อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 218

"แค่ขอโทษก็จบหรือ? แล้วเอาขี้ม้ามาป้ายหน้าเจ้าล่ะ?"

สาวตาฟู่จาวหนิงกวาดไปยังตะกร้าไม้ไผ่พังๆ ข้างๆ นั้น

คนเหล่านี้จะต้องขี่ม้าหรือนั่งรถม้ามาแน่ เก็บขี้ม้ามานิดหน่อยเป็นเรื่องง่ายดาย และดูเป็นความคิดแย่ๆ จากการที่พวกเขาเบื่อมากจริงๆ

ตอนนี้ในตะกร้าไม้ไผ่พังๆ นั่นยังใส่อยู่ไมม่น้อยเลย ส่งกลิ่นเหม็นที่ทำให้คนถอยไปกันสามบ้านแปดบ้านออกมา

ฟางรุ่ยเกือบจะสำรอกออกมา

เมื่อครู่ใช้ผ้าเก่ากำขึ้นมาก้อนหนึ่ง ยิ่งไปกว่านั้นยังเอาไปปาคนเล่น เข้าจึงไม่รู้สึกอะไรเลย แต่ตอนนี้ต้องคว้าขึ้นมากำนึงละเลงหน้าตนเอง เขาล้วงมือลงไปไม่ได้จริงๆ

"ข้าไม่ได้มีความอดทนนักหรอกนะ" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้น

ทางนั้น เฉินซานล้างหน้าล้างตาด้วยน้ำในถุงหนังภายใต้การช่วยเหลือของเสี่ยวเถาแล้ว พอเห็นฟู่จาวหนิงเข้าไปงัดกับคนเหล่านี้เช่นนี้ เขาก็ตกใจจนมือทั้งสองเย็นวาบไปแล้ว

"เสี่ยวเถา คุณหนูรู้ไหมว่าพวกเขาเป็นใครน่ะ?"

"เมื่อครู่ก็ไม่ใช่ว่ามีคนบอกมาแล้วหรือ?" เสี่ยวเถานั่งอยู่บนรถม้า คุณหนูเมื่อครู่ให้นางอย่าเพิ่งลงมา นางจึงไม่กล้าลงมา

ตอนนี้พอเห็นว่าฟู่จาวหนิงไม่กลัวคุณชายเหล่านี้เลย เสี่ยวเถาก็รู้สึกทั้งภูมิใจทั้งกังวล

คุณหนูตอนนี้เก่งกาจมาก มีความกล้าและความรู้จริงๆ

แต่คนเหล่านั้นก็ไม่ใช่พวกที่ไปยั่วโมโหดได้นะ

"พวกเขา พวกเขาตอนนี้ไม่ได้พาทหารมาด้วย ถ้าพวกเขาหาคนมา คุณหนูจะอันตรายเอานะ"

เฉินซานพูด แล้วก็รีบเดินตรงไปทางฟู่จาวหนิง

เขาคิดจะไปบอกฟู่จาวหนิงว่าช่างเถิด แต่กลับเห็นฟางรุ่ยกัดฟัน ใช้มือข้่างที่ยังดีคว้าขี้ม้าขึ้นมากองหนึ่ง หลับตาเม้มปากแน่น ละเลงไปยังหน้าของตัวเองจนเละ

พรวด

ขี้ก้อนนั้นพอไปถึงบนหน้า ก็ทำให้เขากลั้นหายใจทัีนที ทั้งเหม็นทั้งอุดตัน และทำให้เขารู้สึกอับอายจนอยากตายด้วย

แต่ภายใต้สายตาบีบคั้นของฟู่จาวหนิงเขา็ไม่กล้าไม่ตอบรับ จากนั้นจึงล้วงเงินออกมาอีกก้อนหนึ่ง ยัดไปทางเฉินซาน

คุณชายคนอื่นไม่มีประโยชน์ขนาดนี้เลยหรือ?

ไม่กล้าส่งเสียงอะไรกันเลย ตอนนี้ไม่มาช่วยคุณชายตระกูลเขาพูดหน่อยหรือ?

"ส่วนคนนี้"

ฟู่จาวหนิงมองชายหนุ่มที่กรีดร้องนอนพังพาบอยู่บนพื้น เมื่อครู่เขายังคิดจะลอบโจมตีนาง

"กลับไปหาก้อนเหล็กดึงเข็มพิษออกมาเองแล้วกัน"

ฟู่จาวหนิงโบกมือกับเฉินซาน ส่งสัญญาณให้เขาไปได้แล้ว

แต่ว่าตอนที่นางหมุนตัวจะไป นางก็เห็นสายตาของโหวอาวุโสน้อยคนนั้น

สายตาที่มองนางตอนนี้ของโหวอาวุโสน้อยอี้ที่ไม่พูดจามาตลอดทำเอาคนรู้สึกไม่สบายใจเอาเสียเลย