อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 251

"เซียวหลันยวนท่านนี่มันสุนัขจริงๆ แค่กๆๆ"

ฟู่จาวหนิงกลายเป็นหมอนรองรูปคนให้กับเซียวหลันยวนไปแล้ว เกือบหายใจหายคอไม่ทัน

ยังดีจุดที่นางเลือกคือใต้ต้นไม้พอดี ด้านล่างมีใบไม้กองหนาที่ร่วงลงมาอยู่ ค่อนข้างอ่อนนุ่ม

"ลุกไม่ไหว หายใจไม่ออก" เซียวหลันยวนพังพาบอยู่บนตัวนาง ไม่มีแรงจะอธิบาย

เขาเองก็ไม่ได้ตั้งใจ อย่าคิดว่าเขาจะเอาเปรียบนางเชียว

ฟู่จาวหนิงยื่นมือออกไปคลำไปที่แผ่นหลังเขา ลูบไปที่จุดชีพจรของเขา

ตอนที่นิ้วมือนางกดไปที่แผ่นหลัง กลิ่นอายของเซียวหลันยวนเองก็เกร็งขึ้นมา ลมหายใจเองก็เร่งถี่ขึ้น

แผ่นหลังเป็นตำแหน่งจุดมิ่งเหมินของเขา แต่ไหนแต่ไรเขาไม่เคยให้คนอื่นมีโอกาสมาแตะแผ่นหลังของตนเอง แล้วที่ส่งแผ่นหลังออกไปได้ จะต้องเป็นคนเขาเชื่อใจแค่ไหนกัน?

แต่ว่านิ้วของฟู่จาวหนิงตอนนี้กำลังลูบอยู่ที่จุดชีพจรกับข้อต่อกระดูกที่แผ่นหลังเขา

"ผ่อนคลาย" ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าเขาเกร็งไปทั้งตัว กล้ามเนื้อก็แข็งแราวกับก้อนหินอย่างไรอย่างนั้น นางกดลงไปบนจุดชีพจรเขาไม่ได้เลย "ถ้าข้าจะสังหารท่านต้องลงทุนขนาดนี้เลยหรือ? รีบๆ ผ่อนคลายได้แล้ว!"

นางกัดฟันเอ่ยขึ้น จะกันนางไว้ขนาดนี้ก็พอเสียทีเถอะ

เซียวหลันยวนพยายามสะกดการป้องกันในใจลง พยายามผ่อนคลายอย่างเต็มที่

มือของฟู่จาวหนิงเองก็กดลงไปบนเส้นชีพจรหลายเส้น ลมหายใจเขาก็ค่อยผ่อนช้าลงมา

พอได้ยินเสียงลมหายใจเขามั่นคงขึ้นบ้าง ฟู่จาวหนิงก็ผลักเขาออก นอนหายใจหอบอยู่ตรงนั้น ทุบหน้าอกของตัวเอง

"เกือบจะถูกเจ้าทับตายเสียแล้ว"

เซียวหลันยวนเองก็นอนอยู่ข้างนาง พอได้ยินก็สีหน้าถมึงทึง

คำพูดนี้พูดเสียจน

ฟู่จาวหนิงผ่อนลมหายใจลุกขึ้นนั่ง มองไปทางเขา "เป็นอย่างไร ลุกไม่ขึ้นแล้วสิ? ท่านอวดเก่งไปเถอะ"

ฟู่จาวหนิงรีบลงเข็มให้เขา

ตอนที่นางลงเข็มปั่นเข็ม เซียวหลันยวนรู้สึกว่าจุดชีพจรที่ถูกเข็มแทงค่อยๆ เริ่มร้อนขึ้น จุดชีพจรเจ็บๆ บวมๆ หัวใจเขาก็เต้นเร็วจากนั้นจึงมั่นคงขึ้นมา

เขามองนาง

ฟู่จาวหนิงตอนนี้สีหน้าตั้งใจมาก ยิ่งไปกว่านั้นมือของนางยังมั่นคงมากด้วย ความเร็วในการปั่นก็แทบจะไม่ผิดพลาดเลย

เขาจู่ๆ ก็อยากรู้ขึ้นมาว่าวิชาแพทย์ของนางไปเรียนมาจากใคร

หลายปีมานี้ ไม่มีใครรุ้เลยหรือว่าฟุ่จาวหนิงเป็นวิชาแพทย์?

ไม่ถูกสิ ถ้านางก่อนหน้านี้รู้ความล่ะก็ ผู้เฒ่าฟู่ก็คงไม่ต้องแบกอาการป่วยหนักถึงระดับนี้

หลังจากฟู่จาวหนิงเก็บเข็มสุดท้ายลงไป เขาก็เอ่ยถามเสียงต่ำว่า "เจ้าใช่ฟู่จาวหนิงจริงหรือเปล่านี่?"