องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 92

“ท่านอ๋องปกป้องข้าขนาดนี้ ต่อไปข้าก็อยากปกป้องท่านแบบนี้เช่นกัน”

มองดูแววตาของหยุนหลิง เซียวปี้เฉิงก็แอบตกตะลึง ความรู้สึกซาบซึ้งใจที่ยากจะอธิบายออกมาได้ทำให้เขาพูดไม่ออก

ชีวิตนี้ เขาเอาแต่ปกป้องคนอื่น

ไม่ว่าจะเป็นหวงกุ้ยเฟยที่ขอให้เขาปกป้องน้องชายเยียนอ๋อง หรืออาจารย์แม่ที่ขอให้เขาปกป้องศิษย์น้องฉู่หยุนหาน หรือเสด็จพ่อที่ขอให้เขาปกป้องเมืองต้าโจว

เฉกเช่นกับชื่อของเขา เขาชินกับการใช้ร่างกายรวมไปถึงชีวิตของตัวเอง ปกป้องบ้านเมืองและสร้างกำแพงที่แข็งแกร่งให้กับคนอื่น

เขาไม่เคยเสียใจมาก่อน ไม่เคยมีคำบ่น คำว่าปกป้องสองคำนี้สลักอยู่ในสายเลือดและสมองของเขาไปแล้ว

แต่พอมาวันนี้……

มีคนบอกกับเขาว่า จะปกป้องเขาเหมือนที่เขาปกป้อง ให้นางปกป้องข้างหลังเอง

ความรู้สึกซาบซึ้งใจสับสนและความสุขอันแสนหวานผสมผสานปนเปกัน ถึงจะเป็นชายชาตรีก็อดไม่ได้ขอบตาแดงก่ำ

เซียวปี้เฉิงจับมือหยุนหลิงไว้แน่น ฝ่ามืออันร้อนผ่าวที่แทบจะเผามือของคนได้

“……ได้ ตั้งแต่นี้ไป ข้าจะให้เจ้าปกป้องข้างหลังเอง”

ก็เหมือนกับตอนอยู่บนรถม้า หยุนหลิงให้เขาปกป้องข้างหลังอย่างไม่ลังเล และเชื่อใจเขาอย่างสุดใจ

น้อยครั้งที่จะเห็นหยุนหลิงยิ้มให้เขาอย่างจริงใจ

วิญญาณที่อ้างว้างที่ข้ามเวลามาจากอวกาศอันไกลโพ้น และสหายร่วมรบเพียงหนึ่งเดียวที่สามารถพึ่งพาได้ในอดีตก็แยกกันอยู่คนละโลกแล้ว

การแลกเปลี่ยนความเชื่อใจอันมีค่าระหว่างกัน ในขณะนี้ก็ทำให้นางรู้สึกหัวใจไม่สงบ

คืนนั้น เซียวปี้เฉิงพักอยู่ในเรือนหลั่นชิง

ข้ารับใช้ในจวนส่วนใหญ่ไม่รู้เรื่องนี้กัน พอถูกปลุกให้ตื่นกะทันหัน ต่างก็คิดว่าระหว่างที่เซียวปี้เฉิงกลับมาเจอกับนักฆ่า และกำลังบาดเจ็บสาหัส

กลิ่นเลือดคนกับสัตว์แตกต่างกัน แต่ก็ไม่เป็นปัญหาสำหรับหยุนหลิง ใช้ยาสมุนไพรก็ทำให้เหมือนเลือดคนได้แล้ว

แสดงทั้งทีก็ต้องแสดงให้เหมือน จวนจิ้งอ๋องจุดเทียนสว่างทั้งวันทั้งคืน บรรยากาศในจวนเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด

เช้าวันต่อมา รุ่งอรุณเจิดจ้า

เย่เจ๋อเฟิงรีบขี่ม้าไปส่งข่าวในวัง ข่าวที่สองสามีภรรยาจิ้งอ๋องถูกลอบสังหารก็แพร่หลายไปทั่วพระนคร จนทำให้เกิดเป็นประเด็นใหญ่

เจาเหรินตี้โกรธมาก สั่งให้ศาลต้าหลี่ตรวจสอบเรื่องนักฆ่า บีบเค้นความจริงจากนักฆ่าที่เหลือรอดทั้งหมดให้ได้

นักฆ่าชุดดำที่ถูกจับมาก็ได้รับการลงโทษอย่างทรมานขั้นสุด รีบสารภาพว่าคนที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมดคือเฟิงฮองเฮา

ตอนที่ได้รับข่าวนี้ เฟิงฮองเฮายังอยู่ในวังจิบชาอยู่ พอได้ยินแล้วก็ตกใจจนแก้วชาตกลงพื้นแตกละเอียด

“ฝ่าบาท นี่เป็นการใส่ร้าย หม่อมฉันจะทำแบบนั้นกับจิ้งอ๋องได้อย่างไร! ท่านจะต้องสืบให้แน่ชัดนะเพคะ จะต้องมีคนใส่ร้ายป้ายสีแน่ อยากให้หม่อมฉันกับจิ้งอ๋องผิดใจกัน ท่านจะต้องคืนความยุติธรรมให้หม่อมฉันนะเพคะ!”