องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 958

“นี่ไม่ใช่ความฝัน?” หนานกงเย่ไม่อยากจะเชื่อเล็กน้อย

หนานกงเฮ่าเทียนเดินไปยังตรงหน้าหนานกงเย่ด้วยรอยยิ้มอันสดใส: "ไม่ใช่ ท่านปู่ ข้ากลับมาแล้ว"

หนานกงเย่มองดูเป็นเวลานานจากนั้นก็ยื่นมือไปแตะใบหน้าของหนานกงเฮ่าเทียนซึ่งอบอุ่นอยู่ ปล่อยมือแล้วหยิกขาของเขาเองซึ่งเจ็บเขาถึงได้เชื่อ!

“ท่านปู่ ข้าไม่เป็นไร มา!” หนานกงเฮ่าเทียนจูงมู่หม่านจือมา: “เรียกท่านปู่!”

มู่หม่านจือหน้าหมอง ท่านปู่อายุน้อยเช่นนี้เลยหรือ?

มู่หม่านจือไม่เรียก ส่วนหนานกงเย่นั้นมองดูหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าอย่างละเอียดหน้าตาไม่เลว

"อายุเท่าไหร่แล้ว?"

"ถามเจ้าอยู่"

มู่หม่านจือใช้เวลานานจึงตอบว่า: "สิบเจ็ด"

“กำลังดี เกิดสิ่งใดขึ้น?” หนานกงเย่ถาม หนานกงเฮ่าเทียนเล่าเรื่องราวความเป็นมาให้กับหนานกงเย่ จากนั้นหนานกงเย่มองดูมู่หม่านจืออยู่ครู่หนึ่ง

“เจ้าชื่อมู่หม่านจือ?”

"ใช่"

“พี่ชายของเจ้าคือมู่หม่านเฉิง?”

"ใช่"

“งั้นพ่อของเจ้าก็คือมู่เจอซาน?”

"ใช่"

มู่หม่านจือรู้สึกทนไม่ไหวแล้ว

หนานกงเย่กลับยิ้มอย่างพึงพอใจ: "พาไปให้ท่านย่าเจ้าดู"

"ขอรับ"

หนานกงเฮ่าเทียนเดินตามหนานกงเย่ไปเยี่ยมดูฉีเฟยอวิ๋น

ฉีเฟยอวิ๋นกำลังนอนอยู่เนื่องจากโศกเศร้าทำให้ส่งผลต่อการสมานตัวของบาดแผล ในเวลานี้กำลังเศร้าเสียใจอยู่

มีคนเข้าประตูมาซึ่งนางคิดว่าเป็นความฝัน มองดูหนานกงเฮ่าเทียนอย่างน้ำตาไหล จากนั้นก็เช็ดออกและฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่ดูแล้ว

"ท่านย่า"

เมื่อหนานกงเฮ่าเทียนเห็นว่าฉีเฟยอวิ๋นได้รับบาดเจ็บก็เดินไปดูนางในทันที

ฉีเฟยอวิ๋นมองเขาด้วยความรู้สึกว่างเปล่า: "เทียนเอ๋อร์!"

“ท่านย่า ใครทำร้ายท่าน?” สีหน้าของหนานกงเฮ่าเทียนย่ำแย่ยิ่งนัก

หนานกงเย่เข้ามาจากด้านนอก: "เจ้าไล่ตามไปท่านย่าของเจ้าก็กระโดดลงไปเพื่อขัดขวางเจ้า จากนั้นถูกดาบอันวุ่นวายของคนเหล่านั้นแทง ที่เป็นในตอนนี้เพราะเศร้าเสียใจจึงไม่สมาน"

"......ซือถูฟ่าง ข้าไม่สามารถไว้ชีวิตเจ้าได้!" หนานกงเฮ่าเทียนวุ่นอยู่กับการจับมือของฉีเฟยอวิ๋น: "ท่านย่า ท่านดูสิ!"

หนานกงเฮ่าเทียนรีบเรียกมู่หม่านจือมายังตรงหน้า ฉีเฟยอวิ๋นมองไปหม่านจือแล้วชะงักครู่หนึ่งและลุกขึ้นโดยไม่ต้องพยุงนาง

"เจ้าเป็นผู้ใด?"

มู่หม่านจือรู้สึกเขินอาย จ้องมองคนทั้งครอบครัวนี้ด้วยความรู้สึกเหมือนเป็นสัตว์ประหลาดทั้งนั้น

“มู่หม่านจือ” มู่หม่านจือไม่เต็มใจเท่าใด

ฉีเฟยอวิ๋นเอื้อมมือไปสัมผัส นำกระดองเต่าตรงด้านหนึ่งมาเขย่าเหรียญกษาปณ์สองสามเหรียญตกลงมาแล้วผลักไปมา ฉีเฟยอวิ๋นมองไปยังมู่หม่านจือ: "สิบเจ็ดแล้ว?"

"อืม"

“เกิดในฤดูร้อน?”

"ใช่"

“มีพี่ชายคนหนึ่ง?”

"ใช่"

"ฝาแฝด?"

“……”

มู่หม่านจือแปลกใจ: "ท่านรู้ได้เช่นไร ท่านพ่อของข้าไม่เคยบอกผู้อื่นว่าข้ากับพี่ใหญ่เป็นฝาแฝดกัน"

ฉีเฟยอวิ๋นกับหนานกงเย่ไม่มีเรื่องใดจึงได้ออกไปจากประตูเมืองแล้ว

หนานกงเฮ่าเทียนโยกย้ายคนสองหมื่นคนในเมือง ประตูเมืองเปิดกว้างและเรียกซือถูฟ่างให้รบ

ซือถูฟ่างรู้ว่าหนานกงเฮ่าเทียนหนีไปแล้วก็โมโหไม่น้อยและทะเลาะกับมู่หม่านเฉิงขึ้น มู่หม่านเฉิงโมโหจึงได้พาคนของเขาออกไปโดยบอกว่าจากไปแล้วแต่กลับได้เตรียมพร้อมแปรพักตร์แล้ว

ทันทีที่หนานกงเฮ่าเทียนออกจากเมืองมู่หม่านเฉิงก็เริ่มโจมตี

ซือถูฟ่างก็เป็นแม่ทัพผู้กล้าหาญ สู้รบกันขึ้นก็รบไปสามวันแล้วและยังไม่ยอมจำนน

ผลสุดท้ายถูกหนานกงเฮ่าเทียนยิงธนูดอกหนึ่งทะลุศีรษะทำให้คนถูกยิงตายไป

เมื่อกำลังเสริมมาถึงทั้งหมดก็ได้สิ้นสุดลงแล้ว

หนานกงเฮ่าเทียนจับมือมู่หม่านจือและยกขึ้นสูง

ภายใต้เมืองมู่หม่านเฉิงภาคภูมิใจอยู่แล้วเป็นธรรมดา มองดูเสื้อผ้าที่หนานกงเฮ่าเทียนสวมใส่ก็นึกบางอย่างออก

ชนรุ่นหลังของตระกูลหนานกงนั้นดีโดยเฉพาะหนานกงเฮ่าเทียน ว่ากันว่าเป็นหลานชายคนโตของหนานกงเย่แม้ว่าก็ไม่ชัดเจนว่าหนานกงเฮ่าเทียนเกิดจากลูกชายแท้ๆของหนานกงเย่หรือไม่

แต่หลานชายคนโตของมหาอุปราช ท่านพ่อของเขาเป็นลูกเขยที่ภาคภูมิใจของฝ่าบาท ท่านแม่เป็นองค์หญิงใหญ่คนโปรดของฝ่าบาทซึ่งฐานันดรศักดิ์นี้ดีกว่าของซือถูฟ่าง

หนานกงเย่เป็นใคร หลานชายคนโตที่น่าภาคภูมิใจของเขายิ่งไม่อาจมองข้ามได้

สามารถได้การแต่งงานในครั้งนี้มา รอบนี้ก็ถือว่าไม่ได้มาเสียเปล่า

เดิมทีเขาก็เปลี่ยนแปลงมุมมองใหม่ต่อซือถูฟ่าง ท่านพ่อของเขากับเขาก็เคยเป็นสหายที่รู้ใจกัน

สาเหตุที่มู่เจอซานติดตามซือถูฟ่างก็เป็นเพราะมิตรภาพกับพ่อของเขาในตอนนั้น แต่ซือถูฟ่างไม่เคารพผู้อาวุโสและยังเป็นผู้ที่เจ้าชู้ เขาเคยแต่งภรรยาคนหนึ่งมาก่อนและก็ถูกเขาทำให้โกรธจนตายไป มู่เจอซานก็ไม่ใช่คนโง่เขลาเห็นซือถูฟ่างผู้นี้ขัดตามาตั้งนานแล้ว

ขณะที่เขาก็บอกอีกว่าต้องการแต่งลูกสาวของเขาเพื่อให้เป็นฮองเฮา มู่เจอซานนั้นยิ่งไม่ยินยอม ลูกสาวของเขาจะไปเป็นภรรยาต่อจากภรรยาที่ตายไปแล้วได้หรือ?

ยิ่งไปกว่านั้นคนเช่นเขาซึ่งนิสัยไม่ดีมีสิทธิ์อันใดมาแต่งงานกับลูกสาวของเขา

ในการเดินทางมารอบนี้ความตั้งใจเดิมของมู่เจอซานก็คือการหาผู้ที่สามารถไว้วางใจได้มอบลูกสาวให้ดูแล จากนั้นค่อยหาโอกาสไปรับผิดต่อฝ่าบาท

ลูกชายทั้งหลายของหนานกงเย่นั้นทุกคนล้วนน่าทึ่งนัก แม้ว่าหนานกงเย่จะบอกว่าเขารามือจากทางโลกแล้วแต่ก็ไม่แน่ว่าเขาจะออกมาเมื่อไหร่ ถึงเวลานั้นเกรงว่าจะไม่สามารถอยู่รอดได้เลยสักคน

ตอนนั้นหนานกงเย่กวาดล้างใต้หล้าแต่กลับมอบใต้หล้าให้พี่ชายของเขาขึ้นครอง ตัวเขาเองบอกว่าอยู่อย่างสันโดษ ใครจะไปรู้ว่านั่งดูทั้งใต้หล้าอยู่ที่ใดสักแห่งหรือเปล่า