องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 90

เขาเคยได้ยินเรื่องหอกของเซียวปี้เฉิงมาก่อน ทั้งเมืองและทั้งแคว้น ไม่มีใครที่เทียบกับเขาได้เลย

เขาพูดด้วยสีหน้าเหิมเกริมว่า “ลองดูแล้วจะรู้!”

เซียวปี้เฉิงเก่งแค่ไหนแต่ก็ตาบอดมาสองปีแล้ว เวลาผ่านไปนานขนาดนี้ วิทยายุทธคงสู้เมื่อก่อนไม่ได้

แต่หลังจากที่ลองสู้กันแล้ว ชายหนุ่มร่างกำยำก็แอบตกตะลึงในใจ

เวลาผ่านไปนานขนาดนี้ วิทยายุทธของอีกฝ่ายกลับไม่ถดถอยไปเลยเหรอ

นี่เป็นวิชาหอกที่รวดเร็วและดุดันที่คุ้นเคยมาก พุ่งแทงจุดสำคัญทั้งหมด ไม่มีพลาดสักจุด

“เก่งจริงๆด้วย!”

ชายหนุ่มร่างกำยำไม่กล้าประมาท คนเบื้องหลังคิดว่าเซียวปี้เฉิงยังตาบอดอยู่ ดังนั้นถึงได้ใช้โอกาสนี้ฆ่าอีกฝ่าย

ไม่คิดว่าข่าวที่ได้มาจะผิด ทำให้พวกเขาคาดความสามารถของเซียวปี้เฉิงผิด

บวกกับที่หยุนหลิงถืออาวุธแล้วแอบมองอยู่ห่างๆ ชายหนุ่มร่างกำยำก็ต้องคอยระแวงนางไว้ด้วย จึงไม่มีสมาธิจดจ่ออยู่กับการต่อสู้ทั้งหมด

เปลี่ยนแผน ชายหนุ่มร่างกำยำตั้งใจปล่อยให้เกิดช่องโหว่

เขาเหลือบตามองแล้วรีบหลบอย่างรวดเร็ว เห็นหยุนหลิงยิงเข็มพิษดอกสุดท้ายอย่างที่เขาคิดเอาไว้ ก็หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งทันที

“ฮ่าๆๆ! พระชายาจิ้งยังยิงไม่แม่นนะ!”

ชายหนุ่มร่างกำยำก็ไม่กลัวอะไรอีก แล้วฟันดาบไปที่เซียวปี้เฉิงอย่างแรง

“วิชาดาบต้าโม่ เจ้าคือชาวทูเจวี๋ยเหรอ?”

เซียวปี้เฉิงหรี่ตาลง เขาเคยสู้กับชาวทูเจวี๋ยมานับไม่ถ้วน วิชาดาบของคนตรงหน้าเป็นวิชาที่เขาคุ้นเคยมาก

ชายหนุ่มร่างกำยำนั้นสีหน้าเปลี่ยนไป สายตาเต็มไปด้วยพลังพิฆาต “อย่าพูดถึงโจรทูเจวี๋ยต่อหน้าข้านะ!”

ปฏิกิริยานี้ดูแล้วจะต้องเรื่องปิดบังแน่ หยุนหลิงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ทำไมถึงโมโหขึ้นมาล่ะ? ดูจากหน้าตาเจ้าแล้ว หรือเจ้าเป็นลูกครึ่งของหญิงชาวฮั่นที่ถูกชาวทูเจวี๋ยฉุดไป?”

ชายร่างกำยำสีหน้าแข็งทื่อ มองหยุนหลิงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความชั่วร้าย “หุบปากเดี๋ยวนี้นะ!”

ถูกจี้ใจดำเข้า เขาเกลียดมาก จนผละออกจากการต่อสู้กับเซียวปี้เฉิง แล้วฟันดาบลงไปที่หยุนหลิงทันที

“หยุนหลิง!”

เซียวปี้เฉิงสีหน้าเปลี่ยนไป รีบโยนหอกพุ่งไปข้างหน้า

เห็นหยุนหลิงมีสีหน้าตกใจ ชายหนุ่มก็ได้ใจ “พระชายาจิ้งท้าทายข้าเอง อย่าหาว่าข้าใจร้ายแล้วกัน!”

หยุนหลิงยิ้มมุมปาก ยกเท้าเหยียบไปที่แผลบนหน้าอกของเขา และขยี้ลงไปเบาๆ

มองดูสีหน้าที่เจ็บปวดทรมานของเขา แต่ยังอดทนกัดฟันไม่ร้องออกมา สายตาของนางเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่สงสาร

“เจ้าเด็กคนนี้ ข้าบอกว่าหนึ่งดอกเจ้าก็เชื่อเหรอ?”

คำพูดดูถูกเช่นนี้ แลกมากับสายตาที่แค้นจับใจของอีกฝ่าย ชายหนุ่มกำหมัดแน่น รวบรวมกำลังเฮือกสุดท้าย ฟันดาบไปที่นางอย่างแรง

วินาทีต่อมา ดาบที่มีน้ำหนักก็ตกลงพื้น ‘เพี้ยง’ เสียงดัง มือซ้ายของชายหนุ่มทรุดลงช้าๆ

หยุนหลิงลดเกาทัณฑ์ลงด้วยสีหน้าเรียบเฉย “บอกแล้วไง ข้าไม่ได้มีแค่ดอกเดียว ทำไมเจ้าถึงไม่รู้จักจำเลยนะ หรือได้รับเชื้อสายจากชาวทูเจวี๋ย ก็เลยมีสมองเล็กแต่ร่างกายกำยำงั้นเหรอ?”

พอพูดจบ นางก็ส่ายกระบอกเกาทัณฑ์ที่ว่างเปล่า เห็นได้ชัดว่าตอนสู้กันเมื่อกี้ นางมีเข็มทั้งหมดแค่สามดอก

“เจ้า!”

ชายหนุ่มโกรธจนแทบบ้า ลมหายใจที่เหลืออยู่ก็ติดอยู่ที่คอ ขึ้นก็ไม่ได้ลงก็ไม่ได้ สีหน้าซีดเซียวจนม่วงไปหมด

เซียวปี้เฉิงมองดูเขาโกรธจนจะบ้าตายอยู่แล้ว ก็รู้สึกอดใจไม่ไหว

หอกยาวคว้านหัวใจของชายหนุ่มสองสามรอบ ให้เขาตายไปได้ด้วยดี ที่นั่นไม่มีนางมารร้ายอย่างหยุนหลิงอยู่ในโลกสวรรค์