อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 248

ฟู่จาวหนิงหยิบยวดยาใบหนึ่งออกมา สาดลงไปบนแผลของกวางตัวนี้

เลือดแทบจะหยุดไหลไปทันที

เซียวหลันยวนหลังจากเห็นดวงตาก็ลึกดิ่ง

เขาถามฟู่จาวหนิง "ยานี้เจ้าเป็นคนทำเองหรือ?"

ฟู่จาวหนิงพยักหน้า

พอเห็นว่ายังยืนอยู่ข้างๆ ฟู่จาวหนิงก็เอ่ยขึ้นอย่างรังเกียจเล็กๆ "ตอนนี้ข้าจะจัดการบาดแผลของกวางตัวนี้ วิะีจัดการค่อนข้างพิเศษ ไม่อยากให้พวกท่านมองเช่นนี้ พวกท่านหลีกออกไปหน่อยได้ไหม?"

นางหยิบเข็มเย็บออกมาเย็บปิดแผล

วิชาเย็บปิดเช่นนี้ ในแคว้นเจายังไม่มีใครเคยใช้

และคิดว่าทั้งใต้หล้าคงยังไม่มีหมอคนไหนเป็นด้วย

เซียวหลันยวนไม่ค่อยเข้าใจ "ถ้าเจ้าจะให้ข้าออกไป หรือจะให้พวกเจิ้งหยางทั้งหมดออกไปด้วย?"

"ดีที่สุดคือออกไปทั้งหมดหรือพวกท่านเดินออกไปห่างๆ หน่อยก็พอ"

เซียวหลันยวนพอได้ยินว่านางไม่ได้มีการปฏิบัติด้วยเป็นพิเศษ ในใจก็เหมือนจะรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง

แต่ว่าเขาก็อดพูดคำหนึ่งขึ้นมาไม่ได้ "ทำเสียลึกลับ มีหมอที่ไหนบ้างตอนที่รักษาไม่ยอมให้คนอื่นได้เห็น?"

ฟู่จาวหนิงเงยหน้ามองเขาเงียบๆ ไม่พูดอะไรอีก

เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้นอย่างจำใจ "เอาล่ะเอาล่ะเอาล่ะ ข้าจะบอกพวกเจาทั้งหมดให้ถอยออกไป"

รอจนเขาเดินออกไปและเรียกพวกเจิ้งหยางออกไปด้วยแล้ว ฟู่จาวหนึ่งจึงหยิบเข็มเย็บออกมาเริ่มเย็บปิดบาดแผล

แน่นอนว่าก่อนที่จะเย็บปิดนางก็ฉีดยาชาเฉพาะจุดไปแล้วเข็มหนึ่ง

วิธีการเย็บปิดของฟู่จาวหนิงดีมาก ทั้งเร็วและเบา ทุกเข็มล้วนปักลงไปด้วยการคำนวณแล้วอย่างดี ก่อนหน้านี้มีอาจารย์หมอไม่น้อยเลยที่ชมวิธีการเย็บเข็มของนาง

หลังจากเย็บปิดแล้ว ฟู่จาวหนิงป้อนยาสมุนไพรขวดหนึ่งให้กับกวางด้วยจากนั้นก็ยัดยาลูกกลอนเม็ดหนึ่งลงไป

"กวางน้อยเอ๋ย กวางน้อย ข้าจะบอกเจ้านะ ยานี้เจ้าต้องเคี้ยวดีดี นี่เป็นสิ่งที่หญ้าสมุนไพรที่เจ้ากินในภูเขานี้เทียบไม่ได้เลยนะ ยานี้สามารถชดเชยเลือดให้เจ้าอย่างรวดเร็ว บำรุงกำลังวังชา ดังนั้นเจ้าให้อภัยที่เมื่อครู่ข้าเอาเลือดของเจ้าออกมาตั้งมากมายได้ไหม?"

พอมีของสิ่งนี้ นางใช้คอมพิวเตอร์ในห้องเภสัชก็สามารถสืบหาตำแหน่งได้

ถ้าไม่กังวลเรื่องแผลของมันในภายหลัง ฟู่จาวหนิงคงไม่หยิบของชิ้นนี้ออกมา

หยิบกระดุมนี้กลัดไปบนเขากวาง จากนั้นก็ใช้ผ้าพันเอาไว้แน่น ไม่ทำให้คนพอเหลือบมองแล้วเห็นว่าว่าเป็นสิ่งของอะไร จากนั้นฟู่จาวหนิงจึงลึกขึ้นยืน

นางนั่งยองนานแล้ว พอจู่ๆ ลุกขึ้นยืนก็รู้สึกขาทั้งสองชาดิก เกือบยืนไม่อยู่จนล้มลงมา

ข้างๆ มีลมพัดวูบ มือข้างหนึ่งประคองตัวนางไว้มั่นคง

"ขาชาหรือ?"

ฟู่จาวหนิงมองไปยังเซียวหลันยวนที่อยู่ข้างๆ อย่างมึนงง

เขาสนใจตัวนางอยู่ตลอดเลยหรือ? ปฏิกิริยาเร็วเสียเหลือเกิน ยิ่งไปกว่านั้นวิชาตัวเบาของเขาก็น่าตกตะลึงเหลือเกิน เพียงพริบตาก็แฉลบมาอยู่ข้างกายนางแล้ว เมื่อครู่เขายืนอยู่ห่างมากแท้ๆ

ชิงอีทางนั้นเองก็ถลึงตาค้าง

เขาเองก็ไม่เคยเห็นวิชาตัวเบาของท่านอ๋องเร็วขนาดนี้! เมื่อครู่พอเบื้องหน้าสว่างวาบ ท่านอ๋องก็พุ่งตัวออกไปแล้ว จนลมแทบจะพัดเขาจนล้ม