตัวได้ภายในสามวัน

เพียงแค่ตัวนำยาพิษ ต้องปลูกไว้อย่างน้อย 2 ปีถึงจะใช้ได้ อีกทั้งการผลิตมีค่าใช้จ่ายสูงสำเร็จยาก “ท่านแม่เพาะตัวนำในร่างกายฉู่หยุนหลิงตั้งแต่เมื่อไหร่？”

เหลียนฮู่หยินยิ้มบาง ๆ “ตัวนำในนังแพศยานั่น พอเกิดมาก็ถูกเพาะเอาไว้แล้ว แม้จะเป็นเหตุบังเอิญ แต่ก็ไม่เสียแรงเปล่า……”

ฉู่หยุนหานตะลึงไปชั่วครู่ จากนั้นก็นึกอะไรขึ้นได้ รู้ตัวในฉับพลัน

ที่แท้เป็นเช่นนี้……