องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน นิยาย บท 12

หลินชิงเหยายิ้มอย่างขมขื่นพลางหลับตารอความตาย

ดาบเคลื่อนลงมาอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนว่าหลินชิงเหยากำลังจะพบกับจุดจบอันน่าเศร้า

ในช่วงเวลาวิกฤตินี้ มีร่างหนึ่งกระโดดลงจากหลังม้า!

ในขณะที่คนผู้นั้นนี้ยื่นมือออกเพื่อดึงหลินชิงเหยาออกมา มืออีกข้างของเขาก็คว้าดาบอย่างรวดเร็วและช่ำชอง

ในชั่วพริบตา ดาบในมือของฉินหงก็ถูกคนผู้นั้นคว้าไป ในเวลาเดียวกัน ดาบเย็นก็กดลงบนคอของเขาในทันใด!

หลังจากที่ฉินหงตระหนักได้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเขาก็ตกตะลึงจนอ้าปากค้าง!

“ฉินซู เหตุใดจึงเป็นเจ้า!”

เขาตกใจมาก!

ฉินซูผู้ไร้ประโยชน์มีทักษะถึงเพียงนี้ได้อย่างไร? เขาสามารถปลดอาวุธได้ด้วยมือเปล่าจริง ๆ หรือ?

องครักษ์ที่อยู่รอบ ๆ ฉินหงต่างก็ทำหน้าเคร่งขรึม พลันชักมีดออกมาพร้อมกัน!

ดวงตาของฉินซูเย็นชา ดาบในมือของเขากลายเป็นแสงสีขาว ฟันไปที่หัวหน้าองครักษ์ที่อยู่ด้านหน้า

ม่านตาของหัวหน้าองครักษ์หดตัวลงทันที และพยายามหลบเลี่ยงโดยสัญชาตญาณ

ทว่าก่อนที่เขาจะขยับเท้าได้ ดาบก็ฟาดลงมาแล้ว

“ฉึก!”

โลหิตพลันพุ่งออกมา ศีรษะของหัวหน้าองครักษ์ลอยขึ้นไปในอากาศ จากนั้นก็ร่วงหล่นลงมาและกลิ้งไปบนพื้นสองสามครั้งก่อนที่มันหยุดลง

ร่างที่ไร้ศีรษะของเขาสั่นสองครั้งก่อนที่จะล้มลง

เมื่อเห็นฉากนี้ หนังศีรษะของทุกคนก็ชาวาบ!

องค์รัชทายาทผู้ไร้ค่าที่เคยหมกมุ่นอยู่แต่กับสุราเคล้านารีทุกเมื่อเชื่อวันตลอด บัดนี้กำลังสังหารคนโดยมิแม้แต่กะพริบตา!

ความแตกต่างนี้ทำให้พวกเขาหวาดกลัวจริง ๆ

หลังจากที่ฉินหงฟื้นจากอาการตกใจ เขาก็ตะโกนถามว่า “ฉินซู เจ้าสังหารหัวหน้าองครักษ์ของตัวข้าด้วยเหตุใด?”

ฉินซูพูดอย่างเย็นชา “หึ กล้าถืออาวุธต่อหน้าข้า เหตุใดเล่า พวกเจ้าคิดจะกบฏรึ?”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ องครักษ์คนอื่น ๆ ก็รีบโยนดาบในมือทิ้งไป พลันคุกเข่าลงพร้อม ๆ กัน

ฉินซูยกดาบขึ้นฟาดฟันคนเหล่านั้น

คนที่เหลือต่างหวาดกลัวจนหน้าซีด และร้องขอความเมตตาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“องค์รัชทายาท โปรดไว้ชีวิตข้าน้อยด้วยเถิด ข้าน้อยผิดไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“ใช่แล้ว องค์รัชทายาท พวกเราเห็นพระองค์ทรงเอาดาบจ่อที่คอของท่านอ๋องฉี พวกเราหุนหันพลันแล่นจึงชักดาบออกมาโดยมิคิด พวกเรามิได้จะดูหมิ่นพระองค์แม้แต่น้อยพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินซูตะคอกเบา ๆ “หึ ครั้งนี้ตัวข้าจะมิทำเยี่ยงเดิมให้พวกเจ้าเห็น หากมีครั้งหน้า ตายสถานเดียว!”

“ขอบพระทัยองค์รัชทายาท ขอบพระทัยองค์รัชทายาทที่ไว้ชีวิตข้าน้อยพ่ะย่ะค่ะ”

เหล่าองครักษ์โขกหัวคำนับซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ฉินหงกัดฟันพูดอย่างดุ ๆ “ฉินซู ปล่อย…”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ ดาบในมือของฉินซูก็ถูกวางลงบนคอของเขาอีกครั้ง

เขาตกใจมากจนกลืนคำพูดกลับไป

หลินซีเตือนอย่างสั่นเทา “องค์รัชทายาท ท่านทั้งสองเป็นพี่น้องกัน ท่านมิอาจหุนหันพลันแล่น โปรดวางดาบลงเถิดพ่ะย่ะค่ะ มิเช่นนั้นจะเป็นการยากที่จะรายงานต่อองค์จักรพรรดิหนาพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินซูเยาะเย้ยอย่างสงบ “หากเสด็จพ่อตำหนิข้า ตัวข้าจะมีข้อแก้ตัวเอง!"

“ส่วนเจ้า ฉินหง ในแง่ของความอาวุโส ตัวข้าเป็นพี่ของเจ้า ในแง่ของสถานะ ตัวข้าเป็นองค์รัชทายาทแห่งตำหนักบูรพา”

“เจ้ามิทำความเคารพเมื่อเห็นข้า อีกทั้งยังกล้าปล่อยให้ผู้ใต้บังคับบัญชาของเจ้าจ่อดาบใส่ข้า เป็นเพราะเจ้ามิอยู่ในตำแหน่งจวิ้นอ๋อง เลยมิต้องทำความเคารพข้าหรือไร”

หลังจากได้ยินคำพูดของฉินซูแล้วฉินหงและหลินซีก็ตกตะลึง

หากพวกเขามิได้เห็นด้วยตาตนเอง พวกเขาคงไม่มีวันเชื่อว่า คำพูดเช่นนี้จะออกมาจากปากขององค์รัชทายาทไร้ค่าผู้นี้

ตามมารยาทแม้แต่องค์ชายรุ่นเดียวกันก็ต้องโค้งคำนับเมื่อพบกับองค์รัชทายาท

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน