องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 69

อากาศเริ่มร้อนขึ้นแล้ว หลายวันนี้ หยุนหลิงอยู่ในเรือนหลั่นชิงไม่ออกไปไหน

ห่างจากการล้างด่างพิษครั้งที่แล้วเป็นเวลาระยะหนึ่งแล้ว ตอนนี้สามารถทำการล้างพิษเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว

ใช้เวลาไม่นาน นางใช้ยาทาพร้อมกับฝังเข็มอย่างชำนาญ หลังจากนั้นไม่นาน รอยแดงบางๆ บนใบหน้าครึ่งหนึ่งก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

ตงชิงจ้องมองดูใบหน้าขาวเนียนของหยุนหลิงด้วยสายตาไม่กะพริบ พร้อมพูดขึ้นว่า “พระชายา ปานบนใบหน้าของท่านมองไม่เห็นร่องรอยสักนิดแล้ว”

ถึงจะไม่ใช่ครั้งแรกแล้วที่เห็นใบหน้าที่แท้จริงของหยุนหลิง แต่ตงชิงก็ยังไม่สามารถละสายตาได้

หยุนหลิงเอื้อมมือลูปใบหน้าของตนเอง นับตั้งแต่นี้ไป พิษในร่างกายของนาง ถือว่าถูกกำจัดจนหมดแล้ว

ใช้เวลาตั้งหลายวันหลายคืน หยุนหลิงสามารถกลั่นยาถอนควันพิษทูเจวี๋ยออกมาได้แล้ว เซียวปี้เฉิงรีบส่งจดหมายลับไปให้เจาเหรินตี้

“เจ้ามีคุณงานความดีอีกแล้ว เสด็จพ่อคงจะหายโกรธลงบ้าง ไม่ถือสาเจ้าเรื่องเศษดาวตก”

หยุนหลิงพูดขึ้นมาอย่างมีเหตุผลว่า “หากเขาคิดลงโทษ ข้าก็จะบอกว่าล้วนเป็นความคิดเห็นของเจ้า”

เซียวปี้เฉิงแอบส่ายหัว เห็นได้ชัดว่าเคยชินกับความหน้าด้านของหยุนหลิงแล้ว พร้อมพูดขึ้นว่า “วันนี้เจ้าอยู่เรือนซู่สือค่อนข้างนาน ยังมีเรื่องอะไรหรือ?”

“ข้าอยากบอกเจ้าว่า สองวันนี้ข้าอยากออกไปข้างนอก”

ได้ยินแบบนี้ เซียวปี้เฉิงขมวดคิ้ว พร้อมพูดขึ้นมาอย่างไม่เห็นด้วยว่า “เจ้ามีธุระอะไรต้องไปทำ บอกข้ามา หรือสั่งเฉียวเย่ไปทำก็ได้”

“ไม่ต้องรบกวนคนอื่น ข้าอยู่แต่ในจวนจิ้งอ๋อง อย่างอุดอู้มาหนึ่งเดือนกว่าแล้ว อยากออกไปเดินเล่น”

เซียวปี้เฉิงยิ่งขมวดคิ้วแน่น พร้อมพูดขึ้นว่า “เหลวไหล เจ้าไม่รู้จริงๆหรือว่ามีสายตามากมายแค่ไหนคอยจ้องมองเจ้าอยู่ลับหลัง?”

ตอนนี้ดูเหมือนจวนจิ้งอ๋องเงียบสงบ แต่พวกองครักษ์ในที่ลับไม่กล้าที่จะชะล่าใจเลย

จนใจที่เซียวปี้เฉิงเป็นเหมือนอย่างก้อนหิน พร้อมพูดขึ้นอย่างไม่มีท่าทียินยอมเลยสักนิดว่า “หากเจ้ารู้สึกเบื่ออย่างมากจริงๆ ข้าสามารถอยู่กับเจ้าเพื่อแก้เบื่อ หรือเชิญคณะละครมาก็ได้ ไม่ว่ายังไง จะออกจากจวนจิ้งอ๋องนั้นไม่ได้”

ต่อให้หยุนหลิงมีพลังจิต แต่ยังไงนางก็อยู่ในร่างมนุษย์ เซียวปี้เฉิงไม่ยอมปล่อยให้นางล้อเล่นเกี่ยวกับความปลอดภัยของตัวเอง

เขาสั่งคนเฝ้าคุ้มกันอย่างเข้มงวด ไม่อนุญาตให้หยุนหลิงออกจากจวนจิ้งอ๋อง ยังสั่งให้เย่เจ๋อเฟิงคอยจับตาดูนางอย่างใกล้ชิด

หยุนหลิงกลับมายังเรือนหลั่นชิงด้วยสีหน้าบึ้ง ปิดประตูอย่างแรง กั้นใบหน้าไร้อารมณ์ของเย่เจ๋อเฟิงไว้ด้านนอกประตู

“เจ้าตาบอด เดี๋ยวจะต้องฝังเข็มเจ้าให้เจ็บๆ เพื่อระบายความโกรธ”

หยุนหลิงยังคงไม่ล้มเลิกความคิดที่จะออกจากจวน ออกทางประตูใหญ่ไม่ได้ งั้นก็ออกทางประตูหลังสิ

นางเรียกตงชิงมา เตรียมชุดธรรมดาสองสามชุดสำหรับคนทั่วไปโดยเฉพาะ จากนั้นก็มัดมวยผมไว้อย่างเรียบง่าย